Ο Νίκος Είναι Μοντέλο με Αλμπινισμό στην Ελλάδα και Πιστεύει ότι η Μόδα Κρύβει Ρατσισμό

Το ραντεβού κανονίστηκε μια Τετάρτη στο δεύτερο σπίτι του Νίκου, μια πλατεία με ένα μπασκετάκι στην Πανόρμου. Εκεί άραζε και αράζει ο 30χρονος, για τον οποίο το μόντελινγκ ποτέ δεν ήταν αυτοσκοπός - αν και έχει φανεί ότι ο κόσμος της μόδας τον θέλει πολύ. Ένα μεσημέρι με λίγη συννεφιά συναντιόμαστε έξω από το μετρό και πηγαίνουμε στο παρκάκι που μεγάλωσε.

Μου λέει ότι κανονικά θα έπρεπε να φοράει πολύ σκούρα γυαλιά ηλίου, διότι οι άνθρωποι με αλμπινισμό (αλλιώς λέγεται αλφισμός ή λευκοπάθεια) έχουν μεγάλη ευαισθησία στα μάτια, μειωμένη όραση και φωτοφοβία.

«Έμαθα να ζω με κακή όραση και να αποδέχομαι το πρόβλημα που έχω». Η όραση του Νίκου έχει χειροτερέψει με τα χρόνια. Ο 30χρονος, όπως θα μου πει αργότερα, δεν προστατεύει όσο θα ήθελε τον εαυτό του. Πώς είναι λοιπόν να μεγαλώνεις στην Ελλάδα της δεκαετίας του ‘90 ως παιδί μεταναστών και να συνειδητοποιείς ότι είναι διαφορετικός – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό;

«Εγώ υποσυνείδητα πάντα ήθελα να φαίνομαι ίδιος με τους άλλους ανθρώπους, δεν ήθελα να είμαι ξεχωριστός. Τι διαφορά έχω εγώ απ’ όλους, επειδή έχω διαφορετικό χρώμα; Φόραγα κάτι σκουφιά να κρύψω ακόμη και τα φρύδια μου. Τους έλεγα παραμύθια ότι κρύωνα. Στη ζωή παλεύουμε να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, επειδή νομίζουμε ότι έτσι θα πάρουμε αποδοχή.

»Οι άνθρωποι που ‘‘δεν ξεχωρίζουν’’ για την εμφάνισή τους, όπως συμβαίνει με μένα άθελά μου, προσπαθούν να ξεχωρίσουν αλλιώς, είτε με το χιούμορ είτε με τις ακραίες απόψεις. Θέλουν να φανούν, θέλουν να γίνουν ασυνήθιστοι. Εγώ, θέλοντας και μη, πάντα ξεχώριζα λόγω εμφάνισης. Ήμουν όχι η μύγα μες στο γάλα, το γάλα μες στις μύγες», θα μου πει ο Νίκος και θα γελάσει.  

«Έχω αντιμετωπίσει διάφορα ψυχολογικά θέματα, έχω πάει σε ψυχίατρο. Πλέον, δεν με ενδιαφέρει το να κρύβω ποιος είμαι». Την τελευταία δεκαετία στον χώρο της μόδας, πολύς λόγος γίνεται για το diversity, την ετερογένεια ή ποικιλομορφία στα ελληνικά, και την εκπροσώπηση ανθρώπων όλων των εθνικοτήτων, σεξουαλικών ταυτοτήτων αλλά και εκείνων που δεν συμβαδίζουν με τη στερεοτυπική απεικόνιση του σώματος και της ομορφιάς.

Υπάρχει τέλος πάντων diversity στην ελληνική μόδα ή μια προσχηματική συμπερίληψη ελάχιστων «διαφορετικών» ανθρώπων, ως μια σταγόνα στον ωκεανό της συμβατικής ομορφιάς;

«Το μόντελινγκ έχει έναν ρατσισμό μέσα του, όπως το έζησα εγώ. Ακόμα πρέπει όλοι να υπακούμε στα πρότυπα ομορφιάς που ορίζουν αυθαίρετα οι άνθρωποι της μόδας. Από την άλλη, το diversity στο μόντελινγκ, αυτή τη στιγμή πουλάει. Έχει και λίγο υποκρισία μέσα του αυτό, αλλά στο εξωτερικό θεωρώ ότι υπάρχει όντως diversity. Η ελληνική μόδα ακολουθεί καταϊδρωμένη.

