Ο Amit Elkayam είναι πρόσφατος πτυχιούχος του Διεθνούς Κέντρου Φωτογραφίας (ICP). Προτού μετακομίσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, πέρασε τρία χρόνια στις Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις (IDF), όπου υπηρέτησε ως φωτορεπόρτερ. Παρά το γεγονός ότι έχει αποκλειστικά φωτογραφική εμπειρία ως πολεμικός φωτορεπόρτερ, η δουλειά του στο ICP παρουσιάζει μια παραδόξως νεανική και χαλαρή διάθεση, η οποία είναι ταυτόχρονα γοητευτική, αφελής και στοχαστική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η τελευταία του δουλειά Τwo Blocks Away from the Sun (Δύο Τετράγωνα Μακριά από τον Ήλιο), διερευνά την παιδική ηλικία των αγοριών και το αναπόφευκτο ταξίδι της «άνδρωσής τους», παρουσιάζοντας την ευαισθησία και την ευθραυστότητα στη συμπεριφορά των έφηβων αγοριών, προτού γίνουν άνδρες. Ο Elkayam χρησιμοποιεί τα υποκείμενά του ως μεταφορές, για να δείξει το προσωπικό ταξίδι που έκανε για να ανακαλύψει τον εαυτό του και μελετά εκείνες τις μεταβατικές στιγμές όπου η ελευθερία της ονειροπόλησης αποκαλύπτει τον αληθινό εαυτό όλων μας.Κάθισα με τον Amit, για να συζητήσουμε για το σκεπτικό του, την εμπειρία του ως φοιτητής φωτογραφίας και το πώς βλέπει τον εαυτό του να εξελίσσεται ως καλλιτέχνης.
VICE: Πότε πήγες στις ΗΠΑ;
Amit Elkayam: Ήρθα στη Νέα Υόρκη πέρυσι από το Ισραήλ, μόλις δύο ημέρες μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας στο IDF. Ήταν μια περίεργη μετάβαση, επειδή στο IDF, ήμουν καθαρός φωτορεπόρτερ. Δεν γνώριζα πολλά για το ποιος ήμουν ως φωτογράφος, ούτε είχα καμία επίσημη φωτογραφική κατάρτιση ή εκπαίδευση. Γι’ αυτό ήθελα να έρθω στις ΗΠΑ και να σπουδάσω στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας (ICP).Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Προτού καταταχτώ στο IDF, η φωτογραφία ήταν περισσότερο σαν χόμπι. Πριν από έξι ή επτά χρόνια, το Instagram χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από ερασιτέχνες φωτογράφους που ήταν ενθουσιασμένοι με τα φίλτρα και ήθελαν να μοιραστούν τις εικόνες που έβγαζαν με όλους. Υπήρχε μια ισραηλινή κοινότητα φωτογράφων στο Instagram, η οποία συμμετείχε σε διαγωνισμούς, ομάδες και συναντήσεις – ήμουν και εγώ μέλος της. Έτσι ξεκίνησα.
