Illustration:Sam Taylor από VICE

Το Καλοκαίρι στην Ελλάδα κρατάει μέχρι τον Οκτώβριο, οπότε είναι ασφαλές να πούμε πως βρισκόμαστε περίπου στη μέση του. Γύρω στον Νοέμβριο, και με τα πρώτα κρύα, θα αρχίσουμε να μαζευόμαστε σε ζεστά σπίτια φίλων για να πιούμε ζεστή σοκολάτα και να παίξουμε επιτραπέζια ή video games. Προς το παρόν όμως, συνεχίζουμε να την αράζουμε νυχθημερόν σε παραλίες, πεζοδρόμια -έξω από διάφορα μπαρ της πόλης- και νησιώτικα σοκάκια, κάνοντας κάθε λογής φιλοσοφική κουβέντα ή, απλώς, χαβαλέ. Υπάρχουν στιγμές όμως, που η παρέα θέλει να παίξει κάποιο παιχνίδι για να περάσει η ώρα. Αλλά το να στήσεις ένα επιτραπέζιο με διπλό ταμπλό τύπου «Οι Άποικοι του Κατάν» στην άμμο και χωρίς τραπέζι δεν είναι και το πιο εύκολο -ή έξυπνο- πράγμα στον κόσμο. Δεν χρειάζεται να στενοχωριέστε όμως, υπάρχουν τόσα τέλεια παιχνίδια που μπορείς να παίξεις χωρίς τραπέζι· και μάλιστα πολλά από αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε φλέρτ από εκεί που δεν το περιμένεις. Τι καλύτερο;

Πού παίζεται: Παντού. Μην το παίρνετε τοις μετρητοίς, μπορείτε να το παίξετε και χωρίς αναπτήρα.

Πόσα άτομα: Ο αναπτήρας έχει νόημα μόνο αν είστε μεγάλη παρέα. Δεν νομίζω πως μπορεί να παιχτεί με λιγότερα από τέσσερα άτομα.

Οδηγίες: Οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Δίνεις τον αναπτήρα σε έναν φίλο σου και τον ρωτάς κάτι στο αυτί. Συνήθως, κάτι που έχει σχέση με άλλα άτομα της παρέας όπως, για παράδειγμα, ποιον θα ήθελε να πηδήξει ή κάτι τέτοιο. Αυτός, δίνει τον αναπτήρα στο άτομο που προτιμά κι έτσι οι δυο σας μοιράζεστε ένα μυστικό.

Τι μπορεί να συμβεί: Δεν πιστεύω πως υπάρχει περίπτωση να μην πιάσει το νόημα αυτός στον οποίο θα δώσεις τον αναπτήρα αλλά, εντάξει, καλοκαιράκι είναι και -από τη φύση του σαν εποχή- εμπνέει για ερωτικές περιπέτειες. Προτείνεται για παρέες με «ένοχα» μυστικά.

Πού παίζεται: Παντού, εκτός κι αν βρίσκεστε σε σπίτι με ακριβά χαλιά.

Πόσα άτομα: Παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί από μικρές και μεγάλες παρέες.

Οδηγίες: Αρχικά, θα ήθελα να δώσω συγχαρητήρια στον εμπνευστή αυτού του -σπάνιας λογοτεχνικής ομορφιάς- ονόματος. Η φάση έχει ως εξής: ανάβεις ένα τσιγάρο και αυτό «γυρίζει» στην παρέα. Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, μιλάμε για κανονικό τσιγάρο. Όλοι προσπαθούν λοιπόν να πάρουν μια τζούρα χωρίς να ρίξουν κάτω τη στάχτη. Σωστά μάντεψες: όποιος τη ρίξει, αυτός είναι η «σταχτοπουτάνα» και πρέπει να κάνει οτιδήποτε του πει η παρέα. Μάλιστα, υπάρχει και η εκδοχή για τις πλούσιες παρέες που λέγεται «Σταχτοπουτάνα Πολυτελείας» και παίζεται με πούρο.

