Έτσι Είναι το Lockdown σε Αθήνα και Επαρχία

Ήταν Πέμπτη 5 Νοεμβρίου, όταν σε ακόμα ένα διάγγελμα του ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε ότι η χώρα μπαίνει για δεύτερη φορά σε καραντίνα. Γεγονός που πολλοί το υποπτεύονταν, ταυτόχρονα, όμως, όλοι το απεύχονταν. Σύντομα συμπληρώνονται δύο μήνες από την έναρξη της δεύτερης περιόδου του «εγκλεισμού» και με τα μέχρι στιγμής δεδομένα – αριθμός κρουσμάτων, εμβολιασμός πληθυσμού - δεν γίνεται σαφές πότε θα επιστρέψουμε σε ρυθμούς «κανονικότητας».

Παρότι τα μέτρα είναι φαινομενικά οριζόντια, η πραγματικότητα των τελευταίων μηνών βιώνεται διαφορετικά από τον κάθε πολίτη. Μπορεί να εργάζεται από το σπίτι ή να πηγαίνει στον χώρο εργασίας, να μοιράζεται την καραντίνα με την οικογένεια του, κάποιον συγκάτοικο ή να ζει μόνος του ή με το κατοικίδιό του. Το σπίτι του μπορεί να βρίσκεται εντός ενός μεγάλου αστικού κέντρου ή σε ένα απομονωμένο χωριό. Υπάρχει διαφορά, όμως, ανάμεσα σε αυτές τις καταστάσεις; Πως είναι να βρίσκεσαι έγκλειστος σε ένα χωριό και πως στην πόλη; Επισκεφθήκαμε δύο σπίτια: Ένα στην πρωτεύουσα κι ένα στην ελληνική επαρχία, στην Εύβοια, και συναντήσαμε έναν άνδρα και μια γυναίκα, οι οποίοι μοιράζονται την εμπειρία τους.

Στην κεντρική Εύβοια, στους πρόποδες του όρους Δίρφυς των 1.743 μέτρων, βρίσκεται ο Πάλιουρας. Πριν από 20 χρόνια στο χωριό κατοικούσαν 652 άνθρωποι. Στην τελευταία απογραφή, ο αριθμός αυτός μειώθηκε κάτι περισσότερο από ένα τρίτο.

Σε αντίθεση με δεκάδες ακόμα κατοίκους του χωριού που το εγκατέλειψαν για μια «θέση στον ήλιο» της πόλης, η Κωνσταντίνα έκανε την αντίθετη διαδρομή. Πριν από περίπου τρία χρόνια άφησε πίσω της την πόλη που μεγάλωσε, την Χαλκίδα, τους φίλους, τις συνήθειες και την οικογένειά της και «ανέβηκε» στο χωριό για να δημιουργήσει τη δική της οικογένεια. Ξεκινήσαμε από την Αθήνα για να τη συναντήσουμε.

Μετά από εκατό χιλιόμετρα και μιάμιση ώρα οδήγησης στην εθνική οδό και το επαρχιακό δίκτυο, μας υποδέχτηκε με τον μικρό της γιο στην πόρτα μιας μονοκατοικίας, που βρίσκεται δίπλα από την εκκλησία του χωριού, εκεί που συναντιούνται ένας μικρός πεζόδρομος και ένας ασφάλτινος παράδρομος. «Καλώς ήρθατε. Βρέχει από το πρωί. Έτσι είναι εδώ», μας λέει σηκώνοντας τους ώμους και οδηγώντας μας στο σαλόνι.

Πριν ξεκινήσει να μας αφηγείται τη συγκυρία που την οδήγησε στο χωριό, μας σερβίρει καφέ και ταΐζει την μόλις λίγων μηνών κόρη της. «Θυμάμαι ακριβώς την ημερομηνία που ήρθα. Ήταν 3 Νοεμβρίου του 2017, όταν αρραβωνιάστηκα με τον Νίκο. Λίγο καιρό πριν είχαμε πάρει την απόφαση να μείνουμε στον Πάλιουρα, που είναι και ο τόπος καταγωγής του».

Η προσαρμογή στη νέα ζωή δεν ήταν εύκολη υπόθεση για την Κωνσταντίνα. «Μέχρι να γνωρίσω τον Νίκο, ποτέ δεν είχα φανταστεί τη ζωή μου μακριά από την πόλη μου, την γειτονιά μου. Τους πρώτους μήνες στο χωριό δυσκολεύτηκα. Είχα μια μικρή μελαγχολία για όσα έμειναν πίσω». Η Κωνσταντίνα έφτασε στο χωριό με σκοπό να κάνει οικογένεια – αυτό ήταν το όνειρό της. Σήμερα, είναι μητέρα δύο παιδιών, τα οποία βλέπει να μεγαλώνουν σε ένα ήσυχο και φιλικό περιβάλλον.

