Jessica Groeide Op In Las Vegas En Fotografeert Nu Vooral Piemels In New York

(De foto bovenaan is niet van Jessica en heeft niets met haar werk te maken. Naar het schijnt mag ik geen blote calipo's op de homepage zetten. Vandaar deze struik. Ik kon ook een piemelloze foto van Jessica gebruiken, maar dat vind ik flauw. Ik ben een zwart-witdenker. Je m'excuse.)

I Heart Boy is het fotoboek van Jessica Yatrofsky en de kans is groot dat je het al via een ander medium hebt vernomen. Ik denk dat het zelfs in de Knack stond. Het bleef wel altijd bij een aankondiging van de tentoonstelling. Echt een interview over piemels, is eerder onze shizzle. Ook zag ik ergens een lullige foto verschijnen van Sam De Bruyn en Jessica schouder aan schouder, met op de achtergrond een hoop Studio Brussel logo's. Ik vermoed dat Sam, onze gepretendeerde homo-icoon - "ik ben niet de stem van een generatie, echt niet, en ik wil het niet zijn" - zichzelf heeft laten vastleggen door Jessica. Geen zorgen, ik zie nog steeds iedereen even graag: de mensheid en de Sam en de eigenaar van de oninteressante fossielencollectie en de belastingbetaler en de bankdirecteur en de buschauffeur.

De dude van de galerie waar zij haar expositie houdt, vroeg of ik een interview zag zitten en hij kocht me om met voedsel. "Het interview kan tijdens een etentje gebeuren, op mijn kosten uiteraard". Stouterik. Mijn moeder heeft me geleerd nooit een gratis maaltijd af te slaan en mijn vader zei altijd nooit iets gratis aan te nemen. Ach, mijn maag gromde dus ik ging voor moeders advies. Tijdens dit dilemma hoorde ik overigens geen stemmetjes in mijn hoofd noch verscheen vader en moeder al zwevend boven mijn schouder. Ik ben Kuifje niet, lul. Jessica bleek veganist te zijn. Veganist. Geen eieren, geen melk: veganist. Mijn etentje ging bijgevolg door in een Gentse hamburgerzaak waar een gebakken Chihuahua met heerlijke uitjes in zijn bek gestouwd gewoonweg vrij zou kunnen rondlopen zonder gedegusteerd te worden. Vegetarische burgerpret. Niet erg, ik sta open voor het leven in al zijn facetten en bestelde, euhm ja, gewoonweg het bovenste op de lijst. Het heette Tasty Burger. Met een sinaasappelsap voor de droge keel.

Jessica praatte veel. Heel erg veel. Ze weidde uit over haar verleden en gaf zelf toe dat ze nogal kan ratelen. Ondertussen nam ik enkele hapjes van mijn overheerlijke burger die naar wortel smaakte en dronk ik van mijn warme sinaasappelsap. Je leest het goed. Wie maakt in godsnaam zo'n sapje warm?! Gatver. Jessica vertelde eerst over een spiritueel boek dat ze na zeven jaar terugvond in haar boekenrek met een geheime, persoonlijke boodschap erin en ging vervolgens over tot een monoloog over haar verleden dat best boeiend was, mits ze opgroeide in Las Vegas en telefoonseks had voor centjes.

Van waar ben je?
Jessica Yatrofsky: Las Vegas. Ik ben geboren in New Jersey en mijn ouders verhuisden naar LA toen ik heel erg jong was. Daarna zijn we allemaal naar Vegas verhuisd. Mijn grootouders woonden er. Ze waren er hun pensioenjaren aan het slijten, al gokkend. Mijn grootvader was een Marinier.

Hoe was het om in zo'n stad op te groeien?
Tja, als jongere ben je overal ter wereld in feite met dezelfde dingen bezig, namelijk liefjes en vrienden. Het enige verschil is dat de achtergrond Las Vegas was. In het weekend zorgde een lief voor een wagen en dan reden we The Strip af en wandelden we wat rond langs de grote casino's. Toen ik naar New York verhuisde, was iedereen zo wild van Time Square en ik vond er niets aan. Komaan, dat zijn enkele verlichte blokken. Ik leefde in een stad waar overal licht is en de hotelkamers zó mooi zijn. En goedkoop! In NY heb je voor 300 dollar per nacht een minieme hotelkamer.

Wanneer ben je verhuisd?
In 2008, om verder te studeren. Een jaar daarvoor heb ik verschillende jobs gedaan. Ik heb in een casino gewerkt, aan het zwembad als Cabana hostess en ik heb voor 944 Magazine gewerkt, wat betekent: veel eventfotografie. Op Nieuwjaar moest ik bijvoorbeeld naar vijf of zes casino's gaan om foto's te trekken. Ik schuimde de beste en duurste feestjes af voor mijn werk. Al die tijd was eigenlijk een soort van voorbereiding, om de zelfzekerheid te bekomen die ik nodig heb voor het werk dat ik nu maak. Ik heb ook nog gewerkt als sekstelefoniste.

