Οι Πανελλήνιες με Έκαναν να Μισήσω το Σχολείο

Η χρονιά των Πανελληνίων, όπως για τους περισσότερους μαθητές, ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Ήταν αγχωτική, πιεσμένη και μίζερη. Και ήμουν μόλις 17 χρονών, μια πολύ μικρή ηλικία για να βιώνεις αυτά τα συναισθήματα για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ένα πράγμα που μου έχει μείνει από αυτή την περίοδο, τώρα που έχουν περάσει κάποια χρόνια και μπορώ να την θυμηθώ πιο καθαρά, είναι η αίσθηση ότι η ζωή μου είναι οι Πανελλήνιες. Ξυπνούσα και σκεφτόμουν το διάβασμα, κοιμόμουν και το σκεφτόμουν και μετά το ονειρευόμουν. Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν πόσο ηλίθιος θεσμός είναι, πόσο ψεύτικοι είναι αυτοί οι βαθμοί που παίρνουμε και πόσο δεν αντικατοπτρίζουν απολύτως τίποτα. Και συγχρόνως ότι δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τα αλλάξω όλα αυτά. Οι Πανελλήνιες είναι κάτι πασιφανώς λάθος στο οποίο εξαναγκάζεσαι να συμμετάσχεις και να παίξεις με τους τραγελαφικούς κανόνες του.

Ερωτήσεις σχετικά με την ματαιότητα της διαδικασίας τριβελίζουν ασταμάτητα το μυαλό σου όταν δίνεις Πανελλήνιες. Τις ώρες που δεν αποστηθίζεις κάτι, βέβαια. Και όταν το μυαλό σου έχει ξεμουδιάσει από την συνεχή πίεση, και είναι σε θέση να δημιουργήσει σκέψεις με φυσιολογική δομή. Γιατί η αλήθεια είναι, ότι για αρκετή ώρα μετά από ένα μακρύ session διαβάσματος, δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς τέτοια πράγματα. Προσωπικά προσπαθούσα να μην σκεφτώ τίποτα για κάποια ώρα, για να μην ξεχάσω αυτά που έμαθα. Γιατί μέσα σε όλα, αυτή η διαδικασία σε κάνει να πιστεύεις σε διάφορες δεισιδαιμονίες. "Αν ξεκινήσεις να διαβάζεις απόγευμα θα νυχτώσει και δεν θα συγκεντρώνεσαι". "Αν δεν ξυπνήσεις νωρίς δεν θα λειτουργεί καθαρά το κεφάλι σου". "Αν κάτσεις στον υπολογιστή ακριβώς μετά το διάβασμα χάνεις το 40% όσων έμαθες". Ένα κάρο μαλακίες για να δικαιολογήσεις το γεγονός ότι το μυαλό σου δεν είναι σε θέση να συγκρατεί τόσες πολλές πληροφορίες.

Η ύλη που καλείται να αποστηθίσει ο υποψήφιος Πανελληνιοδότης είναι εξίσου γελοία με κάθε άλλη πτυχή τους. Πρόκειται για πράγματα τα οποία είναι ως επί το πλείστον άχρηστα, αλλά και όσα δεν είναι, τα ξεχνάς την στιγμή που δίνεις το μάθημα. Πρακτικά βέβαια, δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τα όσα μαθαίνεις στην σχολή, που περνάς τελικά και σίγουρα δεν σε βοηθάνε σε τίποτα στην μετέπειτα ζωή σου. Όχι απαραίτητα λόγω περιεχομένου, αλλά κυρίως λόγω μεθόδου διδασκαλίας. Όταν εξαναγκάζεσαι να μάθεις απ έξω, "με τις τελείες και τα κόμματα", ένα ολόκληρο βιβλίο ιστορίας, νομίζω ότι το λιγότερο που μπορεί να συμβεί, είναι να θρέψεις ένα βαθύ και έντονο μίσος προς οτιδήποτε είναι γραμμένο σε παρελθόντικο χρόνο.

Στις Πανελλήνιες δεν μετράει αν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις, δεν μετράει η κριτική σκέψη (εκτός αν πέσει σαν θέμα στην έκθεση), από την στιγμή που μπορείς να το μάθεις απ έξω. Και όσο πιο καλά μπορείς να το μάθεις απ' έξω και να το ταιριάξεις με μια ερώτηση, τόσο πιο καλή θα είναι η σχολή που θα περάσεις. Και μετά η μαμά σου θα μπορεί να λέει με καμάρι στις φίλες της ότι πέρασες στην Νομική. Λες και αυτό έχει να δείξει τίποτα σχετικά με τις γνώσεις και το ποιόν σου. Αν έχει να δείξει κάτι, είναι ότι μπορείς να αποστηθίσεις πολλά πράγματα. Αυτό το ταλέντο δεν νομίζω ότι θα σου κερδίσει πολλές δίκες στο μέλλον, ούτε ότι αξίζει τον θαυμασμό.

