Η Τρελή Ιστορία του Ερειπωμένου Μπουρδέλου που Έγινε Ένα Εμβληματικό Club της Ίμπιζας

Απόσπασμα από το “The Motel: High Times in 90s Ibiza”, τα απομνημονεύματα της εμβληματικής party promoter, Claire Manumission. Με τον σύντροφό της, Mike, έφτιαξε το θρυλικό club Manumission, με αποκορύφωμα το διαβόητο Manumission Motel και την cult rave ταινία “Manumission the Movie”.

Ιούνιος 1988: Δύο εβδομάδες πριν ανοίξουμε τις πόρτες του Manumission σε 10.000 ανυπόμονους πελάτες. Ο Mike κι εγώ γυρίσαμε στην Ίμπιζα. Όπως πάντα διακυβεύονταν πολλά, αλλά νιώθαμε ότι το concept μας για τη χρονιά ήταν το πιο ισχυρό. Ήταν το πιο φιλόδοξό μας – Murder at the Manumission Motel. Τους χειμερινούς μήνες είχαμε φτιάξει ένα περίπλοκο storyline που θα λάμβανε χώρα το καλοκαίρι.

Το ταξίδι ήταν διεθνής αποστολή: ήταν το τελευταίο κομμάτι του παζλ, διαλέγαμε ανθρώπους για να δουλέψουν μαζί μας το καλοκαίρι και να γίνει το promo του Manumission the Movie.

Ήμασταν στις Κάννες με τον Kris Needs και τον Irvine Welsh και μετά πήγαμε στο Μπράιτον για να βρούμε Djs από τα label Skint και Wall of Sound. Στο δυτικό Λονδίνο γυρίσαμε την καμπάνια του Motel στο σπίτι της φίλης και συνεργάτιδας Jade Jagger. Και φυσικά είχαμε το ίδιο το Motel. Ένα εγκαταλελειμμένο μπουρδέλο στα προάστια της Ίμπιζας που σχεδιάζαμε να μετατρέψουμε σε προορισμό 24ωρου πάρτι – μια non stop δήλωση όσων συμβόλιζε το Manumission. Ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο χτίστηκε η επιτυχία της σεζόν. Όλα πήγαιναν μια χαρά όταν ξαφνικά λάβαμε άσχημα νέα. Δεν θα υπήρχε Motel. Η χρηματοδότηση είχε αποσυρθεί. Ο επιχειρηματικός μας συνεργάτης είχε τσακωθεί με τον ιδιοκτήτη του κτιρίου, τον Eric the Viking, υπαναχώρησε και αρνήθηκε να δώσει τα χρήματα που χρειαζόμασταν για να νοικιάσουμε και να ανακαινίσουμε το κτίσμα.

Την προηγούμενη χρονιά, εγώ κι ο Mike είχαμε προσλάβει και χρηματοδοτήσει 14 διαφορετικούς σκηνοθέτες και τα συνεργεία τους για να έρθουν στην Ίμπιζα. Είχαμε χρησιμοποιήσει την προκαταβολή του σπιτιού μας και είχαμε βάλει όλες μας τις προσωπικές αποταμιεύσεις για τη δημιουργία της ταινίας. Είχαμε φέρει μια μονταζιέρα από το τη Μαδρίτη και έναν μοντέρ από το Σόχο. Καθένα από αυτά κόστιζε ένα χιλιάρικο την εβδομάδα, για να μην αναφέρω τη βίλα και το χασίς που του πληρώναμε. Δεν είχαμε άλλα λεφτά. Αν το καλοκαίρι δεν ήταν επιτυχία θα χάναμε το σπίτι. Επίσης είχαμε κλείσει να μείνουν εκεί οι Carl Cox, Jacques Lu Cont, Derek Dahlarge, Richard Norris και Kris Needs. Επίσης, ο DJ Jerome και πέντε κορυφαίοι Djs από τη Νέα Υόρκη ήταν καθοδόν και επιπλέον η Otter είχε μόλις προσγειωθεί μόλις με δύο παράνομα ροζ τσιουάουα. Η Jade Jagger είχε σχεδιάσει το δαχτυλίδι του αρραβώνα μου, από ροζ χρυσό και ο Mike θα έκανε πρόταση, επίσημα, στα εγκαίνια. Θα ερχόταν όλο το νησί. Όλα κρέμονταν από μια κλωστή.

