Οι Ανώτερες Τάξεις της Βρετανίας Είναι Λιγότερο Πιθανό να Συλληφθούν για Ναρκωτικά

Άνδρας συλλαμβάνεται αφότου τον σταμάτησαν για σωματικό έλεγχο στο Λονδίνο. Φωτογραφίες από τον TomJohnson

Πριν από αρκετό καιρό, η αστυνομία στη Βρετανία ανακοίνωσε ότι επρόκειτο να πατάξουν τη χρήση ναρκωτικών στη μεσαία τάξη, αλλά αυτό αποδείχθηκε εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση κι έτσι επέστρεψαν στη συνήθεια τους να εκφοβίζουν τους φτωχούς. Μια νέα έκθεση που δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας, υλοποιήθηκε από τη φιλανθρωπική οργάνωση Release και αφορά τις πολιτικές που ακολουθούνται στο θέμα των ναρκωτικών επιβεβαιώνει ότι οι αστυνομικοί στο Λονδίνο είναι πιο πιθανό να συλλάβουν για ναρκωτικά τους φτωχούς.

Μη δημοσιευμένα στοιχεία που έχουν στη διάθεση τους οι ερευνητές στο London School of Economics(LSE) αποκαλύπτουν ότι εκείνοι οι οποίοι βρίσκονται στην ανώτερη κοινωνικο-οικονομική τάξη- όπως τραπεζίτες, γιατροί και δικηγόροι- έχουν τρεις φορές λιγότερες πιθανότητες να αφεθούν ελεύθεροι με συστάσεις για κατηγορίες που αφορούν χρήση ναρκωτικών συγκριτικά με τους ανέργους. Και από τους σχεδόν 200.000 ανθρώπους που σταμάτησε και ερεύνησε για κατοχή ναρκωτικών η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου πέρυσι, σχεδόν όλοι από εκείνους που τιμωρήθηκαν-το 93%- προέρχονταν από χαμηλότερες κοινωνικοοικονομικές ομάδες.

Μίλησα με τον Επιθεωρητή Nick Glynn, αντιπρόεδρο της Εθνικής Ένωσης Μαύρων Αστυνομικών για το λόγο που η εργατική τάξη και οι άνεργοι γίνονται στόχοι εξονυχιστικών ερευνών με ανισότιμο τρόπο. «Αυτά τα στατιστικά στοιχεία δεν θα εκπλήξουν κανέναν από εκείνους που προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα» είπε. «Εάν δεν είστε καλά οικονομικά- εάν είστε νέοι, από αστική περιοχή, μαύροι ή Ασιάτες-οι πιθανότητες να σας σταματήσει η αστυνομία για ναρκωτικά είναι πολύ μεγαλύτερες».

Όταν ο σερ RobertPeelίδρυσε τη Μητροπολιτική Αστυνομία, βασίστηκε σε μια σειρά από αρκετά ισότιμες αρχές, μια εκ των οποίων είναι: «Η αστυνομία είναι το κοινό και το κοινό είναι η αστυνομία». Οπότε γιατί οι αστυνομικοί του Λονδίνου κυνηγούν την εργατική τάξη και τους ανέργους όταν γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πλούσιοι κάνουν χρήση πολλών ναρκωτικών όπως και όλοι οι άλλοι;

«Μερικές περιοχές θεωρούνται από την αστυνομία ως εύφορα βοσκοτόπια» είπε ο Glynn. «Υπάρχουν περιοχές όπου οι αστυνομικοί γνωρίζουν ότι θα πάνε άνθρωποι για να καπνίσουν κάνναβη, οπότε πάντα θα πηγαίνουν εκεί και θα κάνουν έρευνα».

Η κινητήρια δύναμη πίσω από μεγάλο μέρος αυτού του θέματος είναι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών, ειδικότερα τα κίνητρα που δίνονται στους αξιωματικούς οι οποίοι μπορούν να εντοπίσουν εκείνους που κρύβουν δέκα σακουλάκια στις τσέπες τους. Αν και η χρήση κάνναβης μειώνεται την τελευταία δεκαετία στη Βρετανία, ο αριθμός των ανθρώπων που συνελήφθησαν και τιμωρήθηκαν για κατοχή χόρτου έχει αυξηθεί. Κι αυτό γιατί το να σταματάς και να ερευνάς ανθρώπους με την υποψία κατοχής κάνναβης είναι ένας από τους ευκολότερους τρόπους να πετύχεις ένα καλό ποσοστό επιτυχίας επίλυσης υποθέσεων και τα καλά ποσοστά επιτυχίας κάνουν τα αφεντικά να φαίνεται ότι κάνουν τη δουλειά τους.

