«Γεια σας, Είμαι ο Χάρης και Αποφάσισα να Αυτοκτονήσω»

Ένας νέος άνθρωπος, γύρω στα 30, κάθεται μόνος του σε ένα διαμέρισμα. Στήνει μια κάμερα, στέκεται απέναντό της και απευθύνεται, ουσιαστικά, στο κοινό. «Γεια σας, είμαι ο Χάρης και αυτό είναι το πρώτο βίντεο που φτιάχνω. Θα ακολουθήσουν μερικά ακόμη. Το σημαντικό που θέλω να πω είναι πως αποφάσισα να αυτοκτονήσω. Μέσα στις επόμενες μέρες θα αφαιρέσω τη ζωή μου. Αυτά». Η παραπάνω σκηνή είναι το μόνο που μας αποκαλύπτει το τρέιλερ της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας του Νίκου Πουρλιάρου με τίτλο «Time is up».

Ένα φιλμ για τη μοναξιά και το φλερτ με την αυτοκτονία. Τα ασπρόμαυρα πλάνα του, αλλά και η εκκωφαντική σιωπή ανάμεσα στις παύσεις της πρόζας, μου κέντρισαν το ενδιαφέρον. Μίλησα με τον σκηνοθέτη για να μάθω περισσότερα γι' αυτήν τη νέα ταινία που έχει ήδη μπει στη λίστα με εκείνες που σκοπεύω να δω μέσα στο επόμενο διάστημα.

VICE: Μέχρι στιγμής, έχεις ολοκληρώσει τρεις ταινίες μικρού μήκους. Θες να μου πεις πρώτα κάποια πράγματα γι'αυτές;
Νίκος Πουρλιάρος: Πρόκειται για τρεις ταινίες που έκανα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στη σχολή κινηματογράφου. Εκεί, κάναμε κάτι ωραίο. Αντί να παραδώσουμε εργασίες θεωρητικού επιπέδου, μας είπαν: «πάρτε εξοπλισμό από τη σχολή, βγείτε έξω και γυρίστε ταινία». Αυτό ήταν ένα πολύ ωραίο στοίχημα. Οι ταινίες μου κατέληξαν σε διάφορα φεστιβάλ. Η πρώτη μου, το «Half Life», συγκέντρωσε τις περισσότερες συμμετοχές. Στις άλλες δύο δεν το κυνήγησα πολύ, λόγω των επαγγελματικών μου υποχρεώσεων, αλλά κυρίως επειδή είχα στο μυαλό μου πως θέλω να γυρίσω μία μεγάλου μήκους.

Απ' ό,τι γνωρίζω, είσαι αρθρογράφος. Η δουλειά σου βοηθά στη συγγραφή ενός σεναρίου ή βάζει φρένο στη σκέψη σου;
Προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ, επειδή μπορώ βγαίνοντας στον δρόμο να βρω έμπνευση - την «είδηση», όπως λέμε και στη δημοσιογραφική ορολογία. Ήμουν πολύ άνετος στο να ψάξω. Η δημοσιογραφία και το σινεμά έχουν ένα κοινό στοιχείο: και στα δύο θα πρέπει να παρουσιάσεις κάτι απολύτως τεκμηριωμένο. Μπορεί μια ταινία να αποτελεί ένα καλλιτεχνικό έργο, αλλά θα πρέπει το σενάριο να είναι συμπαγές και έτοιμο να απαντήσει κάθε πιθανή, ή απίθανη ερώτηση.

---

Διαβάζοντας για τις ταινίες σου, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός, ότι το «Half Life» προβλήθηκε σε πολλά ιατρικά συνέδρια. Πώς έγινε αυτό;
Η ταινία διαγωνίστηκε σε ένα φεστιβάλ στο Μπιλμπάο, αφήνοντας καλές εντυπώσεις. Κάποια στιγμή, μερικούς μήνες μετά, μου στέλνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής ένα mail, μέσω του οποίου μου είπε πως την ήθελαν για ένα συνέδριο επιδημιολόγων. Να σου πω την αλήθεια κολακεύτηκα και είπα αμέσως ναι. Στη συνέχεια τη ζήτησαν από ένα ακόμη ιατρικό συνέδριο στην Ισπανία. Έχω την εντύπωση, στη δεύτερη περίπτωση, το συνέδριο είχε να κάνει με τις αντιστάσεις που έχουμε ως κοινωνίες απέναντι στο φαινόμενο του HIV, καταλήγοντας πως είναι κάτι παραπάνω από επιδημία. Είναι περισσότερο ένα κοινωνικό φαινόμενο.

Για πες μου δυο λόγια για το «Time is up».
Τo «Time is up» είναι μια ταινία με μηδενικό μπάτζετ και σε αυτήμ παίζει ο Βασίλης Τσιγκριστάρης, που έχει πρωταγωνιστήσει και στις τρεις προηγούμενες προσπάθειές μου. Μαζί έχουμε μια πολύ καλή, επαγγελματική χημεία και όταν έγραφα το σενάριο της ταινίας, είχα αυτόν στο μυαλό μου ως πρωταγωνιστή. Επειδή δεν είχαμε λοιπόν μπάτζετ, βάλαμε όλα τα άλλα. Σκληρή δουλειά, αυταπάρνηση και ψυχή. Το αποτέλεσμα, δεδομένων των συνθηκών, μας άφησε όλους ευχαριστημένους.