Εκείνο το βράδυ κανονίσαμε να φάμε με τον ιδιοκτήτη του κτιρίου τον Eric. Ήπιαμε πολύ κρασί αλλά δεν φαινόταν να βρίσκουμε λύση. Εξαντλημένοι και απογοητευμένοι, έπρεπε να συνεχίσουμε το promo. Εγώ ήμουν έτοιμη να αποκοιμηθώ όταν ο Viking μας πρότεινε μια προσωρινή λύση: ένα βάλιουμ, το οποίο, όπως μας διαβεβαίωσε, θα μας έκανε να νιώσουμε καλύτερα. Ο Eric έφυγε κι εμείς πήγαμε στο Pacha.

Όταν φτάσαμε στο Funky Room, ο φίλος μας ο Vaughan διέσχισε την πίστα και αγγίζοντας το ημίψηλο καπέλο του, μας οδήγησε στο μπαρ.

«Χάλια φαίνεστε»!

Ο Mike προσπάθησε να μιλήσει.

«O Eric the Viking, κόκκινο κρασί, βάλιουμ». Έκανε μια γκριμάτσα με το ένα μάτι κλειστό σαν τον Ποπάι, αλλά όλα ήταν καλά τώρα. 

Ο Vaughan δεν πείστηκε. «Χρειάζεστε κάτι παραπάνω. Αλλά πρώτα ας πιούμε έναν μπάφο και μετά η Claire θα χορέψει μαζί μου».

Σε αυτήν τη φάση δεν ήξερα αν μπορούσα να περπατήσω, όχι να χορέψω και συνήθως χόρευα καλά με τον Vaughan. Ήταν περίπλοκος χορός. Ίσως αργότερα. Και κάπως έτσι ξημέρωσε.

Ο Nick the Greek, ιδιοκτήτης του Rock Bar, ήταν ο επόμενος που μας έκανε πιο γενναιόδωρες προσφορές, μαζί με ένα σφηνάκι βότκα, μια μυτιά και ύστερα έσκασε μύτη ο Swerve. Ο Swerve είχε μεγάλη ενέργεια. Είχε διαγνωστεί σε νεαρή ηλικία με πολλαπλή σκλήρυνση και ήξερε ότι δεν είχε πολύ χρόνο να ζήσει και δεν μπορούσε να κάνει παιδιά – έτσι πίστευε. Ζούσε έντονα, έπαιρνε όσα πιο πολλά ναρκωτικά μπορούσε. Αν τον ρωτούσες πώς ήταν, θα έλεγε «Τέλεια»! Δεν μπορούσε να πιστέψει πόσο τυχερός ήταν που ζούσε.

Άρχισε η μουσική, ο James Brown έγινε ένα με τα χημικά και ο Vaughan ξεκίνησε τον χορό του. Στις 8 το πρωί η μουσική σταμάτησε αλλά κανείς δεν ήθελε να πάει σπίτι και είχα μια ιδέα, να φέρω τους φίλους μας στο παράξενο ροζ κτίριο που ήταν γεμάτο υποσχέσεις, να δείξουμε σε όλους τι ωραίο που είναι από μέσα.

