Όλοι είχαμε (κυρίως οι άντρες υποθέτω) ένα μεγαλύτερο αδερφό, ξάδερφο ή γενικότερα συγγενή ο οποίος βρισκόταν στην εφηβεία όταν εμείς ακόμη πηγαίναμε δημοτικό. Όταν αυτός βαριόταν, ειδικότερα πριν την άνθιση του internet, έβαζε σκοπό του να μας κάνει τη ζωή κόλαση. Ατελείωτες ώρες bullying, ψεύτικων ιστοριών τρόμου, σφαλιάρας και γενικότερα βασανιστηρίων τα οποία αποτελούσαν προϊόντα τρομερής έμπνευσης. Φυσικά, οι ίδιοι είχαν περάσει αντίστοιχες καταστάσεις όταν ήταν μικρότεροι και εμείς δεν θα μπορούσαμε να μην βγάλουμε, με τη σειρά μας, τα κόμπλεξ που μας είχαν δημιουργηθεί στους μικρότερους. Πλέον, υποθέτω πως οι πιο πολλοί έφηβοι απλώς λιώνουν στο internet και τα μικρότερα αδελφάκια τους δεν θα ζήσουν τη χαρά του ενδοοικογενειακού bullying αλλά μόνο του διαδικτυακού, το οποίο τους προσφέρεται απλόχερα, με την διαφορά πως το δεύτερο δεν κρύβει ούτε το παραμικρό ίχνος ανθρωπιάς.

Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα.

Κάπου εκεί στα 90's λοιπόν, οι γονείς μου έπρεπε να λείψουν για ένα Σαββατοκύριακο και έτσι με φιλοξένησαν κάποιοι φίλοι τους οι οποίοι είχαν δύο παιδιά. Ο ένας ήταν ο Γιώργος, ο οποίος πήγαινε γυμνάσιο και ήταν αρκετά χαρούμενος που για δύο ημέρες θα είχε κάποιον μα βασανίσει. Για να μην το κουράζω, όλα ξεκίνησαν όταν μας έστειλαν οι γονείς του να πάρουμε κάποιες κασέτες από το βιντεοκλάμπ για να δούμε όταν αυτοί θα έλειπαν από το σπίτι. Πηγαίνοντας προς το βίντεοκλαμπ ο Γιώργος με ρώτησε αν θέλω να δω κάποια συγκεκριμένη ταινία και του είπα, αν θυμάμαι καλά, πως ήθελα να πάρουμε «Χελωνονιτζάκια». Φτάνοντας στο βίντεο κλαμπ, ο άσπονδος φίλος μου έδειξε τις προθέσεις του, έσπρωξε κάποιες κασέτες που ήταν σε ένα ράφι στη σειρά και αυτές έριξαν η μία την άλλη ΑΚΡΙΒΩΣ σαν ντόμινο με την τελευταία να πέφτει από μεγάλο ύψος κάνοντας απίστευτο θόρυβο. Όλοι γύρισαν και μας κοίταξαν τρομαγμένοι (εκτός από τον υπάλληλο που είχε θυμωμένο ύφος) και τότε ο Γιώργος άρχισε να με μαλώνει και να με κατηγορεί.

Evil…

Γυρίσαμε σπίτι για να δούμε «Χελωνονιτζάκια» όμως, όταν έβαλε την κασέτα και πάτησε play κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Του είπα πως αυτό δεν ήταν η ταινία που ήθελα, για να μου απαντήσει πως μάλλον κάνανε λάθος στο βίντεοκλάμπ και πως είναι καλό και αυτό.

Τι ήταν αυτό;

Κάτι το οποίο μου χάρισε εφιάλτες για κάποια χρόνια και το πρώτο θρίλερ που είδα στην ζωή μου. «Ο Εφιάλτης στον Δρόμο με τις Λεύκες». Τώρα, φυσικά, θυμάμαι όλα αυτά και σκάω ένα χαμόγελο, όμως, τότε δεν μου είχε φανεί τόσο αστείο. Ένα θρίλερ το οποίο εξελίσσεται στα όνειρα σου, δεν χρειάζεται πολλά περισσότερα το μυαλό ενός 9χρονου!

Σκεπτόμενος, μελαγχολικά, όλα τα παραπάνω αποφάσισα να φτιάξω μια μικρή λίστα με κάποιες σκηνές από ταινίες τρόμου οι οποίες, για διάφορους λόγους, έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου ξεκινώντας φυσικά με την προαναφερθείσα ταινία.

Ξέρω πως είναι πολύ «κλασικός» θάνατος μιας και προέρχεται από την πρώτη ταινία στην οποία έπαιξε ποτέ ο Johnny Depp όμως, δεν υπάρχει πιο τρομακτικό πράγμα όταν είσαι παιδί από το να έρχεται κάποιος και να σου καταστρέφει το μόνο μέρος που αισθάνεσαι ασφαλής, το κρεβάτι σου! Το οχυρό μου πλέον δεν ήταν ποτέ το ίδιο, ο Freddy Krueger είχε εισβάλει σε αυτό και το είχε γεμίσει με εφιάλτες.

