Πήγαμε για Φετιχιστικό Speed Dating στο Λονδίνο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Η Mary, μια μικροκαμωμένη γυναίκα με ένα μαύρο φόρεμα, ανεβάζει το μανίκι του κοντομάνικου που φοράει ο Ryan, αποκαλύπτοντας την φρεσκοσημαδεμένη του σάρκα.

«Πω πω, πόσο κουλ!», λέει με ενθουσιασμό, μελετώντας το δικτυωτό σχέδιο που έχουν δημιουργήσει τα κοψίματα που έκανε ο ίδιος στο δικέφαλό του. Αμέσως μετά, χωρίς άλλη προειδοποίηση, αρχίζει να τον χαστουκίζει. Στην αρχή τα χτυπήματα είναι ελαφριά, αλλά με κάθε χαστούκι βάζει περισσότερη δύναμη, στραβώνοντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου της καθώς προσπαθεί να τον πονέσει όσο περισσότερο μπορεί. Τα ζευγάρια στα γύρω τραπέζια παρακολουθούν και αρχίζουν να χειροκροτούν και να φωνάζουν.

Είναι σίγουρα μια όχι και τόσο συνηθισμένη συμπεριφορά, αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε σε μια Λονδρέζικη gastropub, όπου το σύνηθες θέαμα είναι να βλέπει κανείς άντρες να συγκρίνουν σημειώσεις για την νέα gourmet μπύρα στην αγορά. Απόψε όμως, αυτός ο χώρος είναι αφιερωμένος στο μηνιαίο speed dating event για φετιχιστές. Βρισκόμενος ήδη σε μια σχέση, εγώ δεν βρίσκομαι απόψε εδώ για να φάω χαστούκια από μια άγνωστη μπροστά από ένα ενθουσιώδες κοινό. Σκέφτηκα όμως πως θα ήταν ένα καλό μέρος για να μάθω περισσότερα για την fetish σκηνή του Λονδίνου, μέσω μιας σειράς από 4λεπτα τετ-α-τετ με άτομα που αντιπροσωπεύουν ό,τι φετίχ μπορεί να χωρέσει ο νους σου, αλλά και μερικά που ενδεχομένως δεν μπορεί.

Δεν έχω παρευρεθεί ποτέ σε κάποιο speed dating event για φετιχιστές οπότε δεν ήμουν σίγουρος σχετικά με το dress code, αλλά η ανακοίνωση στον ιστότοπο του event με ενημέρωσε πως με smart-casual θα ήμουν εντάξει και πως βασικά έπρεπε να είμαι ο εαυτός μου. Φτάνοντας, με υποδέχεται η Miss Jo, η διοργανώτρια, η οποία τρέχει kink clubs στο Λονδίνο εδώ και 20 χρόνια.

Τρώγοντας ελιές που «ψαρεύει» από ένα μπολάκι, είναι πρόσχαρη και ιδιαιτέρως φιλόξενη, πράγμα που βοηθάει τους πάντες να αισθανθούν πιο άνετα. Μου δίνει ένα άσπρο αυτοκόλλητο στο οποίο πρέπει να γράψω το όνομά μου και μου λέει να περάσω καλά.

Αυτό που πάντα απεχθανόμουν στο όλο concept του speed dating είναι πως όλα γίνονται τόσο βιαστικά και αδίστακτα. Είτε σου αρέσει είτε όχι, θα κριθείς κατά κύριο λόγο σύμφωνα με το αν δείχνεις ότι θα ήσουν καλός σεξουαλικός παρτενέρ. Αν δεν βρεθεί κάποιος που θεωρεί ότι θα ήταν ωραίο να σε δει γυμνό, τότε φεύγεις με άδεια χέρια, καταδικασμένος να βυθιστείς στις ανασφάλειές σου καθώς επιστρέφεις ηττημένος για το σπίτι. Με το φετιχιστικό speed dating όμως υπάρχει και ένα άλλο επίπεδο, αυτό που λέει ότι τα φετίχ σου πρέπει να ταιριάζουν με το άτομο που σου αρέσει. Άρα τι γίνεται αν το συγκεκριμένο φετίχ σου είναι πολύ σκληρό για τους φετιχόφλωρους που μπορεί να έχουν έρθει εκείνο το βράδυ;

