H νέα Σεζόν του True Detective Είναι Πολύ Σκοτεινή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Προειδοποίηση: Το άρθρο έχει λίγα spoilers

To τέλος του πιο πρόσφατου κύκλου του Game of Thrones, της πιο πολυσυζητημένης και πιο παράνομα «κατεβασμένης» τηλεοπτικής σειράς, ώθησε πολύ κόσμο να ανοίξει μια κουβέντα σχετικά με το πόσο σκοτεινή και βίαιη είχε γίνει η σειρά. Γιατί κανείς να δει μια σειρά με τόσο λίγο φως, με τόση λίγη ελπίδα;

Το Game of Thrones όμως απλά πηγαίνει με τα «σκοτεινά» νερά της τηλεοπτικής εποχής. Από τα τρομακτικά ζόμπι του The Walking Dead, στο δολοφονικό The Killing και από εκεί στο The Fall, πριν καταλήξουμε στο πιο σκοτεινό όλων, τον σουρεαλιστικό εφιάλτη του Hannibal. To τοπίο της τηλεόρασης είναι εξόχως σκοτεινό. Τουλάχιστον ο Tyrion λέει και κανένα αστείο, πίνει και κανένα ποτό παραπάνω. Μέσα λοιπόν σε αυτό το μαύρο τοπίο, ξεπροβάλει ξανά το True Detective θέλοντας να αποδείξει ότι είναι το πιο μαύρο και άραχλο από όλα.

Αν χάσατε την πρώτη σεζόν του True Detective, είναι δύσκολο να σας μεταφέρουμε τον ενθουσιασμό που προξένησε. Πριν τους δράκους, ήταν η τηλεοπτική σειρά που προκάλεσε τις περισσότερες online συζητήσεις. Αν και ολοκληρώθηκε με κάποιες αχρείαστες συναισθηματικές ευκολίες, εντούτοις η πρώτη σεζόν ήταν πραγματικά συναρπαστική και ξεχώρισε από άλλες σειρές του είδους που καταπιάνονταν με serial killers, εξαιτίας της εξαιρετικής Southern Gothic ατμόσφαιρας, των μηδενιστικών μονολόγων του Rust Cohle (Matthew McConaughey), που στηρίχτηκαν πάνω στον cult τρομοφιλόσοφο Thomas Ligotti, τα ανατριχιαστικά μυστικιστικά στοιχεία τα οποία «δανείστηκε» η σειρά από τον Robert W. Chambers και τον H.P. Lovecraft και την καταπληκτική ματιά του Cary Fukunaga, ο οποίος την έκανε μια από τις πιο οπτικά σαγηνευτικές σειρές στην ιστορία της τηλεόρασης.

Όμως, στην δεύτερη σεζόν, όλα αυτά έχουν εξαφανιστεί, όπως άλλωστε και τόσα πτώματα στους βάλτους της Λουιζιάνα. Τα μόνα πράγματα που παραμένουν είναι ο σεναριογράφος Nic Pizzolatto και αυτή η αίσθηση «βαριάς» σοβαρότητας. Αφήνοντας στην άκρη την δυναμική του διδύμου της πρώτης σεζόν, εδώ πια έχουμε τέσσερις πρωταγωνιστικούς ρόλους, που ενσαρκώνονται από τέσσερις σημαντικούς ηθοποιούς.

Ο Colin Farrell είναι ο Ray Velcoro, ένας σκοτεινός, απόλυτα διεφθαρμένος μπάτσος, κατεστραμμένος από το διαζύγιό του. Ο Vince Vaughn είναι ο Frank Semyon, ένας σκοτεινός γκάνγκστερ που προσπαθεί να μπει στον ίσιο δρόμο. Η Rachel McAdams είναι η Ani Bezzerides, μια σκοτεινή, σκληρή μπατσίνα που «τα έχει με όλον τον κόσμο και ειδικά με τους άντρες». Ο Taylor Kitsch είναι ο Paul Woodrugh, ένας σκοτεινός μηχανόβιος μπάτσος, τον οποίο κυνηγάει το στρατιωτικό του παρελθόν. Όλοι τους είναι ξεπεσμένοι, μάλλον αλκοολικοί, έχουν ανικανοποίητες σεξουαλικές ζωές και σερβίρουν Chandler-ικές, σκληρές ατάκες που δεν βγάζουν απαραιτήτως νόημα («ποτέ μην κάνεις κάτι από πείνα, ούτε καν το να τρως», είναι η συμβουλή δίαιτας/ζωής του Vaughn).

H Bezzerides της McAdams ειδικότερα, νιώθει κανείς ότι απλά προστέθηκε ως αντίδραση στην έντονη (και αρκετά δίκαιη εδώ που τα λέμε) κριτική που δέχθηκε η πρώτη σεζόν, σχετικά με την απουσία ουσιαστικών και στιβαρών θηλυκών χαρακτήρων.

Αν αυτοί οι τέσσερις χαρακτήρες σας ακούγονται λες και δημιουργήθηκαν από έναν Αλγόριθμο Σεναρίου Αστυνομικών Ιστοριών, τότε μπορούμε να σας πούμε ότι στα τρία πρώτα επεισόδια κάπως έτσι πάει. Σε αυτό δεν φταίνε οι ηθοποιοί, οι οποίοι «σερβίρουν» τους ρόλους τους με όσο σκοτάδι και ατμόσφαιρα μπορούν, αλλά σε γενικές γραμμές αυτή η δεύτερη σεζόν νιώθεις ότι είναι ένα απλό κολάζ από κλισέ τραβηγμένα από LA νουάρ, λες και κάποιος έκατσε και είδε μαζεμένα το Chinatown, το LA Confidential και το The Big Sleep και είπε «σιγά, μπορώ κι εγώ».

