Ένας πατέρας φιλάει στο μέτωπο τον γιο του και φωτογραφίζονται για το εξώφυλλο του Attitude, του μεγαλύτερου LGBTQ περιοδικού της Βρετανίας, το 2019. Ο χορευτής και χορογράφος Στέφανος Δημουλάς και ο πατέρας του, Νεοπτόλεμος, δίνουν ένα πεντακάθαρο σήμα αγάπης, τρυφερότητας και αβίαστης αποδοχής. Το εξώφυλλο κάνει τεράστια αίσθηση και όλοι αρχίζουμε ξαφνικά να συζητάμε για τον Έλληνα που χορεύει στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου και έχει συνεργαστεί με τεράστια ονόματα, όπως o Πλάθιντο Ντομίνγκο, η Αλίσια Κις, η Κέιτ Μος και η Τζένιφερ Χάντσον.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δύο χρόνια μετά το εξώφυλλο, τον συναντάω ένα βροχερό μεσημέρι στην Ακρόπολη, σε ένα διάλειμμα από τις πρόβες για τη χορευτική παράσταση “Titan Prometheus”, μια δική του ιδέα και χορογραφία που θα ανέβει τον Σεπτέμβριο στον Βόλο, την πόλη που μεγάλωσε.Ο Στέφανος, επιστρέφοντας προσωρινά στη χώρα του, κάνει τον απολογισμό μιας χορευτικής δεκαετίας, σε Σκωτία και Αγγλία, που τα είχε όλα: μια αυστηρή ακαδημία μπαλέτου που αρκετοί συμφοιτητές του εγκατέλειψαν, δουλειά τη νύχτα σε γκέι κλαμπ του Λονδίνου και το πρωί απανωτές οντισιόν, μια «βοηθός» που δεν υπήρχε για να τον πάρουν στα σοβαρά, δεκάδες απορρίψεις και άγρια χαρά στον πρώτο του μεγάλο ρόλο.Ο νεαρός χορευτής και χορογράφος μιλάει για το ελληνικό #MeToo, για το πώς σταματάς να αυτομαστιγώνεσαι, όταν μεγαλώνοντας τα περίεργα βλέμματα δεν σ΄αφήνουν σε ησυχία και για το τι σημαίνει να έχεις την «έγκριση» των γονιών σου για τη ζωή που έχεις επιλέξει. Πάνω απ’ όλα όμως, συζητήσαμε για τον χορό και τους ανθρώπους του που κάποιοι, ακόμη και κρατικοί φορείς όπως λέει στο VICE, επιμένουν να τους βλέπουν ως ερασιτέχνες, χωρίς ανάγκες βιοπορισμού.
PHOTO: VICTOR ERIK EMANUEL
VICE: Επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά από χρόνια, θα έλεγες ότι αντιμετωπίζουμε τους χορευτές ως επαγγελματίες;
Στέφανος Δημουλάς: Όχι. Ένα πράγμα που πάντοτε έλεγα είναι ότι άμα δεν πάρεις στα σοβαρά τη δουλειά αυτή, ως επαγγελματίας, δεν θα σε πάρει ούτε η δουλειά στα σοβαρά. Μεγαλώσαμε σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τον χορό σαν χόμπι. Συνήθως, όταν λες ότι είσαι επαγγελματίας χορευτής ή καλλιτέχνης στην Ελλάδα, η επόμενη ερώτηση είναι «σε ποια καφετέρια δουλεύεις»; Είναι στόχος ζωής να το ακυρώσω αυτό ή τουλάχιστον με τη δικιά μου την πορεία να το αποδυναμώσω. Οφείλω να δείχνω ότι είμαι επαγγελματίας του κλάδου και ότι έχω συμβόλαιο, μισθολόγιο, θέλω να ξέρω ημερομηνίες και ώρες, ό,τι χρειάζεται κάποιος εργαζόμενος από τον εργοδότη του.