Μένω να σκέφτομαι το τελευταίο αυτό πρόβλημα, καθώς αρχίζω να μιλάω στον Jack, o οποίος έχει περάσει για λίγο έξω ώστε να καπνίσει ένα τσιγάρο και να πιεί την μπύρα του. Για κάποιο λόγο, φαντάστηκα ότι το σκηνικό θα είναι γεμάτο από femme fatales με PVC φορέματα και ψηλοτάκουνα, αλλά στην πραγματικότητα ο κόσμος εδώ μοιάζει σαν μια παρέα ώριμων φοιτητών που έχουν έρθει για κάποιο μάθημα αυτοσχεδιασμού. Ο Jack φοράει καρό παντελόνι, ένα δουλεμένο πράσινο σατέν πουκάμισο ενώ τα δάχτυλά του βαραίνουν από ασημένια του δαχτυλίδια.

Πόσες φορές έχει έρθει σε τέτοια event;
«Δύο φορές», μου λέει και προς στιγμή φαίνεται λιγάκι μπερδεμένος. «Όταν γινόταν εκεί στο Farringdon».
Υποθέτω ότι δεν έχει βρει το ταίρι του ακόμα.
«Έχω γνωρίσει πολύ καλό κόσμο. Αλλά όχι κάτι που να μου κάνει πραγματικά».

Ο Danny, ο οποίος είναι δίπλα του, με το ζόρι περνάει το 1.50, φοράει ένα γυαλιστερό ασημένιο κοστούμι και έχει όρεξη για κουβέντα. Δουλεύει ως επιστάτης σε μια οικοδομή και ήρθε εδώ κατευθείαν μετά την δουλειά, ελπίζοντας να γνωρίσει κόσμο. Όπως μου λέει, είναι «φρέσκος» σε αυτήν την σκηνή.

«Τώρα έχω αρχίσει να πηγαίνω σε event και να βρίσκω τα πατήματά μου», μου λέει.
Και τι είδους παρτενέρ ψάχνει να βρει απόψε;
«Βασικά ψάχνω μια κοπέλα που να με ταράξει στο κλωτσίδι».

Εκείνη την στιγμή ακούμε το χτύπημα ενός κουδουνιού, το οποίο καλεί τους άντρες να πάρουν τις θέσεις του σε μια σειρά από τραπέζια που βρίσκονται σε μια πιο απομονωμένη πλευρά του μπαρ. Παίρνω την θέση μου και κοιτάζοντας το αυτοκόλλητο που φέρει το όνομά μου, νιώθω περισσότερο λες και δίνω συνέντευξη για δουλειά σε σούπερ μάρκετ, παρά ότι βρίσκομαι σε σημείο συνάντησης φετιχιστών.

Η Miss Jo εξηγεί τους κανόνες. Οι άντρες περιμένουν τις κοπέλες, οι οποίες κάθονται μαζί τους για τέσσερα λεπτά την φορά. Αν υπάρχει αμοιβαία έλξη, ανταλλάσετε τηλέφωνα. Αν όχι, πάμε στο επόμενο. Αν και ακούγεται απλό, νιώθω ότι δεν με καλύπτει. Και τι γίνεται στην περίπτωση που λες ότι γουστάρεις να τσιτσιδώνεσαι και να σε τυλίγουν με μεμβράνη η οποία έχει περαστεί με τσίλι ας πούμε; Βασικά, το λες στην αρχή ή αφού πείτε δύο κουβέντες; Δεν λέω μαλακίες τώρα, αλήθεια. Ο σκοπός αυτού του event είναι να βρεις το ταίρι σου, άρα πότε μπαίνεις στο ψητό;