»Το diversity που παρουσιάζει το GNTM, ας πούμε, είναι ψεύτικο. Γίνεται μόνο για τα νούμερα. Αν ενδιαφέρονταν πραγματικά για το diversity, θα είχαν περάσει πολλά μοντέλα που έχουν κόψει. Γενικά, έχουν πάει πάρα πολλοί από το πρακτορείο μου- οι τέσσερις από τους πέντε άνδρες της πεντάδας ήταν από το agency που είμαι κι εγώ. Με τον Ηρακλή, νικητή του GMNT 3, έχουμε κάνει πολλές δουλειές μαζί, ξεκινήσαμε ταυτόχρονα.

»Βασικά, το GNMT είναι απλά ένα ριάλιτι. Οι φωτογραφίσεις που σε βάζουν να κάνεις δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα της μόδας. Δεν θα σε υποχρεώσει κανείς να φας ωμό κρέας ή να κρεμαστείς από κάπου. Αυτά είναι να ‘χαμε να λέγαμε, για το σόου. Ήταν να πάω κι εγώ στο παιχνίδι, αλλά δεν πήγα. Πιστεύω ότι θα αλλοιωνόταν ο χαρακτήρας μου. Άσε που για να την παλέψω, θα ήθελα δέκα κιλά αλκοόλ. Θα τσακωνόμουν με όλον τον κόσμο. Δεν πουλιέμαι για την τηλεόραση».

Εν τω μεταξύ, για ποια ποικιλομορφία στην ελληνική μόδα μιλούσαμε πριν, όταν στις αρχές της πορείας του, ο Νίκος έπρεπε να κρύβει την καταγωγή του;

«Όταν πρωτομπήκα στο μόντελινγκ λίγα χρόνια πριν, ο booker μου μού είχε πει να αποφεύγω να λέω ότι είμαι Αλβανός. Πολλοί παλιοί σχεδιαστές μόδας έχουν ένα κόμπλεξ με αυτά. Θέλουν να πουλήσουν μια τέλεια, ψεύτικη εικόνα ενός ξανθού, κούκλου Βέλγου που μεγάλωσε σε οικογένεια γαλαζοαίματων.

»Όταν χώθηκα στο modelling, δεν ήξερα καν τι σημαίνει diversity. Με είχαν προσεγγίσει κάποια πρακτορεία νωρίτερα και είχα ρίξει άκυρο. Μετά με πλησίασε μια εξαιρετική φωτογράφος στο diversity modelling, η Ria Mortria, λέγοντάς μου ότι είμαι κατάλληλος για μοντέλο. Τότε σκέφτηκα ‘’ας το δοκιμάσω, τι έχω να χάσω;’’. Ήθελα να φύγω από τα νερά μου. Γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους, έμαθα να νιώθω πιο άνετα με άτομα που δεν ξέρω.

»Έκανα κάποιες δουλειές στην Ελλάδα και μετά έκανα μια καλή δουλειά στο Παρίσι. Φωτογραφήθηκα ας πούμε για το περιοδικό της εφημερίδας ‘’Le Figaro’’, το αντίστοιχο του ‘’Madame Figaro’’ για την ανδρική μόδα. Μου έκαναν προτάσεις μεγάλα διεθνή πρακτορεία, αλλά δεν ξέρω αγγλικά και έχω και το πρόβλημα της όρασης. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι με τις ξένες γλώσσες και το έχω παρατήσει το σχέδιο να φύγω έξω - προς το παρόν τουλάχιστον.

»Ο booker μου επιμένει να μάθω αγγλικά για να υπογράψω με πρακτορείο στο εξωτερικό. Δυσκολεύομαι να το κάνω, αλλά στην Ελλάδα συνεχίζω να κάνω δουλειές, όχι τόσες όσες παλιότερα. Όμως ποτέ δεν κρύβομαι, θα τους πω ότι κάνω χρήση ουσιών, ότι κάνω μαλακίες».