Τι μπορεί να συμβεί: Ένα παιχνίδι που εξάπτει τη φαντασία και γεμίζει τα πνευμόνια σου με πίσσα, δεν μπορεί να είναι κακό. Το πολύ - πολύ, να βρεθείς γυμνός σε κάποια περίεργη στάση φωνάζοντας: «come to papa». Τουλάχιστον αν η τύχη σου εξαρτιόταν από μένα.

Που παίζεται: Όπου θέλετε, αρκεί να υπάρχει έστω ένα πλαστικό μπουκάλι.

Πόσα άτομα: Από τέσσερα άτομα και πάνω, αν και προσωπικά πιστεύω πως δεν αξίζει για παρέες κάτω των έξι ατόμων.

Οδηγίες: Επιλογή για τους λάτρεις της ρετρό κουλτούρας. Αποκλείεται να μη γνωρίζεις πως παίζεται η «μπουκάλα», οπότε περνάω κατευθείαν στο «ψητό» με κάποιες ιδέες. Αν είσαι πάνω από δεκαοκτώ, δεν έχει νόημα να παίξεις το συγκεκριμένο παιχνίδι αν δεν βάλεις λίγο «πιπέρι» στη φάση. Τα πεταχτά φιλάκια δεν λένε κάτι πλέον: έχω φιλήσει κατά λάθος πολύ κόσμο σε μπαρ σε στιγμές που πάμε να πούμε συγχρόνως κάτι ο ένας στον άλλο. Ρίξτε στο παιχνίδι τρεις επιλογές. Προτείνω τις εξής: γλωσσόφιλο είκοσι δευτερολέπτων, χούφτωμα της επιλογής του ανθρώπου που «δείχνει» το μπουκάλι ή στιγμιαίο flashing.

Τι μπορεί να συμβεί: Πιείτε πολύ, καθίστε σε κύκλο και παίξτε την ενήλικη εκδοχή αυτού του «all time classic» παιχνιδιού. Που ξέρεις; Μπορεί όλο αυτό να εξελιχθεί σε ένα παγανιστικό όργιο. Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα.

Που παίζεται: Όπου θες, από καζίνο μέχρι χωματερή.

Πόσα άτομα: Ένα -επίσης κλασικό- διασκεδαστικό παιχνίδι που μπορεί να παιχτεί από μικρές και μεγάλες παρέες.

Οδηγίες: Από τη μέρα που άκουσα το «Βαλσάκι της Δάφνης» του Φοίβου Δεληβοριά άρχισα να πιστεύω πως το εν λόγω παιχνίδι θα έπρεπε όντως να λέγεται «Θάρρος ή Θάρρος». Σου τίθεται το ερώτημα «θάρρος ή αλήθεια» και, ανάλογα με την επιλογή σου, οι υπόλοιποι σου λένε να κάνεις κάτι τρελό ή να απαντήσεις με ειλικρίνεια σε μία ερώτηση. Έχω να πω πάντως ότι μου τη σπάτε πολύ εσείς που, όχι μόνο επιλέγετε συνέχεια «αλήθεια», αλλά απαντάτε και ψέματα σε κρίσιμα ερωτήματα όπως το αν έχετε κάνει παρτούζα ή αν γουστάρετε κάποιον από την παρέα. Ειδικά αν αυτός ο κάποιος ήμουν κάποτε εγώ και σας γούσταρα, και με γειώσατε, και σας μισώ.

Tι μπορεί να συμβεί: Τα πάντα και τίποτα. Εξαρτάται από την παρέα.

Που παίζεται: Όπου γουστάρεις. Κάπου που υπάρχει αλκοόλ κατά προτίμηση. Και ιδανικά κάπου που δεν υπάρχουν μάρτυρες.

Πόσα άτομα: Κατά την ταπεινή μου άποψη, καλό θα ήταν να είσαστε από τέσσερα και πάνω για να έχει πλάκα. Εντάξει, παίζεται και με τρία άτομα, αλλά δεν θα έχει τόσο γούστο.

