Τον Ιούνιο του 2011, η Wall Street Journal δημοσίευσε ένα άρθρο για τις βλαβερές επιπτώσεις της young adult fiction. «Ένας απρόσεκτος νεαρός αναγνώστης - ή κάποιος που έχει κλήση προς την παραβατικότητα», προειδοποιούσε η συντάκτρια του άρθρου, Megan Cox Gurdon, «θα βρεθεί αντιμέτωπος με εικόνες βιαιότητας, απώλειας και φρίκης». Βέβαια είναι λίγο αστείο να το λέμε αυτό για τη γενιά της 11ης Σεπτεμβρίου, των ατελείωτων πολέμων και της οικονομικής κρίσης.

Εξαγριωμένη, η Gurdon ασκεί κριτική στον Andrew Smith, για το μυθιστόρημά του The Marbury Lens («Ο Φακός του Marbury»), όπου αφηγείται την ιστορία ενός αγοριού. Το αγόρι καταφέρνει να ξεφύγει από έναν βίαιο απαγωγέα και βρίσκει ένα ζευγάρι γυαλιά που του επιτρέπουν να δει μια εναλλακτική πραγματικότητα, γεμάτη πολέμους. Το βιβλίο αποτελεί μια συμβολική εξερεύνηση της δυαδικότητας που βιώνουν σήμερα πολλά αμερικανάκια, τα οποία μεγαλώνουν σε σχετικά ασφαλή περιβάλλοντα, σε έναν κόσμο που καταρρέει/ που βρίσκεται σε πόλεμο / που φλέγεται.

Στo Grasshopper Jungle, ο Smith διερευνά την σεξουαλική σύγχυση που βιώνει ένας εφήβος από την Iowa, σε έναν κόσμο στον οποίο τεχνητά σούπερ έντομα ξεπετάγονται από τα όργανα πεθαμένων αγοριών.

Στο νέο του βιβλίο, The Alex Crow, ένας νεαρός πρόσφυγας από τη Συρία υιοθετείται από έναν διαταραγμένο (αν και καλοπροαίρετο) επιστήμονα, ο οποίος προσπαθεί να αναζωογονήσει νεκρά είδη, έτσι ώστε να μπορεί η κυβέρνηση των ΗΠΑ να τα χρησιμοποιήσει σαν κατασκόπους. Στο τέλος, το παιδί πηγαίνει σε μία θερινή κατασκήνωση. Τα βιβλία του Smith είναι αστεία χωρίς όμως, να είναι ρηχά, βασισμένα σε αυτόν τον κόσμο, χωρίς να περιορίζεται από τις συμβάσεις του.

Ωστόσο, έχουν κάποιες ελλείψεις - για παράδειγμα δεν έχει πολλούς γυναικείους χαρακτήρες, ενώ πολλές από τις γυναίκες στα έργα του τείνουν να παρουσιάζονται κάπως στερεοτυπικά.

Παρόλαυτά, το έργο του Smith είναι εξαιρετικό. Σε μια αγορά η οποία ορίζεται από τα trends (γεμίσαμε βρυκόλακες και ζόμπι), τα μυθιστορήματά του είναι φρέσκα και συναρπαστικά και πραγματικά ξεχωρίζουν. Οι άνδρες του έχουν το δικαίωμα να εξερευνούν τη σεξουαλικότητα τους, και υφίστανται όλες τις θετικές και τις αρνητικές επιπτώσεις, χωρίς να είναι ξεκάθαρα gay ή straight, αλλά όπως θα έλεγε και ο Freud, πολυμορφικά διεστραμμένοι. Το Alex Crow περιέχει μερικούς από τούς καλύτερους ευφημισμούς για τον αυνανισμό που έχω διαβάσει ποτέ.

Το VICE μίλησε με τον Smith για τα βιβλία, την έμπνευση, καθώς και την κατάσταση του κόσμου σήμερα.