Από το πρώτο επεισόδιο κιόλας έχουμε διεφθαρμένους μπάτσους, πορτοκαλεώνες, πορνογραφία, ένα λουσάτο γκαλά, κωλόμπαρα, μια ελαφρόμυαλη ηθοποιό και ένα χίπικο κοινόβιο. Το βασικό μυστήριο της σειράς περιλαμβάνει περίεργες συμφωνίες ακινήτων, διεφθαρμένους πολιτικούς και ένα ακρωτηριασμένο πτώμα. Αποκομμένα όμως από την περίεργη φαντασία και τον μηδενιστικό τρόμο που μας έδινε η ατμόσφαιρα της πρώτης σεζόν, κανένα από τα παραπάνω στοιχεία δεν φαντάζουν χρήσιμα και σίγουρα δεν κάνουν την σειρά να ξεχωρίζει μέσα σε μια θάλασσα από νουάρ.

Τα πράγματα βέβαια βελτιώνονται κάπως στα επόμενα δύο επεισόδια -τα πρώτα τρία επεισόδια δόθηκαν στους δημοσιογράφους για κριτική- κυρίως γιατί ο Pizzolatto αρχίζει και βάζει λίγη από την κλασσική του ανατριχιαστική ατμόσφαιρα στο κεντρικό έγκλημα και μερικά πραγματικά περίεργα πλάνα που μοιάζουν λες και ήρθαν από τα πεταμένα του David Lynch για το Mulholland Drive. Επιπλέον, οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες αρχίζουν και εμπλουτίζονται με στοιχεία που τους παίρνει κάπως πιο μακριά από την αρχέτυπη αφετηρία τους, ενώ υπάρχει και αρκετό μυστήριο γύρω από το κεντρικό έγκλημα, ώστε να κρατήσει τον θεατή. Προσθέτουμε σε όλα αυτά και τις άψογες παραγωγές που συνηθίζει να προσφέρει το HBO και κάπως έτσι αρχίζεις και νιώθεις κάπως καλύτερα.

Ακόμα και αν η δεύτερη σεζόν του True Detective δεν καταφέρει να ξεχωρίσει, σίγουρα θα σταθεί μια χαρά. Είναι σκοτεινή, με χαρακτηριστικούς και «σοβαρούς» διαλόγους, ενώ οι σκηνές είναι αρκετά ψυχρές, ώστε να της χαρίσουν ένα καλό πλασάρισμα στον χώρο της σημερινής «σοβαρής» τηλεοπτικής παραγωγής. Το σημερινό τηλεοπτικό τοπίο μας δίνει είτε μια αποστειρωμένη, corporate, διαφημιστική αίσθηση του «τι καλά που είναι όλα», είτε μια μονόχρωμη μιζέρια. Η έλλειψη ζωντάνιας και χαράς είναι από τα πλέον απαραίτητα για την «τέχνη» του πράγματος. Ακόμα και πιο «ελαφριές» από άποψη θανάτου σειρές όπως το House of Cards του Netflix, είναι γυρισμένες με μια ευδιάκριτη ψυχρότητα.

Δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτήν την φαντασιακή μιζέρια και προσωπικά εγώ την βρίσκω με τον θάνατο, το αίμα και την απόγνωση στην τέχνη. Αλλά αυτό που λείπει αισθητά από την τηλεόραση αυτήν την περίοδο είναι η ποικιλία στην ατμόσφαιρα. Μια σκηνή σεξ γυρίζεται με ψυχρά χρώματα, μια παραγγελία φαγητού το ίδιο. Όσο σκοτεινές και τραγικές ήταν μερικές εξαιρετικές τηλεοπτικές σειρές όπως το Breaking Bad, το The Wire και οι Sopranos, δεν είχαν μόνο αυτό. Είχαν χιούμορ, έναν απαραίτητο παραλογισμό και φυσικά είχαν αγάπη, κάτι που ήξερε καλά η πρώτη σεζόν του True Detective, καθώς μας χάρισε και άφθονες πιο ανάλαφρες στιγμές μεταξύ του Woody Harrelson και του Matthew McConaughey.

Σε ένα τοπίο όπου τα πάντα κινηματογραφούνται με τα ίδια σκούρα χρώματα, γίνεται πολύ δύσκολο να διακρίνει κανείς την μια σκηνή από την άλλη, ή ακόμα χειρότερα, την μια εκπομπή από την άλλη. Σοβαρά τώρα, δεν θα έπρεπε να ξεχωρίζει κανείς μια σειρά με υπερήρωες, από μια σειρά μυστηρίου, μια αστυνομική σειρά από μια σειρά φαντασίας; Δεν μπορεί όλες να μοιάζουν.

Ενώ λοιπόν το True Detective είναι μια καλογυρισμένη αστυνομική σειρά που δεν θα σας «χαλάσει», εμείς ελπίζουμε ότι στα υπόλοιπα επεισόδια της δεύτερης σεζόν θα δούμε και πάλι να μπαίνει το περίεργο πνεύμα της πρώτης σεζόν και ίσως, λέμε ΙΣΩΣ και κανένα αστείο που και που.

Ο Lincoln Michel γράφει για το Believer, το American Short Fiction, το Buzzfeed, το Oxford American και άλλες εκδόσεις. Επίσης εργάζεται στο Electric Literature και το Gigantic. Η πρώτη του συλλογή διηγημάτων Upright Beasts, θα κυκλοφορήσει από την Coffee House Press. Ακολουθήστε τον στο Twitter.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.