Η Ιστορία Πίσω από το «Πρώτο Τραγούδι για το Ecstasy»

Το ecstasy είναι τόσο ταυτόσημο σήμερα με τη νυχτερινή ζωή, που για πολλούς είναι δύσκολο να φανταστούν πώς θα είναι μια βραδιά έξω χωρίς E.

Στη βρετανική μουσική, το E συνήθως πιστώνεται στην acid house και στο δεύτερο καλοκαίρι του έρωτα: μια παγιωμένη εικόνα παιδιών να ιδρώνουν και να χορεύουν σε clubs, χωράφια και αποθήκες το 1988, ενωμένα από την οικουμενική  συναισθηματική ταύτιση που δημιουργούν ήχοι, που τρελαίνουν το μυαλό. Ωστόσο το 1981, δυο νεαροί άνδρες από το Λιντς βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη, ανακάλυψαν το ναρκωτικό όταν ήταν ακόμα στα σπάργανα και ηχογράφησαν ένα άλμπουμ: το “Non-Stop Erotic Cabaret” των Soft Cell.

Το δίδυμο Dave Ball και Marc Almond ήταν σε παράξενη θέση. Στο ντεμπούτο single τους, “A Man Can Get Lost” είχαν δημιουργήσει  σκοτεινή μελαγχολική ηλεκτρονική μουσική με αναφορές στους Suicide, συνδυάζοντας παρανοϊκούς στίχους με ένα μελωδικό στιλ. Όμως το b-side, “Memorabilia” –που μπλέκει μια ντίσκο μπασογραμμή με ένα φουτουριστικό acid-techno μπιτάκι– είχε αποκτήσει δική του ζωή.

«Το Memorabilia πάτωσε στα charts», λέει γελώντας ο Ball σήμερα. «Αλλά τα clubs το τσίμπησαν. Στο NME ή στο Sounds είχαν ένα chart για το Danceteria στη Νέα Υόρκη και ήμασταν μέσα. Το label μας το είδε και σκέφτηκε: γιατί αυτό το παράξενο πανάγνωστο δίδυμο από το Λιντς ξαφνικά ακούγεται σε ένα από τα πιο μοδάτα clubs της Νέας Υόρκης; Έτσι νομίζω ότι αποφάσισαν να μας δώσουν άλλη μια ευκαιρία.

Η δεύτερη ευκαιρία ήταν τελικά η νούμερο ένα επιτυχία “Tainted Love”,  που έκανε το δίδυμο διάσημους ποπ σταρ.

«Ούτε στο λεωφορείο μπορούσε να μπει ο Marc, του ζητούσε αυτόγραφο μέχρι και ο ελεγκτής», θυμάται ο Ball. Όταν τους προσφέρθηκε η ευκαιρία να πάνε στη Νέα Υόρκη να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους με τον Mike Thorne, την άρπαξαν. «Εκεί μπορούσες να είσαι τελείως ανώνυμος», θυμάται ο Ball. Το δίδυμο άρχισε αμέσως να ζει τη ζωή στην πόλη, σαρώνοντας τα clubs. Ο Almond, λέει ο Ball, λάτρευε την «ανωμαλία» της Νέας Υόρκης. «Το παράδοξο πλούτου και ακραίας φτώχειας, ηθικής και ακολασίας, υπήρχε παντού».

Την πρώτη τους νύχτα εκεί, πήγαν στο Studio 54 και ο Almond πήρε έναν μυστηριώδη συνδυασμό ναρκωτικών, και βρέθηκε σε άσχημη κατάσταση. Τον έσωσαν κάτι κορίτσια και λίγα βράδια αργότερα συνάντησε μία από αυτές στο αφτεράδικο club Berlin. Σύντομα θα γινόταν γνωστή ως Cindy Ecstasy. «Έμελε να αλλάξει τη ζωή μου και τη ζωή του Dave», έγραφε ο Almond στην αυτοβιογραφία του του 1999, “Tainted Life”. Είχε ένα πολύ σπάνιο καθαρό ecstasy, που έδωσε στον Ball και τον Almond. «Δεν έμοιαζε με τίποτα απ’ όσα είχα δοκιμάσει», θυμάται ο Ball.

Αυτό συνέβη τόσο παλιά που το E ήταν ακόμα νόμιμο στην Αμερική και θα παρέμενε νόμιμο ως το 1985. Το MDMA  πατενταρίστηκε το 1912 από μία γερμανική φαρμακευτική εταιρεία, αλλά δεν δοκιμάστηκε σε ανθρώπους μέχρι που το δοκίμασε ο Αμερικανικός Στρατός κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Όταν επανασυντέθηκε από τον Alexander Shulgin το 1965 –αφότου ο ίδιος είχε μια εμπειρία με μεσκαλίνη που του άλλαξε τη ζωή και ήθελε να πειραματιστεί κι άλλο με τα ψυχοτρόπα ναρκωτικά– απέκτησε καινούργια ζωή.