Φυσικά, αυτό μπορεί να είναι εξαιρετικά επιζήμιο για την αποτελεσματική αστυνόμευση του Λονδίνου. Από την άποψη των στατιστικών στοιχείων ‘επίλυσης υποθέσεων’ εγκληματικότητας, η σύσταση για χρήση κάνναβης ισοδυναμεί με την επίλυση μιας υπόθεσης βιασμού. Αστυνομικοί με ένα καλό ποσοστό ‘επίλυσης υποθέσεων’ είναι πιθανότερο να επιλεχθούν για μαθήματα εξειδικευμένης κατάρτισης που μπορούν να προωθήσουν τις καριέρες τους. Οπότε, γιατί να ζορίζονται να ψάξουν για επικίνδυνα εγκλήματα όταν μπορεί σαν συμπληρώσεις τα ποσοστά επιτυχίας με τέτοιου τύπου συλλήψεις;

Χόρτο βρέθηκε σε αυτοκίνητο στο Λονδίνο, στη διάρκεια επιχείρησης σταματήματος και ελέγχου πολιτών.

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε αξιωματικός εγκαταλείπει τη σωστή αστυνόμευση για να κάνει εύκολες συλλήψεις. Υπάρχουν πολλοί καλοί αστυνομικοί που κάνουν καλή δουλειά. Ωστόσο όταν σκέφτεσαι ότι η κατοχή κάνναβης έχει ποσοστό επίλυσης 98%, είναι σαφές ότι κάποιος κατάλαβε πως το να πιάσεις αυτούς που κάνουν χρήση χόρτου είναι πολύ πιο απλό από το να επιλύσεις σοβαρά εγκλήματα.

Είναι ήδη πολύ γνωστό-αλλά όχι λιγότερο καταθλιπτικό- ότι αυτό το στυλ αστυνόμευσης καταλήγει να δημιουργήσει αυτοεκπληρούμενες προφητείες. Όσο περισσότερο παρακολουθούνται κάποιες κοινωνικές ομάδες από την αστυνομία, τόσο περισσότερο περιθωριοποιημένες γίνονται. Όσο πιο πολύ περιθωριοποιούνται αυτές οι ομάδες, τόσο πιο πολύ θυμώνουν και τόσο περισσότερο η αστυνομία εντείνει την αντίδραση της.

Ο Dan Silver είναι διευθυντής στο ίδρυμα Social Actionand Research Foundation, μια φιλανθρωπική οργάνωση που ερευνά το φαινόμενο της φτώχειας. Μου είπε ότι αυτή η κατάσταση είναι «μέρος ενός παγκόσμιου μοτίβου στο οποίο η κοινωνική ασφάλεια και οι θετικές αλληλεπιδράσεις με το κράτος έχουν εκλείψει, ενώ την ίδια στιγμή το τιμωρητικό χέρι του κράτους γίνεται πιο αυστηρό».

Όσο συρρικνώνεται το κράτος πρόνοιας, το αστυνομικό κράτος μεγαλώνει. Αλλά βέβαια δεν γίνεται κάθε αστυνομικός μανιακός, ταξικός τύρρανος. Πρέπει να υπάρχουν κάποιοι από οικογένειες της εργατικής τάξης, οι οποίοι γνωρίζουν πως η δαιμονοποίηση έχει προβλέψιμη αλλά φρικτές μακροπρόθεσμες συνέπειες σε μια κοινότητα.

Ο Επιθεωρητής Glynnδεν είναι τόσο σίγουρος. Μου είπε ότι η ήδη δυσπρόσιτη αστυνομική δύναμη αποκόβεται όλο και περισσότερο από την εργατική τάξη. «Εάν κοιτάξετε τα δημογραφικά στοιχεία των αστυνομικών-ιδιαιτέρως εκείνων στα υψηλά επίπεδα, οι οποίοι παίρνουν αποφάσεις για την αστυνόμευση- πολλοί αυτοχαρακτηρίζονται μεσαία τάξη» είπε. «Υπάρχει το στοιχείο ότι κοιτάζουν αφ’υψηλού κάποιους ανθρώπους. Είναι ένα είδος θεσμικού ταξισμού».

Αστυνομικός στο Μπρίξτον του Λονδίνου.

Πρόβλημα αποτελεί το ότι ο αριθμός των αστυνομικών της Μητροπολιτικής Αστυνομίας, οι οποίοι στην πραγματικότητα ζουν όπου εργάζονται μειώνονται, που σημαίνει ότι εκείνοι οι οποίοι εργάζονται στην πόλη σήμερα επενδύουν λιγότερο στις κοινότητες όπου υπηρετούν. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Glynn, το πρόβλημα έχει γίνει τόσο έντονο που τώρα η Μητροπολιτική Αστυνομία ζητάει να προσλάβει νέους αστυνομικούς, οι οποίοι ζουν εντός των ορίων του αυτοκινητόδρομου Μ25 που περιβάλλει το Λονδίνο. «Εάν ζεις έξω από το Λονδίνο, δεν υπάρχει η αίσθηση της ιδιοκτησίας, δεν είσαι μέρος του ίδιου κοινού» είπε ο Glynn. «Έρχονται, ασχολούνται με τους Λονδρέζους και επιστρέφουν στο σπίτι στην εξοχή».