Πάμε λίγο πίσω στο 1997. Ο Νίκος έρχεται στην Ελλάδα από την Κορυτσά, όταν ήταν πέντε χρονών. «Στην Αλβανία της δεκαετίας του 1990, ούτε οι γιατροί δεν ήξεραν για τον αλμπινισμό, έλεγαν στη μάνα μου ότι έχω κάποια πάθηση και θα έχω νευρολογικά θέματα. Μεγάλωσα σε ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον με έναν πατέρα τζογαδόρο που όταν έπινε, γινόταν βίαιος.

»Έχω ζήσει τραυματικά σκηνικά που με επηρέασαν. Μεγαλώνοντας, εγώ και ο αδερφός μου αρχίσαμε να προστατεύουμε τη μάνα μας και να γινόμαστε κι εμείς κάποιες φορές επιθετικοί προς τον πατέρα μας. Όσο και αν δεν μας άρεσε αυτό, καταφέραμε να αλλάξει ο πατέρας μου συμπεριφορά».  

Οι γονείς του Νίκου σήμερα είναι χωρισμένοι και ο ίδιος είναι πια φίλος με τον πατέρα του, έχουν καλές σχέσεις. Τον ρωτάω αν μεγαλώνοντας στην Ελλάδα των ‘90s και των ‘00s έχει ζήσει ρατσισμό. «Πιο πολλά ρατσιστικά σχόλια έχω δεχτεί για την καταγωγή μου, πάρα για τον αλμπινισμό. Γενικά, πάντα και παντού, παλεύω για να γίνει αποδεκτός ο αλμπινισμός από όλους.

»Τα παιδικά μου χρόνια ήταν εν μέρει γαμώ, γιατί ήμασταν όλη μέρα έξω, παίζαμε, τρέχαμε, κάναμε αλητείες. Οι γονείς μου δούλευαν όλη μέρα για να βιοποριστούμε, η μαμά μου καθαρίστρια και ο μπαμπάς μου οικοδόμος, οπότε δεν είναι ότι είχα κάποιον στο σπίτι. Ήμουν σχολείο-δρόμο, δρόμο-σχολείο.

»Ποτέ δεν ήμουν καλός μαθητής, είχα και τα προβλήματα όρασης. Μου έλεγαν οι δάσκαλοι “κάτσε μπροστά να βλέπεις’’. Κι εγώ καθόμουν πίσω, γιατί δεν ήθελα να με λυπούνται. Δεν ήθελα να πουλήσω κακομοιριά, επειδή ζούσα και ζω δύσκολα. Όταν ήμουν μικρός, ήμουν “το παιδί του Αλβανού’’. Ποτέ, ούτε μια φορά, δεν με είχαν κάλεσαν σε πάρτι – κανένας. Αυτό με είχε πληγώσει.

»Στην εφηβεία άλλαξαν λίγο τα πράγματα. Η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς μου βελτιώθηκε λίγο. Εγώ βγήκα πρώτος σε ψήφους στις εκλογές για το δεκαπενταμελές. Είχα κερδίσει την αποδοχή των παιδιών, αλλά ορισμένοι καθηγητές δεν το πίστευαν. Μία συγκεκριμένη καθηγήτρια με απειλούσε κάνοντας λόγο ακόμη και για απέλαση, αν μάθαινε ότι συμμετείχα σε κατάληψη.

»Έμπλεξα με αλκοόλ και ναρκωτικά στην εφηβεία. Πάλι καλά που δεν μπήκα στην ηρωίνη, γιατί η γενιά μου είναι ενημερωμένη. Στο Γυμνάσιο έφαγα bullying, αλλά η αλήθεια είναι ότι έκανα και bullying. Δεν είμαι περήφανος για αυτό, αλλά κανείς δεν με βοήθησε να μάθω τι είναι λάθος και τι σωστό».

Ο Νίκος για πολλά χρόνια απέφευγε να διαβάσει περισσότερα για τον αλμπινισμό και τα θέματα υγείας που μπορεί να αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι με αυτήν τη γενετική διαταραχή. Το άγχος για την πορεία της υγείας του έγινε φοβία.