Το 1977 ο Shulgin το παρουσίασε στον ψυχολόγο Leo Zeff, που έγινε φανατικός ως προς τις θεραπευτικές του δυνατότητες και το σύστησε σε χιλιάδες επαγγελματίες στις ΗΠΑ, που τον μιμήθηκαν αμέσως. Παρέμεινε στους ιατρικούς κύκλους ως το 1983, όταν ένα καρτέλ κοκαΐνης από το Τέξας συνειδητοποίησε τη δυναμική που μπορούσε να έχει στην αγορά και έστησε μια μεγάλη επιχείρηση.

Αυτό σημαίνει ότι τα χάπια με τα οποία προμήθευε η Cindy Ecstasy τους Soft Cell και τον κύκλο των φίλων τους στη Νέα Υόρκη το 1981, βρίσκονταν πιθανότατα από γιατρούς. «Σχεδόν κανείς δεν το ξέρει», είπε τότε στον Almond, σύμφωνα με το βιβλίο του. «Είμαι μία από τους λίγους ντίλερ και υπάρχει μόνο ένας προμηθευτής – όλα προέρχονται από ένα άτομο». Ο Almond θυμάται την πρώτη του φορά. «Η καλύτερη εμπειρία που είχα με ναρκωτικά. Μετά από εκείνο το βράδυ ήθελα να πάρω ecstasy ξανά και ξανά».

Και πράγματι. 

Αλλά τι επίδραση είχε το ecstasy στη μουσική των Soft Cell; Η χρήση του ecstasy γινόταν σε κάποιες ντίσκο και gay clubs, από το Warehouse του Σικάγο ως το Paradise Garage της Νέας Υόρκης, αλλά μήπως αυτή η συνάντηση του δίδυμου με τη Cindy Ecstasy οδήγησε στο πρώτο άλμπουμ για το Ecstasy; Το εναρκτήριο synth στο “Frustration” θα μπορούσε άνετα να είναι ένα groove συγκροτήματος όπως οι Happy Mondays χρόνια αργότερα. Και ενώ το εκπληκτικό “Say Hello, Wave Goodbye” είναι φαινομενικά μια synth μπαλάντα, είναι επίσης ένα τραγούδι βαθιάς ομορφιάς και συναισθηματικής απήχησης που δημιουργεί μια ανατριχίλα όμοια με αυτή του ecstasy.

Ο Almond δεν θέλει να μιλήσει ιδιαίτερα για το ecstasy σήμερα, αλλά στο Tainted Life έγραφε: «Σύντομα αρχίσαμε να πηγαίνουμε στο στούντιο παραζαλισμένοι από τη χρήση της προηγούμενης νύχτας και λίγο αργότερα αρχίσαμε να παίρνουμε στο στούντιο, ιδίως όταν μιξάραμε». Ο Ball λέει ότι υπερβάλλει λίγο. «Ο Stevo Pearce (τότε μάνατζερ των Soft Cell) διέδιδε τον μύθο ότι όλο το άλμπουμ το φτιάξαμε παίρνοντας ecstasy», λέει.

Στην πραγματικότητα, το ecstasy δημιούργησε μια διασκεδαστική ατμόσφαιρα γύρω από ένα άλμπουμ με βάση υλικό που ήδη είχε γραφτεί. Υπάρχουν συνδέσεις με το ναρκωτικό που τις ακούς. Ο Almond λέει πως η Josephine Warden είχε πάρει ecstasy όταν έκανε τους αναστεναγμούς που ακούγονται στο background του “Seedy Films”.

Ωστόσο, αυτό που έκανε το δίδυμο στη συνέχεια ολοκλήρωσε τη μετάβασή τους στη δημιουργία μουσικής με ecstasy, για το ecstasy και για να την ακούς παίρνοντας ecstasy. To remix του “Memorabilia” (1982) από το Non-Stop Ecstatic Dancing είναι σίγουρα μουσική ecstasy. Επτά λαμπερά λεπτά –ο Almond το αποκάλεσε «τον πρώτο acid house techno δίσκο»– που περιλαμβάνουν ακόμα και ραπάρισμα από τη Cindy Ecstasy:

Ο Ball και ο Almond δεν ήταν οι μόνοι από τη Βόρεια Αγγλία που ζούσαν τότε στη Νέα Υόρκη και είχαν ερωτευθεί το ecstasy, την ντίσκο, το clubbing και την ίδια την πόλη. Οι New Order και οι Α Certain Ration είχαν σχεδόν ίδιες εμπειρίες το 1981 και το 1982. Οι New Order βίωσαν μεγάλη μουσική αλλαγή εκεί, κάτι που φάνηκε στο άλμπουμ το ‘83 Power, Corruption and Lies, το οποίο περιλάμβανε ένα κομμάτι που το λέγανε ‘Ecstasy’.

