Η Όλγα Ανήκει στις Γυναίκες με τα Γυμνά Κεφάλια και Εκπέμπει Φως σε Αυτούς που Δίνουν τη Μάχη τους

Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου. Ακόμη και στο άκουσμά της, η λέξη καρκίνος προκαλεί ανατριχίλα. Μια λέξη που στο μυαλό ηχεί σαν ένα καμπανάκι θανάτου. Και μία ημέρα που -για όσους έχασαν κάποιον αγαπημένο τους άνθρωπο- φέρνει στον νου πολλές αβάσταχτες μνήμες. Ουρές στα νοσοκομεία, αναμονή, ατελείωτες ώρες για χημειοθεραπείες σε αυτά τα μικρά, άχρωμα, κλειστοφοβικά δωμάτια, αξονικές κάθε τρεις μήνες και επαναλαμβανόμενες εξετάσεις αίματος. Στη συνέχεια ανοσοθεραπείες, με τον ορό να τρυπά τις μελανιασμένες φλέβες και έπειτα προληπτικές ακτινοθεραπείες για να αποτραπούν οι μεταστάσεις. Και εξετάσεις ξανά. Τα φάρμακα που εισχωρούν από το σωληνάκι στο ταλαιπωρημένο κορμί, το καθιστούν σχεδόν ανήμπορο. Οι δυνάμεις χάνονται λίγο-λίγο, κάθε μέρα που περνά. Ακόμη περισσότερα φάρμακα και αμέτρητα χάπια. Αντιεμετικά, χάπια για το στομάχι, καταπραϋντικά και ένα σωρό άλλα. Μέσα στις νύχτες, οι πόνοι γίνονται εντονότεροι, σχεδόν ανυπόφοροι. Πόνοι σωματικοί και ψυχικοί. Όλη η ύπαρξη μετατρέπεται σε έναν αγώνα εμποτισμένο με διαρκές, ανυπέρβλητο στρες. Και ανασφάλεια για το τι επιφυλάσσει η επόμενη μέρα. Τρόμος, διότι η έκβαση είναι άγνωστη.

Οι παθόντες πάντοτε αισθάνονται μόνοι με τον εαυτό τους. Και δεν έχει σημασία όσοι άνθρωποι και αν βρίσκονται εκεί, όσοι και αν είναι δίπλα τους. Ακόμα και αν περπατούν ανάμεσα σε τεράστια πλήθη, πάντα αισθάνονται πως βαδίζουν μόνοι. Διότι μόνο όσοι το έχουν ζήσει μπορούν να δουν μέσα τους με καθαρότητα και να ταυτιστούν μαζί τους. Εκείνοι που τυχαίνει να είναι κατάκοιτοι στα διπλανά κρεβάτια όταν διανύουν από κοινού τα βιώματά τους που μοιράζονται ακόμα και μέσα από βουβά βλέμματα, αυτοί που στα δωμάτια των νοσοκομείων είναι ξαπλωμένοι κάτω από μία ασήκωτη ρουτινιασμένη σιωπή που σπάει από τον ενοχλητικό ήχο που βγαίνει από τα μηχανήματα οξυγόνου, εκείνοι που περιμένουν τη σειρά τους για το ραντεβού στον ογκολόγο κρατώντας ανά χείρας χοντρούς φακέλους γεμάτους εξετάσεις, εκείνοι που είναι υποβασταζόμενοι, που δεν μπορούν να κάνουν ένα σταθερό βήμα χωρίς κάποιος να τους κρατά το χέρι, που έχουν κεφάλια δεμένα με μαντήλια ή καλυμμένα από περούκες.

