Ο Ιωάννης Παπαζήσης Έχει μια Ερώτηση για τον Jack Nicholson

Φέτος, ο Ι. Παπαζήσης συμμετέχει στην παράσταση Πουλιά στον Αέρα, του Georges Feydeau, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη. «Είναι ίσως η πρώτη φορά που παίζω σε ένα πιο εμπορικό (εντός πολλών εισαγωγικών) θέατρο του κέντρου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια έπαιζα σε πιο underground ρόλους και θεατρικές σκηνές. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα υπόγεια», λέει χαρακτηριστικά. «Φέτος ήρθα εδώ, διότι μάλλον είχα την ανάγκη να επικοινωνήσω με συναδέλφους που εκτιμώ πολύ. Η φετινή παράσταση είναι μια συνάντηση καλλιτεχνών, που έχουν συναντηθεί σπάνια. Επίσης, δεν είχα δοκιμάσει να παίξω φαρσοκωμωδία και είναι κάτι που απολαμβάνω πάρα πολύ, περισσότερο από άλλες δουλειές. Η κωμωδία έχει μια ευθύνη: να κάνεις τον κόσμο να γελάσει», προσθέτει. Toυ αρέσει που το θέατρο, τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει ένα είδος τέχνης το οποίο ο κόσμος προτιμά. «Απλώς, το πρόβλημα είναι ότι ένα μέρος του κόσμου που πάει, για παράδειγμα, στη Στέγη, θεωρεί αυτόματα ότι είναι ένα επίπεδο πιο πάνω από τον κόσμο που θα πάει σε μια "εμπορική" παράσταση. Μαλακίες», λέει και προσυπογράφω.

Ο Ιωάννης Παπαζήσης είναι ένας ηθοποιός που ποτέ δεν κατηγοριοποιήθηκε. Όπως λέει και ο ίδιος, «δεν ανήκω σε σκηνοθέτες ή ομάδα καλλιτεχνών. Πριν δυο χρόνια, έκανα μια αμερικανική ταινία και μου ζήτησαν βιογραφικό. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεπεράσει τις 50 δουλειές σε θέατρο, σινεμά και τηλεόραση, ενώ είχα δουλέψει με περισσότερους από 40 σκηνοθέτες. Μου άρεσε πολύ αυτό», θα πει. Έγινε ηθοποιός, επειδή αγαπούσε πολύ τον κινηματογράφο. Έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία Hardcore, το 2004, ενώ ακόμα σπούδαζε στο Εθνικό Θέατρο, αλλά μάθαμε το όνομά του από τις Σειρήνες στο Αιγαίο. Στη συνέχεια, έπαιξε σε επιτυχημένες σειρές στην τηλεόραση και τα τελευταία χρόνια, έχει εστιάσει στο θέατρο. Θέλει να δοκιμάσει όλα τα είδη θεάτρου, ακόμη και την επιθεώρηση. «Θα ήθελα πολύ σε κάποια φάση να κάνω επιθεώρηση, με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, τον Ακύλλα Καραζήση - ονόματα που δεν τα περιμένεις σε κάτι τέτοιο», λέει. «Γενικά, έχω απωθημένα συνεργασιών, όχι τόσο ρόλων», συμπληρώνει.

Ακόμη και σήμερα, η πιο όμορφη στιγμή της καριέρας του παραμένει η μέρα που πέρασε στο Εθνικό. Τον ρωτώ πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα τότε, δεδομένης της φημολογίας που υπάρχει γύρω από τη βιομηχανία των εξετάσεων στο Εθνικό Θέατρο. «Τότε που πέρασα, από τα 900-1.000 άτομα που ήμασταν, περνούσαν μόνο έξι αγόρια και έξι κορίτσια. Είχα την τύχη να περάσω με την πρώτη. Θυμάμαι ότι κατέβηκα από τη Δράμα (σ.σ. από εκεί κατάγεται) δέκα μέρες πριν τις εξετάσεις, προετοιμάστηκα μόνος μου και τα κατάφερα. Αν ρωτάς εμένα, προσωπικά, οι εξετάσεις στο Εθνικό ήταν σαν να βάζω ένα ποτήρι νερό», λέει και τα βουβά καμαρίνια, ξαφνικά κατακλύζονται από τα γέλια μας. Πάντως, θεωρεί άδικο τον τρόπο που γίνονταν οι εξετάσεις τότε - «δεν γνωρίζω ποια είναι η διαδικασία τώρα, αλλά γνωρίζω ότι υπήρξαν ηθοποιοί που "κόπηκαν" από το Εθνικό και μετά έκαναν σπουδαία καριέρα».