Στέφανος Δημουλάς: Όχι. Ένα πράγμα που πάντοτε έλεγα είναι ότι άμα δεν πάρεις στα σοβαρά τη δουλειά αυτή, ως επαγγελματίας, δεν θα σε πάρει ούτε η δουλειά στα σοβαρά. Μεγαλώσαμε σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τον χορό σαν χόμπι. Συνήθως, όταν λες ότι είσαι επαγγελματίας χορευτής ή καλλιτέχνης στην Ελλάδα, η επόμενη ερώτηση είναι «σε ποια καφετέρια δουλεύεις»; Είναι στόχος ζωής να το ακυρώσω αυτό ή τουλάχιστον με τη δικιά μου την πορεία να το αποδυναμώσω. Οφείλω να δείχνω ότι είμαι επαγγελματίας του κλάδου και ότι έχω συμβόλαιο, μισθολόγιο, θέλω να ξέρω ημερομηνίες και ώρες, ό,τι χρειάζεται κάποιος εργαζόμενος από τον εργοδότη του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έχεις ακούσει πολλές φορές «έλα να κάνουμε αυτή τη δουλειά και το βλέπουμε το οικονομικό»;
Πάρα πολλές. Απ’ την Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν προτάσεις του τύπου «έλα να κάνεις λίγο αυτό και πάρε και 50 ευρώ». Από μεγάλη ελληνική παραγωγή μού είπαν «έλα να κάνεις τον ρόλο του πρωτοχορευτή και για τρεις μήνες θα πάρεις 1.000 ευρώ». Η ίδια συζήτηση έγινε και με κρατικό φορέα πρόσφατα που αναζητούσε επαγγελματίες χορευτές και πήρα τηλέφωνο για να μάθω τα βασικά δεδομένα. Θες να δουλέψεις σε μια καφετέρια, δεν πρέπει να γνωρίζεις τι γίνεται; Η αμοιβή ήταν και πολύ χαμηλή και πολύ αβέβαιη. Όταν τους έλεγα ότι οι χορευτές πρέπει να ξέρουν τον μισθό τους, μου απαντούσαν «έχετε δίκιο, αλλά…». Εγώ έχω ένα περιθώριο να πω στον εαυτό μου δεν θα δεχτείς να το κάνεις. Κάποιοι άλλοι θα πουν «ας κάνω κι αυτό, μαζί με κάτι άλλο που θα με συντηρεί παράλληλα». Είναι πολύ κρίμα. Πρέπει να σε συντηρεί το επάγγελμά σου.Γι’ αυτό στην παραγωγή του Titan Prometheus που κάνω τώρα, πριν καν μπούμε στη διαδικασία των οντισιόν, ήθελα να καθορίσουμε τους μισθούς των χορευτών, τους οποίους δημοσίευσα, πράγμα πολύ περίεργο για τα ελληνικά δεδομένα. Με έπαιρναν τηλέφωνο από το Σωματείο Ελλήνων Χορευτών και μου έλεγαν «συγχαρητήρια, έχουμε να δούμε χρόνια κάποιον να ψάχνει χορευτές και να δηλώνει τον μισθό στο audition call».
Πάρα πολλές. Απ’ την Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια έρχονταν προτάσεις του τύπου «έλα να κάνεις λίγο αυτό και πάρε και 50 ευρώ». Από μεγάλη ελληνική παραγωγή μού είπαν «έλα να κάνεις τον ρόλο του πρωτοχορευτή και για τρεις μήνες θα πάρεις 1.000 ευρώ». Η ίδια συζήτηση έγινε και με κρατικό φορέα πρόσφατα που αναζητούσε επαγγελματίες χορευτές και πήρα τηλέφωνο για να μάθω τα βασικά δεδομένα. Θες να δουλέψεις σε μια καφετέρια, δεν πρέπει να γνωρίζεις τι γίνεται; Η αμοιβή ήταν και πολύ χαμηλή και πολύ αβέβαιη. Όταν τους έλεγα ότι οι χορευτές πρέπει να ξέρουν τον μισθό τους, μου απαντούσαν «έχετε δίκιο, αλλά…». Εγώ έχω ένα περιθώριο να πω στον εαυτό μου δεν θα δεχτείς να το κάνεις. Κάποιοι άλλοι θα πουν «ας κάνω κι αυτό, μαζί με κάτι άλλο που θα με συντηρεί παράλληλα». Είναι πολύ κρίμα. Πρέπει να σε συντηρεί το επάγγελμά σου.Γι’ αυτό στην παραγωγή του Titan Prometheus που κάνω τώρα, πριν καν μπούμε στη διαδικασία των οντισιόν, ήθελα να καθορίσουμε τους μισθούς των χορευτών, τους οποίους δημοσίευσα, πράγμα πολύ περίεργο για τα ελληνικά δεδομένα. Με έπαιρναν τηλέφωνο από το Σωματείο Ελλήνων Χορευτών και μου έλεγαν «συγχαρητήρια, έχουμε να δούμε χρόνια κάποιον να ψάχνει χορευτές και να δηλώνει τον μισθό στο audition call».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: VICTOR ERIK EMANUEL
Πάμε λίγο πίσω στην αρχή σου. Πώς ξεκινάει ένα αγόρι που μεγαλώνει στον Βόλο τη δεκαετία του ’90 να κάνει μπαλέτο;
Είχα μια φυσική κλίση. Είδα στην τηλεόραση χορό και είπα στους γονείς μου ότι θέλω να πάω να κάνω μπαλέτο. Ξεκίνησα όταν ήμουν τεσσάρων. Δυστυχώς, στη χώρα μας, το να κάνουν τα αγόρια μπαλέτο ακόμα δεν φαίνεται «φυσιολογικό». Αυτό συζητάω κάθε φορά με τους γονείς που μου στέλνουν μηνύματα. Πώς στηρίζεις τον γιο σου σε μια χώρα που τον θεωρεί αφύσικο; Πρέπει να βγάλουμε την ιδέα από το μυαλό μας ότι κάτι πάει λάθος. Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα. Είναι ο μόνος δρόμος που δεν δημιουργεί απωθημένα.
