Η 18χρονη που Καταγράφει τη Σεξουαλικότητα και τον Ανδρισμό των Skaters

Οι φωτογραφίες παραχωρούνται ευγενικά από τη Sophie Day Tο άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο The Creators Project.

Η σεξουαλικότητα, οι ρόλοι των δύο φύλων και ο ανδρισμός είναι θέματα που σπάνια θίγονται στην κουλτούρα του skateboarding, όμως αυτές οι ιδέες είναι κομβικής σημασίας στη δουλειά της Sophie Day. Η Day κοιτάει τους άντρες μέσα από ένα διαφορετικό φακό, δίνοντάς τους τον ρόλο του συνεργάτη στη δουλειά της, σε μια προσπάθεια να εξερευνήσει τη σεξουαλικότητα με νέους τρόπους. Η 18χρονη καλλιτέχνιδα που έχει γεννηθεί στη Νέα Υόρκη σπουδάζει Φωτογραφία και Media στο Ινστιτούτο Τεχνών της Καλιφόρνιας και έχει μεγάλες φιλοδοξίες. Τώρα μαθαίνει ότι η έκφραση αυτών των ιδεών είναι μια τέχνη από μόνη της. Στο πλαίσιο του εκτενούς οράματος που είχε περιλαμβανόταν και η δημιουργία του Durable Girls Collaborative (Σύμπραξη Ανθεκτικών Κοριτσιών), μιας διεπιστημονικής δημιουργικής ομάδας –όχι συλλογικότητας, όπως η ίδια τονίζει όταν μιλάει γι' αυτήν–, η οποία σχηματίστηκε την περασμένη χρονιά και αποτελείται από οκτώ ομοϊδεάτισσές της, εξίσου αποφασισμένες να διευρύνουν τις αντιλήψεις τους γύρω από τον φεμινισμό.

Περιγράφει την τελευταία της δουλειά σαν μια «αναζήτηση των φύλων», η οποία είναι σε μορφή έντυπου φανζίν με τίτλο Wet Dreams Zine. Επίσης δουλεύει πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ που λέγεται Fuckboy, το οποίο ξεκίνησε ως ταινία μικρού μήκους, εξελίχθηκε σε ντοκιμαντέρ και βασίζεται στους skateboarders της Νέας Υόρκης.

Το ποια είναι πραγματικά η Day φαίνεται όταν μιλάει για τη δουλειά της πάνω στη φωτογραφία και τις ταινίες. Δεν είναι ντροπαλή όσον αφορά τα μηνύματα που περνάει η τέχνη της, ούτε μιλάει με φανφάρες και γενικότητες προσπαθώντας να αποφύγει τις ουσιαστικές απαντήσεις. Είναι παθιασμένη και ευγενής και η αυτοπεποίθηση που έχει μοιάζει να προέρχεται από βαθιά αυτογνωσία. Θα την αφήσουμε να τα πει όλα μόνη της.

The Creators Project: Μίλησέ μας για το Wet Dreams Zine.
Sophie Day: Το Wet Dreams Zine προέκυψε όταν έκανα την απλή ερώτηση «είχε ποτέ κάποιος ονείρωξη βλέποντας ένα σεξουαλικό όνειρο μ' εμένα;». Από 'κει και πέρα, άρχισα να σκέφτομαι τη σημασία των «υγρών ονείρων» και των σεξουαλικών φαντασιώσεων. Η ιδέα ότι κάποιος χρειάστηκε να καταπιέσει τη στύση που είχε μέσα στην τάξη ή ότι είχε φαντασίωση με κάποιο κορίτσι πριν κοιμηθεί μου φαινόταν συναρπαστική και με ενέπνευσε με τον ίδιο τρόπο που με είχε εμπνεύσει η αγορίστικη παιδική ηλικία όταν δημιούργησα το Fuckboy.