Η απόλυτη μπαφιάρικη, teen-horror movie! Θυμάμαι πως πήγαινα γυμνάσιο όταν βγήκε και είχα ενθουσιασθεί με το γεγονός πως υπήρξε μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο αγαπημένος μου, τότε, ηθοποιός (Seth Green) ενώ σε μια σκηνή εμφανιζόταν η αγαπημένη μου, τότε, μπάντα, οι Offspring. Παρακολουθώντας την ταινία λοιπόν, με σόκαρε η σκηνή που ο Dexter Holland (frontman της μπάντας) δολοφονείται onstage από ένα διαβολικό χέρι ενώ η μπάντα βρίσκεται στα μέσα του Beheaded, τραγούδι το οποίο μιλάει για έναν κατά συρροήν δολοφόνο ο οποίος μαζεύει τα κεφάλια των θυμάτων του κάτω από το κρεβάτι του. Ειρωνικό έτσι; Αξίζει να αναφερθεί το γεγονός πως, όταν βγήκε στις αίθουσες, η ταινία είχε λάβει πολύ κακές κριτικές και είχε καταγράψει χαμηλές εισπράξεις. Τελικά, με την πάροδο του χρόνου απέκτησε το cult status που της αξίζει. Μέχρι και σήμερα την έχω δει περίπου 14 φορές και την προτείνω για «κατανάλωση» κατά τη περίοδο του Halloween σε συνδυασμό με καλή παρέα και καλό χόρτο…

Είσαι περίπου 14 χρονών και θεωρείς πως έχεις αρκετή «εμπειρία» στα θρίλερ επειδή κάθε Σάββατο παρακολουθείς με τους κολλητούς σου το «Scream» και όλες τις αντιγραφές που βγήκαν μετά, σαχλογελώντας. Στο σχολείο παίζει η φήμη για «Τον Εξορκιστή», μια παλιά ταινία της οποίας το cast είχε παράξενη κατάληξη. Οι εμπειρίες των γονιών σου, όταν την παρακολούθησαν, φαντάζουν τρομακτικές (άδειο σινεμά με 4-5 άτομα μέσα στη συγκεκριμένη περίπτωση) αλλά σε εξιτάρουν. Κανονίζεις το Σάββατο να τη δεις σπίτι του κολλητού σου με τα συνηθισμένα (playstation, ότι snack έχει γεννήσει αυτή η Γη και πίτσα). Ε λοιπόν, μην το κάνεις! Στην καλύτερη θα το κλείσεις στη μέση, κρύβοντας από τους υπόλοιπους το γεγονός πως έχεις χεστεί πάνω σου σε μια προσπάθεια να σώσεις την αξιοπρέπεια της παρέας, με την δικαιολογία πως «βαρέθηκες». Αν, παρόλα αυτά, υπάρξει και στη δική σου παρέα κάποιος που επιμένει να την δείτε μέχρι το τέλος, από προσωπική εμπειρία σου λέω, να επιμείνεις στο ότι… βαρέθηκες και να βάλετε να δείτε «Harold and Kumar» για να στρώσετε. Πιάστε την ξανά στα 16.

Το 80's αριστούργημα του John Carpenter. Δεν θέλω να σας κάνω κάποιο spoiler, μιας και σε περίπτωση που δεν έχετε δει την ταινία θα πρέπει να κάνετε αυτό το δώρο στον εαυτό σας, γι' αυτό θα πω μόνο πως αυτή η σκηνή μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη όχι επειδή είναι σοκαριστική (γιατί δεν είναι) αλλά επειδή πραγματικά το ευχαριστήθηκα! Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει και στο υπέροχο soundtrack του Christine αν και είναι πολύ δύσκολο να βρεις ταινία τρόμου που να μην έχει καλό soundtrack.

Για κάποιο περίεργο λόγο, γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που έχουν μια φοβία στους κλόουν. Δεν ξέρω γιατί, εγώ δεν τους φοβόμουν όμως πάντα μου προκαλούσαν θλίψη και βαρεμάρα. Επίσης θα πρέπει να δηλώσω πως μισώ τους ξυλοπόδαρους. OΚ φίλε ισορροπείς πάνω σε δύο παλούκια και εγώ κάθομαι όρθιος πάνω σε μια καρέκλα αλλά δεν με πληρώνει κανείς γιαυτό. Τέλος πάντων, άλλη μια κλασική ταινία στη λίστα. Αυτή η σκηνή με σόκαρε πιο πολύ για το γεγονός πως ο μικρός Georgie (RIP) είχε σκύψει και άραζε χαλαρός στον υπόνομο, παρά για τον Pennywise (τον κλόουν) ο οποίος τον άρπαξε και τον σκότωσε. Ούτως ή άλλως θα πέθαινε από λεπτοσπείρωση ή κάτι τέτοιο.

…και μία επιπλέον από την ίδια ταινία

Τον Γιώργο έχω να τον δω χρόνια όμως, αυτό το Σαββατοκύριακο στο σπίτι του στον Βύρωνα θα το γυρίσω σε horror movie μια μέρα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.