To Ονειρεμένο Σπίτι της Barbie Είναι το Πιο Τρομακτικό Μέρος στον Πλανήτη

Το εμπορικό κέντρο του Sawgrass Mills είναι η δεύτερη μεγαλύτερη τουριστική ατραξιόν στη Φλόριντα, μετά τo Walt Disney World. Χτισμένο σε σχήμα αλιγάτορα, αυτό το εκπτωτικό εμπορικό κέντρο με διάκοσμο που θυμίζει τα Εverglades, εξυπηρετεί Νοτιοαμερικανούς τουρίστες που έφτασαν αεροπορικώς στη Νότια Φλόριντα για να αγοράσουν ελαττωματικές βαλίτσες Louis Vuitton, τις οποίες θα γεμίσουν με φτηνά προϊόντα από το T.J. Maxx και το Banana Republic.

Προφανώς, για τους ντόπιους αυτό το μέρος είναι κόλαση. Αλλά μια που βρισκόμαστε στην Φλόριντα -όπου δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνει κανείς εκτός από το να καπνίσει κρακ στο σπίτι του και να πάρει χάπια σε κάποιο τουριστικό μοτέλ- τα παιδιά της γειτονιάς σχεδόν ζουν στο Sawgrass. Όταν ήμουν έφηβος, αυτό ήταν το μέρος όπου είδα τις φίλες μου να μεταμορφώνονται σε τσούλες με Juicy Cοuture και για πρώτη φορά χούφτωσα ένα αγόρι. Ήταν το δεύτερο σπίτι μου - με χωρισμένους γονείς. Έτσι, εξεπλάγην όταν έμαθα από την Daily Mail ότι θα άνοιγε εκεί ένα «Barbie Dream House Experience».

H Mail χαρακτήρισε την φυσικού μεγέθους αναπαράσταση του Ονειρεμένου Σπιτιού της Μπάρμπι ως «ένα ροζ παράδεισο έκτασης 10.000 τετραγωνικών». Για τους φίλους μου στην Φλόριντα όμως, το Ονειρεμένο Σπίτι ακουγόταν ως θλιβερή υπενθύμιση του πώς είναι να μεγαλώνει κανείς μέσα στον παράδεισο κάποιου άλλου.

«Αυτό είναι το Oνειρεμένο Σπίτι της Μπάρμπι;», ρώτησε ο φίλος μου ο Alex, ο οποίος ζει ακόμα στην Φλόριντα. «Ναι, αυτό ακριβώς σκεφτόταν ο F. Scott Fitzgerald όταν έγραφε τον "Yπέροχο Γκάτσμπι", ένα ψεύτικο σπίτι στη μέση ενός εκπτωτικού εμπορικού κέντρου που έχει σχήμα αλιγάτορα. Αυτό είναι το γαμημένο αμερικάνικο όνειρο».

Όμως, ήθελα να βρω κάτι καλό στο Ονειρεμένο Σπίτι της Μπάρμπι. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι η ανθρωπότητα θα μπορούσε να χτίσει κάτι που δεν έχει καθόλου λυτρωτικές ιδιότητες, ακόμα και αν αυτό είναι ένα εμπορικό κέντρο του οποίου τα μεγάφωνα παίζουν τεχνητούς ήχους πουλιών, σε λούπα.

Τη βδομάδα που πέρασε, ενώ ήμουν στο Fort Lauderdale για να δω τη μητέρα μου, επέστρεψα στο εμπορικό κέντρο Sawgrass για να βιώσω την εμπειρία του Ονειρικού Σπιτιού.

Σχεδίαζα να το επισκεφτώ μόνος μου, αλλά η φίλη μου η Μelanie, η οποία ακόμα ζει στην Φλόριντα, επέμενε να έρθει μαζί μου. «Το Ονειρεμένο Σπίτι της Μπάρμπι ακούγεται χειρότερο από διακοπές με χημικά ναρκωτικά στο Άμστερνταμ», είπε. «Δεν γίνεται να πας μόνος σου». Έτσι πήρα τηλέφωνο τον υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της Μπάρμπι και ζήτησα δύο εισιτήρια για δημοσιογράφους. Θα μας έδινε εισιτήρια μόνο αν συμφωνούσαμε να μην τραβήξουμε φωτογραφίες ή βίντεο και μου είπε ότι κάποιος από το εμπορικό τμήμα με το όνομα Yarni θα μας συναντούσε στην είσοδο.