Καθώς εξελισσόταν το πρότζεκτ, άρχισα να ζητάω τη συνεισφορά του κόσμου – ανώνυμες γυμνές φωτογραφίες, προσωπικές ιστορίες με ονειρώξεις και διάφορες φαντασιώσεις που είχαν. Αυτά ήταν τα τρία δομικά στοιχεία. Τα συγκέντρωσα σε ένα φανζίν και συνενώθηκαν όλα σε μια ενιαία ιστορία, μια και δεν υπήρχαν ονόματα. Ήταν μια πραγματική απόλαυση για όποιον το διάβαζε. Καταλήξαμε να τυπώσουμε 150 αντίτυπα. Συνεργάζομαι με τους Alife –που ήταν πάντα στο πλευρό μου– οι οποίοι φτιάχνουν και μπλουζάκια με στάμπες για να πηγαίνουν πακέτο με το περιοδικό. Αρχικά είχα ένα μικρό πρόβλημα μ' αυτό, γιατί στο εξώφυλλο υπάρχει μια γυμνή φωτογραφία που είναι δική μου. Το ότι αυτή η φωτογραφία τυπώθηκε σε μπλουζάκι ήταν λίγο προβληματικό για εμένα, γιατί το μπλουζάκι ήταν ροζ και πάνω του είχε το κείμενο του Wet Dreams Zine και τη φωτογραφία της Sophie Day. Ήθελα να υπάρχει βαθύτερο νόημα και όχι απλώς ένα γυμνό κορίτσι πάνω σε μια μπλούζα. Και η θέση στην οποία θα βρισκόταν στο μαγαζί θα έκανε το όλο νόημα να χαθεί. Ο κόσμος που θα το αγόραζε θα έβλεπε το μπλουζάκι και θα έχανε την ουσία.

Σωστά, αυτό μπορεί να άλλαζε το νόημα και τον σκοπό της δουλειάς σου.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στο τι σημαίνει χειραφέτηση και στο να ξεφεύγεις. Το όλο θέμα για εμένα ήταν ότι ήθελα να είμαι πάνω σε ένα μπλουζάκι για να αντιπροσωπεύσω τη δουλειά μου, αλλά και γιατί νομίζω ότι είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Τελικά αποφασίσαμε να τυπώσουμε περιορισμένο αριθμό από μπλουζάκια, ώστε να μπορώ να έχω τον έλεγχο του πού πηγαίνουν. Επίσης, για να πάρει κάποιος το μπλουζάκι έπρεπε να αγοράσει το φανζίν, άρα δεν θα μπορούσε να το αγνοήσει εντελώς – θα ήθελε να μάθει τι κρύβεται πίσω από το μπλουζάκι. Θα τυπώσουμε και στάμπα στο εσωτερικό της μπλούζας που θα εξηγεί τι είναι το όλο πρότζεκτ.

Σου δίνεται η δυνατότητα να απευθυνθείς σε διαφορετικό κοινό προωθώντας το με αυτό τον τρόπο.
Ένας φίλος μού είπε κάτι πολύ εύστοχο που με επηρέασε πολύ. Είπε ότι αν δεν δώσω την ευκαιρία στον κόσμο να ενδιαφερθεί για το μπλουζάκι και γι' αυτό το πρότζεκτ, είναι σαν να κάνω κήρυγμα σε έναν παπά. Αυτό δεν μπορεί να επιφέρει καμία θετική αλλαγή.

