Πώς Eίναι να Προτείνεις Μουσικές στον Wes Anderson;

Μπορεί να έχει κάνει το παράξενο, συνειδητά  ιδιόρρυθμο παραστράτημα (Darjeeling Limited) αλλά ενώ είναι πολύ εύκολο να σκεφθεί κανείς ότι ο Wes Anderson είναι πάντα έτοιμος να βουτήξει βαθιά μέσα στο μυαλό του, οι ταινίες του είναι σχεδόν πάντα αστείες, περίτεχνες και με επιρροή. Η τελευταία του, το Grand Budapest Hotel, δεν αποτελεί εξαίρεση. Στην πραγματικότητα είναι η καλύτερη του από το Rushmore, που αναμφισβήτητα ήταν ένα αριστούργημα. Με την πάροδο του χρόνου, ο Anderson έχει δουλέψει με τον ίδιο μουσικό επιμελητή, τον Randall Poster, ο οποίος δουλεύει με τον σκηνοθέτη για να επιλέξουν τα τραγούδια που θα χρησιμοποιηθούν στις ταινίες του καθώς και τη συνολική μουσική κατεύθυνση της ταινίας. Μίλησα με τον Randall για να μάθω ποια ακριβώς είναι η δουλειά του.

Noisey: Πώς ξεκίνησες; Ήσουν μουσικός ή απλώς ένας άνθρωπος με πολύ καλό γούστο στη μουσική;

Randall Poster: Δεν είμαι μουσικός για να μιλήσω και δεν δούλευα για κάποια δισκογραφική εταιρία. Ήμουν απλώς τρελός με τη μουσική και τις ταινίες. Ξεκίνησα στο χώρο επειδή ένας φίλος και εγώ γράψαμε ένα σενάριο για ένα κολεγιακό ραδιοφωνικό σταθμό. Το αναπτύξαμε στο Sundance Institute και έπειτα το υλοποιήσαμε. Λεγόταν A Matter of Degrees και ήταν γεμάτο μουσική. Τότε αποφάσισα ότι η μουσική ήταν αυτό στο οποίο ήθελα να εστιάσω.

Πως ξεκίνησε η συνεργασία με τον Wes Anderson;

Συνάντησα τον Wes ακριβώς όταν ολοκλήρωνε το Bottle Rocket  και μου ζήτησε να τον βοηθήσω να συγκεντρώσει τα soundtrack για το άλμπουμ τους. Από τότε δουλεύουμε μαζί.

Νομίζω ότι το Rushmore είναι το αγαπημένο μου από τα soundtrack γιατί εμπεριέχει vibe από τη δεκαετία του ’60 που πραγματικά ταιριάζει με την ταινία και με τον πιτσιρικά-το βασικό χαρακτήρα τον Max Fischer. Είναι μια εποχή με την οποία είσαι ιδιαιτέρως προσκολλημένος;

Πιστεύω ότι το με το Rushmore, η ιδέα ήταν να βρούμε μερικά από τα λιγότερα γνωστά συγκροτήματα της British Invasion. Ο Wes πάντα λέει για το πώς αυτοί οι τύποι ενώ φορούσαν παλτά και γραβάτες στα εξώφυλλα των δίσκων τους, η μουσική τους ήταν τόσο επιθετική και επαναστατική. Νομίζω ότι αυτό χαρακτήριζε τον Max Fischer γιατί ήταν ένα παιδί που πέρα από το προφανές, έψαχνε να ξεκολλήσει. Η μουσική μιλάει για τον χαρακτήρα του που δεν συμβαδίζει με τον κόσμο και νομίζω ότι αυτό είναι ένα θέμα που έχουμε στις ταινίες μας και μπορείς να το δεις με τον M. Gustave  στο Grand Budapest Hotel, που επιμένει να βρίσκεται σε μια πιο επιτηδευμένη, ευγενική εποχή.