Υπάρχει κάποιος λόγος που προτιμάς το ασπρόμαυρο;
Ξέρεις, το καλό που μου έκανε η σχολή ήταν πως με βοήθησε να βρω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Πήγα σχετικά μεγάλος και ήμουν αρχικά λίγο υπεράνω, ξέρεις, πως έχω δει πολύ σινεμά και πως έχω ήδη δύο πτυχία, πως έχω διαβάσει και νόμιζα γενικά πως είχα μια ολοκληρωμένη άποψη και εικόνα πάνω στο σινεμά. Το ασπρόμαυρο ταιριάζει πολύ στις ταινίες μου, οι οποίες είναι σκληρά κοινωνικά δράματα. Με γοητεύει να πηγαίνω σε σημεία που δεν πάνε άλλοι και να τραβάω το πέπλο της υποκρισίας που έχουμε ως κοινωνία. Επίσης, πέραν του ασπρόμαυρου, οι ταινίες μου έχουν φυσικό φως -δεν χρησιμοποιούμε προβολείς- και μονοκάναλο ήχο. Ουσιαστικά, η μόνη επεξεργασία που γίνεται είναι το μοντάζ και αυτό είναι το προσωπικό μου στιλ.

[VICE Video] Σαρωνικός SOS

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Στο τρέιλερ της ταινίας βλέπουμε τον βασικό χαρακτήρα, τον Χάρη, να μιλά σε μία κάμερα. Είναι ουσιαστικά η κάμερα, τα μάτια του κοινού;
Αυτό είναι κάτι που με απασχολεί κι εμένα αρκετά. Η δική μου ανάγκη είναι αυτή ακριβώς. Επειδή ήξερα πως δεν έχω τη δυνατότητα να έχω τέλειο ήχο, ή να κάνω απεριόριστες λήψεις, αποφάσισα να βγάλω τις αδυναμίες αυτές προς τα έξω και να βάλω τη κάμερα στη θέση του κοινού. Να το χρησιμοποιήσω αυτό σε όλες τις εκφάνσεις.

Αν είχες ένα σχετικά καλό μπάτζετ, θα άλλαζε η ταινία;
Τα δύο πράγματα που θα άλλαζαν είναι πως θα μπορούσαν να πληρωθούν οι ηθοποιοί και το πολυπληθές συνεργείο των δύο ατόμων που είχαμε (γέλια). Αν υπήρχε ένα μπάτζετ, θα μπορούσα σίγουρα να κάνω μερικές λήψεις παραπάνω και να έχω ένα καλύτερο ηχητικό σύστημα. Αισθητικά δεν θα άλλαζε κάτι, απλώς θα ήμασταν λίγο πιο χαλαροί σε κάποια πράγματα.

Ποιο ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο που άκουσες για την ταινία;
Όταν τελειώσαμε με το μοντάζ, ζήτησα από έναν φίλο, ο οποίος εργάζεται σε τεχνοκρατικό πόστο, να καλέσει τους συνάδελφους του και όποιον άλλο ήθελε για να δουν ένα βράδυ την ταινία και να μου πουν την άποψή τους. Πριν ξεκινήσει η προβολή, τους ζήτησα να μην είναι ευγενείς και να είναι σκληροί στην κριτική τους. Το σαλόνι του φίλου μου είναι μεγάλο και η κουζίνα βρίσκεται πίσω από ένα πάσο. Εγώ, κατά τη διάρκεια της ταινίας, είχα πάει στην κουζίνα, είχα πάρει ένα μπλοκ και σημείωνα τις αντιδράσεις που είχε ο κόσμος στην εκάστοτε σκηνή. Οφείλω να σου πω ότι επρόκειτο για μία ευεργετική εμπειρία. Οι άνθρωποι αυτοί πρόσεξαν πράγματα που εγώ είχα βάλει ενστικτωδώς, χωρίς να τα σκεφτώ πολύ και τελικά λειτούργησαν. Σε αυτήν τη μάζωξη, λοιπόν, είχε έρθει και μία ψυχίατρος, η οποία μου είπε ότι το σενάριό μου ήταν απόλυτα μονωμένο επιστημονικά. Δηλαδή, πως όταν ένας άνθρωπος παρουσιάζει αυτοκτονικό ιδεασμό, αντιδρά ακριβώς έτσι. Αυτό ήταν το καλύτερο κομπλιμέντο που άκουσα για την ταινία μου. Σε μια δεύτερη προβολή που έκανα μετά -επειδή μου άρεσε η εμπειρία-, κάλεσα και μία ψυχολόγο που μου είπε ακριβώς το ίδιο.

Θα μπορούσες να κάνεις ταινίες για συνέδρια.
Ναι, μου το έχει αναφέρει και μια παραγωγός αυτό. Ότι μια πηγή εσόδων για τις ταινίες είναι και τα συνέδρια. Ειλικρινά, δεν το ήξερα αυτό.

Πού μπορεί να δει κάποιος την ταινία;
Η ταινία έχει κατατεθεί επίσημα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, οπότε θα προβληθεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ. Ακόμα δεν γνωρίζω περισσότερα, απλώς με ενδιαφέρει να επικοινωνήσει η ταινία με τον κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που κάνω ταινίες, για να επικοινωνώ με τον κόσμο.

Περισσότερα από το VICE

Ψηφίστηκε το Νομοσχέδιο για τα Τρανς Άτομα, Ανάμεσα σε Εξωγήινους, Ρατσισμό και Ομοφοβία

Τα Φρέσκα Στατιστικά του Pornhub: Στην Άρτα Ψάχνουν για «Big Tits» και στην Κέρκυρα για «Cartoon»

Μια Ιστορία Μίσους με Πρωταγωνίστρια μια Παίκτρια σε Ριάλιτι Μόδας της Ελληνικής Τηλεόρασης