Μια Μολυσμένη Λίμνη Δηλητηριάζει ένα Χωριό στην Ταϊλάνδη

Το Ban Mae Toen είναι ένα μικρό αγροτικό χωριό, στην επαρχία Lampang της Ταϊλάνδης, 500 χλμ μακριά από τη Μπανγκόκ. Δυστυχώς για τους χωρικούς είναι κοντά σε ένα ορυχείο φθορίου. Παρόλο που το ορυχείο έχει κλείσει πριν από 40 χρόνια, η περιοχή έχει γίνει μια μολυσμένη τεχνητή λίμνη όπου το νερό υπερχειλίζει κατά τη διάρκεια της εποχής των βροχών. Δεδομένης της έλλειψης άλλων υδάτινων πόρων, χρόνια οι άνθρωποι πίνουν από τη λίμνη, με συνέπεια το Ban Mae Toen να είναι ένα άρρωστο χωριό. Τα συμπτώματα είναι ορατά σε τρεις γενιές ανθρώπων. Τα παιδιά μπορεί να εμφανίσουν εγκεφαλική βλάβη, λεκτική κώφωση έκφρασης ή αργή ανάπτυξη του εγκεφάλου, ενώ κάποιοι γηραιότεροι, ιδιαιτέρως γυναίκες, έχουν διογκωμένο θυρεοειδή αδένα στους λαιμούς της, όπως είχαν και οι γονείς τους πριν από αυτούς.

Η Da είναι 64 ετών. Όταν ήταν 34, ήπιε νερό από τη λίμνη. Συνέπεια αυτού ήταν ένας υπερδιογκωμένος θυρεοειδής αδένας στο λαιμό της. Είναι γνωστό ως βρογχοκήλη. Λέει ότι δεν την πονάει. «Έχω προβλήματα με τον θυρεοειδή εδώ και μερικά χρόνια και το έχω συνηθίσει. Μπορώ να κάνω δουλειές στο σπίτι και δεν πονάει. Μπορώ να πάω παντού στο χωριό» λέει η Da.

Όταν εμφανίστηκε το εξόγκωμα, η Da δεν το σκέφτηκε και πάρα πολύ. Δεν μπήκε στον κόπο να πάει στο γιατρό για τσεκάπ επειδή ήδη γνώριζε τι συνέβαινε. Όταν ήταν νεότερη, είχε δει παρόμοια πρηξίματα στο λαιμό της μητέρας της και τους λαιμούς άλλων χωρικών οι οποίοι επίσης είχαν πιει από τη λίμνη.

«Η μητέρα μου είχε το ίδιο εξόγκωμα με το δικό μου αλλά μικρότερο. Τα τελευταία 20 χρόνια, ο όγκος δεν έχει μεγαλώσει. Ο γιατρός μου είπε ότι μπορούν να το αφαιρέσουν, αλλά δεν θα το κάνω. Είμαι αδύναμος και θα αιμορραγούσα μέχρι θανάτου». Η Da έχει τρία παιδιά, ηλικίας 44, 40 και 38, τα οποία δεν έχουν προβλήματα υγείας. Η Da, σήμερα, εργάζεται ως οικονόμος. Όπως κι άλλοι οι οποίοι έχουν δηλητηριαστεί από τη λίμνη, δεν λαμβάνει καμία κυβερνητική βοήθεια.

«Το πρόβλημα που έχουμε είναι ότι στο Ban Mae Toen, τα υπόγεια ύδατα χρησιμοποιούνται στο φαγητό και το μαγείρεμα και αυτό είναι μολυσμένο με φθόριο» λέει ο δρ. Chatpat Kongpun, ο οποίος εργάζεται στο Υπουργείο Δημόσιας Υγείας στην Ταϊλάνδη.

«Μερικοί από τη νέοτερη γενιά υποφέρουν ακόμα από προβλήματα υγείας» αλλά τα δικά τους δεν είναι τόσο σοβαρά όσο εκείνα των πιο ηλικιωμένων» λέει.