Amit Elkayam: Ήρθα στη Νέα Υόρκη πέρυσι από το Ισραήλ, μόλις δύο ημέρες μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας στο IDF. Ήταν μια περίεργη μετάβαση, επειδή στο IDF, ήμουν καθαρός φωτορεπόρτερ. Δεν γνώριζα πολλά για το ποιος ήμουν ως φωτογράφος, ούτε είχα καμία επίσημη φωτογραφική κατάρτιση ή εκπαίδευση. Γι’ αυτό ήθελα να έρθω στις ΗΠΑ και να σπουδάσω στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας (ICP).Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Προτού καταταχτώ στο IDF, η φωτογραφία ήταν περισσότερο σαν χόμπι. Πριν από έξι ή επτά χρόνια, το Instagram χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από ερασιτέχνες φωτογράφους που ήταν ενθουσιασμένοι με τα φίλτρα και ήθελαν να μοιραστούν τις εικόνες που έβγαζαν με όλους. Υπήρχε μια ισραηλινή κοινότητα φωτογράφων στο Instagram, η οποία συμμετείχε σε διαγωνισμούς, ομάδες και συναντήσεις – ήμουν και εγώ μέλος της. Έτσι ξεκίνησα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ως πρώην φωτορεπόρτερ για το IDF με έναν πειθαρχημένο και δομημένο τρόπο λήψης φωτογραφιών, πώς άλλαξε την προσέγγισή σου για τη δημιουργία φωτογραφιώνη εμπειρία σου στο ICP;
Όταν δούλευα, προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που πραγματικά με τραβάει σε αυτό το μέσο. Το project μου στο ICP ήταν πολύ υποσυνείδητο. Στην αρχή, δεν είχα ιδέα: Φωτογράφιζα απλώς διάφορα πράγματα στη γειτονιά μου, στο Ρίτζγουντ, που μου τραβούσαν την προσοχή. Μια μέρα, συνάντησα κάτι γήπεδα μπάσκετ σε ένα πανέμορφο πάρκο και συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι -δεν ήξερα τι ακόμη- στον χώρο, το οποίο με ενθουσίαζε. Δεν ήθελα να αναγκάσω τον εαυτό μου να επιλέξει ένα θέμα. Μόλις δώσεις προσοχή στο υποσυνείδητό σου, μπορείς να διηγηθείς πολύ καλύτερα μια ιστορία.
Όταν δούλευα, προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που πραγματικά με τραβάει σε αυτό το μέσο. Το project μου στο ICP ήταν πολύ υποσυνείδητο. Στην αρχή, δεν είχα ιδέα: Φωτογράφιζα απλώς διάφορα πράγματα στη γειτονιά μου, στο Ρίτζγουντ, που μου τραβούσαν την προσοχή. Μια μέρα, συνάντησα κάτι γήπεδα μπάσκετ σε ένα πανέμορφο πάρκο και συνειδητοποίησα ότι υπήρχε κάτι -δεν ήξερα τι ακόμη- στον χώρο, το οποίο με ενθουσίαζε. Δεν ήθελα να αναγκάσω τον εαυτό μου να επιλέξει ένα θέμα. Μόλις δώσεις προσοχή στο υποσυνείδητό σου, μπορείς να διηγηθείς πολύ καλύτερα μια ιστορία.
Ποια θέματα άντλησες από τη φωτογράφιση στο πάρκο;
Μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό του Ισραήλ και δεν είχα ποτέ την εμπειρία της ενηλικίωσης σε έναν τέτοιο δημόσιο χώρο, που περιβάλλεται από τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο. Επειδή ήταν μια ξένη ιδέα για εμένα, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Δεν ήταν τα αθλήματα στο γήπεδο του μπάσκετ που μου τράβηξαν το μάτι. Δεν με ενδιέφερε το στοιχείο της δράσης. Με ενδιέφεραν οι άνθρωποι -ειδικά η νεότερη γενιά- που συγκεντρώνονταν σε αυτόν το χώρο. Τα χρώματα, η ποικιλομορφία και η ελεύθερη έκφραση. Ένιωσα ότι ο στόχος δεν ήταν μόνο το παιχνίδι, αλλά και η κοινωνικοποίηση με διαφορετικούς ανθρώπους.