Είχα μια φυσική κλίση. Είδα στην τηλεόραση χορό και είπα στους γονείς μου ότι θέλω να πάω να κάνω μπαλέτο. Ξεκίνησα όταν ήμουν τεσσάρων. Δυστυχώς, στη χώρα μας, το να κάνουν τα αγόρια μπαλέτο ακόμα δεν φαίνεται «φυσιολογικό». Αυτό συζητάω κάθε φορά με τους γονείς που μου στέλνουν μηνύματα. Πώς στηρίζεις τον γιο σου σε μια χώρα που τον θεωρεί αφύσικο; Πρέπει να βγάλουμε την ιδέα από το μυαλό μας ότι κάτι πάει λάθος. Τα παιδιά πρέπει να είναι ελεύθερα. Είναι ο μόνος δρόμος που δεν δημιουργεί απωθημένα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπήρχε άλλος συμμαθητής σου που έκανε χορό;
Όχι, κανένας. Υπήρχαν μόνο άλλα δύο αγοράκια σε όλο τον Βόλο. Εγώ όμως πάντοτε τα πήγαινα πάρα πολύ καλά με τα κορίτσια, διότι με στήριζαν πολύ. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει ένα κομμάτι της θηλυπρέπειάς μου. Μεγαλώνοντας, υποστήριζα αυτά που ήθελα. Όταν κάποιος με έβριζε, αντιδρούσα - όχι με τα καλύτερα αποτελέσματα (γελάει). Αντιδρούσα για να δείξω ότι δεν είμαι ο αδύναμος άνθρωπος που μπορεί να φαίνομαι. Δυστυχώς, μερικές φορές πρέπει να σε φοβούνται για να σε σέβονται.Μου έλεγαν, ας πούμε, «Είσαι μεγάλη αδερφάρα που κάνεις μπαλέτο» - χρησιμοποιώ μια ωραία λέξη αυτή τη στιγμή, άλλο έλεγαν. Και τους απαντούσα «ναι, είμαι και μου αρέσει να χορεύω (σ.σ. κάνει μια περήφανη, θεατρική κίνηση). Εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου; Σε φέρνω στην τάξη»;Αυτός ο μηχανισμός με έσωζε πολλές φορές, επειδή ο άλλος έλεγε «ωχ αμάν, αυτός απαντάει και όχι μόνο απαντάει, αλλά συμφωνεί μαζί μου. Άρα δεν μπορώ να αντιδράσω».
Όχι, κανένας. Υπήρχαν μόνο άλλα δύο αγοράκια σε όλο τον Βόλο. Εγώ όμως πάντοτε τα πήγαινα πάρα πολύ καλά με τα κορίτσια, διότι με στήριζαν πολύ. Ίσως γι’ αυτό υπάρχει ένα κομμάτι της θηλυπρέπειάς μου. Μεγαλώνοντας, υποστήριζα αυτά που ήθελα. Όταν κάποιος με έβριζε, αντιδρούσα - όχι με τα καλύτερα αποτελέσματα (γελάει). Αντιδρούσα για να δείξω ότι δεν είμαι ο αδύναμος άνθρωπος που μπορεί να φαίνομαι. Δυστυχώς, μερικές φορές πρέπει να σε φοβούνται για να σε σέβονται.Μου έλεγαν, ας πούμε, «Είσαι μεγάλη αδερφάρα που κάνεις μπαλέτο» - χρησιμοποιώ μια ωραία λέξη αυτή τη στιγμή, άλλο έλεγαν. Και τους απαντούσα «ναι, είμαι και μου αρέσει να χορεύω (σ.σ. κάνει μια περήφανη, θεατρική κίνηση). Εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου; Σε φέρνω στην τάξη»;Αυτός ο μηχανισμός με έσωζε πολλές φορές, επειδή ο άλλος έλεγε «ωχ αμάν, αυτός απαντάει και όχι μόνο απαντάει, αλλά συμφωνεί μαζί μου. Άρα δεν μπορώ να αντιδράσω».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: DARREN BLACK
Συντελούσαν και οι γονείς σου στο να αντιμετωπίζεις έτσι τα πράγματα;
Μετά το εξώφυλλο που έγινε με τον πατέρα μου -σταθμός στη ζωή μου και την καρδιά μου αυτό- πολλοί θεωρούν ότι ήρθαν όλα τόσο αρμονικά στην οικογένεια. Δεν ήρθαν. Είχαμε πολλούς τσακωμούς, όχι όμως για τη σεξουαλικότητα ή για τον χορό. Ήμουν εγώ πολύ αντιδραστικός στα πάντα. Ήθελα να είμαι έξω μέχρι το πρωί στα κλαμπ. Ή για τα ρούχα μου – είχα αρκετά εκκεντρικά γούστα. Μπορεί να ίσιωνα τα μαλλιά μου μια μέρα κι αυτό ήταν αρκετά θηλυπρεπές για την κοινωνία του Βόλου. Εκεί θα υπήρχε μια λογομαχία.
