H Zωή ως Βοηθός Σχεδιαστή Μόδας Είναι Σκέτη Κόλαση

Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Η Εβδομάδα Μόδας είναι μία ζούγκλα, όπου υπάρχει μόνο ένας νόμος: η επιβίωση του ισχυρότερου. Οι βοηθοί μόδας είναι το αντίθετο από αυτό. Σχεδόν αόρατοι αλλά απαραίτητοι, αυτοί οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει συνειδητά να βάλουν τον αυτοσεβασμό τους κατά μέρος, με την ελπίδα ότι μια μέρα θα γίνουν πιστό αντίγραφο του αφεντικού τους. Παρά τα συνεχή ψυχολογικά και σωματικά βασανιστήρια που υφίστανται, ο σεβασμός που έχουν για τον γκουρού τους δεν έχει όρια.

Για να καταλάβω καλύτερα τι είναι αυτό που παρακινεί αυτά τα ανθρώπινα πλάσματα να υποτάσσονται εκουσίως σε άλλα ανθρώπινα όντα, ήρθα σε επαφή με μερικές βοηθούς μόδας που γνωρίζω και τους ζήτησα να μοιραστούν τις εμπειρίες τους από την εργασία στον χώρο της μόδας.

Φυσικά, καμία από όσες πήρα συνέντευξη δεν συμφώνησε να αποκαλύψω την ταυτότητά της ή εκείνη των αφεντικών τους - έτσι όλα τα ονόματα έχουν αλλάξει. Δεν θέλω κανένας να «απολυθεί και να αποκλειστεί από τη βιομηχανία της μόδας για μια ζωή».

Άρχισα να εργάζομαι ως βοηθός μόδας όταν ήμουν περίπου 20 ετών. Κυρίως, δούλευα δωρεάν. Έτσι γίνεται στον χώρο της μόδας, κανένας δεν πληρώνεται στην αρχή. Πάντα γνώριζα ότι θα ήταν δύσκολο, αλλά είχα κίνητρο και ήμουν αποφασισμένη να πετύχω. Δουλειά μου είναι να βοηθάω έναν διάσημο στυλίστα. Τον βοηθάω να επιλέξει τις τάσεις κάθε σεζόν και να φτιάξει θέματα και εμφανίσεις για τα editorial περιοδικών.

Αυτό κάνει την Εβδομάδα Μόδας έναν αγώνα ταχύτητας. Πρέπει να ακολουθείς τον στυλίστα, για τον οποίον δουλεύεις, παντού. Να απομνημονεύσεις όλες τις εμφανίσεις, να τις δεις και να τις ξαναδείς, καθώς επίσης και να επιλέξεις τα σημαντικά κομμάτια.

Πρέπει να είσαι ο εγκέφαλός τους. Το κόλπο είναι να γίνεις φίλη με τον προσωπικό οδηγό τους - κυριολεκτικά μπορεί να σου σώσουν τη ζωή. Εάν ο οδηγός σε συμπαθεί, θα σε βοηθήσει να είσαι σε κάθε σόου στην ώρα σου, θα σου φέρει ο,τιδήποτε μπορεί να έχεις ξεχάσει, ακόμα και μια μπουκιά φαΐ να φας - είναι εύκολο να λιμοκτονήσεις στη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας, μιας και δεν έχεις ούτε ένα λεπτό ελεύθερο.

Όταν δουλεύεις σε μια φωτογράφιση, είσαι η μόνη υπεύθυνη για το 70% του όγκου εργασίας. Προμηθεύεσαι τα κομμάτια, προετοιμάζεις τις εμφανίσεις, τηλεφωνείς στους PR-ίστες -οι οποίοι μετά από λίγο γίνονται επίσης οι καλύτεροι φίλοι σου- ντύνεις τα μοντέλα ή τις διασημότητες, καθαρίζεις το στούντιο - τα πάντα. Είσαι συνεχώς υπό πίεση.