Μεγάλωσα σε ένα πολύ μικρό χωριό του Ισραήλ και δεν είχα ποτέ την εμπειρία της ενηλικίωσης σε έναν τέτοιο δημόσιο χώρο, που περιβάλλεται από τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο. Επειδή ήταν μια ξένη ιδέα για εμένα, μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Δεν ήταν τα αθλήματα στο γήπεδο του μπάσκετ που μου τράβηξαν το μάτι. Δεν με ενδιέφερε το στοιχείο της δράσης. Με ενδιέφεραν οι άνθρωποι -ειδικά η νεότερη γενιά- που συγκεντρώνονταν σε αυτόν το χώρο. Τα χρώματα, η ποικιλομορφία και η ελεύθερη έκφραση. Ένιωσα ότι ο στόχος δεν ήταν μόνο το παιχνίδι, αλλά και η κοινωνικοποίηση με διαφορετικούς ανθρώπους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όσο περισσότερο φωτογράφιζα, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσα ότι η δουλειά μου γινόταν περισσότερο μια γενική παρατήρηση για τον κόσμο και για το πώς είναι να μεγαλώνεις, όταν είσαι παιδί. Ήμουν περίεργος για τις έννοιες της αρρενωπότητας με τις οποίες μας μεγαλώνουν και τις οποίες μας κάνουν να αποδεχόμαστε. Το project έγινε μια προσπάθεια να κατανοήσω την ευθραυστότητα της προ-αρρενωπότητας. Αισθάνομαι ότι αυτή η δουλειά είναι μια παρατήρηση για τον εαυτό μου και τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσα.Πώς είναι η σκηνή της φωτογραφίας στο Ισραήλ;
Είχα πολύ λίγο χρόνο για να ασχοληθώ με τη φωτογραφία ως έφηβος, επειδή κατατάχτηκα στο IDF όταν ήμουν 18 ετών και ήρθα στις ΗΠΑ με το που τελείωσα τη θητεία μου. Αλλά αισθάνομαι σαν να υπάρχει λιγότερη κατανόηση, ιδιαίτερα πάνω στη φωτογραφία, ως μορφή τέχνης. Υπάρχει κυρίως το φωτορεπορτάζ και η φωτογραφία μόδας. Παρόλο που ήμουν φωτορεπόρτερ στο IDF, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθαρό φωτορεπόρτερ. Σε σχέση με τη σκηνή της φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη, δυστυχώς δεν υπάρχει ζωντάνια.
Είχα πολύ λίγο χρόνο για να ασχοληθώ με τη φωτογραφία ως έφηβος, επειδή κατατάχτηκα στο IDF όταν ήμουν 18 ετών και ήρθα στις ΗΠΑ με το που τελείωσα τη θητεία μου. Αλλά αισθάνομαι σαν να υπάρχει λιγότερη κατανόηση, ιδιαίτερα πάνω στη φωτογραφία, ως μορφή τέχνης. Υπάρχει κυρίως το φωτορεπορτάζ και η φωτογραφία μόδας. Παρόλο που ήμουν φωτορεπόρτερ στο IDF, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καθαρό φωτορεπόρτερ. Σε σχέση με τη σκηνή της φωτογραφίας στη Νέα Υόρκη, δυστυχώς δεν υπάρχει ζωντάνια.
Λες, λοιπόν, ότι δεν βλέπεις τον εαυτό σου ως φωτορεπόρτερ - πώς τον βλέπεις;
Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρομαι για το φωτορεπορτάζ, απλώς ενδιαφέρομαι με μια διαφορετική προσέγγιση. Αισθάνομαι σαν να είμαι κάπου ανάμεσα στο φωτορεπορτάζ και την τέχνη. Νομίζω ότι οι άνθρωποι ξεκινούν να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει τίποτα στη φωτογραφία που είναι 100% αληθινό. Υπάρχει πάντα κάτι το αφηρημένο ή μεροληψία. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μου αρέσει ούτε όταν το αποτέλεσμα είναι 100% φανταστικό. Θέλω να μείνω σε αυτήν την πλευρά της πραγματικότητας, αλλά θέλω επίσης να πω ότι οι σκέψεις και τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν και αυτά πραγματικά.