Το Fuckboy, το οποίο αποτελείται από μια σειρά φωτογραφιών με αγόρια, είναι μια περίεργη επιλογή, δεδομένου ότι η δουλειά σου έχει να κάνει με τη χειραφέτηση. Γιατί το διάλεξες;
Ξεκίνησε σαν status στο Facebook που καλούσε τον κόσμο να πει διάφορες βρισιές που μπορούν να προσβάλουν έναν άντρα. Πήρα πάρα πολλές απαντήσεις όπως «μικροτσούτσουνε μαλάκα» και τόσες άλλες βρισιές που ήταν ασήμαντες και που δεν στόχευαν τα αγόρια, μέχρι που κάποιος έγραψε «fuckboy». Άρχισα να σκέφτομαι τη λέξη και να συνειδητοποιώ ότι το fuckboy είναι μια λέξη που εκφράζει αυτήν τη γενιά. Είναι κομμάτι της κουλτούρας της Νέας Υόρκης και αναφέρεται ειδικά στα αγόρια που είναι πηδήκουλες και προσπαθούν συνεχώς να ρίξουν γκόμενες. Ο τρόπος που χρησιμοποιώ τη λέξη είναι σχεδόν ειρωνικός, γιατί δεν αποκαλώ αυτά τα αγόρια fuckboys. Δεν προσπαθώ να τα εκθέσω και να πω: «Κοίτα πόσο σκατά συμπεριφέρονται». Θέλω να δείξω τι είναι αυτό που δημιούργησε τα fuckboys αυτής της γενιάς –τι είναι αυτό που τα κάνει να ενεργούν με αυτό τον τρόπο. Ο όρος μπορεί να ερμηνευτεί και σαν προσταγή σε ένα αγόρι, που του λέει τι είναι αυτό που πρέπει να κάνει. «Πήγαινε να γαμήσεις, αγόρι μου».

Το Fuckboy είναι ένα ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε ως ταινία μικρού μήκους, το σενάριο της οποίας μιλούσε για μια ομάδα έξι αγοριών που τώρα είναι 16 και 17 χρόνων, όμως τότε ήταν 15 και 16. Πέρυσι το καλοκαίρι άρχισα να δουλεύω μαζί τους και είχα καταγοητευτεί. Μόλις είχα τελειώσει το πρότζεκτ πάνω στη γυναικεία σεξουαλικότητα, τη γυναικεία ταυτότητα και το ότι πρέπει να διεκδικήσουμε πίσω τα σώματά μας, στο οποίο δούλευα για ένα χρόνο. Ήταν πολύ σημαντικό για εμένα. Μεγάλο κομμάτι της δουλειάς μου έχει να κάνει με τη γυναικεία χειραφέτηση, όμως ένα ερώτημα που με βασάνιζε ήταν το εξής: «Τι επιτρέπεται να κάνουν τα αγόρια και τι επιτρέπεται να κάνω εγώ για να συνομιλήσω και να δουλέψω μαζί τους με έναν τρόπο που να μην προσβάλλει κανέναν;» Με είχε συναρπάσει το τι σημαίνει να είσαι αγόρι και προσπαθούσα να το κατανοήσω.

Το skateboarding είναι μια παράξενη κουλτούρα γεμάτη αντιφάσεις, γιατί ενώ υποτίθεται ότι έχει να κάνει με τη δημιουργικότητα και την αίσθηση ελευθερίας, ταυτόχρονα μπορεί να γίνει πολύ επικριτική και μισογυνική.
Μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η συγκεκριμένη κουλτούρα, γιατί έχω πολλούς φίλους που ασχολούνται, όμως εγώ ήμουν πάντα ένας παρατηρητής, καθότι κορίτσι. Ποιος είναι ο ρόλος μου σε ένα skate park; Θα πουν «το τσουλάκι της ράμπας», δηλαδή ένα κορίτσι που συχνάζει εκεί για να γνωρίσει αγόρια. Ποτέ δεν με αποκάλεσαν έτσι, όμως πάντα το έβρισκα ενδιαφέρον όλο αυτό. Όταν άρχισα να κινηματογραφώ και προσπαθούσα να κανονίσω τους διαλόγους, συνειδητοποίησα ότι τα καλύτερα πλάνα που έπαιρνα ήταν όταν τους έπιανα απροετοίμαστους, όταν ήταν ο εαυτός τους. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν απλώς να είμαι κοντά τους και να καταγράφω οτιδήποτε συνέβαινε στην καθημερινότητά τους. Ήρθα πολύ κοντά με ένα από αυτά τα αγόρια και μου ανοίχτηκε για τα πάντα. Τα έχει πολύ καλά με τον εαυτό του και είναι πολύ πιο ευαίσθητος από τα υπόλοιπα αγόρια του γκρουπ. Άρχισε να κάνει skate με αυτά τα εικοσάχρονα αγόρια όταν εκείνος έμπαινε στην εφηβεία – τον πήραν υπό την προστασία τους. Ο τρόπος που μου μιλάει είναι πολύ διαφορετικός από τους υπόλοιπους φίλους του. Μπορεί να συζητήσει για σχέσεις, να μοιραστεί τις σκέψεις του και να μιλήσει για το τι σημαίνει να είσαι αγόρι, όμως με το που πλησιάζουν τα άλλα αγόρια αρχίζει να μιλάει διαφορετικά. Μου το εξήγησε: όλα τα αγόρια προσπαθούν να πέσουν στο ίδιο επίπεδο για να νιώθουν άνετα μεταξύ τους.

