Πώς Είναι να σε Βιάζουν και να σου Λένε Ότι Δεν Μπορείς να το Συζητήσεις με Κανέναν

Πολλοί αγνοούν ότι τα θύματα βιασμών και σεξουαλικών επιθέσεων στο ποινικό δικαστικό σύστημα στην Αγγλία και την Ουαλία λαμβάνουν οδηγίες να μη συζητήσουν αυτό που συνέβη με τους ψυχοθεραπευτές τους – και αν το κάνουν, οι σημειώσεις από τις συνεδρίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο δικαστήριο. Στις καμπάνιες ενάντια στη σεξουαλική βία πλέον γίνονται εκκλήσεις για άμεση μεταρρύθμιση αυτών των περιορισμών. Έκκληση έχει κάνει και η Shami Chakrabarti των Εργατικών. Πώς είναι όμως να σου λένε ότι δεν μπορείς να κάνεις ψυχοθεραπεία μετά από έναν βιασμό; Το VICE μίλησε με τρεις γυναίκες που το βίωσαν από πρώτο χέρι.

Με βίασε το 2014 κάποιος που ήξερα πολύ καλά. Ήταν φίλος φίλων, και ήταν πολύ δύσκολο. Αποφάσισα να πάω στην αστυνομία αφότου άρχισε να με παρενοχλεί στο Facebook και με μηνύματα. Το στρες μου προκάλεσε έναν μίνι νευρικό κλονισμό και ένας συνάδελφος στο τέλος με πήγε στην αστυνομία.

Όταν σε βιάζουν, το τραύμα της ιατρικής εξέτασης και όλων συμπαρομαρτούντων είναι σαν εισβολή. Η αστυνομία έκανε έναν χρόνο να του ασκήσει κατηγορίες και άλλον έναν να οριστεί δικάσιμος. Το στρες του να προσπαθώ να κρατηθώ στην επιφάνεια σ’ αυτή την περίοδο και να μη χάσω τη δουλειά μου ήταν τεράστιο.

Είχα διαταραχή μετατραυματικού στρες. Το σώμα μου έμοιαζε κλειδωμένο στη στιγμή της επίθεσης. Είχα flashbacks, αϋπνία, κατάθλιψη και άγχος. Για πολύ καιρό αν έβλεπα κάποιον στο λεωφορείο που έμοιαζε με τον τύπο που μου επιτέθηκε πάθαινα κρίση πανικού και κατέβαινα από το λεωφορείο. Ήμουν σε άθλια κατάσταση, είχα αυτοκτονικές τάσεις, έκανα και μερικές απόπειρες. Χρειαζόμουν απεγνωσμένα ψυχοθεραπεία.

Απευθύνθηκα στο Solace Women’s Aid, την υπηρεσία για τη σεξουαλική και ενδοοικογενειακή βία. Με παρέπεμψαν για 12 συνεδρίες πριν από τη δίκη. Στην ψυχοθεραπεία προ της δίκης δεν επιτρέπεται να μιλήσεις για την επίθεση – μόνο για τα συναισθήματά σου. Σκεφτόμουν, γιατί; Ένιωθα σαν να ήμουν σε κατάσταση αναμονής, τα συναισθήματά μου σε αναμονή. Στο μεταξύ η δίωξη και η υπεράσπιση εξέταζαν όλη μου τη ζωή και μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ό, τι ήθελαν εναντίον μου.

Η ψυχοθεραπεία πριν από τη δίκη δεν ήταν αρκετή. Όταν έχεις διαταραχή μετατραυματικού στρες μετά από μια σεξουαλική επίθεση, κάνεις πολλές αυτοκτονικές σκέψεις. Αν άτομα που επιβίωσαν όπως εγώ τους λένε να μην κάνουν ψυχοθεραπεία, αυτό ισοδυναμεί με θανατική ποινή. Καταδικάζεις ανθρώπους να ζουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και τους ενθαρρύνεις να ακούν τις σκέψεις που κάνουν γιατί κανείς δεν τους εμποδίζει.

Τρεις μέρες πριν τη δίκη, η εισαγγελία θεώρησε ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για πιθανή καταδίκη και η υπόθεση κατέρρευσε. Έγινα κομμάτια. Μετά, ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για πολύ καιρό. Ο ψυχοθεραπευτής μου με βοήθησε να καταλάβω ότι δεν έφταιγα για αυτό που συνέβη. Χωρίς την ψυχοθεραπεία νομίζω ότι μπορεί να μη ζούσα.

Τον Ιούλιο του 2010 με απήγαγαν, με νάρκωσαν και με βίασαν ομαδικά. Πήγα αμέσως στην αστυνομία και στην αρχή νόμιζα αφελώς ότι θα καταδικάζονταν, ιδίως εφόσον μπορούσα να τους υποδείξω το σπίτι όπου συνέβη.

Σχεδόν αμέσως το μετάνιωσα. Μετά από έναν βιασμό, το σώμα σου είναι αποδεικτικό στοιχείο. Σου παίρνουν το κινητό, δεν μπορείς να φας ή να πιεις και σε κρατάνε ώρες ενώ σε εξετάζουν. Ήμουν στο αστυνομικό τμήμα από τις 9 το πρωί ως τις 11 το βράδυ.

Η αστυνομία ποτέ δεν συνέλαβε κανέναν. Καθώς περνούσε η ώρα, άρχισα να χάνω την πίστη μου ότι η αστυνομία θα έπιανε τους άντρες που μου επιτέθηκαν.

Μέσω του Havens – μια υπηρεσία που εστιάζει στη σεξουαλική βία – με έστειλαν για ψυχοθεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής μου είπε ότι ό, τι συζητούσαμε μπορούσε να το ζητήσει το δικαστήριο, όπως τις σημειώσεις μου. Όταν μιλήσαμε, πρόσεχα να μην αναφέρω πολλά πράγματα για τη ζωή μου.