Οδηγίες: Υπάρχουν δύο τρόποι να το παίξεις. Ο απλός και ο special. Θα ξεκινήσω από τον δεύτερο που είναι και ο πιο ενδιαφέρον. Η παρέα κάθεται σε κύκλο και στη μέση υπάρχει ένα -ή και παραπάνω- μπουκάλι με ποτό. Ξεκινάει ο πρώτος της παρέας λέγοντας «εγώ ποτέ δεν» και στη συνέχεια αναφέρει κάτι -σχεδόν πάντα- ακραίο όπως για παράδειγμα, «έκανα σεξ σε κοινή θέα». Όποιος από τη παρέα έχει κάνει αυτό που αναφέρεται, πίνει από ένα σφηνάκι. Στην πιο «φλώρικη» εκδοχή του, οι «ένοχοι», απλώς σηκώνουν τα χέρια.

Τι μπορεί να συμβεί: Να γίνεις κομμάτια από το αλκοόλ και να ξεφτιλιστείς μπροστά στη παρέα σου αποκαλύπτοντας κρυφές πτυχές του εαυτού σου, που ίσως έπρεπε να παραμείνουν στην αφάνεια.

Που παίζεται: Κυρίως σε πιο ήρεμα μέρη. Δεν θα το έπαιζα σε κλαμπ για παράδειγμα.

Πόσα άτομα: Δεν μπορεί να παιχτεί με λιγότερα από πέντε άτομα ή μεθυσμένους. Για μικρότερες παρέες, προτείνω τον «Δολοφόνο» που έχει μόνο έναν κακό κι έναν αστυνομικό.

Οδηγίες: Παιχνιδάρα. Συνδυάζει μυστήριο και διαπλοκή, ενώ, πολλές φορές (τις καλύτερες δηλαδή), μπαίνουν στη μέση και οι προσωπικές διαφορές μεταξύ των μελών της παρέας οπότε γίνεται χαμός. Κόβετε ισάριθμα με τα άτομα της παρέας χαρτάκια, τα ανακατεύετε και τα μοιράζετε. Καθένα από αυτά γράφει πάνω το ρόλο που θα αναλάβει αυτός που θα το πάρει. Στο παιχνίδι υπάρχουν δύο δολοφόνοι (ο ένας φανερός) κι ένας χαφιές. Οι υπόλοιποι είναι απλοί πολίτες. Ο πιο σοβαρός της παρέας αναλαμβάνει το ρόλο του συντονιστή. Λέει λοιπόν: «πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο» και όλοι κλείνουν τα μάτια τους. Στη συνέχεια, ζητά από τους δύο δολοφόνους να ανοίξουν τα μάτια, να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο και να τα ξανακλείσουν. Μετά, ζητά από τον χαφιέ να ανοίξει κι αυτός για λίγο τα μάτια του, ενώ, ο φανερός δολοφόνος σηκώνει το χέρι του. Αφού δει ο χαφιές τον φανερό δολοφόνο, έρχεται το ξημέρωμα στο Παλέρμο, στο Βιλαμπάχο ακόμα τρίβουν, ανοίγουν όλοι τα μάτια τους και γίνεται ο χαμός. Οι πολίτες προσπαθούν να βρουν ποιος είναι ο δολοφόνος κάνοντας υποθέσεις του τύπου «άκουσα τα μάτια του Νίκου να κάνουν κλιτς όταν είπες να ανοίξουν τα μάτια τους οι δολοφόνοι», ενώ ο χαφιές προσπαθεί με τρόπο να κατευθύνει τους πολίτες προς τον φανερό δολοφόνο. Στη συνέχεια, κι έπειτα από συνεννόηση, κλείνουν όλοι ξανά τα μάτια και οι δολοφόνοι επιλέγουν να πετάξουν κάποιον εκτός παιχνιδιού. Είτε τον χαφιέ, αν έχουν καταλάβει ποιος είναι, είτε κάποιον πολίτη που φτάνει κοντά στη λύση του μυστηρίου. Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα να «σκοτώσουν» κάποιον για ξεκάρφωμα. Είναι σημαντικό να αναφέρω πως οι δολοφόνοι προσποιούνται τους πολίτες και προσπαθούν να κατευθύνουν την παρέα σε λάθος συμπεράσματα. Όποιος βγει εκτός, δεν μπορεί να ξαναμιλήσει και αναλαμβάνει τον ρόλο του συντονιστή. Ουσιαστικά, υπάρχουν δύο ομάδες: οι πολίτες, στους οποίους ανήκει και ο χαφιές, και οι δολοφόνοι. Αν οι πρώτοι ανακαλύψουν τους δεύτερους, κερδίζουν. Σε αντίθετη περίπτωση, το παιχνίδι τελειώνει όταν οι δολοφόνοι καταφέρουν να σκοτώσουν τους πάντες.