Ό,τι και αν συμβαίνει, το μυαλό τους γυρνά σε συνεχώς σε αυτό που κατατρώει το σώμα τους και δεν μπορούν να απεμπλακούν. Οι τρίχες από τα μαλλιά, πέφτουν με αμείωτη ένταση στο πάτωμα ή μένουν στα τρεμάμενα χέρια με κάθε βούρτσισμα. Τα μάτια δακρύζουν σε μία όψη που δεν μπορούν να αντέξουν -πόσο μάλλον να τη συνηθίσουν- και το κεφάλι με τον καιρό απογυμνώνεται. Μία όψη που είναι ταυτόσημη και συνυφασμένη με την ανίατη ασθένεια. Πολλές φορές, αδυνατούμε ακόμα και να ψιθυρίσουμε το όνομά της. Καθώς κάνει την όψη χλωμή και συνάμα θλιμμένη. Το πλήγμα είναι μεγάλο και τους ακολουθεί παντού σαν σκιά. Κάποιοι χάνουν τη μάχη. Άλλοι όμως την κερδίζουν.

Οι άνθρωποι με τα γυμνά κεφάλια έχουν ψυχές γεμάτες θάρρος, παρά τα σημαδεμένα τους κορμιά. Διανύουν πολλά χιλιόμετρα κουβαλώντας μέσα τους το βάρος και τελικά καταφέρνουν να το ξεφορτωθούν, όσο κατάκοποι και αν είναι από αυτή την δύσβατη, ανηφορική πορεία. Βοηθούν κάθε έναν από εμάς να επαναπροσδιορίσει αξίες, να επαναδιαπραγματευτεί σχέσεις, πρόσωπα, καταστάσεις, να εκτιμήσει εκ νέου προβλήματα και να ιεραρχήσει ανάγκες. Να ξεμπλέξει από τα δίχτυα του μυαλού τι είναι εκείνο που έχει τελικά σημασία.

Η Όλγα Χωμενίδου είναι μία από τις γυναίκες που έχουν έρθει αντιμέτωπες με τον καρκίνο του μαστού. Κάτι τέτοιες μέρες, το μυαλό μου γυρνά συνέχεια σε εκείνη. Μας έφεραν κοντά κοινά βιώματα - εκείνη παθούσα και εγώ συγγενής παθούσας. Πάντα μιλά με αστείρευτη δύναμη και έντονη ενσυναίσθηση. Η φωνή της από το τηλέφωνο εκπέμπει ζωντάνια και αισιοδοξία παρά τα όσα πέρασε. Η ιστορία της φέρνει λίγο φως σε όλες εκείνες τις γυναίκες και τους άνδρες που αυτή τη στιγμή δίνουν τις πιο σπουδαίες μάχες τους και ασφυκτιούν στα νοσοκομεία.

Η απειλή που ξεφύτρωσε ξαφνικά μπροστά στην Όλγα, πριν από μερικά χρόνια, ήταν απροειδοποίητη και αιφνιδιαστική. Κάθε της ξύπνημα στιγματισμένο με τον φόβο, που έστεκε μπροστά της άκαμπτος και δεν έλεγε να φύγει. Η καθημερινότητά της ίδια και απαράλλακτη. Αποτιτανώσεις, βιοψία, συρματάκια, φρουροί, μαστεκτομή, όγκος, λεμφαδένες, ξανά μαστεκτομή. Το σώμα της βαρύ, τα πόδια της δεν μπορούσαν να περπατήσουν εύκολα. Δεν ήταν πια αυτοτελής. Ένιωθε τη σπονδυλική της στήλη να σπάει σε χίλια κομμάτια. Οι πόνοι που αισθανόταν ήταν σχεδόν ανυπόφοροι και οι πνεύμονές της δε χωρούσαν πια τόσο οξυγόνο, καθώς κάθε ανάσα που έπαιρνε συνοδευόταν από δυσκολία.