Μετά το εξώφυλλο που έγινε με τον πατέρα μου -σταθμός στη ζωή μου και την καρδιά μου αυτό- πολλοί θεωρούν ότι ήρθαν όλα τόσο αρμονικά στην οικογένεια. Δεν ήρθαν. Είχαμε πολλούς τσακωμούς, όχι όμως για τη σεξουαλικότητα ή για τον χορό. Ήμουν εγώ πολύ αντιδραστικός στα πάντα. Ήθελα να είμαι έξω μέχρι το πρωί στα κλαμπ. Ή για τα ρούχα μου – είχα αρκετά εκκεντρικά γούστα. Μπορεί να ίσιωνα τα μαλλιά μου μια μέρα κι αυτό ήταν αρκετά θηλυπρεπές για την κοινωνία του Βόλου. Εκεί θα υπήρχε μια λογομαχία.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τώρα που μεγαλώνω, καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Τους γονείς μου έπρεπε να τους διδάξω όσα έπρεπε να με διδάξουν κι αυτοί. Ήταν πολύ αμφίδρομη η σχέση. Στην πορεία, οι γονείς μου κατάλαβαν ότι δεν γίνεται να αντιμετωπίζουμε τον γιο μας με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον αδερφό του, τον Κωνσταντίνο. Είναι διαφορετικοί. Χρειάζεται άλλη προσέγγιση. Κατάλαβαν ότι εμένα έτσι μου βγαίνει από τη φύση μου και ότι αν μου πάνε κόντρα, δεν θα βγει σε καλό. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ που επέλεξαν την αγάπη προς τον γιο τους και όχι την αγάπη προς τον γείτονα.Πριν κλείσεις τα 18, φεύγεις από την Ελλάδα για να σπουδάσεις στην Βασιλική Ακαδημία Μπαλέτου της Σκωτίας. Προσγειώνεσαι εκεί και:
Φτάνω 12 η ώρα το βράδυ, άδεια η Γλασκώβη και πηγαίνω στην εστία. Ήμουν ένα αγόρι 17μιση χρονών, το οποίο πήγε σε μια χώρα που δεν είχε ξαναπάει ποτέ του. Με «πέταξα» εκεί κι έπρεπε να εγκλιματιστώ σε έναν άλλο πλανήτη, που ήταν η σχολή. Τα μαθήματα ήταν πολύ δύσκολα. Για μένα, επειδή το σώμα μου δεν ήταν ποτέ εύκολο, ήταν αρκετά επίπονο. Βέβαια, τον πόνο τον συνηθίζεις, όπως οι αθλητές. Δεκαέξι παιδιά, από τα 600 που έκαναν οντισιόν, μπήκαν στη σχολή και αποφοιτήσαμε οι εννιά. Εμένα, αυτό που μου φάνηκε δύσκολο στη συνέχεια, ήταν ότι έβλεπα γύρω μου δυο-τρία άτομα να λιώνουν από διατροφικές διαταραχές. Είναι αυτό το κλισέ του ότι για να μπεις σε μια ακαδημία μπαλέτου, πάει να πει ότι δεν τρως, ότι γυμνάζεσαι όλη την ώρα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσο πολύ αυτά τα πράγματα, ειδικά τον 21ο αιώνα. Πρέπει να είναι πιο ανθρώπινα. Γενικά, θέλω να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τις δικές μου επιλογές, ότι δεν κρέμομαι από τις αποφάσεις άλλων. Αυτός είναι ένας λόγος που τώρα κάνω τη δική μου παραγωγή.
Φτάνω 12 η ώρα το βράδυ, άδεια η Γλασκώβη και πηγαίνω στην εστία. Ήμουν ένα αγόρι 17μιση χρονών, το οποίο πήγε σε μια χώρα που δεν είχε ξαναπάει ποτέ του. Με «πέταξα» εκεί κι έπρεπε να εγκλιματιστώ σε έναν άλλο πλανήτη, που ήταν η σχολή. Τα μαθήματα ήταν πολύ δύσκολα. Για μένα, επειδή το σώμα μου δεν ήταν ποτέ εύκολο, ήταν αρκετά επίπονο. Βέβαια, τον πόνο τον συνηθίζεις, όπως οι αθλητές. Δεκαέξι παιδιά, από τα 600 που έκαναν οντισιόν, μπήκαν στη σχολή και αποφοιτήσαμε οι εννιά. Εμένα, αυτό που μου φάνηκε δύσκολο στη συνέχεια, ήταν ότι έβλεπα γύρω μου δυο-τρία άτομα να λιώνουν από διατροφικές διαταραχές. Είναι αυτό το κλισέ του ότι για να μπεις σε μια ακαδημία μπαλέτου, πάει να πει ότι δεν τρως, ότι γυμνάζεσαι όλη την ώρα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν τόσο πολύ αυτά τα πράγματα, ειδικά τον 21ο αιώνα. Πρέπει να είναι πιο ανθρώπινα. Γενικά, θέλω να αισθάνομαι ότι μπορώ να κάνω τις δικές μου επιλογές, ότι δεν κρέμομαι από τις αποφάσεις άλλων. Αυτός είναι ένας λόγος που τώρα κάνω τη δική μου παραγωγή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: DARREN BLACK
Έχουν προσπαθήσει άνθρωποι να σου επιβάλουν την εξουσία τους;
Πάρα πολλοί. Είναι μεγάλο πλήγμα η κατάχρηση εξουσίας - και στο Λονδίνο και στην Ελλάδα. Όταν σου δίνονται 10 να θες να τα κάνεις 100, πατώντας επί πτωμάτων. Προσπαθώ να μην το έχω καθόλου γύρω μου αυτό, είτε από τους άλλους είτε από μένα. Ορισμένοι καθηγητές στη σχολή μου ήταν βάρβαροι, αν και είναι βαριά λέξη. Δεν με χτύπησε ποτέ άνθρωπος. Όμως, στον χορό πρέπει να αλλάξεις το κορμί σου – είναι πολύ σαδομαζοχιστικό αντικείμενο. Είχα πολλούς καθηγητές που στο passive stretch, όπου έχεις ένα δεύτερο άτομο να σε πιέζει προς τα κάτω, εγώ δάκρυζα κι εκείνοι μου έλεγαν «όχι, το σώμα σου μπορεί να τα καταφέρει, συνέχισε».Ένας επισκέπτης-καθηγητής χώρισε την τάξη στα δύο και είπε: εσείς οι τρεις θα βρείτε δουλειά στη ζωή σας, οι υπόλοιποι είστε για τα μπάζα. Δεν τον έφεραν ξανά ποτέ στο πανεπιστήμιο. Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω και να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά υπήρχε κάτι μέσα μου που μου έλεγε ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Θα υπάρξει αμφισβήτηση ό,τι και να κάνεις. Είναι κομμάτι του παιχνιδιού.Πώς είδες το ελληνικό #MeToo;
Το θεωρώ πάρα πολύ θετικό. Σίγουρα θα υπάρξουν και άνθρωποι που θα το εκμεταλλευτούν, όπως σε όλα τα κινήματα. Όμως, αυτό δεν φθείρει καθόλου τον σκοπό του. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα για τις γυναίκες που στην κοινωνία μας, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα βλέπουμε ότι δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Φαίνεται στις μισθολογικές διαφορές. Πρέπει να μπορεί ο καθένας, που θεωρείται αδύναμος στο επάγγελμά του, να μιλήσει και να ακουστεί, να μην μιλάει στον τοίχο. Προσωπικά, είμαι από τους πολύ τυχερούς που δε έχω δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση. Βέβαια, δεν δούλεψα και στην Ελλάδα ποτέ, μέχρι τώρα.