Δύο ώρες αργότερα, η Melanie κι εγώ μπήκαμε σε ένα ροζ κατάστημα δώρων, όπου μια πωλήτρια πουλούσε κούκλες και κουκλόσπιτα. Σαγηνευμένοι από τους ροζ προβολείς και τους ψεύτικους πολυέλαιους που κρέμονταν από πάνω μας, ξεχάσαμε τον Yarni. Ένιωσα σαν σε τραγούδι της Οlivia Newton John. Ήταν η απόλυτη μαγεία γαμώτο.

Ο Yarni και μια κοπέλα με τυρκουάζ μπλουζάκι εισήλθαν στη ροζ ομίχλη στην οποία ήμουν παγιδευμένος. «Είμαι η Leila», είπε η κοπέλα. «Θα είμαι η ξεναγός σας».

Ο Yarni μας υπενθύμισε ότι η Μπάρμπι απαγόρευε σε όλους τους επισκέπτες, ακόμα και τους μη-δημοσιογράφους να βγάζουν φωτογραφίες και μετά η Leila μας οδήγησε σε ένα μικροσκοπικό ροζ δωμάτιο που φωτιζόταν από μπλε και ροζ φώτα. Πάνω στον τοίχο, μια εικόνα της Μπάρμπι άρχισε να κινείται. Η Μπάρμπι μας εξήγησε ότι ήταν εκτός πόλης και πως είχε χάσει το γκλίτερ της (που στην αργκό των στρίπερ στη Φλόριντα θα πει: «Έχασα την κόκα μου») και πως χρειαζόταν τη βοήθειά μας για να το βρει.

Photo courtesy Marc Serota/Mattel

«Αυτό είναι ακριβώς όπως το Στοιχειωμένο Σπίτι», λέει η Μέλανι.
«Χμ, όχι δεν είναι», τη διορθώνει η Leila. «To Στοιχειωμένο Σπίτι δεν είναι ροζ».

H Melanie μου έριξε μια φοβισμένη ματιά και ο τοίχος υποχώρησε, αποκαλύπτοντας ένα τεράστιο ροζ δωμάτιο. «Η κουζίνα», φώναξε η Leila.

Επιτάχυνε στο γιγάντιο ροζ δωμάτιο και μας είπε να φτιάξουμε cupcakes. Δεν υπήρχαν τρόφιμα στο οπτικό μας πεδίο. Άνοιξα τα συρτάρια της κουζίνας και βρήκα κουτάλια και πιρούνια κρυμμένα σε διαφανή πλαστικά κουτιά. Προσπάθησα να βγάλω το καπάκι, αλλά ήταν σφραγισμένο σφιχτά. Η Leila μου έδειξε μια οθόνη στον πάγκο της κουζίνας - λέγοντας μας να φτιάξουμε cupcakes, εννοούσε να αγγίξουμε τις οθόνες αφής για τη δημιουργία ψηφιακών ειδών φούρνου.

Στη συνέχεια, μας έφερε κοντά σε ένα γιγαντιαίο καταψύκτη. Στο εσωτερικό, βρήκαμε μερικά cupcakes κρυμμένα πίσω από γυαλί, ένα τεράστιο έλκηθρο κατασκευασμένο για φωτογραφίσεις, πάνω από 15 κούκλες και τηλεόραση με επίπεδη οθόνη να παίζει webisodes της Μπάρμπι. Μέσα στο ονειρεμένο ψυγείο της Μπάρμπι, δεν υπήρχαν λαχανικά, κρέας ή παλιά ντελίβερι. Δεν υπήρχε καθόλου φαγητό. Δεν είμαι σίγουρος τι λέει αυτό στα μικρά κορίτσια, αλλά για μένα σήμαινε πως η Leila έπρεπε να οργανώσει μια παρέμβαση για την προφανή διατροφική διαταραχή της Barbie.

Αλλά η Leila δεν είχε χρόνο να συμμετάσχει στην ερευνητική δημοσιογραφία -βρισκόταν σε αποστολή και έπρεπε να μας δείξει το σαλόνι, όπου υπήρχαν ράφια γεμάτα από κούκλες Μπάρμπι και άτιτλα ροζ βιβλία.

«Αυτή είναι η κούκλα Versace», δήλωσε η Leila.
«Τα βιβλία έχουν τίτλους;», ρώτησα.
«Όχι», απάντησε γελώντας η Leila, «είναι απλά βιβλία Μπάρμπι». Στη συνέχεια μας έδειξε τον λευκό καναπέ και τα οικογενειακά πορτραίτα της Μπάρμπι, τα οποία, όπως και στον καταψύκτη, ήταν επίπεδες οθόνες που έπαίζουν webisodes σχετικά με τα αδέρφια της και τα κατοικίδια δελφίνια της. Σύμφωνα με τη Leila, τα κορίτσια αγαπούν τα webisodes.