Άλλο ένα σημείο που με ανησυχεί, είναι το γεγονός ότι το τραπέζι μου είναι ακριβώς δίπλα σε αυτό του Ryan, πράγμα που σημαίνει ότι θα ακούσει ότι μαλακία μου έρθει να πω σε κάθε κοπέλα. Για καλή μου τύχη, ο Ryan αποδεικνύεται πολύ φιλικός, κάτι που με ηρεμεί κάπως. Ο ίδιος μου λέει πως οριοθετεί τον εαυτό του ως «switch» , ένα άτομο δηλαδή που εναλλάσσεται στους σεξουαλικούς του ρόλους, εξασκώντας τόσο το dom όσο και το sub. Τα περισσότερα άτομα που βρίσκονται εδώ απόψε είναι ένα από τα δύο.

Καθώς το Bloodstream του Ed Sheeran ακούγεται από τα μεγάφωνα, ετοιμάζομαι να μπω στο πρώτο από τα τετράλεπτα ραντεβού μου.

Η Miranda είναι η πρώτη κοπέλα που έρχεται προς το μέρος μου. Είναι στα τελευταία 20-κάτι της και φοράει ένα φλοράλ φόρεμα. Η κάπως μαζεμένη της εμφάνιση δεν μου κάθεται καλά σε αυτό το σκηνικό. «Είμαι μια service dom. Κοινώς, μου αρέσει να χτυπάω κόσμο. Αλλά μόνο επειδή αρέσει και σε αυτούς», μου λέει.

Να και ο αλτρουισμός.

«Έχω πολλά αισχρά πράγματα μέσα μου τα οποία δεν θα ήθελα να συζητήσω. Δεν μπορείς να τα βγάλεις όλα στην φόρα σε κάτω από τέσσερα λεπτά», μου εξηγεί, αρνούμενη να πάρει ένα από τα πατατάκια που της προσφέρω.

Η επόμενη είναι η Hannah, μια δασκάλα. Είναι sub, κάτι που μου λέει πως οφείλεται στην δουλειά της. Το ότι πρέπει να ελέγχει και να διδάσκει παιδιά όλη μέρα, τη κάνει να θέλει να δίνει τον έλεγχο σε κάποιον άλλον στον ελεύθερό της χρόνο. Μου εξηγεί τις δυσκολίες της φετιχιστικής dating σκηνής.

«Πάντα έρχονται και μου μιλάνε subs στα κλαμπ», μου λέει. «Δεν κρύβονται καν. Με ρωτάνε αν μπορούν να με γλύψουν. Ούτε καν, καλά-καλά δεν τους ξέρω».

Ποιος είναι ο πιο περίεργος τύπος με τον οποίο έχεις βγει;

«Γνώρισα έναν ημι-βιαστή μια φορά. Με ρωτούσε συνέχεια αν ήμουν OK με διάφορα που μου έκανε, αλλά μετά προσπαθούσε να τα κάνει ούτως ή άλλως. Ήμουν τυχερή που ξέρω αυτοάμυνα».

Μια άλλη γυναίκα, η Lynne, είναι παντρεμένη με έναν τύπο που της ζητάει να τον ξεφτιλίζει. Για εκείνη, παίζει ρόλο και η ηλικία.

«Είμαι 43 και επικοινωνούν μαζί μου κάτι 21χρονα! Έχουν τα μισά μου χρόνια!»

Πειράζει;

«Ναι, από άποψη εμπειρίας πειράζει. Μια φορά είχα κάνει μια ιστορία με έναν 21χρονο, αλλά τελείωσε σε έξι λεπτά ο τύπος».

