Η Κραυγή του 19χρονου που Δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη ας Βάλει Φρένο στο Μίσος του Χουλιγκανισμού

Είναι 31/01/2022. Η ώρα είναι 1.00 τα ξημερώματα. Δύο αυτοκίνητα σταματούν. Τους ρωτούν τι ομάδα είναι και στη συνέχεια τους επιτίθενται με μένος. Τα χτυπήματα είναι απανωτά και γίνονται με μανία στο κεφάλι και το σώμα. Στην περιοχή Χαριλάου στη Θεσσαλονίκη, ακούγονται φωνές. Φασαρία. Όλα γίνονται σε ελάχιστο χρόνο. Η αστυνομία καταφθάνει. Όμως είναι πλέον αργά. «Σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο» είναι οι τελευταίες λέξεις που ψελλίζει ο 19χρονος που μαχαιρώθηκε από τυφλό οπαδικό μίσος και σωριάστηκε στο έδαφος. Και αυτό είναι ένα μόνο κομμάτι μέσα στο αχανές και σκοτεινό σύμπαν του χουλιγκανισμού.

Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να αντιληφθούμε τα αίτια του μίσους που ξεχειλίζουν και στοχοποιούν με βάναυσο τρόπο τις μειονότητες, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους Ρομά, τους αδύναμους. Όπως δεν θα μπορέσουμε να αντιληφθούμε και τα αίτια του μίσους που κρύβονται πίσω από το μανδύα των διαφόρων ομάδων, ούτε να καταλάβουμε για ποιο λόγο γίνονται οργανωμένες επιθέσεις, που πολλές φορές καταλήγουν με αίμα που σημαδεύει τα οδοστρώματα. Το μυαλό πολλές φορές αδυνατεί να χωρέσει τις εικόνες της σκληρότητας που εκτυλίσσονται, καμουφλαρισμένες πίσω από χρώματα και στρατόπεδα. Δεν θα μπορέσει ποτέ να χωνέψει πως νέα παιδιά δέχονται ανελέητες μαχαιριές και χτυπήματα στο σώμα τους, στο «όνομα» μίας επίπλαστης αντιπαλότητας. Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να συγχωρήσουμε αυτούς που στήνουν ενέδρες και κάνουν δολοφονικές επιθέσεις που στερούν ζωές εν ψυχρώ.

Μέσα σε πέταλα που στα σπλάχνα τους γεννιέται ο φασισμός, δεν χωρά τίποτα άλλο. Δεν χωρούν οι φίλαθλοι, το ομαδικό πνεύμα, η αλληλεγγύη, η συνεργασία. Οι αρετές που προσφέρει το θέαμα ενός αθλήματος έχουν πνγίγονται από τα πυκνά καπνογόνα που διαχέονται στις εξέδρες, πετιούνται στο έδαφος και ποδοπατιούνται σαν γόπες από τσιγάρα, αφανίζονται μπροστά στη βία, την επιθετικότητα, τα γυμνά σώματα που χορεύουν σε κάθε γκολ υπό την επήρεια της μαστούρας και των ναρκωτικών, γυρνώντας στον αέρα τα μπλουζάκια τους και φορώντας full face και καπέλα για να μην αποτυπωθούν στις κάμερες τα πρόσωπά τους. Οι θέσεις που κάθε Κυριακή πλημμύριζαν από πατεράδες που έπαιρναν μαζί τα παιδιά τους να δουν ποδόσφαιρο, πλέον καταλαμβάνονται από hooligans, που εξευτελίζουν την έννοια του αθλητισμού και συμπαρασύρουν μαζί και κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Δεν καταφέρνουν να ξεδώσουν μόνο μέσα από τις φωνές και τις ιαχές και ψάχνουν νέο τρόπο εκτόνωσης. Με μυαλά θολωμένα και μάτια γουρλωμένα, οπλίζονται με μίσος και κατακρεουργούν τον «εχθρό» που αυθαίρετα έχουν δημιουργήσει. Όποιος και αν είναι αυτός. Οργανωμένος οπαδός που έπεσε στην παγίδα τους ή ανοργάνωτος φίλαθλος που μπορεί να πέτυχαν τυχαία. Η δολοφονία πλημμύρισε τα social media, έβαψε με μαύρο χρώμα τις αρχικές μας οθόνες, με θλιμμένα και συνάμα οργισμένα πρόσωπα πίσω από τα πληκτρολόγια, να ζητούν να μπει φρένο στην οπαδική βία.

Η ομάδα του Ηρακλή «βάφει» κιτρινόμαυρο το σήμα της, για να τιμήσει τη μνήμη του 19χρονου οπαδού του Άρη και να στείλει ένα μήνυμα κατά της βίας, γράφοντας «No More». Ένα κασκόλ του ΠΑΟΚ κρεμιέται στα κάγκελα του σχολείου, απέναντι από το σημείο της δολοφονίας του Άλκη, μαζί με ένα σημείωμα. «Δεν γυρνάς πίσω. Δεν ξαναπατάω γήπεδο. Τους σιχάθηκα. Σιχαθείτε τους και αγαπήστε τις ιδέες σας όχι τα γούστα τους».

Όμως, ο 19χρονος δεν θα φορέσει ξανά το κιτρινόμαυρο κασκόλ. Ούτε θα κάτσει στις εξέδρες μαζί με τους φίλους του για να δει την ομάδα του να παίζει στο Κλεάνθης Βικελίδης. Όχι άλλη βία. Όχι άλλο αίμα αθώων ανθρώπων. Όχι άλλη ζωή χαμένη από το μένος που αναβλύζει από ψυχές διαταρραγμένες. Ο Άλκης πήγαινε στο γήπεδο, όμως δεν είχε οπαδική δράση, ούτε είχε συμμετάσχει σε συμπλοκές. Ήταν ένα από τα παιδιά που έζησαν την ανελέητη φρικαλεότητά τους. Διότι, ο οπαδισμός δεν είναι πια απογεύματα Κυριακής, με μπύρες, γήπεδο και εκδρομές. Είναι νύχτες, με αιμοδιψείς συμμορίες που καιροφυλακτούν και αναζητούν το επόμενό τους θύμα. Ο οπαδισμός από αγάπη για την ομάδα, μετατράπηκε σε άλλοθι για το μίσος.

Μέσα στη Ζωή Ενός Street Artist: Γκράφιτι, Ταξίδια, Φυλακή, NFTs και Ένα Ντοκιμαντέρ

Κάποιοι Πληρώνουν για να Γίνουν «Πραγματικοί Άνδρες» σε Στρατόπεδα Μαχητών

Επηρεάζει ο Καθημερινός «Βομβαρδισμός» Δυσάρεστων Ειδήσεων την Ψυχολογία μας;

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.