Όταν τα Burgers «Δίνουν Πόνο» και Εκτός Πιάτου

Τα burgers είναι ό,τι πιο γαμάτο στον κόσμο της γαστρονομίας, και αυτό το καταλαβαίνεις από το γεγονός πως παχαίνουν και κάνουν κακό στην υγεία, όπως γίνεται και σχεδόν με όλα τα υπόλοιπα όμορφα πράγματα στη ζωή. Προσωπικά, δεν με πειράζει καθόλου. Όντας μη καπνιστής, αποφάσισα πως τα burgers θα είναι το «τσιγάρο» μου. Το συγκεκριμένο είδος φαγητού αποτελεί μια από τις πιο απλές ιδέες στον κόσμο της γεύσης μετά το τοστ. Παίρνεις ένα ωραίο ψωμάκι, προσθέτεις ένα υπέροχα ψημένο μπιφτέκι και, τέλος, συμπληρώνεις με επιπλέον υλικά ανάλογα με τις προτιμήσεις σου. Οι επιλογές είναι ατελείωτες και τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο (εκτός και αν είσαι εντελώς άσχετος). Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η παραγωγή του εν λόγω εδέσματος αποτελεί από μόνη της ένα είδος τέχνης. Όπως καταλαβαίνετε, αγαπώ τα burgers, αλλά επίσης αγαπώ και την τέχνη. Πράγμα που σημαίνει πως, τις σπάνιες φορές που αυτά τα δύο συναντιούνται, με μετατρέπουν από μίζερο τύπο, στον πιο χαρούμενο άνθρωπο της Γης. Μπορεί μέχρι στιγμής να μη με πιστεύεις, αλλά θα σου αποδείξω πως το αγαπημένο μας πιάτο στα fast food έχει δώσει πόνο σε επίπεδο τέχνης.

Ας ξεκινήσουμε από τον κινηματογράφο και ας πάρουμε για παράδειγμα το Good Burger. Πρόκειται για μια παραγωγή της Nickelodeon, στην οποία πρωταγωνιστούν οι πρώην αστέρες της, Kenan Thomson και Kel Mitchell. Η ταινία, που κυκλοφόρησε το 1997, έχει να κάνει με δύο άσπονδους φίλους που δουλεύουν σε ένα ημιπαρακμιακό μπεργκεράδικο. Ο ένας εκ των δύο, ο Ed, που ουσιαστικά είναι και ο άτυπος πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι εντελώς στον κόσμο του. Υποθέτω πως υποδύεται τον μαστούρη και απλώς δεν θέλουν να το δείξουν ευθέως γιατί πρόκειται για φιλμ που απευθύνεται σε παιδιά και έφηβους. Είναι η καλύτερη pot movie που δεν δείχνει μπάφους. Κάτι σαν το Garfield Minus Garfield. Για να μην τα πολυλογώ, απέναντι από το μαγαζί που δουλεύουν ανοίγει υποκατάστημα γνωστής αλυσίδας fast food και οι φίλοι μας προσπαθούν να κερδίσουν αυτή την άνιση μάχη με τον καπιταλισμό. Μια άνιση μάχη ήταν βέβαια και αυτή που έχασε ο Harry στο Ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος από τον τεράστιο Sea Bus, ο οποίος μάλλον τον λυπήθηκε, ή απλώς βαριόταν να σκουπίσει τα αίματα του πρώτου σε περίπτωση που τον έδερνε, και έτσι αρκέστηκε στο να του καταστρέψει το burger –το οποίο φυσικά και κλέβει την παράσταση στη συγκεκριμένη σκηνή– με μια έμπειρη και υπερφυσική χλέπα. Ο Sea Bus μπορεί να μην έπαιξε πολύ στην ταινία, αλλά σίγουρα άφησε το σημάδι του. Κλείνοντας με τις κινηματογραφικές «μπεργκερικές» ερμηνείες, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφέρουμε την ίσως σημαντικότερη ταινία του είδους. Μιλάω φυσικά για το Harold & Kumar Go to White Castle, στην οποία δύο κολλητοί καπνίζουν μαριχουάνα και αποφασίζουν να βρουν το κοντινότερο κατάστημα White Castle (αλυσίδα fast food). Η αναζήτησή τους μετατρέπεται σε μια σύγχρονη αμερικανική Οδύσσεια. Αξίζει να σημειωθεί πως το franchise της συγκεκριμένης σειράς ταινιών μετρά τρία φιλμ.

Αφήνοντας πίσω τις σκοτεινές αίθουσες, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πιο μουσικά μαγειρέματα, ξεκινώντας από το υπέροχο label της Burger Records. Δύο πράγματα μπορώ να πω για κάποιον που ονομάζει έτσι τη δισκογραφική του. Το πρώτο είναι πως είναι ο άνθρωπός μου και το δεύτερο πως δεν γίνεται να μην κυκλοφορεί μέσω αυτής γαμώ τις μουσικές. Βέβαια, δυστυχώς, η Burger Records δεν υπήρχε όταν οι ήρωες της anti folk σκηνής The Moldy Peaches κυκλοφορούσαν τον ομώνυμο δίσκο τους (το 2001), στον οποίο εμπεριέχεται ο ύμνος These Burgers. Δεν ξέρω πόσο τρελά ήταν τελικά τα συγκεκριμένα burgers, αλλά πραγματικά θα ήθελα πολύ να μάθω.

Μιας και λέω πάντως για τρελά burgers, ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στο πιο τρελό από όλα. Φυσικά, μιλάω για το Krabby Patty. H σπεσιαλιτέ του «Τραγανού Κάβουρα», του μαγαζιού στο οποίο εργάζεται ο Μπομπ Σφουγγαράκης. Ο Πλαγκτόν έχει προσπαθήσει άπειρες φορές να κλέψει τη συνταγή, αλλά ευτυχώς πάντα αποτυγχάνει. Θα ήθελα πολύ να ήμουν ψάρι στο Bikini Bottom και να είχα αρκετά λεφτά για ένα Krabby Patty. Δυστυχώς, όμως, δεν θα το γευτώ ποτέ. Όπως επίσης δεν μάθω ποτέ αν τα μπιφτέκια του Bob –από τη σειρά κινουμένων σχεδίων Bob's Burgers– ήταν σάπια ή όχι. Εντάξει, λίγη τριχούλα από την πλάτη του σίγουρα θα είχανε, αλλά έχω έναν κανόνα: αν το φαγητό είναι νόστιμο, η τρίχα συγχωρείται.

Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναφορά στον άγνωστο αγωνιστή που μέχρι πριν από δύο χρόνια έτρεχε το Burgers and Nails. Ένα blog στο Tumblr που ήταν αφιερωμένο σε τέλεια βαμμένα νύχια χεριών που κρατάνε κάποια εξίσου τέλεια –οπτικά τουλάχιστον– μισοφαγωμένα burgers. Αν δεν είναι αυτό τέχνη, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Περισσότερα από το VICE Εξομολογήσεις Μιας Ντεμισέξουαλ

Η Psychedelic Σκηνή της Κύπρου

O Horatio Ποτέ δεν θα με Έπιανε