Δεν είναι ότι δεν ενδιαφέρομαι για το φωτορεπορτάζ, απλώς ενδιαφέρομαι με μια διαφορετική προσέγγιση. Αισθάνομαι σαν να είμαι κάπου ανάμεσα στο φωτορεπορτάζ και την τέχνη. Νομίζω ότι οι άνθρωποι ξεκινούν να συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει τίποτα στη φωτογραφία που είναι 100% αληθινό. Υπάρχει πάντα κάτι το αφηρημένο ή μεροληψία. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μου αρέσει ούτε όταν το αποτέλεσμα είναι 100% φανταστικό. Θέλω να μείνω σε αυτήν την πλευρά της πραγματικότητας, αλλά θέλω επίσης να πω ότι οι σκέψεις και τα όνειρά μας μπορούν να γίνουν και αυτά πραγματικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι είναι αυτό που ελπίζεις ότι θα περάσει η δουλειά σου σε κάποιον που τη βλέπει;
Πιστεύω πραγματικά ότι υπάρχει ένας θετικός τρόπος να κάνουμε ντοκιμαντέρ. Πολλά ντοκιμαντέρ είναι απαισιόδοξα – ευαισθητοποιούν το κοινό πάνω σε ένα κοινωνικό θέμα, μια κρίση ή μια τραγωδία. Νομίζω, όμως, ότι υπάρχουν τρόποι να γίνουν θετικά ντοκιμαντέρ, που να εξακολουθούν να έχουν την ικανότητα να κάνουν εντύπωση στον κόσμο. Ελπίζω ότι οι φωτογραφίες μου έχουν έναν τόνο αισιοδοξίας.
Πιστεύω πραγματικά ότι υπάρχει ένας θετικός τρόπος να κάνουμε ντοκιμαντέρ. Πολλά ντοκιμαντέρ είναι απαισιόδοξα – ευαισθητοποιούν το κοινό πάνω σε ένα κοινωνικό θέμα, μια κρίση ή μια τραγωδία. Νομίζω, όμως, ότι υπάρχουν τρόποι να γίνουν θετικά ντοκιμαντέρ, που να εξακολουθούν να έχουν την ικανότητα να κάνουν εντύπωση στον κόσμο. Ελπίζω ότι οι φωτογραφίες μου έχουν έναν τόνο αισιοδοξίας.
Υπάρχει κάποια εσφαλμένη αντίληψη που επικρατεί για τη δουλειά σου;
Μερικοί βλέπουν τη δουλειά μου και λένε: «Α, σου αρέσει να φωτογραφίζεις παιδιά!». Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν αντλώ την έμπνευσή μου από τα παιδιά. Με το να τα φωτογραφίζω βρίσκω απλώς έναν τρόπο για να εκφράσω κάτι γενικότερο για τη δική μου εμπειρία.Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Περνάω πολύ χρόνο σκεπτόμενος το επόμενο project που θέλω να κάνω. Επίσης, παίζω πιάνο - προτού γίνω φωτογράφος, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα γινόμουν πιανίστας. Παίζω κλασσική μουσική από τότε που ήμουν παιδί, αλλά λόγω του τρακ δεν μπορούσα να συνεχίσω. Προτιμώ να είμαι πίσω από τον φακό και όχι να τραβάω τα φώτα της δημοσιότητας.
Μερικοί βλέπουν τη δουλειά μου και λένε: «Α, σου αρέσει να φωτογραφίζεις παιδιά!». Όμως η αλήθεια είναι ότι δεν αντλώ την έμπνευσή μου από τα παιδιά. Με το να τα φωτογραφίζω βρίσκω απλώς έναν τρόπο για να εκφράσω κάτι γενικότερο για τη δική μου εμπειρία.Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
Περνάω πολύ χρόνο σκεπτόμενος το επόμενο project που θέλω να κάνω. Επίσης, παίζω πιάνο - προτού γίνω φωτογράφος, ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα γινόμουν πιανίστας. Παίζω κλασσική μουσική από τότε που ήμουν παιδί, αλλά λόγω του τρακ δεν μπορούσα να συνεχίσω. Προτιμώ να είμαι πίσω από τον φακό και όχι να τραβάω τα φώτα της δημοσιότητας.
Tο άρθρο δημοσιεύτηκε VICE US.
Περισσότερα από το VICE«Το Αφήσαμε για Αύριο» - Ο Χρόνης Μίσσιος Είναι Ένα Μάθημα Ζωής, από τα Πρώτα του Βιβλία Μέχρι τον ΕισβολέαΑντλία Βενζίνης, Κρεμάστρα, Βέσπα - Κάποιοι στην Ελλάδα «Χτυπάνε» Tattoo Αγαπημένα τους ΑντικείμεναΣεξ στις Ελληνικές Φυλακές: Εκεί που το Φύλο Είναι Απλώς μια Κοινωνική ΚατασκευήΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.