Πήγαμε σε Ποδοφαιρικό Αγώνα στην Τανζανία με Πούλμαν Οργανωμένων Οπαδών

Εκείνο το πρωί του Ιουλίου, μας βρήκε στο ψαροχώρι Nungwi, στην Τανζανία. Καθώς διασχίζαμε τους χωματόδρομους της παραγκούπολης που είχαν μετατραπεί σε λάσπη από την βραδινή βροχή, βρεθήκαμε στην ψαραγορά του χωριού. Ένας από τους ψαράδες ακόνιζε τα τεράστια μαχαίρια του σε μία πέτρα και στη συνέχεια έπλενε με λάστιχο και τεμάχιζε με χειρουργικές κινήσεις έναν καρχαρία που είχε πιάσει στα δίχτυα του το προηγούμενο βράδυ. Έπειτα, παρέδιδε τα λευκόσαρκα φιλέτα σε κάποιους ντόπιους, οι οποίοι τα άπλωναν σε μία επιφάνεια από τσιμέντο. Από πάνω άδειαζαν τσουβάλια με χοντρό αλάτι και το τοποθετούσαν προσεκτικά, σε κάθε πτυχή της σάρκας των ψαριών, για να τα αφήσουν στον ήλιο και να τα κάνουν παστά. Κάπου ανάμεσα στο πλήθος που παρακολουθούσε τη διαδικασία, ήταν ο Sharif.

Ο ίδιος είναι local YouTuber και πηγαίνει με την κάμερά του και καλύπτει όλα τα μεγάλα γεγονότα της περιοχής. Εκείνη τη μέρα, είχε κανονίσει να πάει σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στον οποίο έπαιζε η τοπική ομάδα της Ζανζιβάρης, με πούλμαν οργανωμένων οπαδών. Αφού μας είδε και μας έπιασε κουβέντα, μας ρώτησε εάν θέλουμε να τον ακολουθήσουμε. Κοιταχτήκαμε κάνοντας μια σιωπηλή συμφωνία και -φυσικά- πήγαμε μαζί του, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού, επικρατούσε πανικός και κίνηση. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, tuk-tuk, μηχανάκια και ποδήλατα πηγαινοέρχονταν με μία συνεχή και ακανόνιστη ροή, ενώ ο κόσμος περπατούσε από πάγκο σε πάγκο για να αγοράσει φρέσκα φρούτα και λαχανικά για το μεσημεριανό γεύμα. Έπειτα από λίγη ώρα, ένα λεωφορειάκι dala dala σταματά ακριβώς μπροστά μας, ανοίγει την πόρτα και ο Sharif μας κάνει νόημα να μπούμε μέσα. Σε μόλις πέντε λεπτά, έχει γεμίσει από ανθρώπους που φορούν ποδοσφαιρικές μπλούζες με τα χρώματα της ομάδας, που ονομάζεται “Step by Step”. Όσοι προλαβαίνουν κάθονται στις θέσεις, ενώ οι υπόλοιποι παραμένουν όρθιοι στο διάδρομο. Η ατμόσφαιρα είναι ανάλαφρη και όλοι τους φαίνονται ευδιάθετοι. Φωνάζουν, γελούν, χτυπάνε παλαμάκια.

Το λεωφορείο ξεκινά για το γήπεδο, το οποίο βρίσκεται μία ώρα μακριά από το χωριό. Καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, παρατηρώ ότι οι οδηγοί αναβοσβήνουν τα φώτα των οχημάτων τους, κάνοντας σινιάλο ο ένας στον άλλον για να προειδοποιήσουν για τα μπλόκα της αστυνομίας που στήνονται στους κεντρικούς δρόμους του νησιού και βάζουν πρόστιμα για την ταχύτητα και για τα υπεράριθμα άτομα στα dala dala. Μετά από ώρα, το όχημα στρίβει σε ένα στενό χωματόδρομο, με πολλές βαθιές λακούβες. “That's what we call African massage”, μας λέει ο Sharif περιπαικτικά.