Κανείς δεν θίγει αυτήν τη συμπεριφορά στο skateboarding, και ακόμα και όταν το κάνει, είναι από την αντρική σκοπιά.
Τις προάλλες που έδειξα σε ένα δάσκαλό μου, ο οποίος είναι άντρας, τη δουλειά μου, εκείνος μου είπε κάτι που μου έμεινε πολύ έντονα. Είπε ότι οι άντρες το παίζουν σκληροί όταν νιώθουν αδύναμοι – αυτό πραγματικά με ταρακούνησε. Υπάρχει αυτή η αντίληψη ότι ο ανδρισμός είναι μια διαρκής performance και πολλά από τα πράγματα που κάνουν οι άντρες είναι για να αποδείξουν τη δύναμή τους και να επιβεβαιωθούν. Τα αγόρια στο ντοκιμαντέρ είναι πολύ διαφορετικές προσωπικότητες το ένα με το άλλο, παρόλο που όλα τους ανήκουν στην κατηγορία των skaters.

Επομένως πιστεύεις ότι με αυτό το πρότζεκτ διαφωτίζεις αυτά τα αγόρια και δεν τα εκμεταλλεύεσαι απλώς, χρησιμοποιώντας τα ως υποκείμενα στην τέχνη σου.
Η κουλτούρα του skate είναι πολύ περίπλοκη. Παλιότερα, απογοητευόμουν πολύ όταν γνώριζα αγόρια που έκαναν skate και δεν ήταν φιλικά μαζί μου ή δεν μου πολυμιλούσαν, όμως τελικά συνειδητοποίησα –και τώρα θα γενικεύσω– ότι αν στο μεγάλωμά σου περιβάλλεσαι αποκλειστικά από αγόρια και το μόνο που κάνεις είναι να ασχολείσαι με αυτήν τη δραστηριότητα (το skate) μαζί με ένα τσούρμο αγόρια, τότε πιθανώς να φοβάσαι τα κορίτσια. Είναι δύσκολο γι' αυτά τα αγόρια να αντιμετωπίσουν τα κορίτσια ως ίσους ή να τα δουν ως το άλλο τους μισό. Ένα δυναμικό κορίτσι τους φαίνεται τρομακτικό.

Με ενδιαφέρει να αντιστρέψω τους ρόλους εξουσίας. Είμαι μεγαλύτερή τους και είμαι κορίτσι. Χρησιμοποιώ –κατά κάποιον τρόπο– αυτά τα αγόρια προς όφελός μου, για να μπορέσω να κατανοήσω κάποια πράγματα. Σου δίνει μεγάλη αίσθηση δύναμης αυτό, το οποίο είναι κάτι που δεν συναντάς συχνά και για εμένα είναι πολύ σημαντικό να βάζω τις γυναίκες σε αυτήν τη θέση. Αυτοπροσδιορίζομαι ως φεμινίστρια και αυτό αντικατοπτρίζεται και στη δουλειά μου. Αφότου αναγνωρίστηκε το έργο μου πάνω στη σεξουαλικότητα και την επαναδιεκδίκηση του σώματός μας, ένιωσα ότι είχα ασχοληθεί με το θέμα μόνο κατά το ήμισυ. Συνειδητοποίησα πόσο περίπλοκο ήταν και ότι μπορεί να ήξερα τα πάντα για τα κορίτσια, για την καταπίεση των γυναικών και ό,τι είχε να κάνει με τις προσωπικές μου εμπειρίες και αυτές των γυναικών της ζωής μου, όμως ταυτόχρονα έπρεπε να μάθω τι συμβαίνει και στην άλλη πλευρά. Επίσης, άρχισα να περνάω χρόνο με αυτά τα αγόρια, τα οποία πραγματικά με είχαν συναρπάσει. Ήταν μια πολύ φυσική μετάβαση – το να δουλεύω μόνο με κορίτσια δεν ήταν κάτι που με γέμιζε.