Σε μια σεξουαλική επίθεση, συνήθως αμφισβητείται ο χαρακτήρας του θύματος. Σε ρωτάνε αν γύριζες αργά σπίτι ή αν φορούσες κοντό φόρεμα. Η χρήση των σημειώσεων του θύματος στο δικαστήριο ενισχύει το αφήγημα ότι τα θύματα δικάζονται. Δεν διαβάζει κανείς δυνατά τις προσωπικές σκέψεις του δράστη.

Με βίασαν το 2006 όταν ήμουν 15 ετών. Δεν το κατήγγειλα επειδή κατηγορούσα εμένα. Τα κρατούσα όλα μέχρι τον Φεβρουάριο του 2018 όταν γκούγκλαρα το όνομα του βιαστή. Εμφανίστηκαν ένα σωρό άρθρα, που έλεγαν ότι ήταν στη φυλακή για άλλο ένα σεξουαλικό αδίκημα. Ένιωσα χάλια που δεν τον είχα καταγγείλει και πήγα στην αστυνομία.

Μου είπανε ότι μπορούσα να μπω σε λίστα αναμονής για ψυχοθεραπευτή αλλά ότι μπορούσαν να δουν τις πληροφορίες που θα έδινα στον ψυχοθεραπευτή – καθώς και ο δικηγόρος του βιαστή μου. Θυμάμαι ότι σοκαρίστηκα. Όταν με παρέπεμψα σε ένα κέντρο βοήθειας για τις σεξουαλικές επιθέσεις, η σύμβουλός μου επιβεβαίωσε αυτό που είπε η αστυνομία. Προφανώς με τάραξε. Επίσης μου είπε ότι δεν μπορούσα να συζητήσω την επίθεση, μόνο το πώς ένιωσα. Γελάσαμε λίγο με το πόσο γελοίο ήταν αυτό.

Η αστυνομία επίσης ζήτησε τα στοιχεία από το παλιό μου πανεπιστήμιο επειδή είχα δει έναν ψυχοθεραπευτή εκεί μερικές φορές όσο σπούδαζα, πριν αναφέρω την επίθεσή μου στην αστυνομία. Ήταν πολύ αγχωτικό να ξέρω ότι μπορούσαν να διαβάσουν τις σημειώσεις μου. Αν είχα πει κάτι που θα υπονόμευε την αφήγησή μου, ήξερα ότι θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν εναντίον μου.

Το γεγονός ότι ήξερα πως η αστυνομία θα έβλεπε τις σημειώσεις του ψυχοθεραπευτή μου έκανε τη σκέψη του δικαστηρίου ακόμα πιο δύσκολη. Έτρεμα στη σκέψη ότι ένας δικηγόρος θα προσπαθούσε να με ταπεινώσει μέσω αυτού. Ένιωθα πολύ μόνη. Η σύμβουλος ήταν πολύ καλή και με βοηθούσε αλλά μέσα μου σκεφτόμουν Μπορώ να της μιλήσω εμπιστευτικά;

Ήταν πολύ δύσκολο που δεν μπορούσα να κάνω ψυχοθεραπεία. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν και ένιωθα μεγάλη θλίψη. Κάποιες εβδομάδες γύριζα από τη δουλειά και έκλαιγα κάθε βράδυ. Όταν είπα στη μαμά μου ότι δεν μπορούσα να μιλήσω σε ψυχοθεραπευτή, μου είπε ‘Μίλα σε μένα!’. Αλλά εγώ ήμουν σε φάση ‘Πώς να σου πω; Πώς να μπεις σε λεπτομέρειες με τη μαμά σου;’

Διάβασα ότι ένας από τους περιορισμούς στην ψυχοθεραπεία για τα θύματα είναι επειδή υπάρχει η ανησυχία ότι το θύμα μπορεί να ‘προετοιμαστεί’. Αλλά αυτό δεν μπορείς να το εμποδίσεις. Όταν ήθελα να πάει η υπόθεσή μου στο δικαστήριο, είχα πάθει τέτοια εμμονή που καθόμουν στο σπίτι και πρόβαρα τι θα έλεγα. Ακούς ένα σωρό ιστορίες για θύματα που τα ξεσκίζει ο δικηγόρος του βιαστή και σκεφτόμουν ‘αυτό δεν πρόκειται να το πάθω εγώ, δεν θα είμαι απροετοίμαστη’. Είναι στενόχωρο να σου λένε ότι κάτι τέτοιο θεωρείται ανειλικρινές.

Τον Οκτώβριο του 2018, η αστυνομία μου είπε ότι δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να δικαστεί η υπόθεση. Έγινα κομμάτια αλλά ανακουφίστηκαν που επιτέλους μπορούσα να μιλήσω για την υπόθεση. Από εκείνη τη στιγμή, κάνω ψυχοθεραπεία. Μιλάω με λεπτομέρεια για το τι συνέβη και με έχει βοηθήσει πολύ.

Για μένα, η ψυχοθεραπεία πριν από τι δίκη είναι σαν να προσφέρεται για το θεαθήναι. Αν τα θύματα βιασμού δεν μπορούν να τη χρησιμοποιήσουν με τρόπο που να ‘χει νόημα, ποιος ο λόγος;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Μια Μέρα με τους «Φτωχοδιάβολους της Ανακύκλωσης» στη Θεσσαλονίκη

Επιστήμονες Κάνουν Γενετικές Αλλαγές στα Φυτά για να Καταπολεμήσουν την Κλιματική Αλλαγή

Θαλάσσια Πλάσματα που Μοιάζουν με Νόστιμα Ιταλικά Πιάτα, με Σειρά Αξιολόγησης