«Ξέρουν ήδη πού είναι το γκλίτερ της Μπάρμπι όταν έρχονται εδώ, επειδή έχουν δει κάθε webisode», είπε. «Τα webisodes είναι πραγματικά καλά. Άρχισα να τα παρακολουθώ στη δουλειά και μετά τα παρακολουθούσα και στο σπίτι, γιατί είχα αγωνία να δω πώς θα τελειώσουν».

Στα επόμενα δωμάτια, το μπαλκόνι και το υπνοδωμάτιο της Μπάρμπι, η Leila μας έδειξε τη συνέχεια της φαινομενικά ατέλειωτης παρέλασης του ροζ. Το ντουλάπι για τις πετσέτες του μπαλκονιού ήταν γεμάτο κούκλες και στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας υπήρχε μια ντουζίνα κούκλες. Το κρεβάτι της Barbie ήταν ένα μονοκόμματο μπλοκ που κάποιος είχε βάψει ροζ.

«Υπάρχουν μαξιλάρια;». Ρώτησα, καθώς οι τρεις μας ξαπλώναμε στο κρεβάτι.
«Είναι ακριβώς εκεί», είπε η Leila, δείχνοντάς τα.
«Θεέ μου» φώναξε η Melanie. «Είχα αυτά τα σεντόνια όταν ήμουν παιδί. Αυτά είναι τα σεντόνια που ήταν στο σπίτι των ονείρων μου».

«Αλήθεια;», είπε η Leila. «Πού ήταν αυτό όταν ήμασταν παιδιά;».

«Τι κάνεις συνήθως με τα παιδιά στις περιηγήσεις όταν είστε σε αυτό το δωμάτιο;», ρώτησα.

Photo courtesy Marc Serota/Mattel

«Παίζουμε Μπάρμπι, Κεν, Λάμψη», είπε. Μας εξηγεί ότι αυτό ήταν ένα παιχνίδι όπου τα παιδιά σφιγγουν τους μυς τους όταν λένε «Κεν» ποζάρουν όπως θέλουν όταν λένε «Μπάρμπι», και με τεντωμένα χέρια κουνάνε τα δάχτυλά τους όταν λένε «Λάμψη». Αγωνίστηκα να μην γελάσω, η Melanie χαμογέλασε και ρώτησε από τη Leila πώς θα μπορούσε να κάνει μια αίτηση για δουλειά στο Ονειρεμένο Σπίτι της Μπάρμπι. Στη συνέχεια ακολούθησε τη Leila στο Glitterizer, ένα τεράστιο κουτί σε σχήμα κούκλας σε φυσικό μέγεθος.

«Τι είναι αυτό;». Ρώτησα ενώ έμπαινα στο Gitterizer.

«Η Μπάρμπι το χρησιμοποιεί κάθε πρωί για να πάρει λάμψη», απάντησε η Leila. Άνοιξα το κουτί και μπήκα με τη Melanie, περιμένοντας να με καλύψει γκλίτερ, αλλά δεν έγινε τίποτα.

«Πού είναι η λάμψη;».

«Είναι μια ευκαιρία για τα παιδιά που μας επισκέπτονται να φωτογραφηθούν», εξηγεί η Leila. Ξαφνικά, συνειδητοποιώ ότι μου είχαν πει ψέματα, οι επισκέπτες μπορούσαν να βγάλουν φωτογραφίες. Ο υπέυθυνος δημοσίων σχέσεων της Μπάρμπι με είχε μόλις ξεγελάσει ώστε να μην βγάλω φωτογραφίες.

Αλλά η Melanie δεν το είχε προσέξει ή δεν την ένοιαζε. Ακολούθησε τη Leila στο μπάνιο της Barbie, όπου το κατοικίδιο δελφίνι της Μπάρμπι, ο Flippy, έβγαλε το κεφάλι του έξω από την τουαλέτα - και στη συνέχεια από τη ντουλάπα της. Περίμενα την ντουλάπα να είναι εξωπραγματική - ένα ακριβές αντίγραφο της ντουλάπας της Mariah Carey όπως την είδαμε στο Cribs, αλλά με εξαίρεση τα ρούχα μπαλαρίνας στα οποία θα μπορούσε να χωρέσει μόνο ένα μικρό παιδί, η ντουλάπα είχε μόνο κούκλες και αξεσουάρ. Η διακοσμήτρια της Μπάρμπι είχε εγκαταστήσει καθρέφτες στο τέλος των δύο τοίχων που περιέκλειαν το δωμάτιο για να κάνει τη ντουλάπα να μοιάζει ατελείωτη - μια αλληγορία, σκέφτηκα, για το πώς όλη αυτή η ροζ αίγλη ήταν μια εταιρική οφθαλμαπάτη.