Το πούλμαν σταματά. Έχουμε φτάσει στον προορισμό μας. Ξεχυνόμαστε έξω και κατευθυνόμαστε στο γήπεδο. Περνάμε μέσα από μία τσιμεντένια είσοδο και απλώνεται μπροστά μας ο αγωνιστικός χώρος. Είναι μια μεγάλη έκταση με γκαζόν και χώμα. Δεν υπάρχουν θέσεις και κερκίδες, παρά μόνο μερικά πεζούλια κατά μήκος του γηπέδου για παίχτες και προπονητές και λίγο περιθώριο πίσω από τα τέρματα και στο πλάι, για όσους βλέπουν τον αγώνα. Οι οπαδοί πηγαίνουν στην απέναντι πλευρά για να έχουν καλύτερο οπτικό πεδίο, ενώ οι παίχτες των δύο ομάδων εισέρχονται στον αγωνιστικό χώρο για προθέρμανση. Ο Sharif στήνει τον εξοπλισμό του, συνδέει την κάμερα με το μικρόφωνο και παίρνει δηλώσεις από προπονητές και παίχτες, ενώ στη συνέχεια βγάζει γενικά πλάνα για το κανάλι του. Οι «παράγοντες» των ομάδων ξεχωρίζουν, αφού είναι ντυμένοι με πουκάμισα και μακριά παντελόνια, ενώ μερικοί βοηθοί φέρνουν δωδεκάδες με εμφιαλωμένα νερά και μικροπωλητές στήνουν πάγκους και πουλάνε διάφορα ξηροκάρπια και γρανίτες. Μερικά παιδιά παίζουν κυνηγητό και τρέχουν ξυπόλητα στο γκαζόν. Τα ρούχα τους είναι λερωμένα και έχουν μικρά, αλλά ευδιάκριτα σκισίματα. Όμως, όλα έχουν σχηματισμένα χαμόγελα στα χείλη και μοιάζουν ευτυχισμένα. Παιδιά που ζουν με τα λίγα, παραβλέποντας όλα αυτά που τους έχουν στερήσει. Δεν διαμαρτύρονται, δεν κλαίνε. Έτσι έχουν συνηθίσει, αφού ποτέ δεν έμαθαν στα πολλά.

Λίγο πριν ξεκινήσει το ματς κοιτάζω το γήπεδο, το οποίο έχει γεμίσει ασφυκτικά. Άνδρες και γυναίκες έχουν πάρει θέσεις περιμετρικά του χώρου και περιμένουν να δουν την ομάδα τους. Άλλοι στέκονται όρθιοι με μια διάχυτη αγωνία, άλλοι κάθονται χαλαροί στο γκαζόν. Οι διαιτητές μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο και σφυρίζουν την επίσημη έναρξη του ματς. Το παιχνίδι ξεκινά με φωνές και χειροκροτήματα να αντιλαλούν. Στη μία άκρη, πίσω από το τέρμα, στήνεται χορός. Μια ομάδα ανθρώπων παίζει τύμπανα και γύρω οι οπαδοί χορεύουν εκστατικά στο ρυθμό τους. Πλησιάζω να τραβήξω πλάνα και ένας από τους ντόπιους με παροτρύνει να χορέψω μαζί τους. Μπαίνω και εγώ ανάμεσά τους και χορεύω. Στη συνέχεια κατευθύνομαι στο πλάι του γηπέδου, που είναι παρατεταγμένοι οι οπαδοί και κοιτάζουν προσεκτικά τις φάσεις του αγώνα. Λίγο πιο πέρα, είναι παρκαρισμένη μία λευκή καρότσα μέσα στην οποία είναι ένας τύπος που κρατά μικρόφωνο και τραγουδά, ένα ηχείο που παίζει μουσική, ενώ ακριβώς από κάτω μια ομάδα οπαδών που χορεύουν. Χορεύουν ακούραστα και αδιάκοπα, από την εκκίνηση, μέχρι τη λήξη του αγώνα. Σε κάθε φάση και σε κάθε σφύριγμα, συνεχίζουν τον ατέρμονο χορό τους, κρατώντας καραμούζες και στριφογυρίζοντας τα μπλουζάκια τους στον αέρα. Είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας σα γιορτή. Κανείς δεν βρίζει, κανείς δεν επιτίθεται και δεν εκσφεντονίζει αντικείμενα στους αντιπάλους, κανείς δεν διαμαρτύρεται για τα σφυρίγματα των διαιτητών που μπορεί να μοιάζουν «άδικα». Εκεί η βία είναι λέξη άγνωστη. Εκεί, έχουν θέση μόνο οι πανηγυρισμοί, το κέφι και ο χορός.

