Άνδρες που Αφαίρεσαν τους Όρχεις τους Λόγω Καρκίνου Μιλούν για Αυτήν την Εμπειρία τους

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύθηκε στο VICE UK.

Ο καρκίνος των όρχεων έχει ποσοστό επιβίωσης 98% και είναι ο πιο συχνός καρκίνος σε άνδρες ηλικίας 15-49 ετών στη Βρετανία, με τα ποσοστά να κορυφώνονται στην ηλικιακή ομάδα 25-34 ετών. Αλλά εάν δεν εντοπιστεί νωρίς -εάν εκείνοι που εντοπίσουν τον όγκο δεν μιλήσουν εγκαίρως- οι ασθενείς υποβάλλονται σε εκτεταμένη χημειοθεραπεία και ραδιοθεραπεία ή στη χειρότερη, πεθαίνουν.

Μίλησα σε τέσσερις άνδρες που έχουν επιζήσει από καρκίνο των όρχεων και ορχεκτομή, καθώς επίσης και με την Paula Hemmingway, της οποίας ο γιος επέλεξε να περιμένει με την ελπίδα ότι ο όγκος που είχε ανιχνεύσει στον όρχη του ήταν καλοήθης, αλλά τελικά υπέκυψε στον καρκίνο.

David, 29 ετών, Μπέρμιγχαμ

VICE: Μπορείς να μου πεις πώς άλλαξε η ζωή σου αφού αρρώστησες;
Διαγνώστηκα στα 25. Εργάζομαι ως γιατρός και πριν να ανακαλύψω τον καρκίνο σκεφτόμουν να ακολουθήσω την ογκολογία ως καριέρα. Είχα προσαρμόσει την πρακτική μου για την επόμενη χρονιά ώστε να συμπεριλάβω και πρακτική στην ογκολογία και τώρα που επέστρεψα στη δουλειά εργάζομαι στον τομέα της ογκολογίας. Όταν έγινε αρχικά η διάγνωση, ήταν η δευτερεύουσα που έκαναν. Είχα καρκίνο που είχε κάνει μετάσταση στο πίσω μέρος της κοιλιάς μου και είχε μεγαλώσει αρκετά ώστε να έχει το μέγεθος ενός μικρού πεπονιού. Όταν γνώριζα τι ήταν, σκεφτόμουν το χειρότερο και κατά κάποιο τρόπο προετοιμαζόμουν για να απαντήσω στο ερώτημα «θα είναι ιάσιμο;». Και τότε κάποιος είχε τη λαμπρή ιδέα «ας ερευνήσουμε να δούμε εάν είναι στους όρχεις». Όταν έκαναν τον υπέρηχο και βρήκαν τον μικρό πρωτεύων όγκο στους όρχεις, ένιωσα τόση ανακούφιση. Λόγω του ιατρικού υποβάθρου μου, γνώριζα ότι η πρόγνωση ήταν πολύ καλύτερη. Νομίζω ότι φρίκαρα τον γιατρό που έκανε τον υπέρηχο, όταν τη στιγμή που είπε «λυπάμαι, νομίζω ότι βλέπω καρκίνο των όρχεων», εγώ είπα «Ω, ευχαριστώ Θεούλη μου».

Το ότι είχαμε εικόνα για το ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα, ήταν μεγάλη βοήθεια για την οικογένειά μου. Είμαστε όλοι επαγγελματίες στον χώρο της ιατρικής, οπότε μιλώντας την κοινή ιατρική γλώσσα με λίγο ιατρικό ενδιαφέρον και περιέργεια, καταφέραμε να αφαιρέσουμε λίγο από το στίγμα που συνοδεύει τέτοιες περιπτώσεις. Από την άλλη, μέρη που στο παρελθόν ήταν βαρετά για μένα –καταλαβαίνετε, εργασιακοί χώροι όπου έπρεπε να είμαι κάθε μέρα– ξαφνικά έγιναν τρομακτικοί. Τα ιατρικά ραντεβού στο νοσοκομείο, το να συναντώ γιατρούς όταν γνώριζα ποια θα μπορούσαν να είναι τα αποτελέσματα, με επηρέαζαν σε μεγάλο βαθμό. Ξαφνικά τα νοσοκομεία έγιναν πολύ πιο τρομακτικά μέρη από ό,τι στο παρελθόν. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ξαφνική αλλαγή από γιατρός σε ασθενής και το να τα βλέπω όλα από την άλλη πλευρά.

