Ήταν πριν από περίπου δύο-τρεις εβδομάδες, όταν μετά από κανένα 6μηνο αποχής, αποφάσισα να πάω και πάλι κινηματογράφο - ουχί για να δω το νέο Star Wars όπως τόσο σίγουρος ήμουν, αλλά για . Περιμένοντας να μπω στην αίθουσα για το φιλμ του Χριστόφορου και ρίχνοντας κλεφτές ματιές στην διπλανή, όπου παιζόταν το έπος του J. J. Abrams, το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια αφίσα: Το Μεγάλο Σορτάρισμα.την ταινία του Παπακαλιάτη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ήταν τόσο μεγάλη η έκπληξή μου για αυτόν τον τίτλο, που ούτε καν πρόσεξα πως στην ταινία έπαιζαν μεγάλα ονόματα, όπως οι Brad Pitt, Christian Bale, Ryan Gosling, Steve Carell και πάει λέγοντας. Ούτε φυσικά κατάλαβα πως πρόκειται για ένα φιλμ που προσπαθεί να εξηγήσει με απλά λόγια την οικονομική κρίση στις ΗΠΑ και τις μεγάλες απάτες των τραπεζών, αλλά και της Wall Street. Με λίγα λόγια δεν κατάλαβα καν πως ήταν μια ταινία που ουσιαστικά μας έδειχνε τα χάλια που μας έχουν οδηγήσει στην οικονομική κρίση του σήμερα.
Anyway δεν είναι αυτό το θέμα μου. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα είναι ποια μεγαλοφυία αποφάσισε να πάρει το «The Big Short» και να το μεταφράσει στα ελληνικά «Το Μεγάλο Σορτάρισμα»; Μιλάμε για μια ταινία που είναι υποψήφια για 5 βραβεία Όσκαρ, ότι κι αν αυτό σημαίνει.Στο όχι και τόσο πολύπλοκο μυαλό μου, η απάντηση είναι απλή: για πρώτη φορά αποφάσισαν -αυτοί δηλαδή που φτιάχνουν στα ελληνικά τους τίτλους των ξένων ταινιών, που ιδέα δεν έχω ποιοι είναι- ο ελληνικός τίτλος του συγκεκριμένου φιλμ να είναι όσο πιο κοντά στον ξένο γίνεται. Στο μυαλό μου η ιστορία πάει κάπως έτσι:Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο βρίσκονται πέντε τύποι. Κοιτάνε τις ταινίες που θα κυκλοφορήσουν στις αίθουσες μέσα στις επόμενες ημέρες. Φτάνουν στο «The Big Short», κοιτάζονται μεταξύ τους και αρχίζει η κουβέντα.
- Τύπος 1 (το αφεντικό): Πως να την πούμε την ταινία στα ελληνικά; - Τύπος 2: Φόβος και Παράνοια στη Wall Street. Πιασάρικο αφεντικό, θα πουλήσει. - Τύπος 1 (το αφεντικό): Όχι ρε φίλε, θα νομίζουν ότι αντιγράφει το Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας. - Τύπος 3: Αφεντικό τι λες για τα Χρόνια της Κρίσης; - Τύπος 1 (το αφεντικό): Που είναι ο φόβος και η παράνοια; Πως θα πουλήσει; - Τύπος 4: Παιδιά, κάτσε να το βάλω στο Google Translate. Α, όχι άσχημο: Η Μεγάλη Σύντομο! Καλό ε; - Τύπος 1 (το αφεντικό): Με δουλεύεις τώρα ε; Με δουλεύεις; Η Μεγάλη Σύντομο; Ούτε καν Το Μεγάλο Σύντομο; Με δουλεύεις κανονικά; - Τύπος 5: Αφεντικό, πολύ το κουράζουμε. Ας το πούμε Το Μεγάλο Short. Ε; Θα πιάσει και την γενιά του greeklish. - Τύπος 1 (το αφεντικό): Το πήγες ωραία, αλλά εγώ θα το πάω καλύτερα. Το Μεγάλο Σορτάρισμα. Δεν κατάλαβα δηλαδή; Καλύτεροι είναι οι άλλοι που έχουν πάρει το «ciao» και το έχουν κάνει «τζάγια»; - Τύπος 2, 3, 4 και 5 (όλοι μαζί): Είσαι μεγάλος αφεντικό. Είσαι τεράστιος. Μάλλον για αυτό είσαι και το αφεντικό.