Τον ρωτώ, αντίστοιχα, για τα συναισθήματα όταν παίζει κανείς στην Επίδαυρο ή στο Ηρώδειο. «Είχα την τύχη να το κάνω για δεύτερη φορά φέτος, αλλά δεν θα χρησιμοποιήσω εντυπωσιακές λέξεις. Το να παίζεις στην Επίδαυρο είναι το ίδιο σημαντικό με το να παίζεις στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων, στην Καβάλα, για παράδειγμα. Το πιο εντυπωσιακό στην όλη φάση, ίσως, είναι πως παίζεις σε ανοιχτό θέατρο. Ξέρεις, αυτές οι γαμημένες, ελληνικές, καλοκαιρινές νύχτες, κάτω από τα αστέρια, με τον κόσμο να φοράει καλοκαιρινά, αέρινα ρούχα. Αυτό είναι το ωραίο για μένα σε τέτοια θέατρα».

Ο Ι. Παπαζήσης, πέρα από την καλλιτεχνική πλευρά του -που γίνεται εύκολα αντιληπτή από τον τρόπο που μιλά, στέκεται, ακόμη και από τον τρόπο που καπνίζει ή κουνά τα χέρια του-, έχει και την ανθρώπινη πλευρά του, η οποία φοβάται ότι απαρτίζεται μόνο από πάθη. «Από μικρός ήμουν επιρρεπής σε κάθε είδους πάθος. Μόνο του Χριστού τα πάθη δεν έχω κάνει. Τα 'χω περάσει όλα σε επίπεδο καταχρήσεων κι έχω κάνει πολλές μαλακίες που συνδέονταν με τη μη αίσθηση του φόβου. Σας προκαλώ να βρείτε κάτι που δεν έχω κάνει», λέει με δόση χιούμορ. Με τη συζήτηση να περνά από off the record φάσεις, καταλήγουμε στο Trainspotting, μια ταινία που παραμένει αγαπημένη του κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. «Δεν είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει, όμως πέρα από το κομμάτι των ναρκωτικών, χαρακτήρισε πολύ έντονα τη γενιά μου, τη γενιά των σημερινών 40άρηδων. Εκείνη την εποχή, είχα πολλούς φίλους στην Αγγλία. Επίσης, πήγαινα συχνά στο Λονδίνο, άκουγα ηλεκτρονική μουσική. Το ζούσα. Αν με ρωτούσες ποιον χαρακτήρα θα ήθελα να παίξω πριν πεθάνω, θα ήταν ο Renton. Γενικά, όλο αυτό το underground του Danny Boyle (σ.σ. σκηνοθέτη του Trainspotting), που είχε σάτιρα και τρομερό χιούμορ, μέσα σε όλα τα άλλα, με συγκλόνισε. Δεν έχω δει άλλη ταινία περισσότερες φορές», περιγράφει με πάθος.

Ως παιδί του σινεμά, βλέπει πάρα πολλές ταινίες. Τελευταία, του άρεσε πολύ το Roma, που είναι υποψήφιο για δέκα Όσκαρ - «νομίζω θα τα σαρώσει». Επίσης, από τις τελευταίες ωραίες ταινίες που έχει δει είναι οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι και το Lion. Ακόμη, δηλώνει μεγάλος φαν του Λάνθιμου, του Έλληνα καλλιτέχνη που θαυμάζει περισσότερο από όλους, αυτήν τη στιγμή.

Από την άλλη, σειρές δεν βλέπει. «Δεν έχω καταφέρει να δω ούτε μια σειρά, πέρα από μια παλιά του 1980κάτι. Δεν μπορώ να μπω σε αυτό το τριπάκι, κυρίως επειδή δεν μου αρέσουν οι μικρές οθόνες. Αν προβάλλονταν οι σειρές στη σκοτεινή αίθουσα του κινηματογράφου, ίσως και να σκεφτόμουν να παρακολουθήσω κάποιες. Έχω αυτό το κόλλημα. Δεν μπορώ να είμαι πάνω από έναν υπολογιστή ή μια τηλεόραση και να παρακολουθώ κάτι. Σιχαίνομαι την τεχνολογία», μου λέει πριν περάσει μόνος του στο επόμενο θέμα: social media. «Υποσχέθηκα κάτι στον εαυτό μου και το δηλώνω τώρα, για πρώτη φορά. Σε λίγο καιρό, κοντά στο Πάσχα, θα κλείσω όλα τα social media μου. Ντρέπομαι να έχω πλέον. Ντρέπομαι που έχω πατήσει για να δω ποιοι μου έχουν κάνει like. Δεν γίνεται να αγαπάω το Trainspotting και να τα κάνω αυτά. Θα με δει ο Renton και θα με φτύσει», λέει υψώνοντας τον τόνο της φωνής του και κοιτώντας με έντονα. «Πιστεύω, πάντως, ότι ζούμε τις τελευταίες ένδοξες μέρες των social media», συμπληρώνει και ξαπλώνει ξανά στην πλάτη της καρέκλας του.