Πώς αντέδρασε η οικογένεια σου στα νέα;
Θυμάμαι να μιλάω με τη μαμά μου στο τηλέφωνο και να σκέφτομαι «πρόκειται να σου πω τα χειρότερα νέα που έμαθες ποτέ». Αυτό ήταν αρκετά λυπηρό, να μαθαίνει η μαμά μου ότι ο γιος της είχε καρκίνο. Και έτσι δεν ήθελα να το κάνω. Όταν ήρθαν όλοι από την Ιρλανδία στη Βρετανία, η μαμά μου έμεινε στο σπίτι μου. Η αδερφή μου εργαζόταν στην Ιρλανδία και αμέσως μόλις έμαθε τα νέα, έφυγε από τη δουλειά και μπήκε στο τρένο χωρίς καν να αλλάξει ρούχα, κάτι που ήταν απίστευτο. Αμέσως μόλις έφτασε στο αεροδρόμιο, ένιωσα τεράστια ανακούφιση. Είναι εδώ κάποιος που μπορώ να εμπιστευτώ και που για λίγο μπορεί να πάρει τον έλεγχο.

Στην ηλικία των 25 ετών, όταν έμαθες τα νέα, πέρασες από τη φάση του θυμού και της αδικίας, του να είσαι τόσο νέος και να έχεις τέτοια διάγνωση;
Ήταν μια ενδιαφέρουσα περίοδος διότι έξι μήνες νωρίτερα, ένας από τους καλύτερους φίλους μου είχε πεθάνει από όγκο στον εγκέφαλο, στην ίδια ηλικία. Προσπαθούσα, τότε, να ξεπεράσω τη θλίψη από αυτό το γεγονός και σκεφτόμουν «αυτό το άτομο είναι τόσο νέο, όλο αυτό φαίνεται τόσο άδικο» και νομίζω ότι σκεφτόμουν σε μεγάλο βαθμό κάπως έτσι και για στην περίπτωσή μου. Είχα πολλές απορίες για το "γιατί" θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Πάλευα με τον Θεό και την πίστη μου. Αυτό μου συνέβη περισσότερο τότε.

Έτσι, όταν έγινε η διάγνωση, θυμάμαι να σκέφτομαι «ο φίλος μου ο Michael το πέρασε όλο αυτό και τώρα είναι η σειρά μου». Όλη αυτή η αίσθηση του δικαιώματος μια πολυετούς ζωής και μιας οικογένειας είχε ήδη εξαφανιστεί λόγω αυτού του πένθους. Έτσι, με τη δική μου διάγνωση, θυμάμαι να νιώθω πολύ ευγνώμων που ήταν εξαιρετικά απίθανο να είναι θανατηφόρα και που μπορούσα να υποβληθώ σε θεραπεία. Ήμουν πολύ ευγνώμων έναντι της οικογενείας μου που συσπειρώθηκε γύρω μου. Υπήρχαν στιγμές, ειδικά όταν υποβαλλόμουν σε σκληρή χημειοθεραπεία και προσπαθούσα να ανακάμψω μετά από χειρουργείο, που θύμωσα και έπρεπε να το επεξεργαστώ. Κατά την περίοδο ανάρρωσης, συνειδητοποίησα ότι το έβαλα στην άκρη και ώθησα τον εαυτό μου να μην ενοχλείται και να αποδεχθεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Έπρεπε να αποδομήσω πολλά από αυτά τους μήνες που ακολούθησαν, γεγονός που χρειάστηκε πολύ χρόνο. Νομίζω ότι ήταν σημαντικό να το επεξεργαστώ αυτό αλλά όλα μού συνέβησαν πολύ αργότερα λόγω αυτού του γεγονότος με τον φίλο μου.

