Μια Ημέρα στο Πρώτο Κέντρο Απεξάρτησης Video Games στις ΗΠΑ

Βρίσκομαι σε μια ήρεμη περιοχή, κάπου μεταξύ Μπέλβιου και Ρέντμοντ, στην Ουάσιγκτον, την πατρίδα των Nintendo of America, Microsoft Game Studios, Valve, Sony Online Entertainment (τα MMO στούντιο της Sony), Bungie, Sucker Punch, και ίσως και δεκάδων άλλων παιχνιδιών που σαγηνεύουν χιλιάδες.

Αυτό το κομμάτι του Φουλ Σίτι είναι περισσότερο αγροτικό, δεν υπάρχουν σπίτια δεξιά και αριστερά στους δρόμου, παρά μόνο συστοιχίες δέντρων και αδιέξοδα μονοπάτια. Έτσι ήταν και το δρομάκι που οδηγούσε στο Χέβενσφιλντ, σε κρατικό ράντζο 20 στρεμμάτων, το reSTART (επανεκκίνηση), ο πρώτος χώρος απεξάρτησης από τα video games και το διαδίκτυο.

Δεν έχω αυτοκίνητο, κι έτσι ο φίλος μου ο Κόρεϊ, με τον πιτσιρικά του ασφαλισμένο στο πίσω κάθισμα, με πήγε περίπου 50 χιλιόμετρα έξω από το Σηάτλ, στο reSTART. Εδώ συναντήσαμε τη Δρ Χίλαρι Κας, συν-ιδρύτρια και διευθύντρια του reSTART, που μας μίλησε για τους ασθενείς της.

«Πρόκειται για νέους άνδρες» εξήγησε η Κας, ενώ μας επιδεικνύει το γκαράζ που μετατρέπεται σε γυμναστήριο και χώρο για θεραπευτικές ασκήσεις. «Έχουν τεστοστερόνη στον οργανισμό τους! Και πρέπει να τη διοχετεύσουν σε κάτι χρήσιμο.»

Περιέργως, υπάρχουν μόνο άντρες εδώ. Πρόσφατα, στο reSTART αποφάσισαν να μην δέχονται πλέον γυναίκες ασθενείς.

«Ήταν ένας πατέρας που ήθελε να φέρει την κόρη του» λέει η Κας. «Αυτό συνέβη πριν γίνει μόνο για άνδρες. Ήταν ένας νεαρός που όλο τη γυρόφερνε, και εκείνη αμέσως άρχισε να του την 'πέφτει'. Γι' αυτό αποφασίσαμε ότι όχι, δεν θα τη δεχτούμε. Μόνο προβλήματα θα μας έφερνε.»

«Όταν και αν επεκταθούμε, μπορεί να φτιάξουμε κάτι μόνο για τις γυναίκες,» συνέχισε. Αλλά με τρία υπνοδωμάτια και μέχρι έξι ασθενείς τη φορά, η στέγαση θα πρέπει να είναι διαχωρισμένη στο reSTART, διαφορετικά θα είναι προβληματική, είπε η Κας. Όπως και να 'χει, οι περισσότεροι από τους υποψήφιους ασθενείς της είναι άνδρες.

Η Κας μιλάει ωμά: Οι άντρες, όταν είναι συνδεδεμένοι είναι κοινωνικοί, αλλά απομονωμένοι μπροστά στην οθόνη.

Η Κας πήρε τον όρο, 'φόβο οικειότητας', που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τους εξαρτημένους στο σεξ, και τον χρησιμοποίησε στους εξαρτημένους των ψηφιακών μέσων.

