Πίνοντας Ρετσίνα «Στου Μήτσου» Ανάμεσα σε Ένα Βραβείο World Press Photo και Ένα Pulitzer

Το ραντεβού ήταν «Στου Μήτσου» στο Καπάνι, κατά τις 8.30 το βράδυ. Κλείνεις όμως ραντεβού με φωτορεπόρτερ; Όλοι τους εκείνη την ώρα ήταν μέσα στο Πανεπιστήμιο φωτογραφίζοντας τα επεισόδια μετά τη μεγάλη πορεία στη Θεσσαλονίκη, για τον τραυματισμό του φοιτητή το πρωί της ίδιας ημέρας. Και εκεί που οι ελπίδες εξανεμίζονταν, ένα μήνυμα στο Messenger επανέφερε το πρόγραμμα. Το τραπέζι για το “World Press Photo 22” του Κώστα Τσακαλίδη (Bloomberg – πυρκαγιές Εύβοιας), τελικά θα γινόταν.

Ο Τσακαλίδης δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία στα ψητά που πηγαινοέρχονταν στο διπλό τραπέζι που κλείστηκε, ακυρώθηκε και μετά ανανεώθηκε. Γεμάτο φωτορεπόρτερ. Είχε ανοίξει το laptop, το ακούμπησε στο γόνατο και έστελνε εικόνες στο Sooc. Ποιος ξέρει; Του χρόνου μία απ’ αυτές μπορεί να βραβευτεί. Απέναντί του, ένας άλλος ιδιαιτέρως βραβευμένος. Ο κάτοχος του Pulitzer ‘16 Αλέξανδρος Αβραμίδης (ομάδα Reuters – προσφυγική κρίση). Έστριψε τσιγάρο, το άναψε και απολάμβανε. Σαν να το έκανε εικόνα για τη φωτογραφική του μηχανή.

Είναι περίεργη φάρα αυτοί οι φωτορεπόρτερ. Ήταν κι άλλοι στο τραπέζι, με βραβεία - όχι πλάκα. Αλλά σαν να μην συνέβαινε τίποτε. Ήμουν ανάμεσα σε ένα World Press Photo και ένα Pulitzer. Κάτι σαν Μουντιάλ και Τσάμπιονς Λιγκ στο ποδόσφαιρο, όπως είπε ένας καλός συνάδελφος. Ανάμεσά τους. Δεν αποδέχονται εύκολα δημοσιογράφους. Αλλά μάλλον έχω βρει τη χημεία τους. Ή απλώς ανέχονται την παρουσία μου. Έχουν κάτι ιδιαίτερο. Ακόμη και το χιούμορ τους ιδιαίτερο είναι. Βλέπουν τα πάντα σαν εικόνα. Πώς να συγκινεί, πώς να συγκλονίζει. Υπάρχει ένταση, χρώμα και ήχος στη ματιά τους. Και είναι τολμηροί. Μπαίνουν στη φωτιά χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.

Αρχίζω εσκεμμένα να ρωτάω: Πώς αισθάνονται για τα βραβεία, ποιο είναι το θέμα που έμεινε στις μνήμες τους, τι τους άρεσε περισσότερο, ποιο ήταν το πιο εντυπωσιακό τους ρεπορτάζ. Σαν να ρωτάει ένας νέος συνάδελφος για όλη την καριέρα τους. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ετοιμάζω κάτι. Αλλά πιάνουν κουβέντα.

Ο Τσακαλίδης όταν μιλάει έχει ένα χαμόγελο. Σκέφτεται για λίγα δευτερόλεπτα και απαντάει λακωνικά. Υποψιάζεται ότι μπορεί να κάνω θέμα -«συνέντευξη μου παίρνεις;» ρωτάει- αλλά το προσπερνάει γρήγορα. Η κουβέντα πάει στο προσφυγικό. Το θέμα για το οποίο όλοι οι φωτορεπόρτερ, ειδικά της Θεσσαλονίκης, βρέθηκαν στην Ειδομένη. Και κατέγραψαν το μεγαλύτερο προσφυγικό κύμα που πέρασε ποτέ από τη χώρα. Ο Αβραμίδης έχει να πει περισσότερα. Η εικόνα από το πασάτζο του καταυλισμού, όταν πρόσφυγες χτυπιούνταν από τις ασπίδες και τα γκλοπ των αστυνομικών της Βόρειας Μακεδονίας, ήταν αυτή που κέρδισε το Pulitzer. Όταν καλείται να πει για το θέμα, αναπτύσσει ότι ήταν καθοριστικό στην καριέρα του ίδιου, όπως και όλων των φωτορεπόρτερ. Πολλές φορές σε συζητήσεις ο Αβραμίδης επικεντρώνεται στο προσφυγικό και στη δυναμική της Ειδομένης. Επιχειρηματολογεί πως το συγκεκριμένο θέμα ήταν από τα ιστορικά που είχε τη δυνατότητα να καταγράψει. Και δεν το συνδέει με το βραβείο. Αλλά με τα όσα βγήκαν από το θέμα. Την ένταση, το χρώμα, τους ήχους, τα συναισθήματα. Όλα αυτά που υπήρχαν στον καταυλισμό. Εκεί που ξημεροβραδιαζόταν για μεγάλο διάστημα. Και επαναλαμβάνει ότι δύσκολα η γενιά τους θα συναντήσει τέτοιο ρεπορτάζ. Με τέτοιο παγκόσμιο αντίκτυπο.

