Twin Peaks als handleiding voor het leven

Voordat The Wire, Breaking Bad, True Detective, Game of Thrones, en al die andere prachtige series deze nieuwe gouden eeuw van het tv-fanatisme domineerden, was er Twin Peaks. Hoewel de serie uit maar twee seizoenen bestond, introduceerde het meesterwerk van David Lynch in de jaren negentig een totaal nieuw fenomeen – het werd een ongekend succes, zelfs Gorbachov smeekte om voorproefjes.

Het is dus ook geen verrassing dat Twin Peaks terugkeert nu het weer cool is om een tv-nerd te zijn. Hoewel de toekomst van het langverwachte derde seizoen nog niet helemaal vastligt, is er een nieuwe documentaire over de impact van de serie in de maak. De documentaire Northwest Passage vertelt het verhaal van Travis Blue, een tiener die opgroeide in de plaats waar Twin Peaks is opgenomen. Blue gebruikte de serie als middel om aan zijn eigen moeilijke jeugd te ontsnappen.

Voor Blue bood Twin Peaks enerzijds een manier om te ontsnappen aan zijn saaie en zware kindertijd, en herinnerde de serie hem anderzijds aan het gebied waar hij zo van hield. Het was een pad waarop hij zichzelf vond, en tegelijkertijd verdwaalde.

De producenten van de documentaire begonnen met het inzamelen van geld via Kickstarter, in ruil daarvoor boden ze onder andere linnen Log Lady-tasjes aan, gesigneerde kopieën van een boek over de serie, en zelfs rondleidingen die gegeven worden door Travis. Na een paar dagen stond de teller al op vijfduizend dollar.

We spraken Travis en regisseur Adam Baran over Northwest Passage, en vroegen hen waarom we nog steeds zo bezig zijn met een tv-serie van 25 jaar geleden.

VICE: Travis, hoe kwam je in aanraking met Twin Peaks?
Travis Blue: Dat was bij Snoqualmie Falls, toen ik daar een keer liep waren ze die watervalscène uit de aftiteling aan het filmen. Ik was een jaar of negen, en ze waren zo aardig voor me, ik mocht vrij rondlopen en hoefde nergens van af te blijven. Veel van mijn vroege herinneringen komen voort uit geweldadige, afschrikwekkende ervaringen, en voor mijn gevoel kon ik daar niet niet ontsnappen. Niemand had me ooit zulke positieve aandacht gegeven, en ik voelde me er erg bijzonder door.

Daarna verscheen het toen kwam het op tv. Tot dat moment was televisie gewoon een manier om je te ontspannen, iets om bij weg te dromen, maar dit was van een heel ander kaliber. Het gaf echt iets om over na te denken. Ik kwam toen net in de puberteit. Laura Palmer was natuurlijk een heel seksueel wezen, en ik zag haar als een rolmodel. Ik leerde veel van die vrouw met haar geheime dagboek, hoe ze jongens verleidde, dat vond ik allemaal wel interessant, dus besloot ik het zelf te proberen.

Twin Peaks als handleiding om volwassen te worden klinkt als een erg slecht, gevaarlijk idee.
Adam Baran: Er zitten twee kanten aan. Voor iemand die zich machteloos voelt, kan het een positief effect hebben om de macht over jezelf terug te kunnen claimendoor een fictief personage na te doen. Ik wil niet dat mensen denken dat deze film alleen over tragische dingen gaat. Er zijn Travis als Twin Peaks-fan veel goede dingen overkomen . Hij vond allerlei vrienden die net zo geobsedeerd door de serie waren, en zo vond hij toch nog ergens aansluiting, wat hij nergens anders had.

De duistere kant is natuurlijk ook sterk aanwezig. Als je jezelf de identiteit van een fictief personage aanmeet, ben je natuurlijk niet jezelf. Zo ontneem je jezelf de kans op verdere ontplooiing van je identiteit, ik denk dat het bij hem wel zo is gegaan.

Hoe imiteerde je Laura Palmer precies?
Blue: Ik vond haar audio-opnames geweldig, die maakte ik na voor mijn denkbeeldige vriendjes. Dan probeerde ik als meisje te klinken, voor het geval dat iemand ze zou ontdekken. Laura had geheime verstopplaatsen, en die had ik ook – daar lagen mijn cassettes. Ik stal het kettinkje dat ze in de serie droeg uit het winkelcentrum uit de buurt; ik werd wat rebels. Ik had echt een slechte smaak qua rolmodellen. Van Madonna tot Kurt Cobain en Courtney Love: ik koos altijd de verkeerde types.

Het is interessant dat jullie het vanuit een queer perspectief belichten, aangezien Twin Peaks niet echt "gay" was, hoewel je natuurlijk wel de transgender FBI-agent had, die gespeeld werd door David Duchovny. Hoe kijk je daar op terug?
Baran: Dat is zeker niet de beste verhaallijn. Het was waarschijnlijk goed bedoeld, maar het kwam er een beetje fout uit: "Kijk hoe raar deze stad is! Iedereen is een freak! Laten we er nog een echte weirdo aan toevoegen!" En als de FBI-agent dan uit de kamer was, keken Cooper en Harry elkaar aan - het wordt een beetje belachelijk gemaakt. Dat kan eigenlijk niet.

Maar alsnog zou het mensen geholpen kunnen hebben, om Duchovny zo te zien in die drie afleveringen. Ik hoor wel eens van mensen dat ze zich erg verbonden met hem voelden, ook al is het een problematisch personage.

Blue: Het deed me denken aan mijn vader die zich met Halloween als vrouw verkleedde. Naar verluidt was Lynch nogal een vrouwenhater, en hij was waarschijnlijk ook niet weg van homo's. Er is zelfs een nummer, "Fuck Twin Peaks" van Bikini Kill, over de misogynie in de serie. Toen begon ik er zelf ook kritisch naar te kijken, en zo kwam ik uiteindelijk via Twin Peaks uit bij het feminisme.

Misschien ben ik dus geen typische Twin Peaks-superfan. De serie heeft mijn leven veranderd, maar ik zie in dat er ook mindere kanten aan vast kleven. Ik ben al 25 jaar lang geobsedeerd, dus hopelijk heb ik ondertussen een helder beeld van mijn eigen fascinatie.

Waarom vinden we Twin Peaks vandaag de dag nog steeds zo vet?
Baran: Het was de meest baanbrekende serie in de geschiedenis van de televisie. Er werden allerlei geweldige cinematografische techieken gecombineerd met een ijzersterke mysterieuze verhaallijn, die alle moderne series geïnspireerd heeft, van The X-files en The Sopranos tot Mad Men en Breaking Bad. Daardoor is Twin Peaks nu eigenlijk overal.

Daarnaast was het de eerste serie waar meteen een online fanbase voor ontstond. Geobsedeerde fans ontmoetten elkaar online, nog in het tijdperk van voor het internet zoals we het nu kennen. Het waren een soort online prikborden. Dat is eigenlijk precies wat we nu doen met Twitter en al die recaps die je tegenwoordig overal ziet. Dat begon echt allemaal bij Twin Peaks.

Blue: Het heeft die herkenbare, anachronistische David Lynch-kwaliteit. Het is een tijdloos verhaal dat nooit is afgemaakt, met een universeel thema: een misbruikte vrouw die in de problemen zit. Maar het komt nu natuurlijk terug omdat Laura Palmer al zei: "Ik zie je over 25 jaar weer." Nu is het 25 jaar later, en kijk eens aan.