Οι Soft Cell έφεραν τα χάπια στην Αγγλία, μοιράζοντας χαρά σε έναν μικρό κύκλο εκλεκτών φίλων για τα επόμενα χρόνια. Δύο από τους μεγαλύτερους σταρ της δεκαετίας, ο Boy George και ο George Michael πειραματίζονταν με το ναρκωτικό πολύ πριν την έκρηξή του και την επίδρασή του στη βρετανική μουσική (αν και ο Michael Θα έκανε χρόνια να βγάλει το acid house pop hit του “Freedom! ‘90”). Αρκετά μεγάλες παρτίδες άρχισαν να έρχονταν το 1985. Την ίδια χρόνια, το πρώτο βρετανικό άρθρο για το ναρκωτικό δημοσιεύτηκε στο The Face και clubs όπως το Taboo έγιναν hotspot για ecstasy. Το 1986 ήταν η κορύφωση της ανακάλυψης του E στην Αγγλία, καθώς Djs γύριζαν από την Ίμπιζα με ιστορίες, μουσικές και χάπια. Η κουλτούρα του clubbing τότε σημείωσε έκρηξη μαζί με το ecstasy.

Ως το 1988, οι New Order έπαιζαν σε χώρους 10.000 ατόμων και πήγαιναν στην Ίμπιζα για να κάνουν ένα άλμπουμ εμπνευσμένο από την acid house. Στο μεταξύ ο Ball δούλευε με τους Psychic TV για το “Jack the Tab”, ένα άλμπουμ που περιγράφηκε (με πολλές αντιρρήσεις) ως το πρώτο acid house άλμπουμ.

Υπάρχει λοιπόν σχέση ανάμεσα στις περιπέτειες των Soft Cell με το ecstasy στη Νέα Υόρκη το 1981 και την πορεία της βρετανικής ηλεκτρονικής, pop και rave μουσικής τη δεκαετία εκείνη; Και ναι και όχι. Οι Soft Cell εμφανώς επηρέασαν ένα ύφος και ένα στιλ που αντιγράφηκε κατά κόρον, αλλά το ecstasy θέλει τους πάντες στο ίδιο επίπεδο. Η πραγματική του επίδραση θα ερχόταν σε μια εποχή που θα υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι που το δοκίμαζαν μαζί ώστε να γίνει οικουμενικό και επιδραστικό. Υπό πολλές έννοιες, οι Soft Cell ήταν τόσο μπροστά από την εποχή τους στην εξερεύνηση αυτού του χώρου που ενώ ήταν πρωτοπόροι, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να επηρεαστούν άμεσα ή να διαμορφωθούν από αυτή την κουλτούρα, επειδή δεν είχαν πρόσβαση στην ίδια ψυχική κατάσταση ή στις ίδιες εμπειρίες που βιώνεις με τα χημικά.

Όμως αυτό που συνδέει πιο έντονα και χαρακτηριστικά τα πάντα, από τη synth pop των Soft Cell και το acid house groove είναι οι άνθρωποι που μαγεύονταν από τους ήχους των κατά βάση μαύρων gay clubs στη Νέα Υόρκη, το Σικάγο και το Ντιτρόιτ σε μια εποχή που οι acid house ravers έπαιρναν παρακεταμόλη.

«Στη Νέα Υόρκη γινόταν χαμός», λέει τώρα ο Almond καθώς θυμάται να μαγεύεται από τους ήχους του Patrick Cowley και της Grace Jones. «Αν η ζωή μετριέται με τις εμπειρίες, τότε αυτό το ταξίδι είχε πάρα πολλές».

Η Αφροδίτη Λατινοπούλου Έσπασε το «Κοντέρ» της Γραφικότητας

Ρώτα την Μπάρα: H Σμαράγδα Πιστεύει ότι Φλερτάρουμε σαν να Πηγαίνουμε Σούπερ-Μάρκετ

Ζεϊμπέκικο σε Ταβέρνα ο ΓΑΠ, Χορό σε Μπαράκι ο Ανδρουλάκης

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.