Κάποτε, μια Παρασκευή βράδυ, το αφεντικό μου άλλαξε όλα τα θέματα που είχαν επιλεχθεί για μια φωτογράφηση που θα γινόταν την επόμενη μέρα. Έπρεπε να τηλεφωνήσω και να ζητήσω χάρες από τους PR-ίστες φίλους μου, να παρακαλέσω ή και να φωνάξω και να τρέξω να δημιουργήσω τις νέες εμφανίσεις από το μηδέν. Φυσικά, δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα. Σχεδόν έκλαψα όταν ένας PR-ίστας δεν μπόρεσε να μου φέρει ένα συγκεκριμένο φόρεμα από έναν φανταστικό οίκο υψηλής ραπτικής που είχαμε επιλέξει. Εάν αποτύχεις, απολύεσαι. Αυτό που δεν μπορείς ποτέ να ξεχάσεις είναι ότι έχεις μια δουλειά που όλοι θέλουν, οπότε δεν είσαι καθόλου αναντικατάστατος.

Η δουλειά αυτή είναι ένας εθιστικός εφιάλτης. Η σχέση μου με το αφεντικό μου μπορεί σε μεγάλο βαθμό να παρομοιαστεί με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Απλά δεν μπορώ να πω «όχι» σε ο,τιδήποτε ζητήσει, ανεξάρτητα από το πόσο παράλογη είναι η απαίτηση. Μία άλλη στυλίστρια, στην οποία εργαζόμουν όταν ξεκίνησα, συνήθιζε να με βάζει να απαντάω στα σεξουαλικού περιεχομένου μηνύματα του φίλου της.

Ωστόσο, δεν είναι όλα τρομακτικά. Με τον ίδιο τρόπο που η σχέση είναι κακοποιητική, μπορεί επίσης να γίνει πραγματικά γλυκιά και προσωπική. Κάθε φορά που αρρώσταινα, τα αφεντικά μου ήταν πραγματικά προστατευτικά και συμπονετικά. Κάποτε, ένα από αυτά μου αγόρασε φάρμακο παρακεταμόλης, επειδή είχα πυρετό. Λέω στον εαυτό μου ότι δεν είναι σκληροί. Είναι απλά άνθρωποι που ξέρουν τι θέλουν. Το αποδέχομαι όλο αυτό, διότι στόχος μου είναι να γίνω στυλίστρια αστέρων, όπως κι εκείνοι.

Έχω «πάθος» με τη μόδα, από τότε που ήμουν 10 ετών. Κατά κάποιον τρόπο, ζω για τη μόδα. Όταν ήμουν 20 ετών, άρχισα να εργάζομαι με κάποιους, σχετικά γνωστούς, στυλίστες για γαλλικά και βρετανικά περιοδικά. Πληρωνόμουν μόνο 100 ευρώ τον μήνα, οπότε αποφάσισα να προσπαθήσω να βρω δουλειά σε έναν οίκο υψηλής ραπτικής, για να βγάζω περισσότερα χρήματα.

Άρχισα ως δεύτερος βοηθός ενός σχεδιαστή, δηλαδή ήμουν βοηθός του βοηθού. Σπατάλησα τον χρόνο μου πληρώνοντας λογαριασμούς, αγοράζοντας αναψυκτικά, παίρνοντας τα ρούχα από το καθαριστήριο, πηγαίνοντας βόλτα τον σκύλο του σχεδιαστή, αγοράζοντας στυλό, ξύνοντας μολύβια, αλλάζοντας λουλούδια στα βάζα και φτιάχνοντας ιταλικό καφέ (έπινε μόνο ιταλικό καφέ). Ουσιαστικά, έκανα τα πάντα εκτός από σχεδιασμό.

Δεν έβλεπα ούτε τον σχεδιαστή, πόσο μάλλον τα ρούχα. Όχι, στην πραγματικότητα έβλεπα τα ρούχα στη διάρκεια των δοκιμών πριν από τις επιδείξεις μόδας, όπου στις ευθύνες μου περιλαμβάνονταν να μαζεύω βελόνες από το πάτωμα και να διπλώνω τα ρούχα.

Στη διάρκεια των επιδείξεων, όλοι είναι αγχωμένοι και κουρασμένοι. Αλλά, δεν μπορείς να το δείξεις μπροστά στον σχεδιαστή. Πρέπει να είναι ήρεμοι και πρέπει να κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να επιτρέψουν στην ευφυΐα τους να αναδειχθεί.