Ο σύντροφός μου, που πλέον ήταν σε θέση να μιλήσει, συμφώνησε. Δεν είχαμε ενδοιασμούς, τόσο σίγουροι ήμασταν ότι θα γινόταν δικό μας. Νιώθαμε ότι μας έσπρωχνε μια μαγική δύναμη, όλα ήταν γραφτό να συμβούν. Τα λεφτά ήταν μια λεπτομέρεια. Παρά τις δυσκολίες εμείς πιστεύαμε ότι θα γίνει. Ό,τι κάναμε ήταν για το Manumission. Σπρωγμένοι από την αισιοδοξία που μόνο η νιότη σου δίνει ήταν λες και η καλή μας τύχη δεν θα τελείωνε ποτέ.

Μαζευτήκαμε έξω από το εγκαταλελειμμένο μπουρδέλο καθώς ο Mike ανέβηκε στο δέντρο μπροστά από την εξώπορτα και μπήκε από το παράθυρο στη σκάλα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η πόρτα είχε ανοίξει διάπλατα και καμιά εικοσαριά άτομα μπήκαν μέσα. Η προηγούμενη μαντάμ κρατούσε το κτίριο αλλά αρνιόταν να πληρώσει νοίκι και έμεινε κλειστό και νεκρό για καιρό. Οι υπερβολές της νύχτας είχαν αρχίσει να υποχωρούν. Ήμασταν ευχάριστα μεθυσμένοι, μαστουρωμένοι και ενθουσιασμένοι καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες.

Η ανακαίνιση του Motel ήταν εμπνευσμένη από το Titty Twister, το βαμπιρο-strip club από το Dusk till Dawn, το Chelsea Hotel και τα pulp μυθιστορήματα της δεκατίας του ‘50 που είχα μαζέψει από βρετανικά φιλανθρωπικά καταστήματα – Catkillers out for Kicks, Murder in the Cathouse. Ενέπνευσαν το πλαίσιο του απίστευτου σεξουαλικού θρίλερ που έγραφα για το artwork. Κάθε βδομάδα θα γινόταν ένας φόνος στο Manumission Motel. Ένας άνδρας πελάτης θα εξαφανιζόταν, θα τον κατάπινε ο κόλπος της δολοφόνου του και το μόνο που θα έμενε πίσω θα ήταν ένα ματωμένο αποτύπωμα στο εσώρουχο του θύματος. Το ματωμένο αποτύπωμα θα ήταν trademark των Pink Pussies – της ελίτ ομάδας χορευτριών από τη Νέα Υόρκη, της Jackie 60 και της Juicy.

Ο Mike κάθισε κι έστριβε έναν μπάφο στην άκρη ενός στρώματος νερού στο δωμάτιο νούμερο 10. «Αυτό θα είναι το δωμάτιο μας, κυρία μου. Το δωμάτιο της διασκέδασης». Δυο διπλά κρεβάτια, ένα τεράστιο μπάνιο. Νιώθαμε πόσο ωραίο θα μπορούσε να γίνει αυτό το μέρος. Τo Motel βρισκόταν στο τέρμα της el cruce de Jesus – τι διεύθυνση κι αυτή. Ο σταυρός του Χριστού. Θα έπρεπε να αποτελέσει προειδοποίηση αλλά τότε φαινόταν σαν θαύμα. Ήταν ένα ροζ τριγωνικό κτίριο ανάμεσα σε τρεις αυτοκινητόδρομους. Μια ροζ φέτα Americana, με νέον πινακίδες: BAR, BED, BREAKFAST. 

«Τρομερό μέρος», έλεγε με ενθουσιασμό o Swerve.

Το Motel ήταν αναμφίβολα ωραία.

«Πρέπει να το πάρουμε», είπε η Jade με τη βαριεστημένη μποέμ προφορά της.

Όταν καθίσαμε μες στη σκόνη και τη φθορά, ο Vaughan είπε «Mike, μίλα με τον Ralf» - ο Ralf ήταν στην παρέα. Είχε μεγαλώσει σε μπουρδέλο στη Γερμανία και έχασε την παρθενιά του από μια πόρνη. Δεν έδινε δεκάρα για τίποτα. Ο Vaughan είπε ξανά «Μίλα με τον Ralf, έχει λεφτά». Στην Ίμπιζα ένας κανόνας ήταν ο εξής: αν δεν ήταν σαφές τι δουλειά έκανε κάποιος, τότε δεν ρωτούσες. Ο Ralf είχε μια τέτοια δουλειά.