Αλλά δεν είναι μόνο gaming. Οι νέοι που έρχονται εδώ, συνήθως μετά από εντολή των οικογενειών τους, αρχικά για τον εθισμό τους στα video games τελικά χρειάζονται θεραπεία και για τον εθισμό τους στο πορνό. Όταν πρωτοέρχονται στο reSTART, οι εξαρτημένοι στα video games εξετάζονται στο αν τελικά ο αρχικός τους εθισμός είναι στο πορνό. Οι δύο παθήσεις συνδέονται, όχι μόνο επειδή μπορείτε να έχετε πρόσβαση και στα δύο, τα video games και τις γυμνές γυναίκες, μέσω του υπολογιστή σας, αλλά και γιατί κεντρίζουν και καμιά φορά παγιδεύουν τον εγκέφαλο.

Η Κας, ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου Video Games & Your Kids: How Parents Stay in Control (Βιντεοπαιχνίδια και Παιδιά: Πώς να έχετε των έλεγχο πήρε τον όρο, 'φόβο οικειότητας', που χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τους εξαρτημένους στο σεξ, και τον χρησιμοποίησε στους εξαρτημένους των ψηφιακών μέσων. Ισχυρίζεται ότι κάποιος με φόβο οικειότητας, στα πλαίσια του εθισμού των ψηφιακών μέσων, είτε δεν έχει αναπτύξει είτε έχει χάσει τις κοινωνικές δεξιότητες που χρειάζονται για να επικοινωνήσουν στην πραγματικότητα.

Όταν πήγαμε στη μεγάλη αυλή της κλινικής –περάσαμε μέσα από μια τεράστια, πλακόστρωτη σκακιέρα- περπατήσαμε σε ένα καταπράσινο μονοπάτι, περάσαμε μια αιώρα, ένα χώρο κηπουρικής, περιστερώνες και κοτέτσια, και μια καλύβα για προσωπική θεραπεία ή μελέτη.

Φωτογραφία Jagger Gravning

Στο τέλος, μπήκαμε σε μια δεύτερη καλύβα, στην άκρη του ράντζου. Μέσα υπήρχαν καναπέδες, καρέκλες, και τα βαλσαμωμένα ζώα. Αν έχετε μπει ποτέ στο γραφείο θεραπευτή, θα σας το θύμιζε. Από τα μεγάλα παράθυρα φαινόταν το δάσος.

Εδώ, πριν συναντηθώ με κάποιους από τους ασθενείς reSTART, μου είπε η Κας για το «μεταιχμιακό σύστημα του εγκεφάλου», και πώς σχετίζεται με τις πιο καταστροφικές πτυχές του εθισμού στα video games και στο πορνό.

«Να υποθέσω ότι εσείς οι δυο είστε καλοί φίλοι;» ρώτησε η Κας, απευθυνόμενη στον Κόρεϊ και 'μένα.

«Ναι» είπα.

"Όταν δύο άνθρωποι κάνουν παρέα, υπάρχει μια νευροχημικλη απελευθέρωση στο μεταιχμιακή περιοχή του εγκεφάλου σας που ελέγχει τα συναισθήματα και σωματικά επίπεδα. Και ένα βρέφος που βιώνει μεταιχμιακή απήχηση μαζί σου τώρα, όπως στέκεται εκεί », συνέχισε, καθώς έκανε νόημα στο παιδί του Κόρεϊ, τον Ίθαν, ο οποίος έπιασε τον Κόρεϊ από το γόνατο για συμπαράσταση, ενώ κοίταζε περίεργα το δωμάτιο, «η μεταιχμιακή περιοχή, το αίσθημα ασφάλειας και αγάπης και δεσμού, κάνει αυτό το παιδί να αναπτυχθεί. Η απελευθέρωση των νευροχημικών ουσιών κρατά ότι το παιδί κρατά το παιδί σε σωματική και συναισθηματική ισορροπία.»

Ο Ίθαν άρχισε να περπατά μέσα στο δωμάτιο και να το παρατηρεί.

