Ik ging op zoek naar de 'bruine noot', de frequentie waardoor je in je broek poept

Ik zat in de jaren negentig op de basisschool toen een vriendje van me voor het eerst vertelde over de "bruine noot", een specifieke noot met een frequentie die zo laag is dat iedereen die hem hoort zichzelf op brute wijze beschijt.

Het mysterie van de bruine noot – het geluid dat miljoenen drollen heeft gelanceerd – heeft decennia onder het oppervlak van de populaire cultuur geborreld. Je hebt er misschien over gehoord via de South Park-aflevering waarin de volle 22 minuten zijn gewijd aan Cartman's ontdekking van een frequentie "92 octaven lager dan de laagste E" die direct diarree veroorzaakt. Of misschien was het in de aflevering van Brainiac waarin de bruine noot onderzocht werd, met onduidelijke resultaten. Of misschien de MythBusters-aflevering, compleet gewijd aan het auditieve laxeermiddel.

Onlangs ging er een verhaal rond over een DJ in het Britse Cornwall die de bruine noot in een volle club speelde en de hel ontketende met een drop die niemand verwacht had. Het verhaal was overduidelijk niet waar, maar dat weerhield veel mensen er niet van om het te delen alsof het waargebeurd was.

Maar de vraagt blijft: bestaat de bruine noot echt, of is het gewoon bullshit?

"Er zijn geen degelijke wetenschappelijke onderzoeken over bruine geluiden," zegt dr. Geoff Leventhall, een academicus die nu geluidsconsultant is. Hij is zo veel bezig met lage frequenties dat hij meerdere van zijn experimenten op zichzelf heeft uitgeprobeerd.

"Een kind met een subwoofer speelt het misschien hard af, maar dat zijn gewoon mensen die aan het klooien zijn," zegt hij. "Er zijn onderzoeken geweest naar het effect van lage frequenties op mensen, en ik heb ook onderzoek gedaan naar het effect ervan op prestatie en productiviteit, maar die effecten zijn niet noemenswaardig."

Hij voegt toe: "Wetenschappelijk gezien is er iets dat 'witte ruis' heet. Er is ook roze ruis en sommige mensen hebben het ook over rode ruis. Verder dan dat is er niks dat echt geaccepteerd is."

Maar waar komt de mythe van het bruine geluid dan vandaan? Dankzij het internet verspreiden geruchten zich sneller dan ooit, en satirische artikelen worden regelmatig als feitelijk gedeeld op Facebook, maar Leventhall denkt dat het idee van het bruine geluid van origine uit een veertig jaar oud fopartikel in New Scientist komt.

"Het is de eerste verwijzing naar een geluid dat diarree veroorzaakt dat ik tegen ben gekomen," zegt hij. "Ik herinner me de eerste keer dat ik het artikel zag, nadat het gepubliceerd was in 1974; ik had niet echt door dat het nep was. Het was erg subtiel en vrij overtuigend."

Het artikel verwijst naar de openingsceremonie van de Great Exhibition, een tentoonstelling in Londen in het Victoriaanse tijdperk, waar duizenden mensen op af kwamen. De auteur beweert dat tijdens het volkslied een hoorn de "bruine noot" gespeeld zou hebben, met als gevolg dat het hele publiek zichzelf onmiddellijk onderplaste en ongecontroleerd begon te poepen. Wanneer je het leest als negentiende-eeuwse slapstickhumor is het niet moeilijk om te zien hoe het verhaal uit de fantasie van de auteur is ontsproten.

Dit is wat we weten over de "brown note": hij schijnt in het infrasone gebied te zitten, ergens onder de 20 hertz – lager dan wat het menselijk oor kan detecteren. Binnen deze infrasone regio is de frequentie van 7 hertz altijd gehuld in mysterie, omdat het geluid schijnbaar schadelijke effecten heeft.

Op een dag in de jaren zeventig las dr. Leventhall een Frans wetenschappelijk blad waarin werd gesuggereerd dat blootstelling aan deze frequentie een onmiddellijke dood tot gevolg had. "Ik was er zo boos over dat ik in mijn geluidskamer ging zitten om zelf naar de 7 hertz te luisteren," zegt hij. "Ik zette het volume op 145 decibel, een heel hoog en duidelijk hoorbaar niveau. Er gebeurde niks met en ik leefde aan het eind nog steeds."

Het is het waarschijnlijk ook het vermelden waard dat hij zelf ook nooit in zijn broek heeft gekakt, dus zie dat als een argument tegen het bestaan van de bruine noot.

"Het idee dat er een frequentie is waar je lichaam op reageert kan waar zijn," legt dr. Matthew Wright, een hoogleraar akoestiek aan de universiteit van Southampton. "Maar het idee dat er een magische frequentie is waarop verbazingwekkende dingen gebeuren is een mythe. Er is geen specifieke reden waarom de darmen anders zouden reageren dan enig ander deel van je lichaam. Hoe kan er, met iets dat zo rommelig, nat en flubberig is als een mens, een verschijnsel zijn dat zo gericht is als het bruine geluid?"

Dr. Wright vertelt me dat, in wetenschappelijke kringen, het bruine geluid als een doordachte mythe wordt beschouwd, gebaseerd op de kracht van geluid in andere situaties. Hij noemt als voorbeeld een frequentie die een wijnglas kan laten knappen, als er genoeg vibraties zijn. "Als je op lage frequenties komt is de bewegingshoeveelheid van de lucht die je nodig hebt in vibratie eigenlijk alleen de mechanische schade van naar voren en achteren geblazen worden," zegt hij. "Als je het sterk genoeg maakt, dan kun je inderdaad alles omver duwen, denk ik."

Wat hij bedoelt te zeggen, is dat geluid dan wel een extreem krachtig ding kan zijn dat fysieke effecten kan veroorzaken, maar de bruine noot hoogstwaarschijnlijk een grote dampende hoop bullshit is.

Ondanks dat de wetenschap het bestaan van de mysterieuze frequentie tegenspreekt, moest ik het zeker weten. Ik bewapende mezelf met een koptelefoon en ging vlakbij een wc zitten. Het was tijd om de bruine noot zelf te testen.

Er zijn tientallen video's op YouTube die beweren dat ze de echte bruine noot laten horen, voornamelijk met onder de video's reacties waarin wordt gezegd dat ze niet werken – maar zo nu en dan staat er een verassende positieve reactie tussen. Commenters in deze voorbeelden claimden dat het geluid hun constipatie oploste, of dat het bruine geluid hen verraste en echt werkte. Maar vertelden deze historisch gezien zeer betrouwbare anonieme YouTube-trolls de waarheid?

Terwijl ik door de video's scrolde zat ik op mijn bank met het volume helemaal open, om te zien of ze enig beduidend effect op mijn darmen hadden. Het geluid was ongemakkelijk, een beetje vergelijkbaar met hoe het moet klinken om dronken in een windturbine te liggen. Ik voelde de diepe noot door mijn ruggengraat trekken en ik stelde me voor dat hij door mijn maag mijn darmen in resoneerde. Ik zag eruit alsof ik een of andere gigantische crisis had, terwijl ik daar veertig minuten zat, klaar om mijn poep uit mijn lichaam te laten stromen – hopend dat de bruine noot echt bestond. Maar er gebeurde niets. Het is verschrikkelijk om toe te moeten geven, maar ik kreeg het niet voor elkaar om in mijn broek te poepen.