Πάρα πολλοί. Είναι μεγάλο πλήγμα η κατάχρηση εξουσίας - και στο Λονδίνο και στην Ελλάδα. Όταν σου δίνονται 10 να θες να τα κάνεις 100, πατώντας επί πτωμάτων. Προσπαθώ να μην το έχω καθόλου γύρω μου αυτό, είτε από τους άλλους είτε από μένα. Ορισμένοι καθηγητές στη σχολή μου ήταν βάρβαροι, αν και είναι βαριά λέξη. Δεν με χτύπησε ποτέ άνθρωπος. Όμως, στον χορό πρέπει να αλλάξεις το κορμί σου – είναι πολύ σαδομαζοχιστικό αντικείμενο. Είχα πολλούς καθηγητές που στο passive stretch, όπου έχεις ένα δεύτερο άτομο να σε πιέζει προς τα κάτω, εγώ δάκρυζα κι εκείνοι μου έλεγαν «όχι, το σώμα σου μπορεί να τα καταφέρει, συνέχισε».Ένας επισκέπτης-καθηγητής χώρισε την τάξη στα δύο και είπε: εσείς οι τρεις θα βρείτε δουλειά στη ζωή σας, οι υπόλοιποι είστε για τα μπάζα. Δεν τον έφεραν ξανά ποτέ στο πανεπιστήμιο. Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω και να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά υπήρχε κάτι μέσα μου που μου έλεγε ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Θα υπάρξει αμφισβήτηση ό,τι και να κάνεις. Είναι κομμάτι του παιχνιδιού.Πώς είδες το ελληνικό #MeToo;
Το θεωρώ πάρα πολύ θετικό. Σίγουρα θα υπάρξουν και άνθρωποι που θα το εκμεταλλευτούν, όπως σε όλα τα κινήματα. Όμως, αυτό δεν φθείρει καθόλου τον σκοπό του. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να υπάρχει κάτι τέτοιο, ιδιαίτερα για τις γυναίκες που στην κοινωνία μας, δυστυχώς, ακόμα και σήμερα βλέπουμε ότι δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους άνδρες. Φαίνεται στις μισθολογικές διαφορές. Πρέπει να μπορεί ο καθένας, που θεωρείται αδύναμος στο επάγγελμά του, να μιλήσει και να ακουστεί, να μην μιλάει στον τοίχο. Προσωπικά, είμαι από τους πολύ τυχερούς που δε έχω δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση. Βέβαια, δεν δούλεψα και στην Ελλάδα ποτέ, μέχρι τώρα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τελειώνεις στη σχολή στα 21 σου και μετακομίζεις στο Λονδίνο. Πώς είναι εκεί τα πράγματα;
Εκεί κάνεις τον σταυρό σου. Θα σου πω κάτι. Για εννέα μήνες κοιμόμουν πάνω σε ένα τραπέζι, στο οποίο είχα βάλει στρώμα επειδή δεν ήθελα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου. Είχα τόσο πείσμα ότι θα τα καταφέρω που δεν με ένοιαζε. Γυρνούσα, κοιμόμουν, ξυπνούσα έφευγα. Πήγαινα σε οντισιόν το πρωί και το βράδυ δούλευα σε ένα γκέι κλαμπ, στο Ku Bar, στο κέντρο του Λονδίνου, όπου από μπάρμαν κατέληξα να γίνω PR μάνατζερ.
