O Σκηνοθέτης Κώστας Γούναρης Δίνει Σάρκα και Οστά στα Comic

Ο Κώστας Γούναρης γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1988, και είναι τελειόφοιτος του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ.. Έχει σκηνοθετήσει πέντε ταινίες μικρού μήκους, με τελευταία το "Τώρα Πια Ξυπνώ Με Τον Ήλιο" - η οποία διαγωνίστηκε και στο φετινό Φεστιβάλ Δράμας. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο comic του Pan Pan (βλ. Παναγιώτη Πανταζή): Μια ερωτική απογοήτευση καθιστά τον πρωταγωνιστή εντελώς ανίκανο να δημιουργήσει, να ζήσει φυσιολογικά. Την λύση(;) έρχεται να δώσει η μουσική - και πιο συγκεκριμένα η φωνή… της Σωτηρίας Μπέλλου.

Συναντιόμαστε κάπου στο κέντρο - φτάνουμε αργοπορημένοι και οι δυο, μιας και στους δρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο (βλ. απεργία μετρό). Καθόμαστε. Ξεκινάμε.

VICE: Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με τον κινηματογράφο;

Κώστας Γούναρης: Δεν υπήρχε κάποια αφορμή. Μεγάλωσα μέσα σε γραφεία εταιριών διανομής όπου ο συνονόματος παππούς μου ήταν συνιδιοκτήτης αλλά και σε κινηματογραφικές αίθουσες στις οποίες τότε ήταν διαχειριστής. Τα πάρτυ μου στο δημοτικό τα έκανα σε κινηματογράφους και έβαζα στους συμμαθητές μου να δούμε ταινίες avant premiere. Οπότε ήταν λίγο αναπόφευκτο να μπλέξω.

Πες μου λίγα πράγματα για το Τώρα πια Ξυπνάω με τον Ήλιο. Ποια ήταν η αρχική ιδέα, πώς εξελίχθηκε…

Το Τώρα Πια Ξυπνάω Με Τον Ήλιο είναι η πέμπτη μου ταινία και η δεύτερη βασισμένη σε ελληνικό comic. Η πρώτη ήταν το Getting My Penis Back βασισμένη στο ομώνυμο comic του Γιώργου Γούση ενώ αυτή είναι πάνω στο ομώνυμο comic του Pan Pan κατά κόσμον Παναγιώτης Πανταζής. Γράψαμε μαζί το σενάριο με τον Παναγιώτη για να του δώσουμε μια κινηματογραφική δομή. Αλλάξαμε αρκετά πράγματα αλλά η ουσία είναι ίδια. Το αποτέλεσμα ικανοποίησε και τους δύο μας πολύ. Γενικά είναι φοβερό στοίχημα να μεταφέρεις κάτι στην οθόνη του κινηματογράφου, πόσο μάλλον ένα comic και είναι πολύ περίεργο που δεν έχει ασχοληθεί κανένας με το θέμα. Το Getting My Penis Back (2012) είναι η πρώτη ελληνική ταινία βασισμένη σε ελληνικό comic. Κάτι που στο εξωτερικό το κάνουν από το 1940.

Έχεις μια ιδιαίτερη αγάπη στα comic, λοιπόν.

Ναι εντάξει, είμαι παιδί της Βαβέλ. Βασικά ο κολλητός μου με κόλλησε. Τεχνόπολις, comics, street art… Είχαν σκάσει τα πρώτα ελληνικά fanzines. Τους κομίστες με τους οποίους συνεργάστηκα, εκεί τους πρωτογνώρισα. Ήμουν στην ουρά για να μου κάνουν σκιτσάκι-αφιέρωση στο οπισθόφυλλο. True fanboy.

Έλληνες σκηνοθέτες των οποίων το έργο καταλαβαίνεις και θαυμάζεις / εκτιμάς;

Πάντα ερωτευμένος και κολλημένος με τον Νικολαΐδη. Ένα βράδυ είχα πάει με την Μισέλ Βάλλεϋ και είδαμε στον Μικρόκοσμο την Πρωινή Περίπολο. Είναι από κείνες τις φορές που βγαίνεις έξω από την αίθουσα και δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν, θες να διακτινιστείς στο κρεβάτι σου και να κάτσεις να ξαναδεις την ταινία με κλειστά μάτια. Έλληνες σκηνοθέτες εν δράσει, μου αρέσουν πολλοί. Λάνθιμος, Τσαγγάρη, Κούτρας, Οικονομίδης, Τσίτος, είναι οι πρώτοι που μου 'ρχονται στο μυαλό.

Έλληνες ηθοποιοί που -ας πούμε- ξεχωρίζεις;

Βαγγέλης Μουρίκης, Αλεξία Καλτσίκη. Τους είχε ο Τζώρτζης Γρηγοράκης στη μικρού μήκους ταινία του Και εγώ για 'μένα και ήταν καταπληκτικό δίδυμο. Όπως καταλαβαίνεις περιμένω σα τρελός τη Νορβηγία του Βεσλεμέ.