Πώς θα περιέγραφες τον δεσμό σου με τον χειρουργό σου;
Ήταν ένας τύπος που τον έλεγαν κ. Patel και ένιωσα μια τεράστια εμπιστοσύνη, ότι μπορούσε να το κάνει –απλώς σκέφτηκα, «εσύ είσαι το άτομο που μπορεί να το κάνει». Νομίζω ότι η μαμά μου ένιωσε το ίδιο. Ήταν παρών όλη την ώρα. Έκανε μόνο ένα δεκάλεπτο διάλειμμα στα μισά του εννιάωρου χειρουργείου και το χρησιμοποίησε για να πει στη μαμά μου πώς πήγαινε η επέμβαση. Είχε τόση αξία αυτό που έκανε και πιθανώς δεν συνειδητοποιεί πόσο σημαντικό αντίκτυπο είχε σε μένα και την οικογένειά μου. Κάθε φορά που τον βλέπω νιώθω ένα αίσθημα ευγνωμοσύνης και πολύ σεβασμό.

Ferg, 29 ετών, Λονδίνο

Θυμάσαι πώς αντέδρασες όταν ανακάλυψες πρώτη φορά τον καρκίνο;
Ήταν μια πολύ τρομακτική προοπτική. Μου είπαν αμέσως ότι τα νέα δεν ήταν καλά, όταν έκανα την πρώτη αξονική μου. Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν εκείνη του πραγματικού φόβου αλλά και η ανάγκη να κατανοήσω τι μου συνέβαινε.

Υπάρχει ιστορικό καρκίνου στην οικογένειά σου;
Όχι.

Πώς ανάκτησες την κυριότητα του σώματός σου μετά την ορχεκτομή; Η απώλεια όρχεως σε έκανε να έχεις σκέψεις σχετικά με την αρρενωπότητά σου;
Για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν αμφισβήτησα την αρρενωπότητά μου. Η επέμβαση έπρεπε να γίνει και, μάλιστα, γρήγορα. Αρχικά υπήρχαν απορίες σχετικά με προφανείς ανησυχίες – η ικανότητα να κάνω παιδιά, πώς θα φαινόταν η περιοχή κτλ– αλλά αυτό δεν ήταν στην πρώτη γραμμή του μυαλού μου. Ήμουν πολύ ανοιχτός για το θέμα στους φίλους και είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό, καθώς πολύ γρήγορα έγινε «φυσιολογικό» στο μυαλό μου.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις σου μετά την ορχεκτομή;
Ήθελα να δω τη μαμά μου.

[VICE Video] Ανήλικοι Πρόσφυγες Πέφτουν Θύματα Σεξουαλικής Εκμετάλλευσης στο Κέντρο της Αθήνας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Κατά τη γνώμη σου, ποιες είναι οι βασικές ανυπόστατες φήμες που αφορούν στον καρκίνο των όρχεων;
Νομίζω πως κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα χάσεις εντελώς τις δυνατότητες που έχει η περιοχή των όρχεων. Είτε αυτό είναι η ικανότητα να κάνεις σεξ ή παιδιά κτλ. Καθώς πρόκειται για αναπαραγωγικό όργανο, είναι γενικά πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αφού κάνει ορχεκτομή θα είναι 100% ικανός στη συνέχεια, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία εάν έχεις έναν ή δύο όρχεις.

Τι θυμάσαι περισσότερο από εκείνα τα χρόνια που έδινες μάχη κατά του καρκίνου των όρχεων;
Έχω υπέροχη οικογένεια, φίλους και συναδέλφους, τους οποίους είμαι τυχερός που τους έχω. Ο φόβος της επανεμφάνισης είναι εκεί επίσης –δεν θα φύγει ποτέ, δεν το πιστεύω, αλλά είμαι ΟΚ με αυτό.