Για να ακούσετε την Κας να το λέει, σημαίνει ότι έχει γίνει έρευνα που έδειξε ότι όσο περισσότερο χρόνο περνάνε οι άνθρωποι online, τόσο πιο καταθλιπτικοί γίνονται. «Είναι η θεωρία μου ότι η μεταιχμιακή περιοχή δεν αντιδρά όταν δεν υπάρχει φυσική επαφή. Ότι προφανώς χρειάζεται διέγερση των αισθήσεων μας,» εξήγησε. «Πρέπει να είμαστε σε θέση να βλέπουμε, να ακούμε, να αγγίζουμε, να αισθανόμαστε και να μυρίζουμε ο ένας τον άλλον για να υπάρξει η απελευθέρωση ουσιών. Αλλά τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι αναζητούν την ικανοποιήσουν τις κοινωνικές τους ανάγκες online .»

«Νιώθω σαν να συναναστρέφεσαι με κόσμο μέσω Facebook,» είπα, «αλλά δεν παίρνεις και τίποτα ουσιαστικό. Σαν να τρως σαβούρες.»

«Ακριβώς.» είπε η Κας.

Ένα ξαφνικό βουητό διέκοψε τη συζήτησή μας. Ο Ίθαν είχε ανακαλύψει την ηλ. Σκούπα Roomba και την είχε ανάψει. Το ρομπότ-σκούπα άρχισε να διασχίζει το δωμάτιο προς το μέρος μας. Ο Ίθαν το παρατηρούσε προσεκτικά.

Έκανε την Κας να ξεκαρδιστεί. «Καλώς ήρθες στον ψηφιακό κόσμο» είπε.

Η συν-ιδρύτρια και διευθύντρια του restart, Χίλαρι Κας, PhD, σε μια στιγμή μεταιχμιακής αγκαλιάς με τον Ίθαν.

Η Κας μου πρότεινε να διαβάσω το A General Theory of Love (Μια Γενική Θεωρεία της Αγάπης), και σ' αυτό βρήκα κι άλλες έννοιες.

Το βιβλίο μιλάει για την Έννοια του Τριαδικό Εγκεφάλου, δυναμικό, αμφιλεγόμενο, σχετικά με τον τρόπο σκέψης του εγκεφάλου. Ουσιαστικά, με το μοντέλο του τριαδικού εγκεφάλου έχετε τον ερπετοειδή εγκέφαλο, κυριολεκτικά τα βασικά γάγγλια, η οποία είναι η έδρα της έμφυτων ενστίκτων. Ύστερα είναι ο εξωτερικός, νέο-θηλαστικός εγκέφαλος, ο οποίος χειρίζεται πολύπλοκες αναλύσεις τόνωσης, και στους ανθρώπους, την γενική σκέψη και τη γλώσσα.

Ανάμεσά τους είναι ο παλαιο-θηλαστικός εγκεφάλος, ο οποίος είναι η μεταιχμιακή περιοχή και συνδέουν τα στελέχη του εγκεφάλου. Η μεταιχμιακή περιοχή φαίνεται να είναι υπεύθυνη για την συναισθηματική μας ζωή. Είναι επίσης η έδρα του συστήματος της ανταμοιβής, και, συνεπώς συνδέεται με τον εθισμό.

Η online συναναστροφή με ανθρώπους, είτε μέσω των video games, είτε μέσω σχολίων στο διαδίκτυο, για παράδειγμα, δεν μας αφήνει να διαβάσουμε τη γλώσσα του σώματος αλλά και τη συναισθηματική γλώσσα που μας επιτρέπει να συμπάσχουμε. Στην πραγματικότητα, μας 'τυφλώνει'.

Αυτός φαίνεται να είναι ο λόγος που τα διαδικτυακά σχόλια γίνονται κατηγορίες και προσβολές σε βαθμό που ποτέ δεν γίνεται σε πραγματικές συναντήσεις.

Ένας ασθενής του reSTART κάνει εργασιοθεραπεία στο Χέβενσφιλντ.

