Στην Πραγματικότητα, η Άδεια Αθήνα του Δεκαπενταύγουστου Δεν Είναι Τίποτα το Ιδιαίτερο

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές με βρίσκετε μέσα στη μιζέρια, Αύγουστο στην ψιλοάδεια Αθήνα, να αναπολώ τις προηγούμενες διακοπές μου και να αναμένω εναγωνίως τις επόμενες. Τη στιγμή που διαβάζονται αυτές τις γραμμές το πιθανότερο είναι να βρίσκομαι σε ένα νησί. 

Μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν αυτός που κανονίζει τις διακοπές του, ώστε Δεκαπενταύγουστο να μένει Αθήνα. Ξέρω, δεν το ακούτε πρώτη φορά. Όσοι το κάναμε, όμως, νιώθαμε τόσο ξεχωριστοί. Πατρίκιοι μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από τις σαγιονάρες των Πληβείων. Λες και το γεγονός ότι μείναμε στην Αθήνα άξιζε κάποιου τύπου παρασημοφόρηση.

Η αλήθεια πάντως είναι ότι, πέραν του Τσίου και των Φτηνών Τσιγάρων που έρχονται και επανέρχονται κάθε Δεκαπενταύγουστο στην πόλη, η Αθήνα είναι πολύ ωραιότερη τον Αύγουστο. Οι δρόμοι αδειάζουν, το πάρκινγκ είναι πανεύκολο. Οι άδειες λεωφόροι, οι ταμπέλες που εύχονται «καλές διακοπές» πίσω από τα κλειστά εμπορικά, η ησυχία. Τίποτα δεν θυμίζει το ασφυκτικό σκηνικό ενός απογεύματος καθημερινής του Οκτωβρίου. Είναι κάπως σαν να προλαβαίνεις επιτέλους να επικοινωνήσεις με την πόλη στην οποία ζεις.

Επειδή όμως τίποτα στον κόσμο δεν είναι ωραίο μέχρι να πει κάποιος ότι είναι ωραίο, υπάρχει ένας βομβαρδισμός τοποθετήσεων -γραπτών ή προφορικών- για την ομορφιά της αυγουστιάτικης Αθήνας. Σε σημείο σχεδόν mainstream. Κι αν η μπαναλιτέ του καλοκαιριού κάποτε είχε να κάνει με τον Ντοστογιέφσκι σε κάποια μπούτια στην παραλία, το τηγανητό καλαμαράκι και το βραδινό μέτριο κοκτέιλ, πλέον έχει να κάνει και με τις άδειες κατουρημένες γωνιές της πόλης. Δεν είμαστε τόσο ξεχωριστοί όσο νομίζαμε.

Η Αθήνα είναι πράγματι πιο όμορφη και νοσταλγική τον Αύγουστο. Συνεχίζει όμως να είναι μία μεγαλούπολη γεμάτη τσιμέντο, με ελάχιστο πράσινο και διάφορα spots που μπορεί να σου μοιάζουν ωραία, μόνο αν προσπαθήσεις πολύ να τα δεις ως τέτοια. Το γεγονός ότι είναι πιο όμορφη από αυτό που είναι τον χειμώνα, δεν την κάνει και όμορφη γενικότερα. Εξάλλου, ας το παραδεχτούμε, οι περισσότεροι από όσους μένουν στην πόλη είναι επειδή δεν μπορούν αλλιώς.

Η εικόνα του μεσήλικα με το κοντομάνικο πουκάμισο που περπατάει με τα χέρια σταυρωμένα πίσω από τη μέση στην άδεια Βαλτετσίου μπορεί πράγματι να είναι μία γοητευτική αισθητικά εικόνα. Το πρόβλημα είναι ότι ο συγκεκριμένος κύριος το στατιστικά πιθανότερο είναι ότι δεν θα ήθελε να είναι εκεί. Είναι ακόμη πιο πιθανό ότι όλη αυτή η κουβέντα περί μελαγχολικής σχιζοειδούς μητρόπολης δεν του λέει απολύτως τίποτα.

Εδώ μάλλον είναι και το «κλειδί» σε όλη την υπόθεση. Είτε μας αρέσει να μένουμε στην πόλη είτε όχι, η απόφασή μας προκύπτει από ενός τύπου προνόμιο. Το προνόμιο του να μπορείς να διαλέξεις μεταξύ των δύο. Ωστόσο, μετά από μία δεκαετία βίαιης φτωχοποίησης, η όλη αισθητικοποίηση της άδειας Αθήνας δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Εγγράφεται σε ένα πλαίσιο που ψάχνει τρόπους να κάνει τη φτώχεια και τη μιζέρια λίγο πιο βιώσιμες. Ταυτόχρονα προϋποθέτει την ύπαρξή τους.

Γίνεται δε ακόμη πιο επικίνδυνη μπροστά στο φάσμα μέσα στην επόμενη πενταετία, τα ελληνικά νησιά να είναι οικονομικά απλησίαστα για την ελληνική μεσαία τάξη. Και τα φτωχικά σπίτια των αμμουδιών του Ομήρου, που έλεγε ο Ελύτης, να τα βλέπουν μόνο όσοι κάνουν σεζόν σε άθλιες συνθήκες εργασίας και εξυπηρετώντας Βορειοευρωπαίους, Άραβες επενδυτές και διαφόρων τύπων ελίτ που θα βλέπουν τις κουβέντες για την άδεια Αθήνα χαμογελώντας συγκαταβατικά. Δεν λέω. Καλή είναι, αλλά θα μπορούσαμε και καλύτερα.

Ακολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

 Περισσότερα από το VICE

«Ήμουν 35 Χρόνια Εθισμένος στην Πρέζα» - Από την Απεξάρτηση στην Εργασιακή Επανένταξη

Πολύχρωμες Φωτογραφίες από το Φετινό Athens Pride

Η Μέρα που Έσπασα τα Νεύρα στην Εισπρακτική που με Πήρε Τηλέφωνο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.