Έχεις σκηνοθετήσει και κάποια βίντεο κλιπ. Πώς προέκυψε αυτό;

Σε γνωρίζουν κάποια συγκροτήματα που τους αρέσει η δουλειά σου ή και το ανάποδο. Πας σε συναυλίες, γνωρίζεις την μπάντα πίνεις 2-3 μπύρες και αν υπάρχει η σωστή επικοινωνία όλα γίνονται. Οι ταινίες μου έχουν πολλή μουσική μέσα και νομίζω πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι μου. Βασίζομαι πολύ πάνω σ’ αυτή. Άρα το να φτιάχνω μουσικά video για έναν καλλιτέχνη ή μια μπάντα που γουστάρω την μουσική τους είναι αναμφίβολα μια από τις χαρές της δουλειάς.

Το Τώρα Πια Ξυπνάω με τον Ήλιο συμμετείχε και στο Φεστιβάλ Δράμας. Σωστά; Οι εντυπώσεις σου; Τα σχόλια που απέσπασες;

Είναι πολύ ωραίο να σε σταματάνε και να σου λένε το πόσο τους άρεσε. Η Δράμα ήταν ωραία εμπειρία. Γνωρίζεις πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους, σκηνοθέτες που είναι στα ίδια πρώτα βήματα μ ‘εσένα. Το Φεστιβάλ έχει τα θετικά αλλά έχει σίγουρα και τα αρνητικά του. Χάρηκα για το ότι η φετινή κριτική επιτροπή έδωσε το πρώτο βραβείο σε μια “σπουδαστική” ταινία. Επίσης οι συνθήκες προβολής έχουν βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με παλαιότερες χρονιές. Από την άλλη όμως, υπάρχει ακόμα η γνωστή γερουσία η οποία κάνει αρκετά αισθητή την παρουσία της. Τόσο έντονα που νομίζεις πως το Φεστιβάλ εξυπηρετεί αυτούς και όχι τους δημιουργούς που διαγωνίζονται. Δεν υπήρξαν λίγες οι φορές που είτε σε συνεντεύξεις τύπου ή ακόμα και στη τελετή λήξης, ο εκάστοτε ξεχασμένος, παλαίμαχος σκηνοθέτης για να δειχτεί, κριτίκαρε με άσχημο τρόπο ή ακόμα και τραμπούκιζε νέους σκηνοθέτες. Ακούστηκαν σχόλια τύπου "Το τελευταίο πλάνο της ταινίας σου ήταν άχρηστο, χωρίς κανένα νόημα ύπαρξης! Εγώ δε θα το βαζα ποτέ!”. Ευτυχώς η σκηνοθέτιδα στη οποία απευθυνόταν τον αποστόμωσε με ένα απλό "Εγώ όμως το έβαλα” και οι υπόλοιποι δίπλα της την χειροκροτήσαμε. Εμένα ήταν η πρώτη μου φορά στη Δράμα. Είχα στείλει και το Getting My Penis Back, αλλά λόγω των εξαιρετικών special effects του Προκόπη Βλασερού που είχε φτιάξει ένα τελείως ρεαλιστικό πέος το οποίο με ειδικό μηχανισμό ερχόταν σε στύση κατά τη διάρκεια της ταινίας, την απαγόρευσαν με την δικαιολογία από κάποιον στη τότε κριτική επιτροπή ότι “δε παίζουμε ταινίες με πούτσες στο Φεστιβάλ μας”. Γενικά πολλή σοβαροφάνεια. Πρέπει να γίνει ένα reboot.

Πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους Έλληνες κινηματογραφιστές - δεδομένων των συνθηκών; Και, κυρίως, πώς ανταπεξέρχεσαι εσύ ο ίδιος στις απαιτήσεις / από πού αντλείς αισιοδοξία κ.τ.λ.; Νομίζω ξέρουμε όλοι λίγο πολύ πόσο δύσκολα είναι τα πράματα στον ελληνικό κινηματογράφο. Ξέρουμε επίσης όλοι πως το κράτος δε βοηθάει καθόλου. Χρόνια τώρα. Στο τέλος αυτό που μένει και είναι και το πιο σημαντικό, είναι οι σχέσεις που αποκτάς με την ομάδα σου, το πόσο σε εμπιστεύονται, το πόσο σε στηρίζουν. Αλλά όλα αυτά είναι ρομαντικά, αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κυνικά τότε όλοι αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πληρώνονται γι’ αυτό που κάνουν και να σταματήσει ο κινηματογράφος να είναι χόμπυ, αλλά πραγματικό επάγγελμα.

Δύο ταινίες που είδες φέτος (ελληνικές ή ξένες) και σου άρεσαν πολύ και δύο που αναμένεις με αγωνία. Από ελληνικές αυτή που ξεχώρισα ήταν το Μικρό Ψάρι του Γιάννη Οικονομίδη. Από ξένες μάλλον το Inside Llewyn Davis των Κοέν. Όπως σου πα και πριν περιμένω να δω την Νορβηγία του Βεσλεμέ αλλά φυσικά και το Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ-Τσαγγάρη και το Lobster του Λάνθιμου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.