Echt?
Ik deed verschillende tekenklassen, kwam thuis, zette een headset op en tekende verder terwijl ik praatte met klanten.

Dat is zo filmisch.
Ik vond het geweldig en heb heel wat over mannen en seks in het algemeen geleerd. Het heeft mijn ogen doen openen.

Door die kennis ben je nu de omgekeerde Mel Gibson in What Women Want.
(lacht). Ik hou van die film. Hoewel het junk is.

En Helen Hunt. Jammie.
Ik hou van Helen Hunt. Ik bedoel maar: Twister. Geweldige film. Dus, na zo'n job kan je gewoonweg niet meer preuts zijn. Je hebt alles al gehoord en zelf gezegd.

Hoe ga je te werk? Ik bedoel als fotograaf.
Ik wacht totdat het model terug zichzelf is. Ik zet een camera aan en laat hem zijn ding doen; ik praat wat met hem. Als ik op een gegeven moment zie dat hij een leuke blik heeft of een leuke pose aanneemt, dan laat ik hem die pose herhalen. Daarvan trek ik een foto.

Dan heb je nooit een geforceerde pose.
Inderdaad. Eerst zet ik ze tegen een muur en film ik ze. Vervolgens laat ik ze bijvoorbeeld op het bed liggen en vraag ik hen om iets te doen, een pose, die ze net gedaan hebben, of een variatie ervan. Er is een moment in hun ogen waar je voelt dat ze tot rust zijn. Journalisten omschrijven het als een lege uitdrukking maar ik vind het meer een transcendentale expressie. Op dat moment wacht ik.

Die blik merk je inderdaad in iedere foto. Duurt het lang voordat iemand zich in die staat verkeert?
Ik neem mijn tijd om met ze te praten. Dat duurt veel langer dan de effectieve opnames. De opnames zelf zijn kort. Ik kom binnen, stel ze op hun gemak, en begin te werken. Ik heb ondertussen de zelfzekerheid om ter plekke, op het moment zelf, creatief te zijn in plaats van op voorhand iets uit te werken. Het gaat ook om je attitude als fotograaf. Als je kan zeggen "hoi, ik heb al veel piemels gezien", dan voelt het model zich ook op zijn gemak.

Waarom eigenlijk jongens? Omdat blote piemels zeldzamer zijn dan vagina's?
Inderdaad. Je ziet weinig mannelijk naakt in de media. Vandaar dat ik er meer in ben geïnteresseerd. Het geeft veel meer reacties. Vaak ook negatieve. Ik weet niet wie de gedachte heeft uitgevonden dat vrouwelijk naakt mooi is en mannelijk naakt walgelijk, maar dat is wat gangbaar is in onze samenleving. Wellicht is dat een uitvindsel van een blanke kerel in een trenchcoat die ergens in een toren woont. Men zegt dat vrouwenlichamen gemakkelijker zijn voor het oog. Ze zijn blijkbaar de Oude Grieken vergeten die het mannelijk lichaam verheerlijkt hebben. Ze hadden minnaars en tegelijkertijd een vrouw. Dat is de tijd waarin je wil leven! Buiten de onthoofdingen dan. Dit moet je er trouwens zeker in zetten: ik heb net mijn eerste langspeelfilm gemaakt. Natuurlijk zitten er best wat jongens in. De titel is The Naked Heart. Dit gaat je piemel eraf knallen! Je gaat zo opgewonden zijn of je nu homo bent of niet.

Waar gaat de film over?
Het duurt tachtig minuten en gaat over een fotograaf. Het is losjes gebaseerd op mijn eigen leven behalve dat het handelt over een relatie tussen twee mannen. Hun seksuele oriëntatie blijft in de schemerzone. Het gaat over hun levensweg in Vermont, hartje winter.

Laatste vraag: waar heb je al die gasten gevonden?
Vooral via mond-op-mondreclame. Op een gegeven moment kreeg ik mails van gasten die ik niet kende. Vrienden van me begonnen op straat mensen aan te spreken om mij te contacteren. "Je moet gefotografeerd worden door haar!". En dan kreeg ik berichtjes van onbekenden die voor de camera wilden staan. Ik kan op mijn hand tellen hoe vaak ik zelf iemand heb moeten vragen. Mensen die naakt willen gaan, zijn op zich een apart type mens. Ze zitten op een andere frequentie. Ik vind het ontzagwekkend dat ze hun lichaam aan mij tonen. Nu, ik heb het ook al voor andere mensen gedaan. Als je mij hard genoeg googelt, dan kom je mijn naakte lichaam tegen. Gelukkig zijn die foto's nu overstelpt door een grote laag mannelijk naakt.

Nou.

Dit weekend is de laatste keer dat je de expositie kan bekijken. Jessica zelf zal ook aanwezig zijn. Het is een erg lieve jongedame en best nog wel knap ook. Het is in A&Gallery te doen, in de Schepenhuisstraat te Gent. KLIK HIER EN JE WORDT NAAR HUN FACEBOOK GEKATAPULTEERD.

ALS JE HIER KLIKT, KOM JE OP DE SITE VAN JESSICA TERECHT.