Steve Make, 39 ετών, Μέριλαντ

Τι θυμάσαι πρώτα από όταν ανακάλυψες τον καρκίνο;
Στα 33 μου, με δύο μικρά παιδιά στο σπίτι, ήμουν σε κατάσταση σοκ. Σκέφτηκα «νέος, υγιής και ακαταμάχητοι νέοι ενήλικες σαν κι εμένα δεν ασθενούν από καρκίνο». Είχα περίεργους πόνους στον δεξί όρχη μου για μερικούς μήνες και είχαν γίνει τόσοι άσχημοι που δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ τη νύχτα. Ακόμα θυμάμαι τη στιγμή που ένιωσα τη στερεή μάζα στο πάνω μέρος του δεξιού όρχη μου. Η καρδιά μου σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο. Αυτό συνέβη πριν από έξι χρόνια και πάντα θα μου φαίνεται σαν να ήταν χθες. Αφού πέρασε το σοκ, η νοοτροπία του πολεμιστή ήρθε στην επιφάνεια. Η σύζυγός μου και εγώ εργαστήκαμε τόσο σκληρά για να φτάσουμε εκεί όπου ήμασταν και είχαμε κάνει τόσες πολλές θυσίες. Τελικά είχαμε αποκτήσει το δικό μας σπίτι και δύο όμορφα παιδιά. Δεν υπήρχε περίπτωση να με πάρει τώρα ο καρκίνος και ορκίστηκα να το πολεμήσω έως το τέλος.

Πώς ένιωσες τον εαυτό σου να αλλάζει συναισθηματικά στη διάρκεια του ταξιδιού σου μετά τη διάγνωση;
Μετά τον καρκίνο, είχα μια νεοανακαλυφθείσα εκτίμηση για τη ζωή και για το πόσο πολύτιμη και αβέβαιη μπορεί να είναι. Δεν ήταν παρά μόνο έως την κατάρρευσή μου, δύο χρόνια μετά την εμφάνιση του καρκίνου, όταν έχασα μερικούς φίλους και απέκτησα φόβο για επανεμφάνισή του και άρχισα να υποφέρω από μετατραυματική αγχώδη διαταραχή, τότε που άρχισε να συμβαίνει η πραγματική εξέλιξη. Είναι λιγότερο λόγω καρκίνου και περισσότερο λόγω της μετατραυματικής εμπειρίας μου μετά την εμφάνιση του καρκίνου που πραγματικά κατέκτησα μια πολύ οικεία κατανόηση και εκτίμηση για το πόσο βαθιά μπορούμε να αγωνιστούμε ως ανθρώπινα όντα και αυτό με έκανε πολύ πιο συμπονετικό άνθρωπο. Η εμπειρία από το σύνδρομο μετατραυματικού στρες ήταν τόσο κακή και αισθάνθηκα να έχω ελάχιστο έλεγχο σ' αυτήν, ώστε σκέφτηκα την αυτοκτονία, επειδή απλώς δεν μπορούσα να αντέξω να υποφέρω έτσι πλέον. Δεν ήξερα πώς να ελέγξω το σύνδρομο ή να το σταματήσω και η αυτοκτονία ήταν μια διέξοδος. Δεν το έκανα. Η οικογένειά μου με χρειαζόταν και διπλασίασα την αποφασιστικότητά μου για να βρω ένα τρόπο να προχωρήσω μπροστά. Όταν βρήκα τον δρόμο μου για να προχωρήσω και έναν τρόπο να γιατρευτώ από όλο αυτό, φυσικά, η εστίαση και η προτεραιότητα στη ζωή μετατοπίστηκαν προς την κατεύθυνση να βοηθήσω άλλους να κάνουν το ίδιο.

