Πέθανε ο Ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης - Το Τελευταίο Μήνυμά του

Μια δυσάρεστη είδηση για τον ελληνικό αθλητισμό -και όχι μόνο- έγινε γνωστή το πρωί της Παρασκευής. Ο Ολυμπιονίκης στο Τάε Κβον Ντο. Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 43 ετών, έπειτα από μάχη με τον καρκίνο.

Ο Αλ. Νικολαΐδης ήταν αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και όπως αποκάλυψε μέσω των social media, έπασχε από μια σπάνια μορφή της νόσου.

Μέσω του συγκλονιστικού του μηνύματος, το οποίο έγραψε για να δημοσιευθεί μετά τον θάνατό του, ενημέρωσε ότι η τελευταία του επιθυμία ήταν να δοθούν τα Ολυμπιακά του μετάλλια σε δημοπρασία, με το ποσό που θα συγκεντρωθεί να πάει σε δομές για παιδιά.

«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κατάγμα στα πόδια μου», ανέφερε στο post που ανέβηκε στους λογαριασμούς του, σήμερα, πρωί Παρασκευής.

Ο Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1979, ήταν διακεκριμένος αθλητής του Τάε κβον ντο και στην πορεία του ξεχωρίζουν τα δύο αργυρά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004) και του Πεκίνου (2008).

Μετά το τέλος της καριέρας του στον αθλητισμό, αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική. Εντάχθηκε στον ΣΥΡΙΖΑ και πριν από περίπου δύο χρόνια ανέλαβε τον ρόλο του αναπληρωτή εκπροσώπου Τύπου του κόμματος.

Ακολουθεί το τελευταίο του μήνυμα:

Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν τη δημοσίευσή μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτήν τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούνε για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας, που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της Γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα;". Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.

Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από τον Θεό, όπως είναι και το όνομά της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.

Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.

Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και τη φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου, ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.

Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα. Ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε τη φιλία του, τη σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η Αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά, και έκανε κι αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.

Θέλω να πω σε όλους τους κάτι. 

Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό, τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.

Φίλοι μου, σε αυτήν τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.

Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στη χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.

Αν ερχόμαστε σε αυτήν τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες.

Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου.

Περισσότερα από το VICE

Ο Δημήτρης Τσίκλης Μετά τον «Λευτέρη» στις Άγριες Μέλισσες Γίνεται Επιζών της Επίθεσης του Ορλάντο

Eversor: «Το Ραπ Δεν Είναι Εδώ για να Ηθικολογήσει, Αλλά για να Αποδώσει Εικόνες»

Αποκαλυπτικές Φωτογραφίες Υποσιτισμένου Κρατούμενου Μέσα από Φυλακή στην Αλαμπάμα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.