Μια βδομάδα πριν το άνοιγμα και ακόμα περιμέναμε τα λεφτά. Ο Eric κουνούσε το κεφάλι του. «Δεν θα προλάβετε»! Σε μια κίνηση πίστης μάς έδωσε τα κλειδιά. «Εμπρός, πραγματοποιείστε το όνειρό σας».

Η αίσθηση ήταν βιβλική: είχαμε επτά μέρες και επτά νύχτες να μεταμορφώσουμε το άθλιο μπουρδέλο στο λάθος σημείο της πόλης στο Manumission Motel. Ήταν άδειο χρόνια. Ο κάτω όροφος ήταν χάλια, ένα συνηθισμένο μπαρ που δεν ταίριαζε με το Americana εξωτερικό. Θα έπρεπε να το ξηλώσουμε. Όπως υπήρχε ένας ωραίος ροζ νέον φωτισμος στο ταβάνι του διαδρόμου, που είχε τοποθετηθεί όταν το κτίριο λειτουργούσε ως μπουρδέλο για να έχουν τα κορμιά μια ορισμένη λάμψη. Θα ήταν ο τέλειος φωτισμός για την τέχνη μας. Μας άρεσαν πολύ τα μεγάλα νεοϋορκέζικα γκράφιτι και αυτό χρειάζονταν οι τοίχοι. Ήσυχα χρώματα, σέξι, λέξεις περιγραφικές με υπονοούμενα, καλλιτέχνες γκράφιτι. Ο Elk και ο Petro, ταξίδεψαν μες στη νύχτα από την Αγγλία και έφτασαν με τσάντες φορτωμένες σπρέι. Οι πόρτες στα υπνοδωμάτια ήταν ντυμένες με μόλυβδο για να μη μεταφέρεται ο ήχος, και από μέσα υπήρχε λευκό βινύλ, που ταίριαζε με τα κρεβάτια νερού – τελείως 70s μπουρδέλο.

Ο Ralf μας έδωσε τα χρήματα: 56.000 λίρες. Αρχίσαμε τονίζοντας κάποια στοιχεία και βάζαμε ζωή και καινούργιο στιλ και απομακρύναμε άλλα – πετάξαμε τα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά που ήταν κολλημένα στο πράσινο λάστιχο των κρεβατιών νερού. Ένας στενός, στριφογυριστός διάδρομος οδηγούσε στην ταράτσα με τους σωλήνες των κλιματιστικών που έτρεχαν, ένα επικίνδυνα χαμηλό κιγκλίδωμα και υπέροχη θέα των βουνών, της θάλασσας στο βάθος και της D’alt Villa, της αρχαίας πόλης της Ίμπιζας μέσα σε τείχη. Από κάτω, κίνηση και στους τρεις δρόμους  πέριξ του κτιρίου που προοριζόταν για κατεδάφιση. Αν ένα φορτηγό έπεφτε πάνω δεν θα έπαιρνε άδεια να φτιαχτεί. Αλλά μέχρι τότε, μπορούσαμε να παίξουμε όσο θέλαμε. Και μας άρεσε πολύ.

Θέλαμε μια παραγκούπολη στην ταράτσα με πράσινο ψεύτικο γκαζόν, αιώρες για να πίνεις μπάφους και να βλέπεις τα αστέρια και καλύβες μπαμπού για φίλους και εραστές, με ψάθινα στόρια που μπορούσες να τα κατεβάσεις ή μικρές πόρτες που έκλειναν για ιδιωτικότητα. Το άσπρο τετράγωνο μπαρ θα διαλυόταν και όλο το δωμάτιο θα μεταμορφωνόταν και θα σε έκανε να πιστεύεις ότι είχες βρεθεί μέσα σε ένα πανέμορφο ροζ αιδοίο.