Υπάρχουν πέντε ασθενείς που ζουν στο reSTART αυτή τη στιγμή. Δύο αρνήθηκαν να μας μιλήσουν. Αλλά οι άλλοι τρεις είπαν εντυπωσιακά παρόμοιες ιστορίες. Όλοι είχαν βιώσει μια σημαντική κοινωνική αλλαγή πριν οι κακές συνήθειές τους.

Είναι ο Κόιλ, ο οποίος είχε ένα φίλο που αυτοκτόνησε όταν τραμπουκίστηκε διαδικτυακά.

Ο Άντριου, ο οποίος ξεκίνησε από αρχηγός ποδοσφαιρικής ομάδας και «πάντα σε σχέση» κατά τη διάρκεια του σχολείου, και ύστερα πέρασε μια μοναχική περίοδο στο κολέγιο, όπου έφτιαξε ένα computer game, στο οποίo διοχέτευσε όλη του την ενέργεια, στο σημείο να παραμελεί τις «συνήθειες υγιεινής του.» Σύντομα, «σταμάτησε να ασχολείται με οτιδήποτε δεν του έδινε άμεση ικανοποίηση.»

Έπειτα είναι ο Τέιλορ, ο οποίος βίωσε σεξουαλική κακοποίηση σε συνδυασμό με ναρκωτικά, καθώς και το θάνατο του παππού του, ο οποίος ήταν και πνευματικός του μέντορας. Το δεύτερο έτος του κολεγίου, έφτιαξε έναν υπολογιστή για παιχνίδια, και βυθίστηκε σε ένα ψηφιακό mindscape, και από «90 κιλά μυς και τα ωραιότερα κορίτσια» έγινε φάντασμα.

Οι νεαροί μίλησαν για τις προθέσεις και την επιτυχία του να έχεις διαδικτυακούς φίλους όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην πραγματικότητα.

Για τον Τέιλορ τα πάντα κινούνταν στην αναρρίχησή του στο κόσμο του gaming.

«Όταν δεν μιλούσα στον έξω κόσμο, δεν πληγωνόμουν» μου είπε. «Πέρασα όλη την κοινωνική μου ζωή στο gaming. Στο παιχνίδι ήμουν αρχηγός. Στην πραγματικότητα έλεγα ψέματα και ξεγελούσα τους γονείς μου για να μην ξέρουν. Δεν υπήρχε τίποτα το δημιουργικό στη ζωή μου. Έκανα ότι χρειαζόταν για να μπορώ να γυρίσω στο παιχνίδι.»

Μελέτες έδειξαν ότι, τουλάχιστον στους άντρες, τα video games διπλασιάζουν τα επίπεδα της ντοπαμίνης στον οργανισμό του –συμπτωματικά, κάτι αντίστοιχο του σεξ. Το γιατί οι άντρες επηρεάζονται περισσότερο από τα video games αποτελεί θέμα έρευνας, αλλά ο καθηγητής Άλαν Ράις, ο οποίος ξεκίνησε την έρευνα για τις διαφορές στην επίδραση των video games στα φύλα, στο Στάφορντ, συμπέρανε ότι στους άνδρες είναι έμφυτο.

«Όταν δεν μιλούσα στον έξω κόσμο, δεν πληγωνόμουν» μου είπε. «Πέρασα όλη την κοινωνική μου ζωή στο gaming. Στο παιχνίδι ήμουν αρχηγός.»

«Δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ποιοι είναι ιστορικά οι κατακτητές και οι τύραννοι των ειδών» έγραψε ο Ράις. «Είναι τα αρσενικά. Τα περισσότερα δημοφιλή computer games είναι έχουν να κάνουν με εδαφική επεκτατική και βία.»

'Αδερφάκι' του ψυχαναγκαστικού video gaming είναι το ψυχαναγκαστικό online πορνό, που φαίνεται να υποτάσσει φαίνεται να υποτάσσει τους νέους, και να τους παγιδεύει σε ένα ψηφιακό κλουβί.