Όταν στο πλαίσιο της δουλειάς σου έρχεσαι τόσο κοντά με ανθρώπους, αρχίζεις να εντοπίζεις συγκεκριμένα μοτίβα και είναι σημαντικό να ξέρεις τι τα προκαλεί, όπως και ότι πολλά από αυτά εξαρτώνται από τις σχέσεις μεταξύ αντρών και γυναικών, άσχετα με τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους. Έβλεπα συνεχώς κοπέλες που η δουλειά τους ήταν παρόμοια και είχαν παρόμοιες αξίες. Εγώ δεν ένιωθα να ταιριάζω σε αυτό το γκρουπ και ως καλλιτέχνης δεν θεωρούμουν φεμινίστρια. Το Fuckboy το άλλαξε αυτό. Ξαφνικά μου έβαλαν την ταμπέλα «Φεμινίστρια Φωτογράφος του Instagram», μια ταμπέλα που πραγματικά «φοράει» πάρα πολύς κόσμος. Δεν ένιωθα να με εκφράζει.

Μίλησέ μας για το Durable Girls Collaborative.
Προσπαθούσα να ενώσω καλλιτέχνιδες που ήταν πολύ δυναμικές σε αυτό που έκαναν. Γυναίκες των οποίων η προσωπικότητα και η ταυτότητα κινούνται γύρω από τη γυναικεία δύναμη. Το σχήμα αποτελείται από οκτώ κορίτσια, τα οποία δουλεύουν με διαφορετικό τρόπο και οι ηλικίες τους κυμαίνονται από 17 έως 20 ετών. Κάνουμε μίτινγκ στη Νέα Υόρκη και συζητάμε για την κατεύθυνση που θέλουμε να πάρει η δουλειά μας, όμως οι σπουδές το έχουν παγώσει όλο αυτό. Ξεκίνησε ως ένα blog/πλατφόρμα, όμως τώρα θα επανέλθουμε με τις «Συζητήσεις των Ανθεκτικών Κοριτσιών» (Durable Girl Talks), οι οποίες θα απαρτίζονται από συνεντεύξεις με αγόρια και κορίτσια, έτσι ώστε η πλατφόρμα να συμπεριλαμβάνει όλα τα φύλα. Ήταν σαν να έγινε μια αποκάλυψη και συνειδητοποιήσαμε ότι έπρεπε να εκφραστούν και οι δυο μεριές για το πώς βλέπουν τα πράγματα.

Τα Ανθεκτικά Κορίτσια είναι ένα κίνημα. Τα Ανθεκτικά Κορίτσια έχουν να κάνουν με την ενσωμάτωση, την κατανόηση και με το να ακούς. Έχουν να κάνουν με τις αλήθειες που μπορούμε να ανταλλάξουμε σχετικά με το αρσενικό και το θηλυκό φύλο. Οι βασικές μας αρχές είναι η σεξουαλικότητα, η ρευστότητα και η ταυτότητα των φύλων και θεωρούμε ότι συζητώντας για όλα αυτά τα ξεχωριστά ζητήματα, τα οποία συνδέονται, τότε θα μπορέσουμε πραγματικά να τα κατανοήσουμε. Το θέμα δεν είναι μόνο τα αγόρια και τα κορίτσια, αυτό είναι πια κάτι ξεκάθαρο στη γενιά μας. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα αν βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά. Δεν πιστεύω ότι μπορείς να πολεμήσεις τον αποκλεισμό με περαιτέρω αποκλεισμό. Πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί προς την ίδια κατεύθυνση με αγάπη και αποδοχή.