Ο φίλος μας ο αρχιτέκτονας χαμογελούσε. Κύρια ευθύνη του ήταν να πραγματοποιήσει αυτό το σχέδιο – το Pink Pussy Strip Joint. Ζωγράφισε με σπρέι τις πτυχές του κόλπου που θα κατασκεύαζαν οι μάστορές του. 

Ο Slow-Paul, ο ξυλουργός επέβλεπε την κατασκευή ενός ξύλου που ήταν σκαλισμένο έτσι ώστε να μοιάζει ότι έσταζε πάνω στις βαθυκόκκινες επιφάνειες του μπαρ και της σκηνής – πάνω στην οποία βημάτιζε μια λιγνή γυναίκα γεμάτη σιγουριά, με γόβες στιλέτο, ένα τατού της Παναγίας στη γυμνασμένη γάμπα της, μακριά πόδια, χαμηλόμεσο μπικίνι και ένα φανελάκι σηκωμένο που άφηνε να φαίνεται η καμπύλη του στητού στήθους της. Η Otter έριξε πίσω το κεφάλι της και κοίταξε τον αρχιτέκτονα. Ήταν η πιο διάσημη sex performer στον κόσμο – η S&M, drag και club σκηνή της είχαν έρθει φυσικά. Πάντα έκανε παρέα με γκέι και λεσβίες. Όταν ήταν σε ηλικία να ξυρίσει τα πόδια της ήδη έκανε παρέα με drag queens.

Με το τσιγάρο να κρέμεται στα χείλη της έδειξε στον αρχιτέκτονα πού έφταναν τα πόδια της όταν έκανε pole dancing, στον στύλο που εκείνος εγκαθιστούσε στη σκηνή. Για μια στιγμή ο χρόνος σταμάτησε. Ο αρχιτέκτονας, με το χρυσαφένιο ταλαιπωρημένο δέρμα του και τα χρυσά μαλλιά του, είχε μπροστά του την Otter, τις απαιτήσεις της και την όλη κατάσταση. Οι δικοί του καλλιτέχνες –μακρυμάλληδες, ηλιοκαμένοι, παιδιά χίππηδων– θα ήταν ευχαριστημένοι με έναν μπάφο και μια μπίρα.

Αλλά για να φτιάξει το Pink Pussy θα χρειαζόταν κάτι διαφορετικό.  Η αλλαγή ήθελε έναν μήνα δουλειά. Μπορούσε να τη βγάλει και σε δύο. Αλλά είχε μόνο επτά μέρες και επτά νύχτες. Υπήρχε κάτι που χρειαζόταν; «Ένα πολύ μεγάλο σακουλάκι κόκα».

Περίπου την ίδια εποχή μια ομάδα καλογριών συνελήφθησαν στη Formentera για παράνομη κατοχή κόκας. Υπήρχε τόσος λίγος χρόνος μέχρι τα εγκαίνια που δεν κοιμόμασταν. Η ατυχία με τις μοναχές δεν επηρέαζε τις απαιτήσεις των μαστόρων – ούτε θα επηρέαζε τις συνήθειες το θαμώνων του Motel εκείνο το καλοκαίρι, που διαρκώς έκαναν μυτιές. Οι μάστορες είχαν πια ενέργεια και δούλευαν μέρα νύχτα. Το αδύνατο άρχιζε να γίνεται δυνατό.

Οι Έλληνες στην Ουκρανία Συνεχίζουν τη Ζωή τους στη «Σκιά» της Ρωσικής Απειλής

Η Νατάσα Εξηνταβελώνη Είναι Τόσο Νομοταγής που Αηδιάζει με τον Εαυτό της

Την Αστρολογία μου Μέσα

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.