Εκεί κάνεις τον σταυρό σου. Θα σου πω κάτι. Για εννέα μήνες κοιμόμουν πάνω σε ένα τραπέζι, στο οποίο είχα βάλει στρώμα επειδή δεν ήθελα να ζητήσω λεφτά από τους γονείς μου. Είχα τόσο πείσμα ότι θα τα καταφέρω που δεν με ένοιαζε. Γυρνούσα, κοιμόμουν, ξυπνούσα έφευγα. Πήγαινα σε οντισιόν το πρωί και το βράδυ δούλευα σε ένα γκέι κλαμπ, στο Ku Bar, στο κέντρο του Λονδίνου, όπου από μπάρμαν κατέληξα να γίνω PR μάνατζερ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: DARREN BLACK
Πόσον καιρό σου πήρε να πάρεις τον πρώτο σου μεγάλο ρόλο;
Κάποια στιγμή θέλω να ψάξω στο μέιλ μου να δω από πόσες οντισιόν με έχουν απορρίψει. Είναι πάρα πολλές, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι είναι μέρος του παιχνιδιού. Μου πήρε ενάμιση χρόνο να πάρω τον πρώτο μου καλό ρόλο κι είχα βάλει όριο με τον εαυτό μου τα τρία χρόνια. Μια φράση που σκεφτόμουν όλο αυτόν τον καιρό είναι το “fake it, till you make it”, που μου είχε πει μια σκηνοθέτιδα στο Λονδίνο.Ας πούμε για να σε πάρουν στα σοβαρά, δεν πρέπει να διαπραγματευτείς εσύ την αμοιβή σου. Επειδή μετά μπορεί να αποκτήσεις έχθρες στον χώρο. Ή να πουν ότι ο Στέφανος είναι ψωνάρα που ζητάει τόσα. Είχα δημιουργήσει, λοιπόν, μια ψεύτικη διεύθυνση μέιλ της «βοηθού» μου, για να δείξω ένα πιο επαγγελματικό προφίλ και απαντούσα εγώ. Την είχα εμπνευστεί από τη φίλη μου την Ελένη (γελάει).Έτσι, πρόσφατα δημιούργησα μια ΑΜΚΕ (σ.σ. Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία), την “Culture Select”, η οποία έχει δύο δραστηριότητες: τη δημιουργία παραγωγών και την πραγμάτωση ενός δωρεάν προγράμματος mentorship για τους ανθρώπους των παραστατικών τεχνών. Δηλαδή, βοηθάμε στα πρακτικά βήματα για να πάρει κάποιος μια δουλειά. Η κατάσταση είναι χαοτική. Τελειώνεις ένα πανεπιστήμιο και μετά δεν έχεις ιδέα. Θέλω να φτιάξω το άτομο που δεν είχα εγώ όταν βγήκα από τη σχολή μου.
Κάποια στιγμή θέλω να ψάξω στο μέιλ μου να δω από πόσες οντισιόν με έχουν απορρίψει. Είναι πάρα πολλές, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι είναι μέρος του παιχνιδιού. Μου πήρε ενάμιση χρόνο να πάρω τον πρώτο μου καλό ρόλο κι είχα βάλει όριο με τον εαυτό μου τα τρία χρόνια. Μια φράση που σκεφτόμουν όλο αυτόν τον καιρό είναι το “fake it, till you make it”, που μου είχε πει μια σκηνοθέτιδα στο Λονδίνο.Ας πούμε για να σε πάρουν στα σοβαρά, δεν πρέπει να διαπραγματευτείς εσύ την αμοιβή σου. Επειδή μετά μπορεί να αποκτήσεις έχθρες στον χώρο. Ή να πουν ότι ο Στέφανος είναι ψωνάρα που ζητάει τόσα. Είχα δημιουργήσει, λοιπόν, μια ψεύτικη διεύθυνση μέιλ της «βοηθού» μου, για να δείξω ένα πιο επαγγελματικό προφίλ και απαντούσα εγώ. Την είχα εμπνευστεί από τη φίλη μου την Ελένη (γελάει).Έτσι, πρόσφατα δημιούργησα μια ΑΜΚΕ (σ.σ. Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία), την “Culture Select”, η οποία έχει δύο δραστηριότητες: τη δημιουργία παραγωγών και την πραγμάτωση ενός δωρεάν προγράμματος mentorship για τους ανθρώπους των παραστατικών τεχνών. Δηλαδή, βοηθάμε στα πρακτικά βήματα για να πάρει κάποιος μια δουλειά. Η κατάσταση είναι χαοτική. Τελειώνεις ένα πανεπιστήμιο και μετά δεν έχεις ιδέα. Θέλω να φτιάξω το άτομο που δεν είχα εγώ όταν βγήκα από τη σχολή μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είσαι στην Ελλάδα για κάποιους μήνες τώρα. Βλέπεις να έχουν γίνει βήματα για την LGBTQ+ κοινότητα σε σχέση με όταν έφυγες;
Αρκετά, ναι. Θεωρώ, όμως, ότι είναι πολύ σημαντικό πράγμα η ορατότητα. Γι’ αυτό και είχα ταραχτεί με το επίσημο βίντεο για τα 200 χρόνια από το 1821, στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν όλοι 25-30 χρονών, λευκοί, κανένας ΑμεΑ. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι μόνο αυτό η Ελλάδα. Θέλω όσο μπορώ να βοηθήσω να γίνουν οι μειονότητες πιο ορατές. Δεν πρέπει πια να θεωρείται προχωρημένο το να βλέπεις ένα ομόφυλο ζευγάρι να κρατιέται απ΄το χέρι και να μη σου φαίνεται περίεργο. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Τέλεια. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε το μπαλέτο. Τέλεια. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε άνδρες. Άνδρες που αγαπάνε γυναίκες. Το νόημα είναι στο ότι υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που αγαπάνε. Τι σημαντικό που είναι να αγαπάς κάτι.Επιστρέφεις για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μια δική σου χορευτική παράσταση, το “Titan Prometheus”. Πώς είναι αυτό;
Είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι η παράσταση ανεβαίνει στην πόλη μου. Θα γίνει στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος Μαγνησίας και αυτό από μόνο του μου δίνει μια άλλη ενέργεια. Πραγματεύεται την ιστορία του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, που αγαπάω πάρα πολύ. Πήραμε στοιχεία και από τις άλλες δύο τραγωδίες της τριλογίας, τον Προμηθέα Λυόμενο και τον Προμηθέα Πυρφόρο.
