Ένα Ταξίδι στην Παρατημένη «Σίλικον Βάλεϊ» της Αθήνας

Ξεκινώντας αυτήν την κατάδυση στο παρελθόν, έχουμε να δηλώσουμε κάτι: Όχι άλλη νοσταλγία. Όχι άλλη ρετρολαγνεία που έχει κυριαρχήσει παντού, από θεματικά πάρτι και φεστιβάλ, μέχρι το cult ΠΑΣΟΚ. Κούρασε, δεν έχει να προσφέρει κάτι, πάμε παρακάτω.

Αφορμή για το μικρό οδοιπορικό στο κέντρο της Αθήνας ήταν η μετά από χρόνια συνάντησή μου με το κτίριο που βρίσκεται στο νούμερο 5 της οδού Τζωρτζ, στην Πλατεία Κάνιγγος. Εκεί έστεκε το θρυλικό arcade μαγαζί μιας άλλης εποχής - όλοι εμείς που πλέον πλησιάζουμε τα δεύτερα -άντα (και πόσοι άλλοι μεγαλύτεροι), έχουμε περάσει άπειρες ώρες πριν και μετά τα φροντιστήρια του Σαββάτου. Έχουμε ξοδέψει επίσης άπειρα κέρματα στο Mortal Kombat και στο Street Fighter. Μιλάμε για τα μέσα των '90s, όταν η Αθήνα ήταν αρκετά διαφορετική από ό,τι είναι τώρα.

Το κτίριο έχει μείνει σχεδόν αλώβητο μέχρι και σήμερα, πέραν των παραδοσιακών tag και τις αφίσες του ΑΚΕΠ («Με Δραχμή Αμέσως Καλύτερα»). Μέσα, δεν ξέρω τι γίνεται, όμως θα ήθελα να μπω και να πάρω μια μυρωδιά. Αλλά είπαμε, γάμα τη νοσταλγία.

Σάββατο πρωί ήταν - όπως και τότε. «Δεν ακολουθώ τη διαδρομή που έκανα πριν από 20+ χρόνια;», σκέφτηκα. Η διαδρομή ξεκίνησε από το υπόγειο με τα arcade της οδού Ακαδημίας, αριθμός 82 - και αυτό κλειστό σήμερα, αφού είχε αλλάξει διάφορες χρήσεις, μέχρι και metal δισκοπωλείο ήταν πριν μερικά χρόνια. Λίγα μέτρα πιο κάτω, το επίσης θρυλικό δισκοπωλείο Rock City. Κάθε Σάββατο πρωί στα '90s, γινόταν του μεταλά το πανηγύρι, ανταλλαγές demo και fanzine, flyer και αφίσες για επερχόμενες συναυλίες, metal γρυλίσματα και βρυχηθμοί, κάθε φορά που πέρναγε από δίπλα κάποιος ιερέας, έκλεινε σχεδόν η Ακαδημίας από τον κόσμο. Συνέχεια στην οδό Τζωρτζ, στα νούμερα 4 και 5 έστεκαν τα μεγάλα μαγαζιά με coin-op (δηλαδή coin-operated, με κέρμα που λέμε) ηλεκτρονικά παιχνίδια. Από τα πιο κλασικά σημεία, εδώ φάγαμε άπειρα λεφτά από το χαρτζιλίκι μας. Λίγο τα στραβά μάτια από εδώ, λίγο τα στραβά μάτια από εκεί, αν είχες μεγαλύτερο συνοδό έμπαινες ακόμη και αν ήσουν κάτω των 18 ετών - πολύ κάτω των 18, για την ακρίβεια. Όπως και σε όλη την ελληνική επικράτεια, βέβαια. Κάπου εκεί κοντά, αγέρωχο, με πολλά τραύματα πολέμου και το Palladium, στην οδό Σολωμού. Φόρος τιμής στους πεσόντες των ρετρό coin-op, οι ταμπέλες του ακόμη στέκουν στη θέση τους, μαζί με σκουριά, οσμή ούρων και ποντίκια. Άλλο ένα θρυλικό σποτ.

Η αλήθεια είναι ότι τα παραδοσιακά arcade δέχτηκαν ανεπανόρθωτο χτύπημα στις αρχές των '00s, με τον γνωστό νόμο του 2002 περί απαγόρευσης παιγνίων και τις εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου. Σε μια χώρα που τα πάντα κινούνταν στο όριο της νομιμότητας, οι Αρχές νόμισαν ότι χτύπησαν τον παράνομο τζόγο (τα «φρουτάκια»), κλείνοντας μέσα σε μία νύχτα όλα τα arcade. Όχι ότι με ένα κουμπί δεν μπορούσες να μετατρέψεις ένα coin-op video game σε μηχανή με φρουτάκια, αλλά φαίνεται πως τους πήρε όλους η μπάλα, νόμιμους και μη. Πού να έβγαινες και στην επαρχία, εκεί να δεις καταστάσεις. Από τότε, πολλά από τα μαγαζιά με arcade μετατράπηκαν σε Internet Cafe, δούλεψαν κάποια χρόνια, τότε που δεν είχαμε όλοι πρόσβαση στο Διαδίκτυο από το σπίτι και έκλεισαν άδοξα λίγο αργότερα.

