Πέρασαν 13 Χρόνια από το «Πειρατικό» και τις Τελευταίες Αισιόδοξες Στιγμές της Ελλάδας

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω τον χρόνο και πιο συγκεκριμένα, 13 χρόνια πριν, στις 4 Ιουλίου του 2004. Ήταν μια ζεστή Κυριακή, αλλά όλα έδειχναν να έχουν παγώσει. Ήταν λες και κάποιος είχε πατήσει «pause» στη χώρα. Ο λόγος που είχε συμβεί αυτό, ήταν πως το βράδυ η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, με τον αγαπητό Otto Rehhagel στο τιμόνι, θα έπαιζε τον πρώτο τελικό στην ιστορία της. Ναι, ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Κώστας Κατσουράνης και οι υπόλοιποι παίκτες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος είχαν καταφέρει να φτάσουν στον τελικό του Euro της Πορτογαλίας, στον οποίο, μάλιστα, θα έβρισκαν -για δεύτερη φορά μετά τους ομίλους, όπου είχαμε επικρατήσει- την ομάδα της διοργανώτριας χώρας. Όλοι γνώριζαν πως επρόκειτο για μια δύσκολη πίστα, όμως δεν νομίζω ότι ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως η Εθνική μας θα κέρδιζε τον τίτλο. Όταν είσαι το απόλυτο αουτσάιντερ και έχεις φτάσει στον τελικό, διαγράφοντας μια πορεία που θα ζήλευε και το Τρελό Θηριοτροφείο, δεν μπορείς παρά να πιστέψεις στο θαύμα.

Το θαύμα έγινε τελικά στο 57ο λεπτό εκείνου του αγώνα από έναν Άγγελο, που δεν ήταν άλλος από τον Χαριστέα, ο οποίος κατάφερε με τον αγαπημένο του τρόπο, δηλαδή με κεφαλιά, να στείλει την μπάλα στα δίχτυα των Πορτογάλων. Στα επόμενα δευτερόλεπτα πρέπει να έσπασαν τα περισσότερα μπουκάλια μπίρας στην ιστορία της Ελλάδας. Μπορεί η γενιά των millennials να μην έζησε το πρώτο Ευρωμπάσκετ, όμως μπορούμε να πούμε πως η κατάκτηση του Euro έχει πολλά κοινά με το έπος του '87, καθώς και οι δύο αυτές επιτυχίες βρήκαν τη χώρα σε μία φάση που ατένιζε το μέλλον με αισιοδοξία. Για παράδειγμα, το 1987 ο κόσμος είχε ξεκινήσει να πιστεύει στο «ευρωπαϊκό όνειρο» και αυτό φαινόταν να επισφραγίζεται με την κατάκτηση του εν λόγω τίτλου. Βέβαια, κανείς δεν γνώριζε ότι αυτό που θα ακολουθούσε ήταν απλώς μια φούσκα που θα έσκαγε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, δύο δεκαετίες αργότερα.

Έτσι και το 2004. Ο ενθουσιασμός ήταν έκδηλος, η χώρα έδειχνε να κολυμπά στο χρήμα, με ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της να δηλώνει γενικά «επιχειρηματίας», την εγχώρια showbiz να σιγοντάρει το lifestyle των δύο κινητών και του ακριβού αυτοκινήτου και τις δυνατότητες να φαντάζουν ατελείωτες. Επίσης, μην ξεχνάμε ότι έναν μήνα μετά φιλοξενήσαμε τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης ιστορίας μας, οπότε η Αθήνα ήταν μια κούκλα. Φυσικά, όλα αυτά δεν έγιναν για τους κατοίκους της, αλλά για τα μάτια του κόσμου. Αυτός ο ενθουσιασμός, μάλιστα, ακούγεται μέχρι και στις περιγραφές των αγώνων από τους Έλληνες σπίκερ, αλλά και τους πανηγυρισμούς τους σε κάθε γκολ της ομάδας, οι οποίοι ήταν ξεκάθαρα επηρεασμένοι από τους Αργεντίνους συναδέλφους τους. Με το σφύριγμα της λήξης του τελικού, λοιπόν, βρεθήκαμε να πανηγυρίζουμε σε πλατείες και πάρκα σε όλη την Ελλάδα. Όντας παιδί των νοτίων προαστίων, μπορώ να πω ότι δεν έχω δει ποτέ περισσότερο κόσμο μαζεμένο στη Γλυφάδα και το ίδιο φαντάζομαι πως ισχύει για διάφορα μέρη της Ελλάδας.

