Ένα Τροχαίο Ατύχημα Δεν Είναι η πιο Έντονη Ανάμνηση που θες να Έχεις στη ζωή σου

Όταν ανατρέχεις σε αναμνήσεις από το παρελθόν, πρόσφατες ή μακρινές, οι πιο ζωντανές είναι συνήθως τα άσχημα πράγματα που σου συμβαίνουν. Υποψιάζομαι ότι είμαστε προγραμματισμένοι να θυμόμαστε τις αρνητικές αναμνήσεις, ίσως μέσω κάποιου βασικού εξελικτικού χαρακτηριστικού που εστιάζει στη συνεχή εξέλιξη των εγκεφάλων μας ή τουλάχιστον βοηθάει στο να αποφεύγουμε τα οδυνηρά πράγματα για να επιβιώσουμε. Βάζω στοίχημα ότι μπορείτε να κατονομάσετε κάθε φορά που η καρδιά σας έγινε κομμάτια. Και βάζω στοίχημα ότι θυμάστε και κάθε φορά που δεχθήκατε εκφοβισμό στο σχολείο, τα ανόητα παρατσούκλια που σας φώναζαν, την ντροπή που νιώσατε. Συνεπώς, δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει ότι η ισχυρότερη ανάμνηση που έχω, εκείνη που μου έρχεται ξανά και ξανά, είναι τότε που παραλίγο να πεθάνω σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Αν και έχουν ξεθωριάσει και δεν είναι τόσο ζωντανές με το πέρασμα του χρόνου, κουβαλάω ακόμα και σήμερα τις ψυχολογικές και σωματικές ουλές από τότε.

Όπως τα περισσότερα πράγματα που συμβαίνουν στην εφηβεία σου, άρχισε ενώ ήμουν φτιαγμένος στο κάθισμα του συνοδηγού σε ένα κουπέ. Ο φίλος μου ο Tom οδηγούσε με περίπου 110 χλμ/ώρα ενώ νιώθαμε τα σκαμπανεβάσματα του αυτοκινήτου στον λασπωμένο επαρχιακό δρόμο καθώς επιστρέφαμε στο σχολείο. Είχαμε αργήσει στο μάθημα, ίσως γι' αυτό πηγαίναμε τόσο γρήγορα. Ή ίσως ήμασταν 18 χρονών και νομίζαμε ότι το να οδηγείς γρήγορα είναι κουλ. Δεν ξέρω. Καθώς τρέχαμε, μια πάπια έπεσε πάνω στο παρμπρίζ. Θυμάμαι πολύ καθαρά να βλέπω μόνο μια πράσινη και γκρι μουτζούρα. Ο Tom θα πρέπει επίσης να την είδε, διότι φρίκαρε απίστευτα, έστριψε απότομα το τιμόνι, ακινητοποίησε τα πίσω λάστιχα και μας έριξε πάνω σε ένα δέντρο.

Δεν θυμάμαι να ουρλιάζω, αλλά προφανώς το έκανα - ήμουν στο τηλέφωνο με την κοπέλα μου εκείνη τη στιγμή και είπε ότι άκουσε πολλά ουρλιαχτά. Χτυπήσαμε το δέντρο, με την πλευρά του συνοδηγού να δέχεται όλη τη δύναμη της πρόσκρουσης και την πόρτα να σπάει από τους μεντεσέδες. Ένα άλλο πράγμα που νόμιζα πως ήταν κουλ όταν ήμουν 18 ετών ήταν να μη φοράω ζώνη ασφαλείας. Εκτοξεύτηκα έξω από το παρμπρίζ και έφυγα αναπηδώντας στον δρόμο σαν πέτρα που κάποιος πέταξε.

Μπορεί να φαντάζεστε ότι όλα κινούνταν σε αργή κίνηση σε αυτό το σημείο, ότι είδα κάθε κομματάκι γυαλιού να αιωρείται δίπλα στο σώμα μου καθώς περιστρεφόμουν στο αέρα σαν σουβλιστό γουρούνι. Αλλά όχι. Το επόμενο που συνέβη ήταν ότι βρέθηκα κάτω από το αυτοκίνητο. Με κάποιο τρόπο προσγειώθηκα μπροστά από τις ρόδες καθώς αυτό εξακολουθούσε να κινείται και τα χέρια μου συνθλίφτηκαν.

Χτύπησα άσχημα. Χαλίκια είχαν χωθεί σε όλα τα σημεία του σώματός μου. Το αριστερό μου χέρι είχε κομματιαστεί και, σε κατάσταση σοκ, προσπάθησα να καθαρίσω με το στόμα τα κομματάκια δέρματος γύρω από την πληγή. Το πρόσωπό μου και το αριστερό μου χέρι είχαν ξεσκιστεί. Το χειρότερο συναίσθημα προήλθε από τη μισή πλάτη μου που έπαθε έγκαυμα τρίτου βαθμού από το σύρσιμο στον δρόμο. Κινούμουν τόσο γρήγορα όταν έπεσα στον δρόμο, που από τη σύγκρουση κάηκε κυριολεκτικά όλο το δέρμα μου (οπότε την επόμενη φορά που θα δείτε τον Daniel Craig να πηδάει έξω από αυτοκίνητο που τρέχει στην άσφαλτο σε ταινία του James Bond και σηκώνεται χωρίς πρόβλημα, να ξέρετε ότι είναι μαλακίες του κερατά). Ήταν η πρώτη φορά που έκλαψα από καθαρό φυσικό πόνο από τότε που ήμουν 11 ετών.