Όλοι συμφωνούν μαζί του για τη δυναμική του θέματος. Όλοι άλλωστε έγιναν μέρος εκείνης της ιστορίας. Ο Τσακαλίδης ήταν κι αυτός στην Ειδομένη, όταν όμως η κουβέντα πηγαίνει στον πόλεμο θυμάται το Κομπάνι. Εκεί περιγράφει γελώντας όσα πέρασε σε ένα αυτοκίνητο μαζί με τον Άρη Μεσσήνη του AFP ενώ κινούνταν σε έναν χωματόδρομο των συνόρων. «Είχα διαβάσει ότι έπαιρναν ομήρους δημοσιογράφους και εμείς πηγαίναμε εκεί». Αυτό είναι το φωτορεπορτάζ. Μόνον έτσι θα καταγραφόταν η ιστορία. Και ο Τσακαλίδης το ξέρει καλά. Όπως κι ο Αβραμίδης, ο οποίος πρόσφατα γύρισε από τον πόλεμο της Ουκρανίας.

Η κουβέντα πάει στους φωτορεπόρτερ του παρελθόντος. Βασικά η ερώτηση γίνεται για τον Γιάννη Κυριακίδη και για τα όσα συνοδεύουν τον θρύλο του φωτορεπορτάζ στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Ήταν γνωστός μόνο από περιγραφές, καθώς η παρουσία του είχε ελαχιστοποιηθεί τα χρόνια που και οι δύο βγήκαν στο φωτορεπορτάζ στη Θεσσαλονίκη. Θυμούνται καλά όμως τη σκάλα που πάντα χρησιμοποιούσε. Και τον θόρυβο που έκανε. Μιλούν και για τον Νικόλα Γιακουμίδη. Τον φωτορεπόρτερ που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή. Κι έδινε τόσο χώρο στους νεότερούς του. Όπως στον Τσακαλίδη και στον Αβραμίδη.

Την επόμενη μέρα ο Τσακαλίδης πήγε στην τελετή απονομής των βραβείων της Ένωσης Συντακτών ημερησίων Εφημερίδων Μακεδονίας–Θράκης, PRESS_ photostories 22. Κέρδισε και εκεί το πρώτο βραβείο για τη φωτογραφία με την ηλικιωμένη στις φωτιές στις Γούβες. Νωρίτερα είχε πάρει με την ίδια εικόνα το Istanbul Photo Awards 22.

VICE Video: Η Βιομηχανία των Influencers

Τον Τσακαλίδη τον βλέπεις στο θέμα, περπατάει αργά και κοιτάζει. Μόλις αντιλαμβάνεται την εικόνα, σηκώνει ξαφνικά τη μηχανή του, την απαθανατίζει. Συνεχίζει να περπατάει αργά. Ο Αβραμίδης είναι πιο ταχύς στις κινήσεις του. Συνήθως με ένα τσιγάρο στο χέρι. Δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα έχει αποτυπώσει στον φακό του αυτό που σκέφτεται.

Όταν πάντως συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι ανάμεσα τους, στους κατόχους του World Press Photo και του Pulitzer, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι κοντά σε παγκόσμια μεγαθήρια του φωτορεπορτάζ. Και ας βρεθώ αύριο πάλι κοντά στον Τσακαλίδη, να τον βλέπω να με φωτογραφίζει όταν κρατάω σημειώσεις. Όπως κάνει με πολλούς συναδέλφους εμπλουτίζοντας το αρχείο τους. Και μετά δίπλα στον Αβραμίδη, την ώρα που θα νερώνει τον φραπέ του και θα λέει πριν αρχίσουμε το θέμα για το VICE: «Περίμενε πρώτα να κάνω ένα τσιγάρο».

Περισσότερα από το VICE

Ο Λεξ το Έκανε να Φαίνεται Εύκολο Μάλλον

Φωτογραφίες Δείχνουν Ναρκωτικά Αξίας Μισού Δισεκατομμυρίου να Γίνονται Καπνός

Lady Afrodyte: Η Dominatrix που Θεωρείται «Ιέρεια» της Ποδολαγνείας Μιλά για τη Ζωή της

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.