Αρκετά, ναι. Θεωρώ, όμως, ότι είναι πολύ σημαντικό πράγμα η ορατότητα. Γι’ αυτό και είχα ταραχτεί με το επίσημο βίντεο για τα 200 χρόνια από το 1821, στο Καλλιμάρμαρο. Ήταν όλοι 25-30 χρονών, λευκοί, κανένας ΑμεΑ. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι μόνο αυτό η Ελλάδα. Θέλω όσο μπορώ να βοηθήσω να γίνουν οι μειονότητες πιο ορατές. Δεν πρέπει πια να θεωρείται προχωρημένο το να βλέπεις ένα ομόφυλο ζευγάρι να κρατιέται απ΄το χέρι και να μη σου φαίνεται περίεργο. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε το ποδόσφαιρο. Τέλεια. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε το μπαλέτο. Τέλεια. Υπάρχουν άνδρες που αγαπάνε άνδρες. Άνδρες που αγαπάνε γυναίκες. Το νόημα είναι στο ότι υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που αγαπάνε. Τι σημαντικό που είναι να αγαπάς κάτι.Επιστρέφεις για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μια δική σου χορευτική παράσταση, το “Titan Prometheus”. Πώς είναι αυτό;
Είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι η παράσταση ανεβαίνει στην πόλη μου. Θα γίνει στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος Μαγνησίας και αυτό από μόνο του μου δίνει μια άλλη ενέργεια. Πραγματεύεται την ιστορία του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, που αγαπάω πάρα πολύ. Πήραμε στοιχεία και από τις άλλες δύο τραγωδίες της τριλογίας, τον Προμηθέα Λυόμενο και τον Προμηθέα Πυρφόρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πρόταση και η χορογραφία είναι δική μου και έχω τον ρόλο του Προμηθέα. Η παράσταση αυτή είναι το παιδί μου. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για τους συντελεστές. Πρώτη χορεύτρια θα είναι η Natasha Trigg από το Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας. Έχουμε και πολύ νέο κόσμο από την Ελλάδα και υπάρχει μια φρέσκια προσέγγιση σε όλα. Όπως ήθελα να μου δίνουν δουλειές παρά το νεαρό της ηλικίας μου, αυτό επιδίωξα να κάνω κι εγώ τώρα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: MARY MATTHEWS
Γιατί διάλεξες να πεις την ιστορία του Προμηθέα;
Ανέκαθεν μου έκανε πολύ μεγάλο κλικ η ιστορία: υπάρχει μία εξουσία, η οποία καθορίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά και την μοιράζεται. Στη συνέχεια, βιώνει τον πόνο και την τιμωρία για αυτό που έκανε. Υπάρχουν κοινά στοιχεία. Ο πόνος λειτούργησε για μένα ως η κινητήριος δύναμη για το Titan Prometheus. Έπρεπε να γίνω αρκετά αναίσθητος στη ζωή μου, να μην αισθάνομαι τον πόνο - σωματικό και ψυχικό - να μην τον παίρνω στα σοβαρά, να μην ερωτεύομαι για να μπορώ, έχοντας πρώτα κατακτήσει μια ασφάλεια ψυχική, να δώσω περιθώρια να γίνω και συναισθηματικός. Έχω βιώσει αρκετό πόνο, αλλά ο πόνος είναι η έμπνευσή μου. Σου διδάσκει πώς να ζήσεις. Τα μαθήματα που παίρνω από τον πόνο είναι πολύ πιο έντονα από αυτά που μου δίνει η χαρά.Είχες κάνει μια ανάρτηση για τα αγοράκια της επαρχίας, όπου έγραφες ότι όταν ήσουν μικρός περίμενες να κοιμηθούν όλοι, κοιτούσες έξω από το παράθυρο και φανταζόσουν τη ζωή σου κάπου αλλού. Τι θα έλεγες τώρα σ’ αυτό το αγοράκι; Θα του έλεγες να μην ανησυχεί;
Όχι, θα του έλεγα να ανησυχεί και να συνεχίζει πάντα να προσπαθεί. Διάβαζα μια συνέντευξη του Γιουσέιν Μπολτ που έλεγε ότι «εγώ έκανα προπόνηση καθημερινά επί τέσσερα χρόνια, εννέα ώρες τη μέρα, για να τρέξω εννέα δευτερόλεπτα. Εσύ έκανες έναν μήνα προσπάθεια και τα παρατάς;». Πρέπει να κοπιάσεις πάρα πολύ. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός πια. Σαν παιδί που ήμουν λίγο διαφορετικό από τα άλλα, δεχόμουν αρκετά πυρά από διάφορες κατευθύνσεις. Όταν είχαν κοιμηθεί όλοι, κοιτούσα τον ουρανό και σκεφτόμουν ότι αυτό το φεγγάρι, κάποια μέρα, θα το βλέπω από ένα άλλο μέρος του κόσμου. Αναρωτιόμουν τι θα γίνει στην πορεία, αν θα είμαι περήφανος στο μέλλον για αυτά που θα έχω κάνει.