Πως αυτό αντανακλάται στη μουσική;

Μουσικά, καταλήξαμε σε αυτό τον παραδοσιακό ήχο της μπαλαλάικα (ρωσικό έγχορδο όργανο) που μας πηγαίνει προς τα πίσω σε μια πιο αρχέγονη ανθρωπότητα, με πιο διαχρονικές ανθρώπινες αξίες που δεν έχουν καμία σχέση με μόδα. Έπειτα έχουμε αυτό τον ήχο σε αντιπαράθεση με την αρχοντιά του Βιβάλντι.

Έχεις τον ευγενή Ralph Fiennes, ο οποίος είναι επίσης ένας ασυνήθιστος χαρακτήρας και αυτό το επενδύεις με την ξέφρενη μουσική του Alexandre Desplat. Πώς δουλεύεις με τους μουσικοσυνθέτες;

Ο Alexandre και εγώ έχουμε κάνει μαζί με τον Wes τις τρεις τελευταίες ταινίες του. Με τον Wes δουλεύουμε πριν να αρχίσει να σκαλίζει τα πράγματα ο Alexandre μαζί του και προσπαθούμε να καταλήξουμε κατά κάποιο τρόπο σε έναν ήχο ή μια ευαισθησία μέσα από την οποία φιλτράρεται στη συνέχεια η μουσική του. Πιστεύω ότι κάπως έτσι το οργανώνει ο Wes. Η δουλειά που κάνουμε μαζί είναι να διαλέγουμε τραγούδια αλλά και να καταλήγουμε σε έναν τελικό ήχο, κάτι που τον βοηθάει  όταν πηγαίνει στον Alexandre, ο οποίος μπορεί έπειτα να δημιουργήσει μουσική για αυτό. Όταν ο Alexandre δημιούργησε αυτές τις μελωδίες είχαμε την αντίληψη ότι θα χρησιμοποιούσαμε αυτό τον παραδοσιακό ήχο.

Μεγάλο κομμάτι αυτής της μουσικής έχει γρήγορο ρυθμό. Αναρωτιόμουν πως το διαχειρίστηκες αυτό όσο αφορά τα πιο συγκινητικά σημεία της ταινίας.

Νομίζω ότι οι μεταβάσεις είναι ωραίες και θα πω ότι η μουσική στις ταινίες του Wes είναι πάντα όπως ακριβώς τη θέλει. Η μπαλαλάικα και το αυθεντικό αποτέλεσμα βοηθάνε την ταινία να πάει ένα βήμα μπροστά και πιστεύω ότι αυτό τη βοηθάει να γίνει συναρπαστική. Σίγουρα υπάρχουν παύσεις όταν έχουν όμορφες συναισθηματικές στιγμές.

Εάν ο Wes θέλει η μουσική να είναι ακριβώς με τον τρόπο που θέλει, υπάρχουν στιγμές που μαλλιοτραβιέστε;

Δεν δημιουργείται ένταση αλλά είμαι με ένα τηλέφωνο στο χέρι μες τη νύχτα για να κανονίσω τις ταξιδιωτικές λεπτομέρειες 30 Ρώσων οργανοπαικτών μπαλαλάικα και των συνεργατών τους.

Φημολογείται ότι έχουν απαιτητικούς συνεργάτες. Εσείς έχετε χρησιμοποιήσει τους Stones σε μερικές από τις ταινίες σας. Αυτό δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο. Υποθέτω επειδή κοστίζουν πολλά. Πως καταστρώνετε προϋπολογισμούς και μπορείς να μου δώσεις μια ιδέα πόσο μπορεί να κοστίσει ένα συγκεκριμένο τραγούδι;

Δεν θέλω να είμαι αδιάκριτος και να μιλήσω για χρήματα, αλλά θα έλεγα ότι η δέσμευσή μου σε όλους μου τους σκηνοθέτες είναι να τους δώσω όλα όσα επιθυμούν. Νομίζω ότι οι καλλιτέχνες είναι σίγουρα ευαίσθητοι στην κλίμακα της παραγωγής. Προφανώς το σενάριο είναι διαφορετικό όταν δουλεύεις σε μια ταινία που έχει προϋπολογισμό 100 εκατομμύρια δολάρια  και σε μία με 500.000 δολάρια. Ευελπιστώ ότι λόγω της ανάμειξης μου εκτιμούν ότι τουλάχιστον η μουσική τους θα χρησιμοποιηθεί καλά, οπότε στην πλειονότητα τους οι καλλιτέχνες είναι πρόθυμοι να προσαρμοστούν ανάλογα με τον προϋπολογισμό και ευελπιστώ να μπορούμε να μοιραστούμε το καλό αποτέλεσμα, οπότε εάν η ταινία πάει καλά και ο καλλιτέχνης πηγαίνει καλά επίσης.

Και αυτό ισχύει για τους Mick ‘n’ Keith όπως και για όλους τους υπόλοιπους;

Αυτό που συνέβη με τους Stones είναι ότι αρχίσαμε να φτιάχνουμε τα άλμπουμ των soundtrack με την ABKCO. Και η ABKCO ήταν η εταιρία που είχε τους Stones προ Sticky Fingers, που είναι το καλύτερο μέρος για να ακούσουμε Rolling Stones. Δεν θέλω να είμαι πολύ υπερβολικός με αυτό αλλά ως ένα βαθμό οι Rolling Stones έγιναν το in house συγκρότημα μας.

Μια επίμονη κριτική για τον Wes Anderson είναι ότι οι ταινίες του είναι εξαιρετικά συνειδητά ιδιόμορφες. Είναι κάτι το οποίο έστω το σκέφτεσαι και ποια θα ήταν η απάντηση σου;

Νομίζω ότι με ορισμένους καλλιτέχνες συμβαίνει το εξής: μπορούν να κάνουν μόνο τη δουλειά που κάνουν και εάν η κριτική για τις ταινίες  τους Wes Anderson είναι ότι μοιάζουν πάρα πολύ με τις ταινίες του Wes Anderson, δεν ξέρω πώς να απαντήσω σε αυτό. Βρίσκω τις ταινίες του Wes πραγματικά ικανοποιητικές σε δημιουργικό και συναισθηματικό επίπεδο και η προσοχή που δίνει στη δουλειά του είναι απαράμιλλη. Πες μου εάν είναι λάθος, αλλά μερικές φορές στον αθλητισμό λένε κάτι σαν: «Ο Wayne Rooney τα αφήνει όλα στο γήπεδο». Όταν ο Wes ολοκληρώνει τις ταινίες του, τα αφήνει όλα εκτός. Το άλλο που θα έλεγα σε όλους αυτούς τους κριτικούς, πολύ απλά, ότι θα έπρεπε να πάνε όλοι μαζί να γαμηθούν.

Αυτό είναι καλύτερο!

Να πάνε να γαμηθούν και να παρακολουθούν ότι είναι αυτό που θέλουν να παρακολουθήσουν.

Ένα σωρό ταινίες του Michael Bay…

Ακριβώς ή το Frozen…

Παίρνεις ιδέες για τραγούδια όταν διαβάζεις το σενάριο; Πως είναι η διαδικασία;

Υπάρχουν ταινίες για τις οποίες έχω δουλέψει στο σκηνικό όπου είναι τοποθετημένες, σε μια ιδιαίτερη ιστορική χρονική περίοδο την οποία πρέπει να σκεφτώ ή τις σκέψεις μου για το πώς μπορεί να είναι η μουσική να καθορίζει ένα on-camera μουσικό στοιχείο όπου οι χαρακτήρες είναι performers ή η σκηνή χρειάζεται να έχει ζωντανή μουσική. Διαφορετικά, κάποιες ιδέες προκύπτουν μέσα από διάλογο με τον σκηνοθέτη για το τι ήχο ή συναίσθημα ή αντιφατικό στοιχείο θέλεις να προσδώσεις με τη μουσική. Και κάποιες στιγμές δεν τις έχεις παρά μόνο όταν είσαι στο μοντάζ και βλέπεις το υλικό που υπάρχει και πρέπει να παίξεις περίπλοκα μαζί του. Δεν είναι απλά μια διανοητική άσκηση: έχεις μια έντονη ταινία με την οποία πρέπει να δουλέψεις, οπότε μπορείς να της βάζεις τραγούδια και να δεις τι θα συμβεί.

