«Κάπως έτσι δίνουμε χέρια εμείς εδώ» μου λέει ο Enrique Morones καθώς πιέζει τα δάχτυλα του στον ψηλό φράχτη με το συρματόπλεγμα στα σύνορα.Προσπάθησα να φτάσω τα δάχτυλά του και με κάποιο τόπο να τα κρατήσω. Αυτός, ακτιβιστής υπέρ των μεταναστών, βρισκόταν από την μία πλευρά στις ΗΠΑ, και εγώ βρισκόμουν από την άλλη πλευρά στο Μεξικό. Ήμασταν όμως και οι δύο στο Πάρκο Φιλίας, ένα κοινόχρηστο άνοιγμα μεταξύ του San Diego και της Tijuana. Δύο φορές την εβδομάδα, οι οικογένειες που τις χωρίζει το θέμα του μεταναστευτικού επιτρέπεται να συναντηθούν εδώ, πιέζοντας τα πρόσωπά τους στα σκουριασμένα κάγκελα και τα διαβρωμένα σύρματα, ενώ ταυτόχρονα τεντώνονται στην προσπαθειά τους να έρθουν όσο το δυνατόν πιο κοντά γίνεται.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Από το πάρκο, ο τοίχος φτάνει μεχρι κάτω από έναν λόφο, και διασχίζει μία παραλία προτού τελικά εξαφανιστεί μέσα στον ωκεανό. Η αμερικανική πλευρά είναι πάντα έρημη, αλλά ακόμη και τον Ιανουάριο, πληθώρα Μεξικανών οικογενειών επισκέπτονται το σημείο κατά μήκος της ακτής για βόλτα. Όταν φθάνουν στον τοίχο, όλοι σταματούν και κοιτούν. Μία πρόσφατη καταιγίδα, είχε παρασύρει μέρος του αλυσιδωτού φράχτη, αφήνοντας μόνο μία στενή απόσταση μεταξύ των δοκών στήριξης. Η μετατόπιση της άμμου είχε μετακινήσει δύο εξ αυτών μακρύτερα από τις άλλες. Είδα τις οικογένειες να γελούν και να δείχνουν, και περίμενα. Προτού καταφέρουν να περάσουν αυτό το εμπόδιο, όλοι φαινόταν να είχαν στο μυαλό τους το πως θα περάσουν άλλα εμπόδια. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος.Ένας άντρας έτρεξε και πέταξε μια μπάλα μέσα από το κενό προς την Αμερικανική παραλία. Τα δύο του σκυλιά έτρεξαν πίσω από τη μπάλα περνώντας εύκολα μέσα από το φράχτη. Οι συνοριοφύλακες των ΗΠΑ σήκωσαν τα κιάλια τους και παρακολουθούσαν το Πάρκο Φιλίας μέχρι να επέστρεψουν τα σκυλιά στη θέση τους. Στη συνέχεια, ένα αγόρι πέντε χρονών γλίστρησε ανάμεσα στις στήλες του φράχτη, αλλά έκατσε πολύ κοντά στο κενό σε περίπτωση που οι πράκτορες των συνόρων τρέξουν από πίσω του. Αυτοί όμως απλά χτύπησαν την κόρνα του Land Rover τους, αρκετό για να στείλει το αγόρι γρήγορα πίσω.Το επόμενο παιδί όμως ήταν πιο τολμηρό. Όταν του χτύπησαν την κόρνα, αυτό του αψήφισε και έγραψε το όνομα του -Luis- στην απαγορευμένη άμμο. Οι γονείς του επευφημούσαν στα ισπανικά, λέγοντας «Είσαι ένας Αμερικανός τώρα!». Το επόμενο παιδί έτρεξε εκατοντάδες μέτρα στην παραλία για να κυνηγήσει τους ξένους γλάρους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κάθε οικογένεια που ήταν εκεί ανακάλυπτε διαφορετικούς τρόπους διασκέδασης. Ενώ κάποιοι στριμώχνονταν στις στήλες για να βγάλουν φωτογραφίες, άλλοι γελούσαν αφού κατάφερναν να περάσουν το κενό. Γελούσαν ακόμα και αυτοί που δεν το περνούσαν. Άλλοι έπαιζαν σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο, ενώ άλλοι τραγουδούσαν το "Born in the USA".
Ενίοτε η κατάσταση είχε πιο σοβαρό τόνο. Ένας από τους γονείς, ο Jose, μας μιλούσε σε τέλεια αγγλικά για τα παιδικά του χρόνια στην California, προτού απελαθεί επειδή είχε συλληφθεί σε κατάσταση μέθης στην εφηβεία του. Ο ίδιος επέμενε, ότι «Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αυτός ο τοίχος πρόκειται να πέσει». Εν τω μεταξύ όμως, παρατηρούσε τον τετράχρονο γιο του, Patrick, καθώς διέσχιζε το αόρατο σύνορο ξανά και ξανά, σχεδόν σαν να μην υπήρχε καθόλου.Ακολουθήστε το τελευταίο project του Roc Morin στο World Dream Atlas.