Unfair Play: Η Παράγκα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι Έλληνες διεθνείς γύρισαν σαν ήρωες και κάποιοι από αυτούς εξαργύρωσαν την επιτυχία εξασφαλίζοντας καλύτερα συμβόλαια ή μεταγραφές σε μεγάλες ομάδες τους εξωτερικού. Προτού προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε τι είχε συμβεί, ξεκίνησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που πραγματοποιήθηκαν με επιτυχία. Στη συνέχεια, υπήρξε ένα μικρό διάστημα, κατά τη διάρκεια του οποίου όλα έδειχναν να «αιωρούνται» σε αργή κίνηση, σαν να μην υπήρχε βαρύτητα. Κάπου εκεί, ξεκίνησαν να εμφανίζονται κάποιες -λίγες είναι η αλήθεια- φωνές που έλεγαν πως κάτι δεν πάει καλά, προειδοποιώντας τον κόσμο για όσα έρχονταν, αλλά κανείς δεν τους έδινε σημασία. Το κερασάκι στην τούρτα έβαλε η κατάκτηση της πρώτης θέσης στη Eurovision που κατάφερε να κατακτήσει το 2005 η Έλενα Παπαρίζου. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την υποδοχή της με τιμές αρχηγού κράτους στο αεροδρόμιο ή τον επόμενο διαγωνισμό, που έλαβε χώρα στην Αθήνα; Αυτή ίσως και να ήταν η τελευταία μεγάλη διοργάνωση που ζήσαμε όντας ακόμη αισιόδοξοι.

Μετά ήρθε το χάος. Η οικονομική κρίση ξεκίνησε να δείχνει τα πρώτα της σημάδια έναν χρόνο αργότερα, αρχικά σε θεωρητικό επίπεδο, το οποίο μετατράπηκε σε άγρια πραγματικότητα σε λιγότερο από μια πενταετία. Σήμερα, 13 χρόνια μετά την κατάκτηση του Euro από την Εθνική μας, η Ελλάδα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν τότε. Οι νέοι έχουν σταματήσει να ονειρεύονται και οι μεγαλύτεροι μετανιώνουν για τα λάθη του παρελθόντος. Μιλάω, φυσικά, γι' αυτούς που δεν ήταν «μέσα στα πράγματα». Σε αντίθεση με το μπάσκετ -το οποίο έπειτα από την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τίτλου πήρε τα πάνω του-, το ποδόσφαιρο δεν κατάφερε να αρπάξει την ευκαιρία και να εξελιχθεί. Κρίνοντας, λοιπόν, από τη σήψη στην οποία βρίσκεται σήμερα, μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι αποτελεί ακόμη μια «φούσκα» της εποχής. Μπορεί το Euro να είναι τεράστιο επίτευγμα, αλλά η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η συγκεκριμένη επέτειος θυμίζει περισσότερο όσα άσχημα έχουμε περάσει όλα αυτά τα χρόνια, παρά τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε το «Πειρατικό». Ειδικά στην Ελλάδα του 2017, που ο μέσος πολίτης παρακαλάει να μην τελειώσει το Survivor, επειδή δεν έχει λεφτά να βγει την Παρασκευή για ένα ποτό.

Bonus

Η ενδεκάδα εκείνου του ιστορικού τελικού: Αντώνης Νικοπολίδης, Γιούρκας Σεϊταρίδης, Τραϊανός Δέλλας, Μιχάλης Καψής, Τάκης Φύσσας, Στέλιος Γιαννακόπουλος, Άγγελος Μπασινάς, Θοδωρής Ζαγοράκης, Κώστας Κατσουράνης, Ζήσης Βρύζας, Άγγελος Χαριστέας.

Περισσότερο από το VICE

Ο Έλληνας που Πολέμησε στη Ζούγκλα του Βιετνάμ Αφηγείται τη Ζωή του

Η Είδηση της Ημέρας Επιτέλους Νόμιμη η Φαρμακευτική Κάνναβη στην Ελλάδα

Όλες οι Δουλειές που Μπορείς να Κάνεις σε ένα Club (Βαθμολογημένες)