Πέρασε πολλά μερόνυχτα στο Νοσκοκομείο Αλεξάνδρα. Ήταν το σπίτι της για δυόμιση χρόνια. Εκεί νοσηλεύτηκε, εκεί πέρασε τον δικό της Γολγοθά. Τα βράδια, όταν το επισκεπτήριο τελείωνε, έμενε μόνη με τον εαυτό της. Τότε ήταν που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα, ούτε να παραμείνει ψύχραιμη. Έτσι προσπαθούσε να διαχειριστεί αυτό που της συνέβαινε, ξεσπούσε και έπειτα πάλευε να καταπολεμήσει τις αρνητικές σκέψεις που την είχαν στοιχειώσει. Μέσα σε αυτά τα δωμάτια του νοσοκομείου, παρέα με τις ομοιοπαθούσες και τις νοσηλεύτριες που πηγαινοέρχονταν, πέρασε τις πιο δύσκολες μέρες της ζωής της. Και μέσα σε αυτό τον καταιγισμό σκέψεων, έθετε διάφορα ερωτήματα στον εαυτό της για το αν αξίζει να το παλέψει. Και αποφάσισε να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια που πάει να της αρπάξει το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής από τα γαμψά νύχια της αρρώστιας.

Αν δει κανείς προφίλ της Όλγας, αμέσως θα αντιληφθεί πως είναι γεμάτο βιώματα και ιστορίες, για αυτήν τη «διαφορετικότητα» που πλήγωσε και σημάδεψε ανεξίτηλα τη ζωή της. Είναι γεμάτο χρώματα όμως, καθώς βρήκε ένα καταφύγιο στην τέχνη. Και είναι ένα από τα κομμάτια εκείνα που της έδωσε περίσσιο θάρρος για να καταφέρει να περάσει από το στάδιο της αποδοχής, να παλέψει να ισοπεδώσει όλα τα κύτταρα που καταστρέφουν το κορμί της, αλλά και να συνεχίσει την πορεία της ζωής της, έχοντας πια ξεφορτωθεί αυτά που πήγαν να της στερήσουν. Ζωγραφίζει γυμνά κεφάλια γυναικών και εκφράζει μέσα από το χαρτί και την ποίηση, όλο τον συσσωρευμένο πόνο που για χρόνια έχει καταχωνιάσει μέσα της. Η Όλγα ανήκει στην κοινωνία των κοριτσιών με τα γυμνά κεφάλια και τα ακρωτηριασμένα στήθη. Και δεν ντρέπεται για αυτό, δε φοβάται να μιλήσει, ούτε το έχει αποκρύψει ποτέ. Το κάνει ζωγραφιά και έχει καταφέρει μετά από επίπονες διαδικασίες να το διώξει από πάνω της. Σήμερα είναι πιο ζωντανή από ποτέ.

Όπως λέει στο VICE, «είναι παράσημο τιμής να ανήκεις στον κύκλο των ανθρώπων με τα γυμνά κεφάλια. Τώρα πια μετά από προσπάθεια, μπορώ να μιλήσω άνετα για "μας". Εμείς, οι καρκινοπαθείς μαθαίνουμε να κοιτάμε κατάματα τον φόβο ώσπου να χαμηλώσει εκείνος το βλέμμα. Ενδυόμαστε τις πανοπλίες μας από τα περισσεύματα της δύναμης και της αντοχής μας. Βουτάμε στα μύχια της ψυχής μας και ατσαλώνουμε τα τοιχώματα της καρδιάς μας. Φιλάμε τα παιδιά μας και στη χούφτα τους αφήνουμε την τιμή του αγώνα για οδηγό στη ζωή τους. Δεν έχει σημασία αν επιστρέψουμε από τη μάχη, λαβωμένοι, μισιακοί, ακρωτηριασμένοι. Δεν έχει σημασία αν πέσουμε στου πολέμου την αλάνα. Την ζωή την κερδίσαμε έτσι κι αλλιώς, γιατί... Δεν Παραδόθηκαμε».

[Απόσπασμα από το βιβλίο της Όλγας που θα κυκλοφορήσει με τίτλο "Χλωμές πανσέληνοι-ιστορίες για γυμνά κεφάλια"]

Ο Λευτέρης Είναι ο Πρώτος Τυφλός Φοιτητής που Αποφοίτησε από το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Ρώτα την Μπάρα: H Σμαράγδα Πιστεύει ότι Φλερτάρουμε σαν να Πηγαίνουμε Σούπερ-Μάρκετ

H Idra Kayne Θέλει να τα Δοκιμάσει Όλα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.