Αν το σκεφτείς ξανά, πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσες να προετοιμαστείς καλύτερα από την ιατρική ομάδα σου για το κύμα των συναισθημάτων που θα αντιμετώπιζες μετά τη διάγνωσή σου;
Όταν πάλευα με τον καρκίνο, η επικρατούσα στάση των επαγγελματιών της υγείας ήταν να σε χτυπήσουν ελαφρά στην πλάτη αφού τελείωνες τις θεραπείες σου και να σε στείλουν σπίτι σου. Ωστόσο, οι πνευματικές και συναισθηματικές προκλήσεις που αντιμετώπισα, υπερείχαν κατά πολύ από τις σωματικές προκλήσεις της ίδιας της μάχης κατά του καρκίνου. Προσωπικά πιστεύω ότι οι στατιστικές που υπάρχουν εκεί έξω για τα ποσοστά της κατάθλιψης μετά από καρκίνο και άλλα θέματα ψυχικής υγείας στον πληθυσμό των επιζώντων από καρκίνο είναι τεχνητά χαμηλά. Ειδικά στους νεαρούς ενήλικες. Δεν ξέρω κανέναν νέο ενήλικα επιζώντα από καρκίνο που δεν υποφέρει από θέματα ψυχικής υγείας μετά τον καρκίνο. Νομίζω ότι κάθε επιζών από καρκίνο αφού ολοκληρώσει τις θεραπείες του, πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα συμβουλευτικό ραντεβού με ειδικό στη φροντίδα ασθενών που πέρασαν καρκίνο και ο οποίος γνωρίζει περισσότερο όλα αυτά τα πιθανά ζητήματα και παγίδες, έστω κι αν θεωρούν ότι δεν το χρειάζονται. Έτσι, εάν ο ασθενής αρχίσει τελικά να τα βιώνει, δεν θα αιφνιδιαστούν από αυτά και θα ξέρουν ότι κάποιος είναι εκεί και πως θα έχουν τους πόρους που χρειάζονται. Ένα από τα χειρότερα πράγματα που συνέβη όταν άρχισα να βιώνω το σύνδρομο μετατραυματικού στρες, είναι ότι δεν είχα ιδέα ότι μπορούσα να πάω να ζητήσω βοήθεια στην περιοχή μου. Δεν ένιωσα ποτέ περισσότερο μόνος σε ολόκληρη τη ζωή μου και κανένας δεν θα έπρεπε να νιώθει έτσι. Υπάρχει ευθύνη για την προστασία ασθενών από πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουν και η ψυχική υγεία των ασθενών που έχουν περάσει καρκίνο είναι ένα από εκείνα τα πράγματα.

Πώς επανασυνδέθηκες σεξουαλικά με τη σύντροφό σου και τον εαυτό σου;
Η σύζυγός μου και εγώ ήμασταν πάντα πολύ σεξουαλικά ενεργοί, αλλά η εμφάνιση του καρκίνου, μας έβαλε στην αναμονή για ένα διάστημα. Μετά την ολοκλήρωση της ορχεκτομής μου και τις αξονικές, διαπιστώθηκε ότι ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση και έτσι πέρασα τρεις μήνες απόλυτης δυστυχίας κάνοντας χημειοθεραπείας και έπειτα έπρεπε να υποβληθώ σε οπισθοπεριτοναϊκή λεμφαδενεκτομή. Μόνο όταν τελείωσαν όλα αυτά, μπορέσαμε να επανασυνδεθούμε και απλώς έπρεπε να προχωρήσουμε σιγά-σιγά και μαλακά για λίγο διάστημα. Οι αιματολογικές εξετάσεις μου εξακολουθούσαν να είναι χαμηλές μετά τη χημειοθεραπεία, τόσο που δεν μπορούσα ούτε να εκσπερματώσω – ή τουλάχιστον, όχι όπως πριν. Άρχισα να μπλοκάρω. Το ανέκδοτο που θέλει τους άνδρες να μην μπορούν να χρησιμοποιήσουν και τα δύο «κεφάλια» ταυτόχρονα, στη δική μου περίπτωση ήταν κυριολεκτικά πραγματικό για λίγους μήνες.

Αποφάσισες υπέρ ή κατά της προσθετικής;
Πάντοτε ήμουν πολύ αντίθετος με τα ψεύτικα πράγματα και τους ψεύτικους ανθρώπους. Έτσι, το τελευταίο πράγμα που ήθελα στο σώμα μου ήταν ψεύτικους όρχεις. Ποτέ δεν σκέφτηκα καν την προσθετική.