VICE: Πώς σου ήρθε η ιδέα για το The Alex Crow;
Andrew Smith: Κάνω μαθήματα σε παιδιά Λυκείου, τα οποία είναι από όλο τον κόσμο και δεν μιλούν αγγλικά. Πριν από μερικά χρόνια άρχισαν να έρχονται παιδιά και από τη Συρία, όταν ο εμφύλιος πόλεμος βρισκόταν στη χειρότερή του φάση. Το πρώτο παιδί που είχα ήταν 15. Η οικογένειά του είχε αφήσει τα πάντα στη Συρία, διέσχισε τα σύνορα του Λιβάνου, βρέθηκε σε στρατόπεδα προσφύγων, και στη συνέχεια κατάφερε να φτάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και μέσα σε λίγες ημέρες άρχισε να παρακολουθεί μαθήματα με χιλιάδες Καλιφορνέζους.

Ήθελα να πω μια αντίστοιχη ιστορία, για κάποιον που βρέθηκε εδώ, και στη συνέχεια ήρθε αντιμέτωπος με όλες τις παράξενιές αυτού του τόπου.

Οι εχθροί στα βιβλία σου είναι συχνά μεγάλες εταιρίες που έχουν στρατιωτικούς δεσμούς. Αυτό είναι απλώς σύμπτωση ή μία αντι-καπιταλιστική συνωμοσία;
Όχι, δεν είναι σύμπτωση. Νομίζω ότι είμαστε σε μία φάση όπου ως είδος, παίρνουμε αποφάσεις χωρίς να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψιν τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις αυτών που κάνουμε. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που κουνούν το κεφάλι τους παθητικά, και λένε, όπως τόσο συχνά σχολιάζουν οι χακτήρες στο Grasshop Jungle, ότι "Αυτό ίσως δεν είναι καλή ιδέα". Και όμως εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά.

Επίσης, δεν φαίνεται να φοβάσαι να μιλήσεις και για τη σεξουαλική ζωή των εφήβων -από τη σεξουαλική τους ταυτότητα, μέχρι και το πώς αντιμετωπίζουν τα τραύματα που αφήνουν σεξουαλικές κακοποιήσεις κατά τη διάρκεια πολέμων.
Υπάρχουν πάρα πολλά θέματα, για τα οποία ο κόσμος δεν συζητάει, όπως η σεξουαλικότητα στην εφηβεία. Τα παιδιά με ρωτάνε γι 'αυτό το θέμα συνέχεια. Ειδικά τα αγόρια. Προσπαθούν να μου βγάλουν μία απάντηση, επειδή είναι περίεργα. Θεωρώ ότι η σεξουαλικότητα είναι φυσικό μέρος της εφηβείας. Γι 'αυτό και τους λέω ότι δεν φοβάμαι τις λέξεις, ότι δεν φοβάμαι να μιλήσω για οτιδήποτε πιστεύω ότι είναι πραγματικό ή σημαντικό.

Από την άλλη πλευρά, μερικές φορές μου δίνεται η εντύπωση ότι δεν απευθύνεσαι σε γυναίκες. Πού είναι όλες οι γυναίκες στην στα βιβλία σου;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ήμασταν τέσσερα αγόρα και εγώ δεν ήξερα απολύτως τίποτα για τα κορίτσια. Έχω μια κόρη τώρα, είναι 17 χρόνων. Όμως, θεωρώ ότι είμαι εντελώς ανίδεος σε ό,τι αφορά τις γυναίκες. Προσπαθώ να καλυτερέψω όμως.

Το The Alex Crow στην πραγματικότητα είναι ένα βιβλίο για την αποτυχία των ανδρικών κοινωνιών. Σε όλες τις ιστορίες, υπάρχουν παραδείγματα ανδροκρατούμενων κοινωνίων που κάνουν κρίσιμα λάθη. Στην πραγματικότητα οι ανδρικές κοινωνίες απέτυχαν οικτρά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.