Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο MUNCHIES. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουμε γίνει αλλόκοτα εμμονικοί με τη φωτογράφηση των φαγητών μας. Ίσως άρχισε με τη φωτογραφία της παέγιας που έφαγες σε κάποιες διακοπές στην Τενερίφη ή μια χαμηλής ανάλυσης φωτογραφία στο Facebook με τη λεζάντα «Έφτιαξα σούπα!». Ωστόσο κοίτα σε τι μπελάδες μας έχει βάλει όλο αυτό το φτιασίδωμα των γευμάτων. Σήμερα έχουμε λογαριασμούς παρωδία όπως ο New Nordic Instagram, ενώ από την άλλη μπορείς να κάνεις (ακριβά) μαθήματα για το πώς να φωτογραφίσεις το μεσημεριανό σου. Σκέψου το την επόμενη φορά που θα τραβήξεις τον latte σου μέσα από το φίλτρο lomo-fi.

Δεν είναι κακό να θέλουμε να κάνουμε μια οπτική παρουσίαση πραγμάτων που πρόκειται να φάμε ή να πιούμε. Εξάλλου είναι κάτι που οι άνθρωποι κάνουν από τα προϊστορικά χρόνια (σε συνδυασμό με όλα εκείνα τα σκίτσα ανδρικών μορίων). Το πρόβλημα είναι ότι ένας άνθρωπος μπορεί να κοιτάξει πεπερασμένο αριθμό ελκυστικά παρουσιασμένων αβοκάντο πάνω σε ψημένο ψωμί, πριν όλο αυτό να μετατραπεί στα μάτια του και γίνει μια πράσινη αηδία. Κάτι που είναι εξαιρετικά μη ελκυστικό για κατανάλωση.

Αυτή η κούραση που έχει προκαλέσει η φωτογράφηση των φαγητών είναι που κάνει το project "Fifty Chefs - The Hands That Feed London" της Katie Wilson τόσο ενδιαφέρον. Η τελευταία έκθεση της φωτογράφου περιλαμβάνει πορτρέτα -ναι, το' πιασες- πενήντα σεφ απ όλη την πρωτεύουσα. Μια φωτογραφία τους απαθανατίζει ενώ κάνουν διάλειμμα και μια δεύτερη κάνει κοντινό στα χέρια τους.

Τα αποτελέσματα είναι συναρπαστικά. Βλέπουμε το σημαδεμένο δείκτη της Margot Henderson, τον James Lowe να κρατάει μια πετσέτα πίσω του και ατελείωτους καψαλισμένους καρπούς και κοψίματα.

Η προσέγγιση της Wilson αίμα-δάκρυα-ιδρώτας-παντζαρόζουμο είναι ένα εκατομμύριο φορές καλύτερη από τα περίτεχνα πιάτα που αυτοί οι σεφ φτιάχνουν στις κουζίνες τους (και εκείνες με τις οποίες γεμίζουμε τα χρονολόγια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης) και είναι ενοχλητικό να βλέπεις τα καψίματα από τα ταψιά και τα τηγάνια που συνοδεύουν κάθε brunch σου.

Κάθισα με την Wilson για να μάθω τι μπορούν να μας αποκαλύψουν τα χτυπημένα χέρια των σεφ για το φαγητό και τον τρόπο που τρώμε.

MUNCHIES: Γεια σου Katie, πώς άρχισε το project Fifty Chefs;
Katie Wilson: Κάποιοι φίλοι μου είναι σεφ και όταν συναντιόμασταν κοιτούσα σε τι κατάσταση βρίσκονται τα χέρια τους και τα εγκαύματά τους -από εκεί έγινε στην πραγματικότητα. Με έκανε να σκεφτώ τι κάνουν στην κουζίνα και πώς τραυματίστηκαν, αλλά το πρότζεκτ περιστρέφεται γύρω από τα χέρια και όχι γύρω από τα σημάδια. Πρόκειται για την ιστορία που σου λένε τα χέρια διαφορετικών ανθρώπων.