Aπ' τα social media, τον πηγαίνω στα (απλά) media. Είναι ένα πρόσωπο που έχει απασχολήσει, κατά καιρούς, κανάλια και εκπομπές, που ενίοτε πεθαίνουν για κουτσομπολιά. «Ένιωσες ποτέ παρεξηγημένος ή την ανάγκη να βγεις να διαψεύσεις κάτι;», τον ρωτώ. «Έχω σταματήσει να ασχολούμαι. Παλιότερα το έκανα, διότι έχω νιώσει αδικημένος. Όμως, δεν γίνεται να κερδίσεις τη μάχη με τα media. Έχεις δέκα λεπτά να μιλήσεις κι αυτοί έχουν μια ζωή. Οπότε, σταματάς κάποια στιγμή να μπαίνεις σε αντιπαράθεση μαζί τους. Ας λένε ό,τι θέλουν. Το θέμα είναι να λένε κάτι. Γι' αυτό έχω σταματήσει να δίνω συνεντεύξεις, πέρα από μια-δυο φορές τον χρόνο».

«Την ψώνισες ποτέ;», ρωτώ. «Ξέρω ότι ποτέ δεν την είδα κάποιος. Απλώς, πολλοί νόμιζαν ότι την ψώνισα, επειδή ήμουν ένα παιδί που είχε τόσα πολλά να πει και έκανε το λάθος να τα πει στην τηλεόραση. Γι' αυτό και μετά σταμάτησα να πηγαίνω σε εκπομπές. Κατά τα άλλα, δεν άλλαξα φίλους, δεν άλλαξα συνήθειες, δεν δέχτηκα να με βάλουν σε καλύτερο τραπέζι επειδή είμαι ο Παπαζήσης. Και πέρα από αυτό, δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι τόσο τρομερό, για να απασχολώ ή να ψωνίζομαι - αν έχω κάνει, πρέπει να το μάθω! Απλώς, κάνω μια δουλειά που πάντα ήθελα να κάνω και μου αρέσει πολύ». Σε αυτήν τη λογική, συνεχίζει να έχει τους ίδιους φίλους, εδώ και 30 χρόνια. «Κάποτε κάναμε τα πάντα με τους φίλους μου, μετά κάναμε τα ψιλο-πάντα και τώρα μαζευόμαστε σε ταβερνεία, για κρασιά και τσίπουρα. Σε λίγα χρόνια, μας βλέπω στα καφενεία να μιλάμε για την κωλοζωή», σημειώνει. Από τις συνήθειες που είχε κάποτε με φίλους, του λείπει πάρα πολύ το γήπεδο. Το γεγονός ότι τις τελευταίες Κυριακές της ζωής του έχει παραστάσεις, του έχει στερήσει μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του: το ποδόσφαιρο (και τον Παναθηναϊκό).

VICE Video: Οι Καθαρίστριες που Έγιναν Ηθοποιοί και Γύρισαν τον Κόσμο

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στο πέρασμα των χρόνων, πάντως, έχει μείνει αναλλοίωτη η αγάπη του για την ηλεκτρονική μουσική. «Στην εφηβεία μου, πέτυχα έντονα τη ροκ και τη μέταλ, αλλά μετά τα 18 μπήκε στη ζωή μου η house και όλο το φάσμα της electro μουσικής. Μέχρι και σήμερα, αυτή η μουσική με φτιάχνει, αυτήν ακούω στο αμάξι. Δεν γουστάρω τα jazz και τα ψιλο-χαρούμενα ακούσματα. Θέλω επιθετικές μελωδίες. Και γουστάρω που έχω μείνει πιστός στη μουσική αυτή, διότι έτσι γινόμαστε διαφορετικοί, με το να μην προσαρμοζόμαστε στα μέτρα κάθε εποχής, αλλά να πηγαίνουμε την εποχή στα μέτρα μας».

Σημείο των καιρών μας είναι και η πολιτική, την οποία αποκηρύσσει, βέβαια. «Οι πολιτικοί είναι οι σταρ της εποχής μας. Κάποτε σταρ ήταν η Marilyn Monroe, σήμερα είναι ο Donald Trump. Μαλακίες. Είμαι γονιός και το παιδί μου θέλω να μεγαλώσει σε έναν πιο αληθινό κόσμο. Η μεγάλη μου καψούρα είναι η γενιά που ζει την κάθε εποχή. Δηλαδή οι 20-30άρηδες. Αυτοί τα ξέρουν όλα. Αυτή η γενιά με ενδιαφέρει και αυτή η γενιά θα έπρεπε να είναι στην εξουσία. Όλα τα άλλα είναι μαλακίες. Βάλε να δεις Βουλή ή αυτά που γράφουν οι πολιτικοί και τα τσιράκια τους, στο Twitter. Είναι για σφαλιάρες. Με εκνευρίζει πολύ αυτή η συζήτηση», λέει με ανεβασμένους παλμούς.