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Θα μου πεις βέβαια γιατί δεν το έβγαλα στις ελληνικές αίθουσες ως «The Big Short». Δεν είναι και κάτι τόσο δύσκολο. Ή γιατί δεν βρήκαν έναν τίτλο άσχετο. Τι πρώτη φορά θα είναι; Πλάκα κάνεις τώρα. Είναι γνωστή η αγάπη αυτών των τύπων να δίνουν άσχετους ελληνικούς τίτλους στις ξένες ταινίες. Να μερικά παραδείγματα: Τους «Blues Brothers» τους έκαναν «Οι Ατσίδες με τα Μπλε», την ταινία «Annie Hall» τη μετέφρασαν «Νευρικός Εραστής», το «Reality Bites» σε «Νέοι, Ωραίοι και Άνεργοι» και η λίστα δεν έχει τέλος. Αλλά όχι, έπρεπε στο «The Big Short» να βρουν έναν ελληνικό τίτλο που να θυμίζει τον ξένο. Και να τα αποτελέσματα.
Κάπως έτσι η ταινία βγήκε στις αίθουσες. Έστω κι αν συνεχίζει να υπάρχει ένα πρόβλημα:Τι σκατά σημαίνει το σορτάρισμα; Το έβαλα στο Google και να τι πήρα:1. Σορτάρω: Λέξη που χρησιμοποιείται για την ταξινόμηση και διευθέτηση του περιεχόμενου σε ένα σώμα κειμένων. Χρησιμοποιείται και το αντίστοιχο ουσιαστικό «σορτάρισμα».2. Ανοιχτή πώληση: Η πρακτική της ανοιχτής πώλησης[1][2] (short selling, σορτ σέλινγκ, γνωστή και ως shorting ή going short ή ακάλυπτη πώληση[3][4] ή σόρτινγκ ή πάω για την πτώση ή ποντάρισμα στην πτώση) στη χρηματοοικονομική είναι η πώληση περιουσιακών στοιχείων, συνήθως χρεογράφων, τα οποία ο πωλητής-short έχει «δανειστεί» από τρίτον (συνήθως χρηματιστηριακό μεσάζοντα), με την πρόθεση να αγοράσει πανομοιότυπα χρεόγραφα αργότερα για να τα επιστρέψει στον δανειστή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επειδή από τα παραπάνω δεν κατάλαβα και πάρα πολλά, αποφάσισα να δω την ταινία - που ξέρεις, μέσα σε 130 λεπτά μια απάντηση θα την έβρισκα. Και νομίζω ότι το βρήκα: τελικά, με βάση την ταινία, το «σορτάρισμα» είναι κάτι σαν «πήδημα». Δηλαδή αυτό που έκαναν οι τράπεζες στις ΗΠΑ, σε συνεργασία με το χρηματιστήριο και τα γάμησαν όλα. Απλά πράγματα: τελικά θα μπορούσαν να είχαν ονομάσει την ταινία και ως «Το Μεγάλο Γαμήσι». Αλλά μάλλον τότε δεν θα πήγαινε για 5 Όσκαρ.Για να κόψουμε την πλάκα τώρα, η ταινία είναι καταπληκτική. Καταφέρνει μέσα σε 130 λεπτά να σου δείξει απλά και ωραία όλη την πουστιά και την αλητεία στο «μεγάλο οικονομικό πάρτι» των zeros, που είχε ως αποτέλεσμα οι τράπεζες να δίνουν δάνεια για πλάκα σε όποιον ήθελε, με πολλά golden boys να παίρνουν μπόνους εκατομμυρίων και έκαναν ζωάρα, μέχρι που η φούσκα έσκασε και στο τέλος την πλήρωσαν όλος ο κόσμος πέρα από αυτούς που την έφτιαξαν. Σου θυμίζει κάτι; Περαστικά και δες την. Αξίζει.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