Έχεις φωτογραφίσει τους πάντες. Από βραβευμένους με αστέρια Michelin σεφ, μέχρι άλλους που εργάζονται σε μικρά, οικογενειακά καφέ. Πώς επέλεξες ποιον να συμπεριλάβεις στο project;
Το Fifty Chefs υλοποιήθηκε στο σύνολό του με συστάσεις. Άρχισα με τους φίλους μου και εκείνοι μου πρότειναν διαφορετικούς ανθρώπους. Έπειτα άτομα όπως ο Mark Hix μου συνέστησε το Mangal, ένα μέρος που φτιάχνει τουρκικό κεμπάπ. Ήταν σημαντικό να μην είναι όλο για βραβευμένους με αστέρια Michelin σεφ ή για χώρους σε ακριβές περιοχές. Ρωτούσα τους περισσότερους «που πας για φαί Πέμπτη βράδυ;» και οι απαντήσεις τους είναι κάποιοι από τους σεφ που φωτογράφισα.

Ούτε έχει να κάνει με την ποιότητα του φαγητού, αφορά περισσότερο τα μέρη που αγαπούν πραγματικά οι Λονδρέζοι. Πολλά από τα καφέ, όπως το Arthur's, ίσως να μην υπάρχει σε 20 χρόνια. Ένιωσα λίγο υπεύθυνη να τους συμπεριλάβω όλους και θα μπορούσα να συνεχίσω!

Άρχισες να φωτογραφίζεις αυτούς τους σεφ και το προσωπικό της κουζίνας πριν από δέκα χρόνια. Πόσο έχει αλλάξει από τότε ο χώρος του φαγητού στο Λονδίνο;
Το ταξίδι είναι συναρπαστικό. Όταν το άρχισα, δεν υπήρχε η τηλεοπτική κάλυψη των παρασκηνίων της κουζίνας ή πρωινές εκπομπές μαγειρικής το Σάββατο. Όμως σήμερα το φαγητό είναι παντού και όλοι φαίνεται να είναι «καλοφαγάδες». Το φανταστικό κομμάτι αυτής της αλλαγής είναι ότι βελτίωσε την ποιότητα του φαγητού-κάποτε, πριν από δέκα χρόνια, το καλύτερο μέρος για να πάρεις καφέ ήταν το Carluccio's, αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο πλέον.

Πηγαίνοντας σε όλα αυτά τα εστιατόρια και τις κουζίνες, νιώθω ότι έχω ένα αρκετά εκπληκτικό αρχείο φωτογραφιών! Μιλώντας στα άτομα του σέρβις, αυτούς που καθάριζαν τις πατάτες και τους νέους ανθρώπους που εργάζονται στις κουζίνες και βλέποντας από πού έρχονται - αυτό έχει αλλάξει με τη μετανάστευση τα τελευταία δέκα χρόνια καθώς επίσης και ο τύπος των εστιατορίων για τα οποία ενδιαφέρονται οι άνθρωποι.

Και πώς τράβηξες τις φωτογραφίες;
Όλες οι φωτογραφίες μοιάζουν να έχουν τραβηχτεί σε στούντιο, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι πήγαινα έστηνα τα φώτα και ένα φόντο εν ώρα εργασίας. Οι σεφ έβγαιναν από την κουζίνα, στέκονταν και τους φωτογράφιζα. Κάποιοι είναι ιδρωμένοι ή έχουν λεκέδες από παντζάρι στα δάκτυλά τους. Γι' αυτό είναι πολύ αληθινές φωτογραφίες.

Όταν φωτογραφίζαμε στο Nobu, γευμάτιζε το προσωπικό και κάποιοι από τους σεφ είχαν κουλουριαστεί για να πάρουν έναν υπνάκο! Για να δεις αυτή την πλευρά των πραγμάτων και να την συνδέσεις με το να γνωρίσεις ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, είναι απλά ένας διαφορετικός τύπος εικόνας.

Τα χέρια του Arthur Woodham

Arthur Woodham του Arthur's Cafe

Παρουσιάζει μια πολύ ανθρώπινη πλευρά της βιομηχανίας των εστιατορίων.
Μου αρέσουν οι καλοφαγάδες, με ελκύουν - το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να προσφέρουν διατροφή στους άλλους. Απαιτείται ένας συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου προκειμένου να έχει το κίνητρο να σε ταΐσει. Με όλο αυτή τη διαφήμιση γύρω από το φαγητό, είναι εύκολο να ξεχάσει κανείς αυτή την πολύ απλή πράξη της διατροφής ενός ξένου.