«Γκολ, γκολ» αναφωνούν οι οπαδοί. Μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο τρέχοντας, αγκαλιάζονται μεταξύ τους, πετάνε ρούχα στον αέρα, χοροπηδούν, φιλούν τις γροθιές τους και τις υψώνουν, κοιτώντας τον ουρανό. Η μουσική δυναμώνει, τα τραγούδια μπαίνουν σε ρυθμό πανηγυρικό, ο χορός τους γίνεται ακόμα πιο έξαλλος. Περνάω από όλο το γήπεδο και παντού επικρατεί το ίδιο σκηνικό. Οι διαιτητές παίρνουν θέση ξανά για να συνεχίσει ο αγώνας. Οι οπαδοί βρίσκονται σε μία διαρκή ένταση, η αδρεναλίνη έχει φτάσει στα ύψη. Τα συναισθήματα τόσο γνώριμα, αλλά παράλληλα τόσο πρωτόγνωρα. Ήδη νιώθουμε εξοικειωμένοι με το περιβάλλον, με τους ανθρώπους που μας άνοιξαν τις αγκαλιές τους, που μας τράβηξαν να χορέψουμε και να πανηγυρίσουμε μαζί τους και μας έκαναν κομμάτι της καθημερινότητας και των στιγμών τους. Ο αγώνας λήγει, με το τελικό σκορ να διαμορφώνεται σε 1-0 υπέρ της ομάδας της Ζανζιβάρης. Παίκτες και προπονητές δίνουν χειραψίες μεταξύ τους και ο κόσμος βγαίνει έξω και παίρνει θέση στα πούλμαν για την επιστροφή στο χωριό.

Καθόμαστε ξανά στις θέσεις μας και οι οπαδοί μπαίνουν σιγά–σιγά μέσα και μας ρίχνουν συνωμοτικά χαμόγελα. Η επιστροφή γίνεται και το λεωφορειάκι δονείται από φωνές, ιαχές και παλαμάκια. Φτάνουμε ξανά στο χωριό, που έχει «σκεπαστεί» με σκοτάδι. Ο Sharif μας αποχαιρετά. Κοιταζόμαστε και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έχουμε ζήσει. Τολμήσαμε να βγούμε από τη «φούσκα» μας, να αγνοήσουμε τις τρομολαγνικές ταξιδιωτικές οδηγίες που ανέφεραν ρητά «να μην ακολουθούμε ντόπιους, να μην μπαίνουμε σε λεωφορεία της γραμμής και να μην εμπιστευόμαστε κανέναν» και μας προέτρεπαν να ζούμε πάλι αποστειρωμένοι και απόμακροι. Εμπιστευτήκαμε τους ανθρώπους και βιώσαμε μια από τις πιο όμορφες εκδρομές της ζωής μας. Μπήκαμε ανάμεσά τους, γίναμε ένα με αυτούς. Κουβαλήσαμε τις αναμνήσεις αυτές μαζί με τις αποσκευές μας. Και όπως φαίνεται, ήταν οι πιο πολύτιμες.

Περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω:

Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.

Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece

Περισσότερα από το VICE

Τουρίστες Απαντούν αν θα Πήγαιναν στο Άμστερνταμ σε Περίπτωση που Απαγόρευε το Χόρτο

Khay Be: Το “Pyro” Album, η Ζωή στην Αγγλία και το West Coast Rap

Φωτογραφίες Ανθρώπων που Ζουν Δίπλα στα Μεγαλύτερα Εργοστάσια Ενέργειας της Ευρώπη

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.