Τι μπορεί να συμβεί: Να σας πάρει ο ύπνος όταν πέσει η νύχτα στο Παλέρμο.

Που παίζεται: Προσοχή, μην το παίξετε εκτός νερού. Εκτός και αν γουστάρετε φάση νοσοκομείο.

Πόσα άτομα: Παίζεται αυστηρά με τέσσερα άτομα.

Οδηγίες: Χωρίζεστε σε δύο ομάδες και ο πιο μικροκαμωμένος της δυάδας ανεβαίνει στους ώμους του συμπαίκτη του. Οι «από πάνω» σπρώχνονται και τραβιούνται, προσπαθώντας να ρίξουν τον αντίπαλο τους κάτω. Οι από κάτω, είτε κάνουν trash talking, είτε φτύνουν ο ένας τον άλλον.

Tι μπορεί να συμβεί: Να περάσετε καλά ή, στη χειρότερη, από την υπερπροσπάθεια να κατουρηθείτε πάνω στους ώμους του φίλου σας.

Που παίζεται: Ειλικρινά, όπου γουστάρετε.

Πόσα άτομα: To έχω παίξει και μόνος μου. Παιχνίδι ευρύτερα γνωστό και ως sad pong.

Οδηγίες: Αγοράζετε μερικά πλαστικά ποτήρια, τα γεμίζετε μπύρα και τα αφήνετε σε, τριγωνικό κατά προτίμηση, σχηματισμό στο έδαφος. Οι κανόνες είναι οι ίδιοι με το κλασικό beer pong: Πετάς ένα μπαλάκι κι αν μπει μέσα στο ποτήρι, πίνεις μονορούφι την μπύρα. Αν δεν έχετε μπαλάκι του ping pong (το οποίο είναι ελαφρύ και δεν παίζει να γκρεμίσει τα ποτήρια, χύνοντας τις μπύρες), μπορείτε να το παίξετε με μια πέτρα. Σε αυτήν την περίπτωση θα έχει πιο πολλή πλάκα.

Τι μπορεί να συμβεί: Θα γίνετε «κώλος» και μέσα στις επόμενες μέρες θα κοροϊδεύετε αυτόν που θα κολλήσει τη χειρότερη αρρώστια από τη βρόμικη πέτρα.

Που παίζεται: Όπου υπάρχουν άνθρωποι με δάχτυλα.

Πόσα άτομα: Δύο.

Οδηγίες: Κλασικούρα η οποία, μετά από τρεις προσπάθειες, καταντά βαρετή. Όμως, αποτελεί μια πολύ καλή λύση για ζευγάρια που βαριούνται στο πλοίο. Η πέτρα κερδίζει το μολύβι και το ψαλίδι, το μολύβι μόνο το χαρτί (τι σκατά; μόλις το πήρα χαμπάρι αυτό), το ψαλίδι κερδίζει το χαρτί και το μολύβι, ενώ το χαρτί κερδίζει μόνο την πέτρα. Όλα τα παραπάνω ισχύουν για όλους, εκτός αν σε λένε Joey ή Phoebe. Θα το έλεγες και «το pokemon go του παππού».

Τι μπορεί να συμβεί: Σχεδόν τίποτα.

Περισσότερα από το VICE

Να τι Μπορεί να Συμβεί αν Ανακοινώσεις στο Αφεντικό σου ότι Είσαι Θετικός στον HIV

Από Μαξιλαροπόλεμο Μέχρι Κρεμάλα: Ένας Ειδικός Εξηγεί Πώς να Κερδίζεις Κάθε Παιχνίδι που Έχει Δημιουργηθεί

Usain Bolt: Αποχαιρετώντας το Αγαπημένο μου Τρολ στην Ιστορία του Αθλητισμού