Για την ακρίβεια, δεν είναι το πορνό που τους υπνωτίζει. Ένα Playboy δεν θα είχε τέτοια επίδραση. Είναι η απεριόριστος καταιγισμός πορνό από το ίντερνετ που τους κρατάει.Το ανεξάντλητο video gaming και πορνό κρατάει τα επίπεδα της ντοπαμίνης ψηλά. Αυτό που συζητάμε εδώ, σχετικά με τα video games και το πορνό, είναι αυτό που ο ψυχολόγος Φίλιπ Ζιμπάρντο αποκαλεί εθισμό στη διέγερση.

«Με τον εθισμό στα ναρκωτικά απλά θες περισσότερα» λέει ο Ζιμπάντο. «Με τον εθισμό στη διέγερση θες διαφορετικά.»

Ο εθισμούς στη διέγερση προκείπτει από το φαινόμενο Κούλιτζ, το οποίο πήρε το όνομά του από μια φάρσα που αφορούσε τον Πρόεδρος Κοάλβιν Κούλιτζ και την Πρώτη Κυρία. Το φαινόμενο Κούλιτζ είναι όταν σεξουαλικά εξαντλημένο αρσενικό θηλαστικό βιώνει νέες διεγέρσεις με ερχομό νέων, πρόθυμων θηλυκών.

«Αυτό το παλιό πρόγραμμα των θηλαστικών, ο φαινόμενο Κούλιτζ», λέει ο Γκάρι Ουίλσον του YourBrainOnPorn, «αντιλαμβάνεται κάθε καινούργια γυναίκα στην οθόνη ενός άντρα ως γενετική ευκαιρία. Για να κρατήσει ο άντρας γόνιμη την οθόνη, ο εγκέφαλός του απελευθερώνει την «πάνω της» νευροχημική ντοπαμίνη για κάθε νέα σύντροφο ή εικόνα.»

Ο Ουίλσον υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος που είναι εθισμένος στο πορνό και τα video games υποφέρει από διαρθρωτικές αλλαγές με συνέπειες σαν εκείνες που παρατηρούνται σε άλλους εθισμένους, και οδηγούν σε μια μουδιασμένη αντίδραση ευχαρίστησης, και εξαφάνιση της θέλησης.

Ο Ζιμπάρντο έγραψε στο βιβλίο του, Η Εξαφάνιση των Ανδρών,για την εμπειρία τού να γαντζώνονται είτε σε video games είτε στο πορνό. «Αυτό το νέο είδος εθισμού στη διέγερση παγιδεύει τους χρήστες σε μια διευρυμένη ηδονιστική ζώνη,» έγραψε. «Το παρελθόν και το μέλλον είναι απόμακρα και απομονωμένα, καθώς η παρούσα στιγμή επεκτείνεται για να κυριαρχήσουν τα πάντα.»

Ο ειδικός στον εθισμό στις διασημότητες Δρ Ντριού, μιλάει και αυτός τόσο για την πορνογραφία όσο και τα video games, και λέει ότι αυτή η μορφή διαφυγής ονομάζεται απομάκρυνση. «Απομακρύνονται, μπαίνουν εκεί που ο χρόνος περνάει χωρίς καν να το καταλαβαίνουν» εξηγεί ο Ντριού. «Είναι ένας τρόπος αποσύνδεσης από δυσάρεστες καταστάσεις και συναισθήματα.»

Χάνεσαι σε μια απομακρυσμένη κατάσταση, μια καθολική απελευθέρωση από τον εαυτό σου. Είναι σαν ένα λάθος Ζεν δίδαγμα της γνώσης. Σύντομα βρίσκεις τον εαυτό σου όχι στην κόλαση, αλλά στο κενό. Και όσο βαθύτερα είσαι σ' αυτό, τόσο λιγότερα σε ενδιαφέρουν.

