Κείμενο: Γιάννης Παναγιωτόπουλος

Το ξυπνητήρι μου χτύπησε στις 8:15 ώρα Ελλάδας, το πρωί της Τετάρτης. Αφού το απενεργοποίησα και χωρίς να σηκωθώ από το κρεβάτι, μπαίνω στα ειδησεογραφικά sites να δω τι έγινε στις αμερικάνικες εκλογές. Όλος ο πλανήτης περίμενε να δει την έκβαση της «τοξικής» προεκλογικής περιόδου για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ο Τραμπ είχε ουσιαστικά κερδίσει, έμεναν κάποιες πολιτείες για να φτάσει το νούμερο «270» που θα του έδινε και επίσημα τη νίκη. Η Χίλαρι Κλίντον και μαζί της το ανά τον κόσμο δημοκρατικό «αντι-Τραμπ» κίνημα είχε χάσει.

Βγαίνω έξω και νιώθω ότι κάτι έχει αλλάξει. Κάτι ακόμα δηλαδή, επειδή εδώ και καιρό, από τις 9 Σεπτεμβρίου του 2001 για την ακρίβεια, δεν έχουμε πλήξει. Το ένα κοσμοϊστορικό γεγονός διαδέχεται το άλλο. Μετά τον Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ. Ένας ακόμη «Μπους» ή ο Αμερικανός «Πούτιν»; Ή μήπως Χίτλερ; Ισως Μουσολίνι; Τι θα γίνει στην Ευρώπη; Πώς «κατάφερε» κι έχασε η Χίλαρι; Με αυτές τις σκέψεις αρχίζουμε να μιλάμε με κόσμο, κυρίως νέους ανθρώπους. Πώς ξύπνησαν αυτή την Τετάρτη;

Δεν συμφωνώ καθόλου με τον Τραμπ. Οι απόψεις του είναι ρατσιστικές προς τους γκέι, τους Αφροαμερικανούς, τους μουσουλμάνους. Αλλά και ο τρόπος που τις εκφράζει, βγάζει μίσος. Καμία τεκμηρίωση σε αυτά που λέει. Απευθύνεται στα ταπεινά ένστικτα των ανθρώπων. Έχω συγγενείς στο Κονέκτικατ, ευτυχώς εκεί οι περισσότεροι ήταν υπέρ της Κλίντον. Όχι ότι αυτή ήταν κατάλληλη για πρόεδρος. Προσπάθησε υπερβολικά να απευθυνθεί στις γυναίκες και φαίνεται πως έχασε όλους τους άνδρες. Τουλάχιστον εκείνη ενδιαφερόταν περισσότερο για την Ελλάδα. Ο Τραμπ θα κοιτάξει κυρίως να κάνει συμφωνίες με τη Ρωσία και λόγω της στάσης του προς τους μουσουλμάνους, ίσως προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα στη Συρία και την Τουρκία.

Οι υποψηφιότητες του Τραμπ και της Χίλαρι είναι η κατάντια του Αμερικανού πολίτη. Η πολιτική στην Αμερική έχει εκφυλιστεί, υπάρχει μόνο πολιτικό μάρκετινγκ. Υπό αυτή την έννοια κι οι δύο είναι λαϊκιστές. Ο μεν Τραμπ επιμένει στα εθνικοφυλετικά ζητήματα και την ξενοφοβική ρητορική. Η δε Χίλαρι, στον δρόμο του άνδρα της και των Μπους, επαναλαμβάνει τα γνωστά νεοφιλελεύθερα περί επενδύσεων που έχουμε δει ότι καταλήγουν σε πολέμους. Τώρα γιατί κέρδισε τελικά ο Τραμπ; Μάλλον επειδή είναι πιο καθαρόαιμος λαϊκιστής. Εγώ πάντως δεν θα πήγαινα καν να ψηφίσω αν ήμουν Αμερικανός. Μάλλον θα προσπαθούσα να συμμετέχω σε ένα ριζοσπαστικό κίνημα, σαν κι αυτά που κατά καιρούς έχουν υπάρξει στις ΗΠΑ.

Είναι ακραίο αυτό που συνέβη, μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Δεν το περίμενα με τίποτα. Ο τύπος έχει κάνει ακραία ρατσιστικές δηλώσεις. Ειδικά αυτό που είπε ότι θα χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό. Μπορεί να έχουμε από εμφύλιο στην Αμερική μέχρι και πόλεμο με άλλη χώρα. Με τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, παίζει να είμαστε η επόμενη γενιά που θα ζήσει δολοφονία προέδρου, μετά τον Κένεντι. Η αλήθεια βέβαια είναι πως κι η Κλίντον είναι απαίσια. Οι δυο τους ήταν οι χειρότεροι δυνατοί υποψήφιοι. Αν ήμουν Αμερικανός δεν θα πήγαινα καν να ψηφίσω.