Και κάπως έτσι επέρχεται ο άλλος παράγοντας άγχους. Η κοινωνική διάσταση των Πανελληνίων. Τι θα πουν οι συγγενείς σου αν δεν πας καλά. Γιατί πήγαν οι άλλοι καλά και εσυ δεν πηγές. Γιατί δεν καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που διαβάζεις. Τι θα πουν οι γονείς σου, που χάλασαν τόσα λεφτά για φροντιστήρια και δεν πέρασες εκεί που ήθελες. Που θέλεις να περάσεις; Πως είσαι σε θέση να ξέρεις τι θέλεις για την υπόλοιπη ζωή σου στα 17 σου; Στα 17 μου δεν ήξερα τι νούμερο παπούτσι φοράω με σιγουριά, αλλά έπρεπε να ξέρω ότι όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω κάτι. Ξέρεις ότι αν θες μπορείς να μην δώσεις. Αλλά μετά τι θα κανείς; Δεν θα γίνεις τίποτα. Τι σημαίνει αυτό το τίποτα; Τίποτα. Κούφια λόγια και αγχωμένες σκέψεις, τρώνε το κεφάλι σου. Και έτσι τα παιδιά που δίνουν Πανελλήνιες πέφτουν κάθε χρόνο σαν τα σπουργίτια και εμφανίζουν ψυχοσωματικές ασθένειες. Γιατί αυτό το άγχος και το βάρος που πέφτει πάνω σου, δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα από το σώμα σου.

Η αλήθεια όμως είναι, ότι οι γονείς σου θα σε αγαπάνε το ίδιο ακόμα και αν δεν περάσεις κάπου. Ότι μπορείς να ξαναδώσεις την επόμενη χρονιά χωρίς να σημαίνει ότι χάνεις κάτι σε σχέση με τους άλλους. Kαι ότι θα γίνεις «κάτι» και αυτό το «κάτι» θα είναι σίγουρα καλύτερο αν το επιλέξεις 2 χρόνια αργότερα. Θα ταιριάζει με τον ενήλικο εαυτό σου, που έχει ζήσει λίγο, αντί να ταιριάζει με τον 17χρονο εαυτό σου, που διάλεξε κάτι επειδή τον ανάγκασαν. Αν δεν καταλαβαίνεις τι διαβάζεις δεν πειράζει. Αν ο παππούς σου δεν σε χαρτζιλικώσει επειδή δεν πέρασες κάπου, αυτός είναι ο ηλίθιος της υπόθεσης και όχι εσύ. Και αν οποιοσδήποτε σου πει ότι δεν προσπάθησες αρκετά, έχεις την άδεια όλων όσων έχουν δώσει Πανελλήνιες να τον βρίσεις.

Μετά το τέλος των Πανελληνίων, βγαίνεις άλλος άνθρωπος. Όταν τελείωσε το "πανηγύρι", ήμουν πλεον σίγουρη ότι μισούσα το σχολείο και όσους το επάνδρωναν, διαιωνίζοντας αυτή την «εκπαιδευτική» κοροϊδία. Κατά κάποιον τρόπο ένιωθα άσχημα με τον εαυτό μου που συμμετείχα σε όλη αυτή την διαδικασία αντί να κάνω κάτι για να την αλλάξω. Τελικά δεν ξέρω αν απέφερε κάτι θετικό. Η σχολή που πέρασα, σίγουρα δεν είναι η καλή πλευρά του αποτελέσματος. Το γεγονός ότι έμαθα τα όρια μου και τις αντοχές μου, ίσως και να είναι. Δεν είναι αυτός ο κατάλληλος τρόπος για να μάθεις κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον τελειώνεις το σχολείο και ξέρεις ένα πράγμα. Ότι είσαι ικανός, όταν η καρδιά σου χτυπάει με 200 χτύπους το δευτερόλεπτο, να γράψεις 1000 λέξεις σχετικά με τα οφέλη του ίντερνετ, χρησιμοποιώντας έτοιμες εκφράσεις και στημένο λεξιλόγιο. Αν δεν είναι αυτό αρκετό για να μπεις στο πανεπιστήμιο, δεν ξέρω τι είναι.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Παρασκευάζεται τo Αυτοσχέδιο Tσίπουρο στις Ελληνικές Φυλακές

Το Fan Club του Βασίλη Παπακωνσταντίνου Είναι η Επίσημη Παρέα που Κάνει Θερμότερες τις Συναυλίες του

Μες στο Χυδαίο Μυαλό του Μαρκήσιου ντε Σαντ, που Έδωσε το Όνομά του στον Σαδισμό