Ο εθισμός στα video games δεν έχει ακόμα αναγνωριστεί από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), καιδεν καλύπτεται από ασφάλεια. Έτσι, προς το παρόν, είναι κάτι που μόνο οι πλούσιοι, ή οι απόγονοί τους, μπορούν ζητήσουν θεραπεία.

Αλλά κοιτάζοντας γύρω μου είδα αρκετούς φίλους που υποφέρουν από το ίδιο πράγμα. Από τη βόλτα μου στο reSTART συνειδητοποίησα ότι ο Κόρεϊ, έχει πουλήσει την κονσόλα παιχνιδιών του έξι φορές, λόγω των αρνητικών επιπτώσεων στη ζωή του το να παίζει όλη την μέρα παίζοντας, για να ξαναγοράσει την κονσόλα κάθε φορά που έβγαινε ένα νέο παιχνίδι.

Ένας άλλος φίλος έχασε τη δουλειά του στο Amazon γιατί έπαιζε συνέχεια World of Warcraft την ώρα εργασίας, στον απόηχο του διαζυγίου του. Η ανεργία τον οδήγησε σε μεγαλύτερη ύφεση και περισσότερο WoW με το online τάγμα του. Τελικά, η γιαγιά του τον έστειλε στους ΑΑ και τα Δώδεκα Βήματα για να ανακάμψει.

Δυστυχώς, μπορούμε να εξετάσουμε και τον Έλιοτ Ρότζερ, ο οποίος αφήνιασε πρόσφατα στο Ίσλα Βίστα της Καλιφόρνια, σκοτώνοντας έξι άτομα πριν στρέψει το όπλο πάνω του. Ο Ρότζερ άφησε έναν πολύ λεπτομερή απολογισμό για τον δεκαετή εθισμό του στο World of Warcraft, ως διαφυγή από τις σεξουαλικές απογοητεύσεις της ζωή του. Ο Ρότζερ χρησιμοποίησε τη λέξη 'εθισμός' στο μανιφέστο του, My Twisted World(Ο Διαταραγμένος Κόσμος μου). Παράτησε το παιχνίδι λίγους μήνες πριν το μακελειό, επειδή δεν ήταν πια τρόπος διαφυγής:

Όλο και περισσότεροι «φυσιολογικοί» άνθρωποι που είχαν ενεργή και ευχάριστη κοινωνική ζωή είχαν αρχίσει να παίζουν το παιχνίδι. Το WoW δεν ήταν πια ένα καταφύγιο όπου μπορούσα να κρυφτώ από τα δεινά του κόσμου, επειδή τα δεινά του κόσμου πλέον με ακολουθούσαν. Είδα ανθρώπους να κοκορεύονται online για τις σεξουαλικές εμπειρίες τους με τα κορίτσια. Και χρησιμοποιούν τον όρο «παρθένος» σαν μια προσβολή γι' αυτούς που ήταν πιο βυθισμένοι στο παιχνίδι απ' αυτούς. Η προσβολή ενοχλούσε, επειδή ήταν αλήθεια. Εμείς οι παρθένοι έχουμε την τάση να βυθιζόμαστε περισσότερο σε τέτοια πράγματα, γιατί η αληθινή ζωή μας είναι ελλιπής.

Οι παίκτες έχουν την τάση να κοροϊδεύουν τους ειδικούς που κατηγορούν την βία στα παιχνίδια με μαζικές εκτελέσεις. Είναι εύκολο να κοροϊδεύεις γιατί το επιχείρημα είναι πολύ απλό: Εκατομμύρια βλέπουν τις ίδιες ταινίες τρόμου, ή παίζουν τα ίδια παιχνίδια δράσης, και μόνο ένας θα γίνει βίαιος με οποιονδήποτε τρόπο, ή ακόμα και σκοπευτής.