Έμοιαζε σαν αναπόφευκτη η νίκη του Τραμπ παρά το κλίμα που είχε δημιουργηθεί υπέρ της Χίλαρι. Είχε πολύ καιρό η Αμερική να βρει έναν ηγέτη τέτοιου είδους. Κάποιον που να μπορεί να παρακινεί τα πλήθη και να μιλήσει στο λαϊκό αίσθημα με αυτόν τρόπο. Ο Τραμπ μίλησε με τρόπο που αφορά περισσότερο τους πολίτες σε πιο τοπικό και πρακτικό επίπεδο. Επίσης το γεγονός πως είναι τεχνοκράτης και όχι πολιτικός ενέπνευσε εμπιστοσύνη στους Αμερικανούς και τους έπεισε πως θα είναι αποτελεσματικός και χρήσιμος. Με αυτό το σκεπτικό ίσως κι εγώ του έδινα ένα χρονικό περιθώριο, ίσως λόγω της πολιτικής του απειρίας κάνει κάποια πράγματα σωστά. Φυσικά εγώ αν ήμουν εκεί θα ψήφιζα τη Χίλαρι. Συμφωνώ με πολλές από τις απόψεις της και θα ήθελα να τη δω πρόεδρο, να είναι μια γυναίκα στο Λευκό Οίκο.

Βλέπω τη νίκη του Τραμπ ως έκφανση του αντισυστημικού ρεύματος που υπάρχει σε όλο τον πλανήτη, κατά της παγκοσμιοποίησης. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως η συγκεκριμένη εξέλιξη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Εκφράζει όμως μια αντίδραση. Βέβαια, το περίμενα. Η μικρή διαφορά που εμφανιζόταν στις δημοσκοπήσεις και η αδυναμία των εταιρειών δημοσκοπήσεων να καταγράψουν την αντισυστημική ψήφο, έδειχναν πως ερχόταν η νίκη του Τραμπ. Προσωπικά θα προτιμούσα ένα τρίτο κόμμα να έχει πάρει έστω ένα 5%. Υπάρχει ανάγκη για κάτι τέτοιο στην Αμερική.

Νιώθω απογοητευμένη. Πίστευα πως οι Αμερικανοί θα ψήφιζαν λίγο πιο έξυπνα. Δεν περίμενα πως θα βγει πρόεδρος των ΗΠΑ ένας άνθρωπος που έχει κάνει τόσο ρατσιστικές δηλώσεις, που συμπεριφέρεται σεξιστικά, που θέλει να κλείσει τα σύνορα με τείχος. Η αδελφή μου είναι μετανάστρια στην Αμερική και μου έλεγε πως δεν ήθελε με τίποτα να βγει ο Τραμπ. Σκεφτόμουν πως ίσως ήταν και για μένα μια προοπτική να πάω να εργαστώ εκεί αλλά τώρα, με αυτό τον πρόεδρο, δεν μου φαίνεται τόσο πιθανό, είμαι κουμπωμένη. Εντάξει, και στην Ευρώπη ανεβαίνει η ακροδεξιά, στην Ελλάδα έχουμε τη Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα, αλλά τώρα μιλάμε για τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι σοβαρό.

Δεν έχω εκπλαγεί. Το mainstream πολιτικό σύστημα καταρρέει παντού. Βλέποντας τα πράγματα με ευρωπαϊκή ματιά, σαν Ιταλός που μένει στην Ελλάδα, η Κλίντον αντιπροσωπεύει την παλιά πολιτική κάστα. Μετά από οκτώ χρόνια προεδρίας του Ομπάμα, οι Αμερικανοί ήθελαν να αλλάξουν και δυστυχώς βρέθηκε ο Τραμπ που είναι χαρισματικός στην επικοινωνία και κατά τη γνώμη μου ταυτίζεται σε πολλά με την πλειοψηφία του πληθυσμού των ΗΠΑ. Δυστυχώς. Στο θέμα της οπλοκατοχής για παράδειγμα. Στην Αμερική μπορείς να αγοράσεις όπλα και στο σούπερ-μάρκετ. Κι αυτή η ιδέα της ισχυρής Αμερικής, τους αρέσει. Αν ήμουν Αμερικανός θα ψήφιζα την Κλίντον για να μη βγει ο Τραμπ, χωρίς αυτό να σημαίνει πως τη συμπαθώ. Δεν ήταν η κατάλληλη υποψήφια για τους Δημοκρατικούς.

Περισσότερα από το VICE

Άνθρωποι που Έχουν Σκοτώσει Μιλούν για το Συναίσθημα να Αφαιρείς μια Ζωή

Ρωτήσαμε Έναν Ειδικό τι θα Συμβεί αν ο Donald Trump Γίνει στ' Αλήθεια Πρόεδρος

Ο Καλλιτέχνης που Μετατρέπει σε Σκίτσα Φωτογραφίες με Πέη