Ψυχολογικά, οι επιπτώσεις διαρκούν πολύ. Το αυτοκίνητο είχε μπει κυριολεκτικά μέσα από την πλευρά του συνοδηγού, πέρα από εκεί που ήταν το κάθισμα, οπότε εάν φορούσα ζώνη ασφαλείας είτε δεν θα είχα πλέον πόδια είτε θα είχα πεθάνει ακαριαία. Ως νεαρός άντρας φουσκωμένος από τις ορμόνες της εφηβείας, περπατούσα σαν να με προστάτευε ασπίδα και ήμουν αήττητος, όπως κάνουν οι περισσότεροι νεαροί άντρες. Συνήθιζα να φαντάζομαι πως κέρδιζα μάχες στον δρόμο ή πως ποτέ δεν θα τραυματιζόμουν που σκαρφάλωνα μεθυσμένος, αλλά το δυστύχημα τα άλλαξε όλα αυτά. Η ασπίδα που με έκανε αήττητο είχε διαλυθεί.

Μέχρι σήμερα, δεν αισθάνομαι απολύτως ασφαλής σε ένα αυτοκίνητο, ειδικά με οποιαδήποτε ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη που η γιαγιά σου πάει στο ταχυδρομείο. Μου άρεσε πολύ να σκάμε στους δρόμους με τους φίλους μου, με τσίτα τα ηχεία του στερεοφωνικού. Δεν ένιωθα ότι κινδύνευα, διότι οι υψηλές ταχύτητες ήταν κάτι φυσιολογικό. Αλλά η σύγκρουση έκανε για μένα κάθε ταξίδι απρόβλεπτο.

Δεν έκανα κάποια θεραπεία μετά το ατύχημα. Ίσως ήταν θέμα αρσενικής υπερηφάνειας. Υπέθεσα ότι η θεραπεία δεν θα έλυνε κανένα από τα προβλήματα που είχα. Ασχολήθηκα με τη διαδικασία επούλωσης των σωματικών τραυμάτων και ήμουν αρκετά τυχερός που δεν είχα σοβαρά flashbacks ή εφιάλτες, αλλά αυτό που δεν μπορώ να αποτινάξω μέχρι σήμερα είναι το συναίσθημα του φόβου για το τι θα συνέβαινε στην οικογένειά μου εάν είχα σκοτωθεί ή είχα μείνει παράλυτος. Αλλά προφανώς αυτό είναι φυσιολογικό και ίσως ποτέ δεν φύγει.

Υπάρχει ένα απόσπασμα στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι στο οποίο ο πρωταγωνιστής περιγράφει κάποιον του οποίου η εκτέλεση από το εκτελεστικό απόσπασμα είχε ανασταλεί την τελευταία στιγμή. Η σκηνή προέρχεται από την εμπειρία του ίδιου του Ντοστογιέφσκι όταν πήρε χάρη από τον τσάρο Νικόλαο για να μην εκτελεστεί, την τελευταία στιγμή. Ο άντρας που βρίσκεται αντιμέτωπος με το εκτελεστικό απόσπασμα είναι σε θέση να θυμάται μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια όλα όσα είδε εκείνα τα πέντε λεπτά περιμένοντας τον θάνατο, με ζωηρά και φωτεινά χρώματα και ευκρίνεια. Παρόλο που διέφυγε τον θάνατο, τελικά χαράμισε τη ζωή του.

Θυμάμαι τη σύγκρουση σαν να συνέβη πριν από μισή ώρα, παρόλο που τώρα η μνήμη μου είναι τόσο κακή που δεν μπορώ να θυμηθώ τι μπίρα έπινα την περασμένη Παρασκευή. Παρόλο που βρέθηκα τόσο κοντά στον θάνατο, δεν έχω καταφέρει να αναγκάσω τον εαυτό μου να ζει κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μου, να μην παίρνω τη ζωή σαν δεδομένη. Η ένταση του πόνου έχει μειωθεί και έχει γίνει μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα πίσω μου, οι ουλές είναι πιο αχνές, τα υπόλοιπα τα έκανε η ρουτίνα της ζωής. Παραλίγο να πεθάνω και αυτό ακόμα ξυπνά μέσα μου μέχρι σήμερα, με διαφορετικούς τρόπους. Αλλά, τελικά, το πιο λυπηρό είναι ότι δεν με έκανε πιο ευγνώμονα και ευλογημένο.

Αν και με τα χρήματα από την ασφαλιστική πήγα δύο εβδομάδες στην Ταϊλάνδη και έκανα ένα απαίσιο τατουάζ. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, για μια άλλη μέρα.

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Πέρασα μια Βδομάδα Τρώγοντας από τα Σκουπίδια

Το Καλύτερο Ελληνικό Forum Ανάλυσης Σχέσεων οι Οποίες Θα Μπορούσαν να Γίνουν Σίριαλ του Μανουσάκη

Ρωτήσαμε Ηλικιωμένους Ποια Τάση της Μόδας Θέλουν να Εξαφανίσουν