Σύμφωνα με τον Glynn, η αύξηση της απόστασης της αστυνομίας από το κοινό και οι κακές συμπεριφορές που φαίνεται να ευνοεί αυτή, έχει ομοιότητες με την υπόθεση του IanTomlinsonενός εφημεριδοπώλη που πέθανε αφού τον έσπρωξε βίαια στο έδαφος ο αστυνομικός SimonHarwoodεν μέσω διαδήλωσης στο Λονδίνο, το 2009. «Η υπόθεση Tomlinsonήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της στάσης» είπε. «Του συμπεριφέρθηκαν σαν σε σκουπίδι. Τον απέρριψαν ως άτομο λόγω του πως έμοιαζε».

Ο DanielBear, ένας Καναδός εγκληματολόγος ο οποίος ενσωματώθηκε στη Μητροπολιτική Αστυνομία για περισσότερες από 500 ώρες, το διάστημα 2010-2011 και συνέγραψε την τελευταία έκθεση της Releaseκαι του LSE, μου είπε ότι η αστυνομία λειτουργούσε έχοντας χωρίσει την κοινωνία σε δυο ευδιάκριτες φυλές: τους φορολογούμενους και τους μη φορολογούμενους.

«Πολλοί από αυτούς τους αστυνομικούς είδαν μια άμεση συσχέτιση ανάμεσα στο να είναι κανείς φτωχός και την προθυμία να παραβεί το νόμο» είπε. «Οι φτωχοί άνθρωποι ήταν εκεί για να αστυνομεύονται και οι πλούσιοι για να προστατεύονται. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζονταν ως ληστές της κοινωνίας ή ότι δεν συνέβαλαν στην πληρωμή των φόρων δεν ήταν άξιοι εμπιστοσύνης. Εκείνοι με δυο παιδιά, διπλό εισόδημα και ένα ωραίο σπιτικό ήταν το είδος των ανθρώπων που κατά τους αστυνομικούς έπρεπε να βοηθηθεί. Το πρόβλημα είναι ότι συχνά αυτή η διάκριση βασιζόταν μόνο στην εμφάνιση των ανθρώπων».

Αστυνομικός στη διάρκεια επιχείρησης σταματήματος και ελέγχου.

Ευτυχώς, οι αστυνομικοί δεν μπορούν να χρησιμοποιούν την εμφάνιση των ανθρώπων ως εύλογη νομική βάση για να τους σταματούν για έλεγχο, αλλά μπορούν να χρησιμοποιούν τον τρόπο συμπεριφοράς των πολιτών ως δικαιολογία. «Είδα τόσα πολλά αυθαίρετα σταματήματα και ελέγχους» μου είπε ο Bear. «Ένας αξιωματικός καυχήθηκε ότι μπορούσε να βρει νομική βάση για να σταματήσει και να ψάξει οποιονδήποτε στο δήμο. Τον τρόπο που κάποιος κλείνει το καπό του αυτοκινήτου, τον τρόπο που περπατάει…»

Τον Απρίλιο, η υπουργός Εσωτερικών Τερέζα Μέι προειδοποίησε την αστυνομία να χαλιναγωγήσει τη χρήση της μεθόδου ‘σταματώ και ελέγχω’. Αλλά αγνοήθηκαν οι εκκλήσεις της Release να σταματήσει να χρησιμοποιείται η υποψία κατοχή κάνναβης ως δικαιολογία για να χτυπάει στόχους η αστυνομία. Ο Niamh Eastwood, εκτελεστικός διευθυντής της Release μου είπε ότι ο καλύτερος τρόπος να επιλυθεί το πρόβλημα θα ήταν η αποποινικοποίηση των ναρκωτικών.

«Οι νόμοι μας επιτρέπουν τη μαζική έρευνα συγκεκριμένων τμημάτων του πληθυσμού» είπε. «Ένα η υπουργός Εσωτερικών θέλει πραγματικά να αντιμετωπίσει την αρνητική επίδραση του σταματήματος και του ελέγχου, το πρώτο βήμα της θα έπρεπε να είναι η αναμόρφωση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών και το τέλος της επιβολής ποινικών κυρώσεων για κατοχή ναρκωτικών».

Φυσικά υπάρχουν αστυνομικοί οι οποίοι ενδιαφέρονται για τις κοινότητες όπου υπηρετούν. Αλλά όσοι επιτρέπεται στα μέλη της αστυνομίας να συμπληρώνουν τα ποσοστά επίλυσης υποθέσεων με πταίσματα περί ναρκωτικών, τόσο πιο περιθωριοποιημένες θα γίνουν κάποιες κοινωνικές ομάδες. Και αυτό σίγουρα δεν μια καλή κατάσταση προς την οποία θα ήταν καλό να κινηθεί η κοινωνία. Η αστυνομία πρέπει να αποτρέπει τη διαίρεση της κοινωνίας, όχι να την ενθαρρύνει.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.