Είχαμε μείνει στην οδό Σολωμού και στο Palladium. Εκεί έμπαινες στην ελληνική Σίλικον Βάλεϊ της εποχής, δηλαδή την οδό Στουρνάρη και τους γύρω δρόμους της - Μπόταση, Σουλτάνη, Πλατεία Εξαρχείων. Άπειρα μαγαζιά με υπολογιστές και video games, οργασμός από δουλειά, μικρός ήσουν τότε και δεν διάβαζες ό,τι υπήρχε «between the lines». Αλήθεια, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν υπήρχε μαγαζί που δεν αντέγραφε παράνομα video games (Amiga στα φόρτε της, Amstrad, Spectrum και Commodore, PC games). Τώρα που το σκέφτομαι, δεν πρέπει να υπήρχε κάτι αντίστοιχο σε κράτος του δυτικού κόσμου. Για κάποιον λόγο, ακόμη και οι ίδιοι οι διανομείς φαίνεται πως έκαναν τα στραβά μάτια ή απλά δεν μπορούσαν να ελέγξουν το φαινόμενο της παράνομης αντιγραφής. Έβαζαν πάνω στην αντιγραμμένη δισκέτα και ένα «Δείγμα μόνο για επίδειξη», λες και είχε νόημα. Πρέπει τότε να είχα εκατοντάδες παιχνίδια και δισκέτες και μόλις τρία-τέσσερα αυθεντικά παιχνίδια. Ποιος ο λόγος για το αντίθετο;

VICE Video: Ανακαλύψαμε τους Ανθρώπους που Βγάζουν Χρήματα από το Gaming στην Ελλάδα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Κατέβαινες στο Thomas Soft (τυχαίο παράδειγμα από τα δεκάδες μαγαζιά της περιοχής που αντέγραφαν, πόσο αστείο φαντάζει τώρα αυτό το όνομα), άνοιγες τον κατάλογο με τους νέους τίτλους παιχνιδιών, έκανες την παραγγελία (συνήθως δεν σε άφηναν να κατέβεις στο υπόγειο ή στο πατάρι που γινόταν «η δουλειά»), πλήρωνες - με τα ίδια χρήματα που θα έδινες για ένα αυθεντικό παιχνίδι, έπαιρνες δέκα αντιγραμμένα. Σου έμεναν και λεφτά για ένα μπέργκερ στην Πλατεία Κάνιγγος. Φυσικά, δεν χρειαζόταν καν να επισκεφτείς το κέντρο της Αθήνας, για να βρεις αντιγραμμένα video games. Κάθε γωνιά, κάθε προάστιο της Αθήνας, είχε τα δικά του μαγαζιά για αντιγραμμένα games και τον δικό τους «πειρατή». Χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα δύο μαγαζιών που οι ιδιοκτήτες έμεναν πάνω από το μαγαζί. Εσύ παράγγελνες τα games, πλήρωνες, έβγαινες έξω από το μαγαζί και σου πέταγαν τις δισκέτες από το μπαλκόνι του σπιτιού τους. Κάποιες φορές, στις κατέβαζαν και με σκοινί, λες και ήσουν στα Μετέωρα. Ακραίες καταστάσεις, ειδικά στα μάτια ενός 15χρονου της εποχής. Ήταν δε τόσο διαδεδομένο το «άθλημα», που οι πειρατές έκαναν, συνήθως με παπί, delivery στο σπίτι σου. Ναι, κάποιοι άνοιγαν και την καπαρντίνα τους και μέσα είχαν τις δισκέτες. Κανονικό hustling, με τους γονείς να νομίζουν ότι έπεσες στα δίχτυα παιδεραστών. Μιμάρας, Lord Byron, Big John, Michael Soft, Ektor Soft και δεκάδες άλλοι. Άλλωστε, για ένα μεγάλο διάστημα, διαφήμιζαν επίσημα την πραμάτεια τους μέσα από αγγελίες σε περιοδικά πληροφορικής.

Η βόλτα σήμερα στη Στουρνάρη και τους γύρω δρόμους της είναι ακόμη πιο αποκαρδιωτική. Τίποτα δεν θυμίζει τις εποχές του Thomas Soft (έχει αλλάξει πολλές χρήσεις από τότε, κλειστός εδώ και χρόνια) και των λοιπών μαγαζιών. Μόνο ο Εγκέφαλος (άλλο ένα θρυλικό μαγαζί με video games) παραμένει ανοιχτός και το έχει ρίξει –όπως οι περισσότεροι παλαιοκομπιουτεράδες- στις επισκευές και το service, με ξεθωριασμένα από τον ήλιο και τα χρόνια κουτιά παιχνιδιών από τα τέλη των 90s να κοσμούν τις βιτρίνες του. Μια βόλτα που ξεκίνησε και τελείωσε σύντομα. Περίμενα να έβρισκα περισσότερα πράγματα - απογοήτευση. Δεν έχουν μείνει πολλά να δεις: Τζωρτζ 5, υπόγα στην Ακαδημίας, Palladium, τα λείψανα του «Θωμά» (Thomas Soft), Εγκέφαλος στη Σολωμού, TRANSPUTER στη Στουρνάρη, γεια σας και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Ίσως σε μερικούς μήνες να μην υπάρχουν και αυτά, ξέρω κόσμο που πήγε και σήκωσε μια νύχτα τις ταμπέλες πολλών μαγαζιών - ρετρολαγνεία μέχρι τέλους δεν είπαμε;

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Τα Προσωπικά Δεδομένα 59.480 Ελλήνων Χρηστών του Facebook Είναι «στον Αέρα»

Θα Tιμωρηθούν Ποτέ οι Αστυνομικοί στην Ελλάδα για τους Ξυλοδαρμούς Κρατουμένων;

Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν