Πήγαμε στις Δύο Εντυπωσιακές Εμφανίσεις των Wovenhand σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Είτε στο Fix της Θεσσαλονίκης είτε στο αθηναϊκό Fuzz βρέθηκε κανείς το τελευταίο διήμερο το σίγουρο είναι ότι έκανε μια βαθιά όσο και λυτρωτική καταβύθιση στο σκοτεινό κόσμο της μουσικής των Woovenhand και της ψυχής του David Eugene Edwards.

Μιλάμε για δύο καθηλωτικές εμφανίσεις μιας μπάντας που φαίνεται να βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της και σίγουρα έχει πολλά ακόμα να δώσει στους πολυάριθμους φαν της στην Ελλάδα και φυσικά εκτός αυτής.

Κι αυτό γιατί τα δύο δίωρα (σχεδόν) live των Woovenhand είχαν ένταση. Πολλή ένταση. Τόση που δεν θα περίμενε ο προετοιμασμένος για μια συναυλία γεμάτη με μυσταγωγικές κιθαριστικές μελωδίες και μελαγχολικούς σκοπούς.

Ο Edwards επέλεξε να μας εκπλήξει ευχάριστα παρουσιάζοντας εκτενώς την πιο πρόσφατη δισκογραφική του απόπειρα ("Refractory Obdurate"), η οποία στιχουργικά μπορεί να είναι η ομαλή συνέχεια όλης της προηγούμενης εργογραφίας του αλλά μουσικά συνιστά ένα άλμα μπροστά ή μάλλον (με πιο ταιριαστούς όρους για την περίσταση) ένα βήμα παραπέρα στην ανάμειξη gothic στοιχείων, industrial αισθητικής και ανελέητα σκληρών country συγχορδιών.

Γι' αυτό κι ο κόσμος που γέμισε τόσο το πρώην εργοστάσιο του Fix στη Θεσσαλονίκη (τουλάχιστον 800 άτομα) όσο και οι Αθηναίοι (περίπου 1500 άτομα) που βρέθηκαν στο Fuzz το επόμενο βράδυ, στις 8 Οκτωβρίου, ήταν ένα απολύτως ταιριαστό με το μουσικό ιδίωμα των Woovenhand μωσαϊκό από σκληροπυρηνικούς μεταλάδες, κρυφοτρέντι αγόρια και περιποιημένα ως τα νύχια κορίτσια, 45αρηδες που στο σπίτι βάζουν να ακούσουν Χατζιδάκι και 19χρονα που περνάνε την πανκ-ροκ περίοδο της ζωής τους.

Βοήθησε κι ο ήχος στις δύο περιπτώσεις κι έτσι έφταναν στα αυτιά σου πεντακάθαρα και τα μπάσα που έπαιζαν στη διαπασών χωρίς να μπουκώνουν τον ήχο και τα κρουστά που έδιναν άλλοτε σκοπούς σκληρού ροκ κι άλλοτε μια ανατολίτικη αύρα και ασφαλώς η εκστατικά σκοτεινή, καθηλωτική φωνή του Edwards.

Θα ήταν κρίμα να αδικήσουμε τόσο τους Θεσσαλονικείς Sugar Factory όσο και τον ΜΟΑ Βοnes που άνοιξαν αμφότεροι τις συναυλίες με γλυκές μελωδίες και ψυχεδελικούς ήχους καταφέρνοντας να κάνουν αρκετά καλά την πιο δύσκολη δουλειά: να σηκώσουν δηλαδή (μεταφορικά και μη) τον κόσμο εν αναμονή της εμφάνισης του master and commander της βραδιάς.

Άντε τώρα να περιμένεις την «επόμενη φορά»…

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.