Ωστόσο, η Melanie εξακολουθούσε να τσιμπάει με αυτές τις αηδίες. Στάθηκε με τη Leila μπροστά από έναν καθρέφτη, παίζοντας ένα διαδραστικό παιχνίδι που προβάλλει φανταστικά ρούχα στο σώμα, χαμογελώντας λες και είχε πργματοποιηθεί το δικό της όνειρο - και όχι αυτό της Mattel. Ακολούθησα τα κορίτσια στο αεροπλάνο της Μπάρμπι, ένα λευκό δωμάτιο που μύριζε σαν κλανιά και υπήρχε άλλη μια επίπεδη οθόνη και δύο ψεύτικα παράθυρα αεροπλάνου ζωγραφισμένα στον τοίχο.

Στην οθόνη, η Μπάρμπι μας είπε ότι πηγαίναμε στο νησί της διασκέδασης, ένα ιδιωτικό μέρος σε σχήμα καρδιάς, όπου Barbie ασχολείται με τις δουλειές της. Σκέφτηκα ότι επρόκειτο για τις περίπου 1.000 θέσεις εργασίας που είχε αποκτήσει η Μπάρμπι μέσα στα 50 χρόνια της επαγγελματικής της απασχόλησής. Ο λευκός τοίχος άνοιξε, αποκαλύπτοντας μερικά από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της Μπάρμπι, συμπεριλαμβανομένης της στιγμής που έγινε ένα αστέρι της ροκ (το 1986) και Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών (το 2000).

«Τι κάνουν εδώ τα κορίτσια;», ρώτησα τη Leila.

«Εδώ μαθαίνουν μόντελινγκ». Διασχίσαμε το ροζ δωμάτιο και φτάσαμε σε μια μαύρη κουρτίνα, την οποία άνοιξε, αποκαλύπτοντας μια ομάδα εξάχρονων κοριτσιών που μάθαιναν πώς να κάνουν πασαρέλα πάνω σε μια λευκή σκηνή. «Τα κορίτσια μπορούν να επιλέξουν το δικό τους μακιγιάζ», είπε, δείχνοντας έναν άλλο υπάλληλο που έβαζε στο πρόσωπό της παιδικό μακιγιάζ, μπροστά από έναν καθρέφτη που προοριζόταν για κορίτσια δημοτικού. Παιδικό μακιγιάζ. Αυτό ήταν πιο τρομακτικό από όσο θα ήλπιζε να γίνει ποτέ το Στοιχειωμένο Σπιτι. Η Leila απομακρύνθηκε από την κουρτίνα και διέσχισε το δωμάτιο για να μας οδηγήσει στην έξοδο, μέσα από το κατάστημα δώρων.

Θα ήθελα να πω ότι το Ονειρεμένο Σπίτι της Μπάρμπι ήταν μια φεμινιστική έμπνευση, ότι πίσω από το ροζ υπήρχε ένας πυρήνας εσωτερικής ομορφιάς, αλλά πραγματικά ήταν ακριβώς μια διαδραστική διαφήμιση για διαδικτυακά βίντεο και αναμνηστικά, όπως ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής dance μουσικής για έφηβα κορίτσια. Δεν ήταν καν ποπ κουλτούρα. Ήταν απλά ποπ - μια πλαστική ροζ προώθηση για μια πλαστική κούκλα που λέει στα κορίτσια ότι και αυτά θα πρέπει να είναι πλαστικά.

Ενώ περπατούσα πίσω στην BMW της μαμάς μου, η Melanie αναρωτήθηκε φωναχτά γιατί είχε ζητήσει δουλειά. «Ποτέ δεν θα μπορούσα να δουλέψω εκεί», είπε. «Τι σκεφτόμουν; Αυτά τα ροζ και μπλε φώτα ήταν τόσο ονειρικά. Ξέρεις, ήταν ακριβώς όπως τα ροζ φώτα στα στριπτιτζάδικα».

Περισσότερα από το VICE

Ρωτήσαμε Ταξιτζήδες στην Αθήνα Γιατί Πιστεύουν ότι τους Μισούν οι Πελάτες τους

Η Ιστορία της Φοιτήτριας Νομικής που Σκότωσε τον Σύντροφό της με Υπερβολική Δόση Ηρωίνης

Έφτασε το Πρώτο Sex Toy για Trans Άνδρες