Ποια θα ήταν η συμβουλή που θα έδινες σε νέους άνδρες που έχουν διάγνωση για καρκίνο των όρχεων;
Μέσα σας έχετε δυνάμεις τις οποίες δεν έχετε συνειδητοποιήσει. Όχι μόνο θα πολεμήσετε αυτό τον καρκίνο και θα κερδίσετε, αλλά θα τον ξεπεράσετε και θα γίνετε καλύτερος άνθρωπος από ό,τι ήσασταν πριν. Δεν είστε μόνοι σε αυτό που νιώθετε και όλη η βοήθεια και η καθοδήγηση που χρειάζεστε είναι μόλις ένα κλικ μακριά αυτή την εποχή. Είναι ένας μικρός κόσμος. Κανένας δεν πολεμάει μόνος του.

Mark Robert, 57 ετών, Πενσυλβάνια

Πόσο χρονών ήσασταν όταν υποβληθήκατε στην πρώτη σας εγχείρηση;
Ήταν το 1984 και ήμουν 24 ετών τότε, στην πρώτη μου ορχεκτομή. Στη δεύτερη, τον Ιούνιο του 1986 ήμουν 26 ετών.

Κατά τη γνώμη σας, ποιοι είναι οι βασικοί μύθοι που συνοδεύουν τον καρκίνο των όρχεων;
Ότι, αφού δεν έχεις όρχεις, δεν είσαι πλέον άνδρας και δεν μπορείς να αποδώσεις σεξουαλικά εάν δεν έχεις όρχεις. Και τα δύο είναι εξαιρετικά αναληθή. Ποτέ δεν έγινα ευαίσθητος επειδή έχασα τους όρχεις μου. Εξ' αρχής, ποτέ δεν πίστεψα ότι από εκεί προερχόταν οι αρρενωπότητά μου.

Τι μήνυμα θα θέλατε να δώσετε στους νεότερους άνδρες που περνούν από την ίδια δοκιμασία;
Η αφαίρεση των όρχεών σας δεν σας κάνει λιγότερο άνδρες. Με ενοχλεί που εξακολουθεί να υπάρχει στίγμα σχετικά με αυτό και δεν συζητείται δημοσίως. Πιστεύω ότι πολλοί νεαροί άνδρες πεθαίνουν από καρκίνο των όρχεων, επειδή ντρέπονται πολύ να πάνε να εξεταστούν, πριν ο καρκίνος να φτάσει σε στάδιο όπου πλέον δεν είναι ιάσιμος.

Ποια ήταν η πιο αξιομνημόνευτη εμπειρία που είχατε με μια ιατρική θεραπεία;
Την ημέρα που έκανα τη μεγάλη χειρουργική επέμβαση, μου αφαίρεσαν όλους τους λεμφαδένες μου. Ένας από τους γιατρούς μου πήγε στην αίθουσα ανάρρωσης για να πει στη σύζυγό μου, Paula, πώς πήγαν τα πράγματα. Κατέρρευσε και την έφερε στο δωμάτιο για να με δει. Κλινικά, αυτό είναι κάτι που δεν γίνεται, αλλά ο γιατρός μου ήθελε να αφήσει την Paula να δει ότι ήμουν ΟΚ. Ήταν μόλις 19 ετών τότε και νομίζω ότι είχε ευαισθησία με εμάς, μιας και είχε παιδιά στην ηλικία μας.

Πώς πιστεύετε ότι σας διαμόρφωσε ως άνδρα η εμπειρία που είχατε;
Συνειδητοποίησα ότι η ζωή δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Πιστώνω στην εμπειρία που η Paula και εγώ είχαμε με τον καρκίνο, το ότι έχουμε έναν τόσο ισχυρό γάμο. Τον Αύγουστο θα είμαστε παντρεμένοι 34 χρόνια.

Περισσότερα από το VICE

Αυτά Είναι τα Πρώτα Μέλη του Fairbnb στην Αθήνα που Στοχεύουν σε Ένα πιο Δίκαιο Airbnb

Πράγματα που Έμαθα με το να Έχω Μακροχρόνια Σχέση στα 20 μου

Αίμα, Σφαίρες και Ανεξαρτησία: Η Μέρα που η Βαρκελώνη Άλλαξε