Κείμενο: Παύλος ΤουμπέκηςΑπό πολύ μικρή ηλικία, θυμάμαι τον πατέρα μου να προσπαθεί να με πείσει ότι τα τατουάζ «φωτογραφίζουν» έναν φυλακισμένο, έναν ναρκομανή, γενικά έναν περιθωριοποιημένο. Αν και σε πολλά πράγματα κατάφερε να με επηρεάσει, ποτέ δεν μπόρεσε να μετριάσει τον θαυμασμό μου απέναντι στην τέχνη της δερματοστιξίας. Έτσι, κρυφά σε έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο, συγκέντρωνα από μικρός, χιλιάδες φωτογραφίες -ακόμα το κάνω- από μικρά, μεγάλα, έγχρωμα και ασπρόμαυρα σχέδια τατουάζ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με τη σκέψη ενός τατουάζ όλο και πιο έντονη τον τελευταίο καιρό στο μυαλό μου, αλλά ταυτόχρονα με την ραγδαία εξάπλωσή του ως μόδα να με «τρενάρει», η διοργάνωση του 9ου Athens Τattoo Convention φάνταζε το ιδανικό μέρος για να το επισκεφθώ.Πολλοί φίλοι μου, με τατουάζ, που είχαν πάει σε κάποιες από τις προηγούμενες οκτώ διοργανώσεις, μου είπαν ότι εκεί είτε σιγουρεύεσαι ότι θες να κάνεις τατουάζ είτε το αναστέλλεις, μιας και ο ήχος από τις εκατοντάδες μηχανικές βελόνες θα σε ανατριχιάσει.
Το ετήσιο «αθηναϊκό» συνέδριο των καλλιτεχνών από τον χώρο του τατουάζ, είναι ουσιαστικά τρία πράγματα: διαγωνισμός για την ανάδειξη των καλύτερων τατουάζ, έκθεση σχεδίων και πολλά μικρά tattoo studio, που λειτουργούν κανονικά.Στα δικά μου μάτια, το 9ο Athens Tattoo Convention, που έλαβε χώρα στο κλειστό γήπεδο Tae Kwon Do στο Παλαιό Φάληρο, το τριήμερο 15-17 Μαΐου, ήταν η χαρά μίας ολόκληρης κουλτούρας. Αυτής των σκεϊτάδων, των γκραφιτάδων, των Χαρλεάδων και κάθε λογής ακομπλεξάριστης κοινότητας ανθρώπων.