Αλλά αν κοιτάξουμε προσεκτικά το πώς τα παιχνίδια χρησιμοποιούνται για να καταπραΰνουν τις κοινωνικές και σεξουαλικές απογοητεύσεις, και τις διαρθρωτικές αλλαγές που μπορούν να κάνουν στον εγκέφαλο, ίσως μην είναι η βία στα παιχνίδια αυτό που πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο. Ίσως υπάρχει κάτι περισσότερο σχετικά με το εθιστικό κύκλο του παιχνιδιού, κάθε είδους του video game, βίαιο ή μη-που σπρώχνει τον εξαρτημένο πιο μακριά από την ανθρώπινη επαφή, την αγάπη, και την κοινωνική φιλοδοξία.

«Είμαι εντυπωσιασμένη από το πόσο περίπλοκη είναι η επικοινωνία,» μου είπε η Κας. «Έτσι, αν πρόκειται να είσαι πετυχημένος στην οικοδόμηση και τη διατήρηση σχέσεων, πρέπει να είσαι πολύ καλός σ' αυτό. Αλλά αν είμαστε απομονωμένοι και όχι στη γύρα, τότε μένουμε πίσω, και δεν μαθαίνουμε αυτές τις δεξιότητες. Και δεν είναι τόσο μεγάλη κοινωνική επιτυχία. Όμως οι άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν πόσο σημαντική είναι η προσωπική επαφή και πόσες κοινωνικές ανάγκες ικανοποιούνται.»

Οι παίκτες έχουν την τάση να κοροϊδεύουν τους ειδικούς που κατηγορούν την βία στα παιχνίδια με μαζικές εκτελέσεις. Είναι εύκολο να κοροϊδεύεις γιατί το επιχείρημα είναι πολύ απλό: Εκατομμύρια βλέπουν τις ίδιες ταινίες τρόμου, ή παίζουν τα ίδια παιχνίδια δράσης, και μόνο ένας θα γίνει βίαιος με οποιονδήποτε τρόπο, ή ακόμα και σκοπευτής.

Επιστρέφοντας στο Σηάτλ, σταματήσαμε στον ποταμό Σνόκαλμι. Ο Κόρεϊ είχε μια κουζίνα γκαζιού και ήθελε να κάνει καφέ με ποταμίσιο νερό. Το μόνο πράγμα που υπήρχε σε κοντινή απόσταση ήταν ένας πάγκος με κεράσια, δίπλα στο δρόμο, έτσι αγόρασα μερικά κεράσια για ένα δολάριο, ενώ Κόρεϊ φίλτραρε και έβραζε το νερό. Στη συνέχεια, ο Ίθαν και 'γώ καθίσαμε δίπλα στο Σνόκαλμι πίνοντας τον ποταμίσιο καφέ μας

Μίλησα με ανθρώπους, φίλους και μη, που έχουν παραλύσει από την κατάθλιψη και την κοινωνική φοβία από τον εθισμό στη διέγερση, από ψηφιακά μέσα, βλέποντας την αποξένωση τόσο παγιωμένη ενώ χάνονται σημαντικά πράγματα -σχολείο, απασχόληση, υγεία- και ο εθισμός διοχετεύεται στον εξαρτημένο και τον σπρώχνει πιο μακριά από την ανθρώπινη επαφή, τους κοινωνικούς δεσμούς και την αγάπη.

«Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στην προσωπικότητα,» μου είπε η Κας συνοψίζοντας την επίσκεψή μας, «των τοξικομανών και αλκοολικών σε σχέση με τους δικούς μας. Οι ναρκομανείς και οι αλκοολικοί έχουν μια κάποια άνεση στο να βρίσκονται με κόσμο. Είναι περπατημένοι. Έπρεπε να μάθουν πώς θα βρουν ναρκωτικά και έχουν πάρει ναρκωτικά όντας κοινωνικά και σεξουαλικά ενεργοί. Είναι το είδος τους δίνει μια ασφάλεια στον κόσμο, κάτι που πολλά από τα παιδιά εδώ στερούνται πλήρως.»

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.