Και σε ποιο βαθμό ταιριάζεις τη μουσική σε συγκεκριμένες σκηνές;

Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό συμβαίνει σε πολλές συζητήσεις που γίνονται πριν ακόμα εκείνος έχει γράψει το σενάριο. Με το Rushmore και το The Royal Tenenbaums γνωρίζαμε ότι είχαμε ορισμένα τραγούδια που θα προσπαθούσαμε να χρησιμοποιήσουμε στην ταινία, οπότε κατά κάποιο τρόπο γίνεται ένα είδος παιχνιδιού να χρησιμοποιήσουμε όσα περισσότερα από αυτά μπορούμε. Νομίζω ότι ένας από τους λόγους που η δουλειά που έχουμε κάνει με τον Wes, από τη μουσική πλευρά των πραγμάτων, είναι τόσο ισχυρή όσο είναι, έχει να κάνει με το ότι αφιερώνουμε πολύ χρόνο μεταξύ των ταινιών για να σκεφτούμε για τη μουσική.

Είχες ποτέ σοβαρές διαφωνίες με άλλους σκηνοθέτες με τους οποίους έχεις δουλέψει;

Νομίζω ότι οι άνθρωποι που είναι καλλιτέχνες με αυτοπεποίθηση είναι ευτυχισμένοι όταν έχουν κίνητρο να εμπλακούν σε ένα διάλογο που μπορεί να μοιάζει με διαφωνία. Αυτό είναι το υπέροχο πράγμα όταν κάνεις κινηματογραφικές ταινίες: εκμεταλλεύεσαι τα πάθη των άλλων ανθρώπων και αυτό σε οδηγεί σε τόπους όπου ίσως να μην είχες προβλέψει ότι θα πας. Οι άνθρωποι που δουλεύουν σε διαφορετικά κομμάτια μιας ταινίας προσπαθούν να προωθήσουν τη δουλειά τους και ένας μεγάλος σκηνοθέτης πρέπει να μπορεί να δεχθεί αυτή την πρόκληση και  την ενέργεια.

Και δεν υπάρχει κίνδυνος να περιβάλλεσαι από συκοφάντες ή ηλίθιους

Δηλαδή, θα έλεγα ότι με την πάροδο των χρόνων και στη διάρκεια της καριέρας μου κλαίω λιγότερο όταν τα πράγματα δεν γίνονται όπως θέλω εγώ.

Έκλαιγες πριν;

Ναι, υπήρχε λίγο κλάμα. Μάλλον το περισσότερο το κάνω στην τουαλέτα μόνος μου.

Ναι, μερικές φορές όλοι έχουμε βιώσει τη στιγμή της οργή ή τα δάκρυα στην τουαλέτα, στη διάρκεια της επαγγελματικής μας ζωής και κάποιες φορές ο κόσμος χρειάζεται λίγη συναισθηματική επίδειξη για να καταλάβουν ότι νοιάζεσαι.

Συμφωνώ.

Κάτι τελευταίο: οι μουσικοί επιμελητές είναι κατά βάθος απογοητευμένοι μουσικοί;

Πρέπει να πω ότι απέχω πολύ από το να είμαι απογοητευμένος και δεδομένου ότι έπαιξα μπάσο, νομίζω ότι βρήκα το σωστό δρόμο για τη μουσική έκφραση μου.

Ευτυχία είναι η αποδοχή. Ευχαριστώ για την κουβέντα Randall.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.