Φυσικά, δεν υπάρχει εργασιακό ωράριο. Στη διάρκεια των επιδείξεων, εργάζομαι από τις 07:00 και δεν φεύγω ποτέ πριν από τις 23:00 - μερικές φορές μετά τις 02:00 τα ξημερώματα. Ποτέ δεν παραπονιέμαι. Ενδόμυχα, η όλη δοκιμασία μου δίνει λίγη ευχαρίστηση.

Υπάρχει κάτι πολύ συναρπαστικό δουλεύοντας σε μεγάλους οίκους υψηλής ραπτικής, κοντά σε σημαίνοντα πρόσωπα της μόδας. Ειδικά στη διάρκεια της Εβδομάδας Μόδας, κάθε σεζόν. Μπορεί να είναι κουραστικά, ναι. Αλλά, είναι επίσης μια εξαιρετικά δημιουργική περίοδος. Μου αρέσει πραγματικά να εργάζομαι στον χώρο της μόδας.

Είναι «σκυλίσια» δουλειά. Την πρώτη φορά που με είδε η διάσημη στυλίστρια της οποίας είμαι τώρα βοηθός, δεν μου μίλησε. Τη δεύτερη φορά ήπιαμε καφέ και μιλήσαμε για το τι θα επακολουθήσει. Ήθελα πραγματικά να δουλέψω για εκείνη. Θαύμαζα το γούστο της και τη δουλειά της. Μου είπε «πρέπει να σε προειδοποιήσω, δεν είμαι όπως όλοι οι άλλοι. Είμαι πραγματικά αυστηρή. Δεν έχω υπομονή με τους τεμπέληδες και περιμένω πολλά. Θέλεις ακόμα να δουλέψεις για μένα;». Προφανώς, είπα «Ναι».

Το βασικό κομμάτι της δουλειάς μου είναι να κάνω προετοιμασία για τις φωτογραφίσεις. Μερικές φορές, μου ζητά να δημιουργήσω μια ιστορία με κομμάτια ρούχων που δεν υπάρχουν καν. Τηλεφωνώ στους PR-ίστες και δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλάω. Η χειρότερη στιγμή είναι η μέρα πριν από τη φωτογράφηση. Συνήθως δεν έχει ανακατευθεί με τη διαδικασία και ξαφνικά έρχεται σε μένα, με έναν σωρό παρατηρήσεις και δύσκολες ερωτήσεις, απλά για να δείξει ότι είναι το αφεντικό. Εάν δεν απαντήσω με έξυπνο τρόπο, μπορεί να με προσβάλει σε μια στιγμή. Όμως, στο τέλος της μέρας, τη σέβομαι διότι είναι ταλαντούχα. Ξέρω ότι χάρη σε εκείνη θα μπορέσω να δημιουργήσω ένα σπουδαίο δίκτυο επαφών για τον εαυτό μου και να πετύχω. Επιπλέον, συχνά με αφήνει να φροντίσω τα παπούτσια και τα αξεσουάρ, κάτι που νομίζω ότι είναι ωραίο.

Έχουμε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση. Συχνά, ζητάει τη συμβουλή μου, αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορώ να φύγω από τα όρια της θέσης μου ως βοηθός της. Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι που έχουν εξουσία στον κόσμο της μόδας, εκείνοι που είναι σεβαστοί και τους θαυμάζουν, είναι συχνά σαν παιδιά. Τους αρέσει να τους καθησυχάζουν παρηγορώντας τους, έχουν ιδιοτροπίες και δεν μπορούν να μείνουν μόνοι για πολύ.

Θα μπορούσε να είναι χειρότερα. Όταν δουλεύεις για ένα περιοδικό, είσαι στριμωγμένη μεταξύ του διαβολικού αφεντικού συντάκτη μόδας και των υπόλοιπων χειριστικών, ζηλιάρηδων βοηθών που ονειρεύονται μονάχα ένα πράγμα· να αποτύχεις. Τουλάχιστον εδώ που είμαι, είμαι μόνη μου.

Περισσότερα από το VICE

Τα Ζευγάρια της Νέας Υόρκης μας Μιλάνε για τον Έρωτα

H Underground Μόδα του Παρισιού Eίναι Γεμάτη Σεξ

Nazi Chic: H Ασιατική Μόδα που δεν Λέει να Πεθάνει