Ανέκαθεν μου έκανε πολύ μεγάλο κλικ η ιστορία: υπάρχει μία εξουσία, η οποία καθορίζει την εξέλιξη της ανθρωπότητας. Ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά και την μοιράζεται. Στη συνέχεια, βιώνει τον πόνο και την τιμωρία για αυτό που έκανε. Υπάρχουν κοινά στοιχεία. Ο πόνος λειτούργησε για μένα ως η κινητήριος δύναμη για το Titan Prometheus. Έπρεπε να γίνω αρκετά αναίσθητος στη ζωή μου, να μην αισθάνομαι τον πόνο - σωματικό και ψυχικό - να μην τον παίρνω στα σοβαρά, να μην ερωτεύομαι για να μπορώ, έχοντας πρώτα κατακτήσει μια ασφάλεια ψυχική, να δώσω περιθώρια να γίνω και συναισθηματικός. Έχω βιώσει αρκετό πόνο, αλλά ο πόνος είναι η έμπνευσή μου. Σου διδάσκει πώς να ζήσεις. Τα μαθήματα που παίρνω από τον πόνο είναι πολύ πιο έντονα από αυτά που μου δίνει η χαρά.Είχες κάνει μια ανάρτηση για τα αγοράκια της επαρχίας, όπου έγραφες ότι όταν ήσουν μικρός περίμενες να κοιμηθούν όλοι, κοιτούσες έξω από το παράθυρο και φανταζόσουν τη ζωή σου κάπου αλλού. Τι θα έλεγες τώρα σ’ αυτό το αγοράκι; Θα του έλεγες να μην ανησυχεί;
Όχι, θα του έλεγα να ανησυχεί και να συνεχίζει πάντα να προσπαθεί. Διάβαζα μια συνέντευξη του Γιουσέιν Μπολτ που έλεγε ότι «εγώ έκανα προπόνηση καθημερινά επί τέσσερα χρόνια, εννέα ώρες τη μέρα, για να τρέξω εννέα δευτερόλεπτα. Εσύ έκανες έναν μήνα προσπάθεια και τα παρατάς;». Πρέπει να κοπιάσεις πάρα πολύ. Υπάρχει πολύ μεγάλος ανταγωνισμός πια. Σαν παιδί που ήμουν λίγο διαφορετικό από τα άλλα, δεχόμουν αρκετά πυρά από διάφορες κατευθύνσεις. Όταν είχαν κοιμηθεί όλοι, κοιτούσα τον ουρανό και σκεφτόμουν ότι αυτό το φεγγάρι, κάποια μέρα, θα το βλέπω από ένα άλλο μέρος του κόσμου. Αναρωτιόμουν τι θα γίνει στην πορεία, αν θα είμαι περήφανος στο μέλλον για αυτά που θα έχω κάνει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είσαι περήφανος για την πορεία σου μέχρι τώρα;
Είμαι, σίγουρα. Οι γονείς μου είναι πολύ πιο περήφανοι απ’ όσο είμαι εγώ. Επειδή έχω δουλέψει με τεράστια ονόματα και έχω ανταλλάξει πέντε-έξι κουβέντες μαζί τους, έχω αντιληφθεί ότι δεν είσαι τίποτα, μια κουκκίδα είσαι μπροστά τους. Κάθε μέρα, ξυπνάω και λέω τι θα κάνω με τη μέρα μου σήμερα, για να μη νιώσω ότι πήγε χαμένη. Είναι μεγάλο δώρο για μένα, είμαι πολύ ευγνώμων που μέσα από τη δουλειά μου μπαίνει ο χορός στη σκέψη των ανθρώπων.*Η παράσταση “Titan Prometheus” με τη στήριξη του ΥΠΠΟΑ και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός» θα παρουσιαστεί στις 10-11 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος Μαγνησίας
Είμαι, σίγουρα. Οι γονείς μου είναι πολύ πιο περήφανοι απ’ όσο είμαι εγώ. Επειδή έχω δουλέψει με τεράστια ονόματα και έχω ανταλλάξει πέντε-έξι κουβέντες μαζί τους, έχω αντιληφθεί ότι δεν είσαι τίποτα, μια κουκκίδα είσαι μπροστά τους. Κάθε μέρα, ξυπνάω και λέω τι θα κάνω με τη μέρα μου σήμερα, για να μη νιώσω ότι πήγε χαμένη. Είναι μεγάλο δώρο για μένα, είμαι πολύ ευγνώμων που μέσα από τη δουλειά μου μπαίνει ο χορός στη σκέψη των ανθρώπων.*Η παράσταση “Titan Prometheus” με τη στήριξη του ΥΠΠΟΑ και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο πλαίσιο του προγράμματος «Όλη η Ελλάδα Ένας Πολιτισμός» θα παρουσιαστεί στις 10-11 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο Δημητριάδος Μαγνησίας
Περισσότερα από το VICEΤο Σύνδρομο Tourette και τα 30 Τικ Δεν Στάθηκαν Ποτέ Εμπόδιο στη Ζωή του ΑνδρέαΤο Τελευταίο Βλέμμα στο Σεράγεβο: Η Φωτογραφία που Έκλεισε μια «Πληγή» 30 ΧρόνωνH Seniora Rose «Οργώνει» τους Δρόμους της Θεσσαλονίκης της με τη Μηχανή τηςΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.