Και οι ουλές και τα καψίματα των χεριών των σεφ είναι μια φυσική αντανάκλαση αυτού.
Ναι, δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγεις να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου. Ούτε μπορείς να προσποιηθείς ότι φτιάχνεις καλό φαγητό. Στο παρελθόν εργαζόμουν στη βιομηχανία της μόδας και πιστεύω ότι υπάρχει κάτι ιδιαίτερο σχετικά με την εντιμότητα της τροφής και με το πόσο καλοί άνθρωποι υπάρχουν σε αυτή τη βιομηχανία.

Ντρέπονταν οι σεφ να αποκαλύψουν τα χτυπημένα χέρια τους ή τα επιδείκνυαν ως σημάδια πολέμου;
Οι άνθρωποι είναι πολύ περήφανοι για καθένα από τα σημάδια τους. Σου λένε, αυτό έγινε από φούρνο, αυτό όταν έφτιαχνα στρείδια, εδώ σχεδόν έχασα το δάκτυλό μου. Πρόκειται για μερικούς πολύ άσχημους τραυματισμούς, αλλά κανένας δεν μου είπε, «μην κοιτάς τα χέρια μου!».

Υπήρξε κάτι που σε εξέπληξε στα χέρια διαφορετικών σεφ;
Είναι ενδιαφέρον, άτομα όπως ο Michel Roux ή η Angela Hartnett δεν είχαν καθόλου σημάδια και η εμφάνισή τους ήταν πάρα πολύ καλή - δεν είχαν καν λεκέδες στις ποδιές τους. Είναι λίγο θέμα προσωπικότητας. Δεν εννοώ ότι εάν έχεις καεί δεν είσαι καλός μάγειρας! Θα μπορούσε να σημαίνει ότι είσαι λίγο περισσότερο παθιασμένος. Απλά διηγούνται μια διαφορετική ιστορία.

Πες μου για το φιλανθρωπικό ίδρυμα που στηρίζει το Fifty Chefs.
Όλα τα έσοδα από τις έντυπες πωλήσεις της έκθεσης θα πάνε στο FareShare, ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα στη Βρετανία, που παλεύει να αντιμετωπίσει την σπατάλη των τροφίμων και την ένδεια τροφίμων. Είναι απίστευτο προνόμιο να μπορούμε να καθόμαστε εδώ και να συζητάμε για όλα αυτά τα μέρη όπου μπορούμε να φάμε, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά σε αυτό. Πολλοί από τους σεφ που φωτογραφήθηκαν όπως ο Fergus Henderson έχουν πλήρη επίγνωση του προβλήματος της σπατάλης τροφίμων.

Πολλές φωτογραφίες φαγητών που βλέπουμε σήμερα είναι όμορφα τοποθετημένα πιάτα και καλλιτεχνικά πλάνα του τι φάγαμε για βραδινό. Αντιμετώπισες αυτές τις φωτογραφίες ως αντίδοτο στο «πορνό του φαγητού»;
Ήθελα να είμαι πολύ ειλικρινής. Υπάρχει διαβάθμιση στις φωτογραφίες αλλά όχι ρετουσάρισμα. Με το παρελθόν μου στον χώρο της φωτογραφίας μόδας και την τελειότητα και την τεχνική-που είναι υπέροχη και έχει τη θέση της, εγώ ήθελα να κάνω κάτι πολύ ωμό και ειλικρινές. Ποτέ δεν επιθυμούσα κάποιος να φαίνεται άσχημος ή στα χειρότερά τους ή το φαγητό να φαίνεται μη ελκυστικό, αλλά ανησυχώ για την πραγματικότητα. Ίσως πρόκειται για μια μικρή αρνητική αντίδραση σε όλο αυτό.

Και τίποτα δεν είναι πιο ειλικρινές από το φαγητό. Ευχαριστώ για τη συνομιλία μας Katie.