Een twaalfjarig jongetje uit Taiwan heeft een gat in een schilderij van anderhalf miljoen gestompt, wat in zekere zin één van de sickste acties ooit is. Fuck kunst, toch? Ja! Fuck kunst! Kunst is kut!Banksy staat misschien weer eens volop in alle schijnwerpers met zijn Dismaland, maar laten we in plaats van hem deze kleine Taiwanese koning kronen tot Heerser van de Kunstwereld. Kijk naar hem: hij strompelt door een kunstgalerij in een Puma-shirt en sportbroekje, er is geen vuiltje aan de lucht, hij heeft een blikje Fanta of iets dergelijks in z'n hand. En dan opeens: BENG. Hij denkt met zijn schouder tegen een muur te kunnen leunen, maar struikelt over een museumtouwtje en stompt een 350 jaar oud meesterwerk vol in de kloten. Daar kom je niet van terug, vooral niet als je een archaïsch schilderij bent dat niet voorbereid is op de inslag van een ongelukkige vuist.
Advertentie
Oké, het blijft natuurlijk een dom ongelukje, en de Paolo Porpora – onderdeel van de tentoonstelling Face of Leonardo: Images of a Genius in Taipei – zal uiteraard gerestaureerd worden door een groep experts. Het jochie (momenteel waarschijnlijk verkerend in de bitterste staat van huisarrest in de geschiedenis van de mensheid) zal niet financieel verantwoordelijk worden gesteld, want het schilderij was gewoon verzekerd. Eigenlijk is de impact van deze actie dus nihil, en is de moraal van het verhaal dus dat dure kunstwerken een stomp verkopen in musea eigenlijk niet zo'n ramp is.Maar terwijl de media zich desondanks wereldwijd concentreren op de stomp en het gesloopte schilderij, laten we het ware verhaal links liggen: de ultieme wanhoop en schaamte van een jongen aan de vooravond van zijn leven als jongvolwassen man – het unieke gevoel dat komt kijken bij het verneuken van een kunststuk van anderhalf miljoen euro. Ik heb ooit een vaas gesloopt toen ik twaalf was, en dat heb ik nog steeds niet weten te verwerken. Die vaas kostte niet meer dan vijf euro, dus vermenigvuldig mijn gevoel met een kwart miljoen. Dat is waar we hiermee te maken hebbenGeorge Orwell had niet voorzien dat een van de grote voordelen van constante CCTV-beveiliging is dat we de emoties kunnen analyseren van mensen die zichzelf op gruwelijke wijze in de nesten werken. Spoel eens door naar het gedeelte ná de stomp: kijk naar die schok van herkenning, dit zeldzame videofragment vol emoties die niet na te spelen vallen. Zijn bewegingen zijn het universele teken van de kennis, die je tot in je beenmerg voelt, dat je het verneukt hebt.
Advertentie
Dit is wat er door zijn hoofd schiet op bovenstaand moment – de irrationele doch onstuitbare gedachten die automatisch gepaard gaan met een blunder van wereldformaat: is dit zojuist gebeurd? Wacht… als ik er met mijn blikje naar wijs, zouden mensen dan– ?
Al snel ziet hij in dat dit geen logische actie is, dus blijft hij staan en kijkt hij over zijn schouder om te analyseren of er getuigen zouden kunnen zijn. Als ik mijn drinken hier zo houd, zouden mensen dan denken dat ik er gewoon naar wijs? Alsof het gat er al zat en ik hem detecteer? – en vervolgens de acceptatie – Oké, als iemand vraagt of ik het gedaan heb zeg ik waarschijnlijk 'ja', maar ik ga het niet zelf van de daken schreeuwen. Wie weet wat ze me aandoen.
En dan, wanneer hij benaderd wordt en gevraagd wordt of hij net een gat in een schilderij van anderhalf miljoen heeft geslagen, een lichte schouder-ophaal-beweging, met één hand in zijn zak, en vervolgens de komst van bittere wanhoop wanneer twee volwassenen de situatie zien en hem in het nauw drijven. De realiteit valt hem van alle kanten aan. "Heb jij net–?"Dit is de meest typische twaalfjarige jongenshouding die ooit is vastgelegd. Zijn complete lichaam probeert zich op de een of andere manier uit de beklemmende schuldgevoelens en paniek te wrikken. Voordat hij dit schilderij stompte, was hij een jongetje. Seconden nadat hij het schilderij stompte, is hij een man, gehuld in de angst van doemscenario's en onversneden wanhoop. Vervolgens neemt een vrouw in een soort bodywarmer hem mee uit beeld om, waarschijnlijk, een manager te vinden, om zich te verontschuldigen voor een jongen die een gat in hun onbetaalbare bezit heeft geslagen.
Advertentie
Zijn gevoelens zijn me niet vreemd, en jullie waarschijnlijk ook niet. Ik heb grote stukken pleisterwerk van muren geschraapt, stukken laminaat gespleten, vazen in duizend stukken uiteen laten knallen, en een keer een kroonluchter uit de lucht geschoten met een voetbal. Meer dan eens stond ik ergens de schade te beoordelen, en de gesneuvelde objecten te strelen met mijn vingertoppen, alsof dit het op magische wijze zou herstellen. Wanneer de eigenaar terugkeerde, en zag wat ik gedaan had, was mijn reactie altijd "huh?!" Op de vraag "wat is er gebeurd?!" antwoordde ik elke keer, onder invloed van de kortsluiting in mijn bovenkamer, hetzelfde: "Weet ik niet."Dit is hoe de mensheid werkt: dingen slopen, om vervolgens te doen alsof je neus bloedt. Dit is hoe we weg komen met oorlogen, platgewalste regenwouden, vermoorde dieren en gaten in de ozonlaag. De beschaving heeft zich nou eenmaal ontwikkeld om het smerige gevoel 'schuld' zo snel mogelijk te verwerken.Je bent in mijn gedachten, twaalfjarig Taiwanees jongetje. Als ik een gat in een schilderij van anderhalf miljoen geslagen zou hebben, had ik hetzelfde gedaan. Ik zou ongetwijfeld uit angst mijn Puma-shirt en korte broek hebben ondergeplast en volgepoept, maar ik zou er ook onderuit proberen te komen. Eén hand zou in mijn zak zitten, en de andere op het gat van de vuistslag, terwijl ik "ja, dit hè? Gek…" zou mompelen. Ik zou het achterkamertje in moeten, bedreigd worden door de beveiliging en zeggen dat ik iemand anders erin had zien struikelen. Jij bent mij, en ik ben jou, Taiwanees, schilderij stompend jongetje. Mogen de goden genade tonen tijdens je reis richting het vagevuur.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