«Είχα αγχώδη διαταραχή αρρωστοφοβίας-καρκινοφοβίας. Ο πατέρας μου, μου είπε κάποια πράγματα που δεν έπρεπε να μου πει, μπήκα κι εγώ και διάβασα διάφορα για τον αλμπινισμό. Φοβόμουν ότι θα τυφλωθώ. Μπήκα στο λούκι του φόβου για τον καρκίνο του δέρματος, ανησυχούσα ότι θα το πάθω και μου δημιουργήθηκε φοβία, όταν ήμουν 23-24 ετών. Το ξεπέρασα με αντικαταθλιπτικά».

Οι άνθρωποι με αλμπινισμό, πράγματι, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν από καρκίνο του δέρματος και για αυτό χρειάζεται να δείχνουν ιδιαίτερη προσοχή. Είναι πολύ ευάλωτοι στην έκθεσή τους στον ήλιο και οι ειδικοί λένε ότι πρέπει να εξετάζονται συχνά από δερματολόγο και οφθαλμίατρο.

«Φοβόμουν να διαβάσω για την πάθηση, γιατί δεν ήξερα τι θα δω. Πολύ αργότερα κατάλαβα ακριβώς τι θα πει αλμπινισμός. Φρίκαρα με το γεγονός ότι το τσιγάρο, το αλκοόλ και οι ουσίες –ό,τι ακριβώς έκανα εγώ- μας επηρεάζουν πολύ πιο αρνητικά απ’ ότι τον γενικό πληθυσμό και μπορεί να οδηγηθούμε ακόμη και σε τύφλωση.

Ο Νίκος πριν τον κορονοϊό είχε καταφέρει να καθαρίσει απ’ όλα - και από το αλκοόλ και από τις ουσίες. «Έκανα γυμναστική, είχε αλλάξει το σώμα μου. Στην καραντίνα ένιωσα να πνίγομαι και να με “βυθίζουν’’ οι φοβίες. Όταν νιώθεις να πηγαίνεις προς την καταστροφή, αναζητάς διεξόδους. Αυτές οι διέξοδοι σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα, αλλά μόνο στιγμιαία και σιγά-σιγά παραιτείσαι από την ίδια τη ζωή.

»Άρχισα να παίρνω ηρεμιστικά και μαζί με το αλκοόλ - χάνεις την αίσθηση του κινδύνου. Αυτή τη στιγμή είμαι σε καλό δρόμο και προσπαθώ να τα αφήσω πίσω μου όλα αυτά και να κάθομαι πιο συχνά σπίτι μου. Ο κυριότερος λόγος που τώρα παλεύω να αλλάξω είναι η μάνα μου και οι άνθρωποι που αγαπώ. Είμαι στην προσπάθεια να ‘‘καθαρίσω’’. Σου είπα ότι τα είχα καταφέρει στο παρελθόν, αλλά στη δεύτερη καραντίνα δεν άντεξα την ψυχολογική πίεση, παραιτήθηκα».

Ο Νίκος είναι ειλικρινής, πολύ πιο ειλικρινής από τον καλογυαλισμένο εαυτό που παρουσιάζουν οι περισσότεροι σε συνεντεύξεις σαν κι αυτή. Στην κλισέ ερώτηση αν έχει κάνει πράγματα που έχει μετανιώσει, θα πάρω μια καθαρή απάντηση, χωρίς περιστροφές. «Απ’ τη στιγμή που έμπλεξα μ’ όλα αυτά που σου είπα πριν, όλη την ώρα μετανιώνω. Όμως, έχω κάνει και πράγματα για τα οποία είμαι υπερήφανος. Έτσι είναι η ζωή. Μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενος με τον εαυτό μου, γιατί πλέον με εμπιστεύονται οι άνθρωποι γύρω μου. Αναγνωρίζουν ότι προσπαθώ πολύ να βελτιωθώ».

 Ακολουθήστε την Ντιάννα Βασιλείου στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

Ο Σκηνοθέτης του "Pari" Πιστεύει ότι τα Εξάρχεια Δεν Κινδυνεύουν από Τίποτα

«Ήθελε να Βάψει τη Ferrari του Μέσα σε 96 Ώρες» - Η Τρελή Ζωή των Βοηθών Πολυτελείας των Ποδοσφαιριστών

«Δεν Αναγνώριζα τον Εαυτό μου στον Καθρέφτη»: Ο Ανδρέας Περιγράφει Πώς Είναι να Ζεις με Αποπροσωποποίηση

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.