Περίπου 45 λεπτά πριν ξεκινήσει η παράσταση, χαλαρώνουμε και μιλάμε για ταξίδια. «Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο», μου απαντά. «Μετά από κάποια φάση, έγινε "επάγγελμα" κι όχι απλώς ποτά και ψώνια. Είναι το πιο αληθινό διάλειμμα από τη ρουτίνα μου. Με τη γυναίκα μου, έχουμε κάνει πάρα πολλά ταξίδια. Εκείνης της αρέσει η κεντρική Ευρώπη. Εγώ, τρελαίνομαι για Ασία - εντελώς διαφορετικός τρόπος ζωής, έξω από τα νερά μου. Αυτό με φτιάχνει. Άλλα φαγητά, άλλα χρώματα, άλλη γλώσσα, άλλα όλα. Ακόμη και η μέρα ή η νύχτα είναι διαφορετικές. Αν τα παρατούσα όλα, θα πήγαινα να ζήσω στην Καμπότζη, το Μπαλί, την Τζακάρτα».

«Θα μπει τώρα ένα τραγούδι στα ηχεία, μην τρομάξεις», μου λέει και δευτερόλεπτα μετά μπαίνει το κομμάτι της παράστασης Lady Marmalade ή, αλλιώς, voulez-vous-coucher-avec-moi-ce-soir. Καθώς έρχονται σιγά-σιγά στα καμαρίνια κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί της παράστασης, όπως ο Νίκος Αρβανίτης -που αποκαλεί τον Ιωάννη «ομορφόπαιδο»- και ο Δημήτρης Λιόλιος, καταλαβαίνω ότι είναι ώρα να συντομεύω και τον ρωτώ κάτι απ' το οποίο ήξερα ότι θα πάρω μια καλή απάντηση: Αγαπημένος ηθοποιός;

«Αν με ρωτάς ποιον θα ήθελα να δω την τελευταία μέρα της ζωής μου, νομίζω θα έλεγα τον Jack Nicholson. Ήταν αγαπημένος του μπαμπά μου. Είναι και δικός μου αγαπημένος, από πολύ μικρή ηλικία. Θαυμάζω το υποκριτικό του ταλέντο και τη ζωή του, γενικά», απαντά. «Τι θα τον ρωτούσες, αν τον έβλεπες από κοντά;», του λέω. «Θα τον ρωτούσα αν είναι αλήθεια ότι ο (σκηνοθέτης) Stanley Kubrick, στην ταινία Shining/Λάμψη, του έδωσε να φάει ροκφόρ πριν τη γνωστή σκηνή "Here's Johnny!", όπου ο Nicholson σπάει την πόρτα. Έχω διαβάσει ότι σιχαινόταν το ροκφόρ και πως ο Kubrick του το έδωσε για να πάρει αυτήν την έκφραση», περιγράφει και συνεχίζει: «Ξέρεις, όμως, όταν συναντάς τέτοιους ανθρώπους, είναι προτιμότερο να μη ρωτάς, αλλά να ακούς. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, στο πρώτο έτος του Εθνικού, όταν η δασκάλα μας, η Ελένη Χατζυαργύρη, μας πήγε στα γυρίσματα ενός σίριαλ (Περί Ανέμων και Υδάτων), όπου συνάντησα τον Θανάση Βέγγο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι ο Βέγγος, που τόσο θαύμαζα και θαυμάζω, κάθισε μαζί μας για δέκα λεπτά και μας μίλησε. Δεν πίστευα ότι συμβαίνει. Από την αμηχανία μου, δεν κατάφερα να του πω ούτε μια λέξη. "Πάγωσα"».

Ενώ αποχαιρετώ τον Ιωάννη, ο κόσμος έχει ήδη μαζευτεί έξω από το Θέατρο Αλίκη για την αποψινή παράσταση. Μαζί με τον φωτογράφο, μας «φυγαδεύει» από την πίσω πόρτα του θεάτρου, για να μην πέσουμε πάνω στον κόσμο. Φεύγοντας, σκέφτομαι ότι αυτή ίσως και να είναι η τελευταία συνέντευξη που θα δημοσιεύσει στα social media του.

Aκολουθήστε τον Παύλο Τουμπέκη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ένα Οδοιπορικό στα Δίγλωσσα Χωριά στα Σύνορα Ελλάδας-ΠΓΔΜ

Μια Ωδή στους Πατρινούς που Έγραψαν Ιστορία με τις Φάρσες τους

Billy Sio: Ο «Bασιλιάς» της Trap στην Ελλάδα μάς Ξεναγεί στον Μαχαλά του