Το clip του Fuckboy, από το Vimeo της Sophie Day

Υπήρξε κάτι που σου έκανε «κλικ» και να πυροδοτήσει το ενδιαφέρον σου για την αρρενωπότητα;
Ναι, φέτος το καλοκαίρι, καθώς τελείωνα το Mine (μια σειρά φωτογραφιών με νεαρές κοπέλες) και ταυτόχρονα ξεκινούσα το Fuckboy. Ήταν μια μεταβατική περίοδος, γιατί μόλις είχα τελειώσει το λύκειο και ετοιμαζόμουν να πάω σε ένα πανεπιστήμιο στην άλλη άκρη της χώρας. Συνέβαιναν πολλά τότε και η αντίληψή μου για τα πράγματα άλλαζε συνεχώς. Υπήρχαν τόσο πολλά αγόρια στη ζωή μου τα οποία λάτρευα, που συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο ήταν όχι να τους μιλήσω γι' αυτό που έκανα, αλλά να τους κάνω να το συμμεριστούν. Αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα και τη δουλειά μου.

Θυμάμαι μια εμπειρία που είχα το καλοκαίρι, όταν ήμουν στο σπίτι μιας φίλης μου. Εκεί ήταν κι ένα αγόρι που δεν ήξερα, το οποίο είχε μεθύσει λίγο και σε κάποια στιγμή αναφέρθηκε κάτι για τον φεμινισμό. Έδειχνε μπερδεμένο και εκνευρισμένο και επαναλάμβανε όλα τα κλισέ αντεπιχειρήματα που λένε συνήθως τα αγόρια, τα οποία μπορούν πολύ εύκολα να ανατραπούν από κάποιον που γνωρίζει καλά το θέμα. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι είτε θα του έβαζα τις φωνές, μιλώντας του για όλα όσα με εκνευρίζουν γύρω από το θέμα και ταυτόχρονα διοχετεύοντας τον θυμό μου προς εκείνον –κάτι το οποίο δεν νομίζω ότι θα ήταν θετικό ή ότι θα μας βοηθούσε να κάνουμε πρόοδο– είτε θα καθόμουν κάτω και θα προσπαθούσα να συζητήσω.

Στο τέλος της κουβέντας, μου είπε ότι ποτέ του δεν τον είχε ακούσει κάποιο κορίτσι όπως εγώ. Αν και κάποιες φορές είναι δύσκολο, τα κορίτσια έχουν τη δυνατότητα να αγαπήσουν περισσότερο τον εαυτό τους – έχουμε τον φεμινισμό, μαζί με όλες τις συζητήσεις που μας προσφέρει. Υποτίθεται ότι έχουμε την ικανότητα να έρθουμε σε επαφή με τα συναισθήματά μας με έναν τρόπο που δεν μπορούν τα αγόρια. Νομίζω ότι κάποιες φορές είναι στο χέρι των κοριτσιών να ξεπεραστούν κάποια εμπόδια, έτσι ώστε να μπορέσουμε να καθίσουμε και να ακούσουμε αυτά τα αγόρια που έχουν μάθει να σιωπούν και δεν μπορούν να απελευθερωθούν από όλα αυτά που τους δίδαξαν.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Βλέπει Ένας Νέος Έλληνας Φωτογράφος τους Πρόσφυγες

Αυτός ο Τύπος Φτιάχνει τα Ναρκωτικά του Hollywood

Πώς να Έχεις Σεξουαλικά Όνειρα που Εκπληρώνουν τις πιο Βιτσιόζικες Φαντασιώσεις σου