Στην Ταϊλάνδη και άλλες Νοτιοανατολικές χώρες, η έλλειψη πόσιμου νερού είναι σοβαρό πρόβλημα επειδή συνήθως βρέχει μόνο την εποχή των μουσώνων μεταξύ Μαϊου και Οκτωβρίου. Για αυτό πολλοί άνθρωποι στο Ban Mae Toen πίνουν από τη λίμνη.

Την περίοδο που διεξήχθη έρευνα από το Αυστραλιανό Πανεπιστήμιο της Τασμανίας, το 2007, το χωριό είχε 1.092 κατοίκους, από τους οποίους το 11,2% είχε τον ίδιο όγκο στο λαιμό όπως η Da. Μεγάλο τμήμα του υπόλοιπου πληθυσμού επηρεάστηκε από άλλες συνθήκες. Ένας στους τρεις άνδρες και δυο στις τρεις γυναίκες άνω των 45 ετών είχαν κάποιου είδους δυσμορφία άκρου. Δώδεκα δεν ήταν σε θέση να περπατήσουν, 21 είχαν κινητικά προβλήματα και 65% είχαν λεκιασμένα δόντια.

Η έκθεση επισήμανε την ανεπάρκεια ιωδίου ως την αιτία των προβλημάτων υγείας, λέγοντας ότι η κατανάλωση νερού μολυσμένου με φθόριο εμποδίζει την απορρόφηση του ιωδίου. Το ιώδιο είναι απαραίτητο για να λειτουργήσει σωστά το ανθρώπινο σώμα- κυρίως ο εγκέφαλος και ο θυρεοειδής αδένας. Όταν ο θυρεοειδής δεν έχει αρκετό ιώδιο για να αποδώσει, πρέπει να εργαστεί σκληρότερα και αυτό προκαλεί τη διόγκωση-δημιουργώντας βρογχοκήλη.

«Τα έμβρυα των εγκύων γυναικών οι οποίες έχουν πιει μολυσμένο νερό ενδέχεται να υποφέρουν από εγκεφαλική βλάβη, λεκτική κώφωση έκφρασης και διανοητική αναπηρία» λέει ο Pornithida Padthong, που ήταν επικεφαλής επικοινωνία στη UNICEF Ταϊλάνδης μέχρι το 2013 και εργάστηκε στο χωριό Ban Mae Toen.

Για να βοηθήσει στην επίλυση των προβλημάτων που προκλήθηκαν από το φθόριο στο Ban Mae Toen, η Ροταριανή Λέσχη D'Entracasteaux της Τασμανίας στην Αυστραλία, που επίσης χρηματοδότησε την έκθεση, έφτιαξε μια δεξαμενή νερού το 2003 και παρείχε στους χωρικούς τους χώρους για να αποθηκεύουν το νερό της βροχής. «Η βασική πηγή νερού στο Ban Mae Toen προέρχεται από μια γεώτρηση, τρία χιλιόμετρα πάνω από το χωριό και διοχετεύεται στα σπίτια από το 2003» είπε ο Neil McGlashan, ο οποίος εργάστηκε για την έκθεση. Το ίδρυμα επίσης έδωσε στους χωρικούς ιωδιούχο αλάτι.

Επισήμως, κανείς δεν πίνει από τη λίμνη πλέον, αλλά σύμφωνα με έκθεση του οργανισμού από το 2007, το απόθεμα ίσως να μην είναι αρκετό για να εξυπηρετήσει τον κόσμο όλη την περίοδο της ξηρασίας. «Όταν δούλευα στο χωριό, πέρυσι, περίπου το 50% των εγκύων [ακόμα] υπέφεραν από ανεπάρκεια ιωδίου» είπε ο Pornithida Padthong, υπονοώντας ότι οι άνθρωποι στο Ban Mae Toen ίσως πίνουν δηλητήριο μέχρι σήμερα.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.