Ένα πράγμα που με μπερδεύει είναι πως πολλές από τις γυναίκες που συναντώ έχουν κάποια φετίχ τα οποία όμως δεν βρίσκουν ιδιαίτερα ερωτικά. Η Kathryn, μια 40αρα λογίστρια, μου εξηγεί πως γουστάρει το Ιαπωνικό rope bondage όχι επειδή το βρίσκει σέξι, αλλά επειδή «έχει γέλιο». Η Andrea μου λέει πως συχνάζει στο Club Pedestal, ένα μέρος όπου οι γυναίκες γίνονται αντικείμενα λατρείας για sub άντρες. Θεωρεί όμως ερεθιστικό το να απλώνει τα πόδια της πάνω σε έναν άντρα και να τον χρησιμοποιεί για τραπεζάκι του καφέ;

«Όχι, στο σεξ είμαι πιο εγκεφαλικός τύπος».

Γιατί λοιπόν να πας εκεί, αφού δεν έχει να κάνει με το σεξ για σένα;

«Έχει απλά ενδιαφέρον. Είναι διαφορετικό από μια κανονική κλαμπ βραδιά, όπου οι γυναίκες υποτάσσονται στους άντρες».

Η Laura, η οποία φαίνεται να έχει πιει περισσότερο αλκοόλ από οποιοδήποτε άλλο άτομο εδώ μέσα, είναι πιο ανοιχτή σχετικά με τα γούστα της.

«Μου αρέσουν τα μπουντρούμια», μου λέει μεθυσμένα. «Και γουστάρω αίμα».

Αίμα;

«Το βρίσκω πολύ σέξι. Με ανάβει. Μου αρέσει να υπάρχει αίμα παντού».

Μια άλλη κοπέλα που δεν ντρέπεται να μιλήσει για τα γούστα της είναι η Samantha.

«Μου αρέσουν πολύ τα βασανιστήρια γεννητικών οργάνων. Πέη, όρχεις, τέτοια. Τα υπερβολικά βασανιστήρια. ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ», μου λέει με έμφαση.

Νιώθω το στόμα μου να στεγνώνει, αλλά την ρωτάω αν είναι επικίνδυνο.
«Ναι».
Πόσο επικίνδυνο;
«Μου αρέσουν τα συρραπτικά».
Μάλιστα.
«Και ευνουχισμό αν γουστάρεις».
Σοβαρά τώρα;
«Ναι, αν ήθελες. Και αν αφήσουμε στην άκρη το νομικό κομμάτι».

Και όταν δεν βασανίζεις αντρικά γεννητικά όργανα τι κάνεις;

«Είμαι χειρουργός», μου λέει. Ξεφυσά και ρίχνει μια ματιά γύρω της. «Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα με αυτά τα event; Δεν υπάρχουν αληθινοί φετιχιστές».

Όταν πλέον τελειώνει η βραδιά, νιώθω πως αντιλαμβάνομαι πολύ καλύτερα την φετιχιστική σκηνή του Λονδίνου, τουλάχιστον την γυναικεία της πλευρά και περιέργως την βρίσκω πιο «κανονική» από ό,τι περίμενα. Η πλειοψηφία παίζει είτε με dom είτε με sub, κάτι που αν κρίνει κανείς και από κάποιες πρόσφατες κινηματογραφικές ταινίες – όπως το Secretary, το Nymphomaniac και το Fifty Shades of Grey – δεν είναι δα και τόσο πρωτότυπο πια.

Φεύγοντας, πέφτω πάνω στον Danny και τον ρωτάω πως κύλησε η βραδιά του.

«Καλά» μου λέει και κάνοντας μια μικρή παύση συμπληρώνει πως «αλλά υπήρχαν μερικές γυναίκες εδώ απόψε που μόλις τις άκουσα σκέφτηκα πως ήταν πολύ hardcore για τα γούστα μου»

Όλα τα ονόματα έχουν αλλάξει για τις ανάγκες του άρθρου.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.