Ο μικρός γιος είναι ενάμιση έτους, η κόρη τους μόλις λίγων μηνών. Και με την πανδημία; Πως την αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι στο χωριό; Γίνονται έλεγχοι από την αστυνομία; Υπάρχουν μπλόκα, κόβονται πρόστιμα; «Εδώ υπάρχει απόσταση έτσι και αλλιώς. Δεν υπάρχει η κοσμοσυρροή της πόλης. Προφανώς και προσέχουμε, αλλά χωρίς να υπάρχει η τρέλα των μεγαλουπόλεων. Εδώ η αστυνομική επιτήρηση είναι πιο χαλαρή. Κανείς δεν θα σου πει κάτι αν βγεις μια βόλτα στην πλατεία, ή στην παιδική χαρά, με την απαραίτητη προσοχή».

Της ζητάμε να μας μιλήσει για τη ζωή της στο χωριό. Αν έχει αλλάξει κάτι με την καραντίνα.«Να σας πω πρώτα για αυτά που δεν έχουμε. Σούπερ μάρκετ, φαρμακείο, κομμωτήριο. Με καραντίνα και χωρίς καραντίνα. Πρέπει να πάμε στα διπλανά χωριά. Τον χειμώνα κάνει πολύ κρύο, βρέχει και χιονίζει διαρκώς. Ας πάμε όμως και στα θετικά για τα οποία μπορώ να μιλάω με τις ώρες. Εδώ δεν μένεις ποτέ χωρίς φαγητό, έχεις το περιβόλι σου, τις ελιές σου, το αμπέλι σου, οι άνθρωποι όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και βοηθάει ο ένας τον άλλον. Το καλοκαίρι βλέπεις τα παιδιά να παίζουν στην πλατεία, και οι γονείς δεν έχουν τον φόβο ή την αγωνία που πιθανόν θα έχουν στην πόλη».

«Έχεις μετανιώσει για την επιλογή σου να έρθεις στο χωριό; Αν κάποιος αυτή τη στιγμή - στο lockdown - σου πρόσφερε ένα άνετο σπίτι, αρκετά χρήματα και ένα καλό παιδικό σταθμό για να πάνε τα παιδιά σου με τη λήξης της καραντίνας, θα μεταφερόσουν στο κέντρο της Αθήνας για το υπόλοιπο της ζωής σου» την ρωτάμε κάπως προβοκατόρικα. «Είστε καλά; Αυτό που ζω εδώ δεν το αλλάζω με τίποτα. Είμαι με τον σύντροφό μου και τα παιδιά μου. Νιώθω πιο χαλαρή σε σχέση με τη ζωή στην πόλη. Λιγότερο στρεσαρισμένη. Θα σας το πω απλά. Στο χωριό με έναν μισθό και μια απλή ζωή, βγαίνεις. Στην πόλη δεν φτάνουν ούτε δύο. Και τι να τον κάνω τον παιδικό σταθμό. Εγώ θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στην ασφάλεια και την ομορφιά της εξοχής».

Ο Άγγελος είναι 35 χρονών και ζει με την Πέρσα, την σκυλίτσα του, σε ένα διαμέρισμα στην Πεύκη. Μέχρι τον Μάιο εργαζόταν ως οικονομικός αναλυτής. Τους τελευταίους μήνες δεν εργάζεται, επενδύοντας το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο κατοικίδιο του, αλλά και τη μουσική. Η Πέρσα είναι ζωηρή και μυώδης. Έχει σχεδόν ανεξάντλητη ενέργεια, εν μέρει λόγω της νεαρής της ηλικίας. Έτσι, πριν ακόμα πιει τον πρώτο καφέ της ημέρας, ο Άγγελος πρέπει να ετοιμαστεί για την πρωινή τους βόλτα.

Λίγα μέτρα μακριά από το διαμέρισμα, απλώνεται ένα τεράστιο πάρκο γεμάτο πεύκα. Ο Άγγελος και η Πέρσα περνούν τουλάχιστον δύο ώρες καθημερινά σε αυτό το πάρκο. Με την έναρξη του καθολικού lockdown, αυτή η συνθήκη κατέληξε να είναι ιδιαίτερα ευνοϊκή για τον ίδιο, αλλά και για όσους έχουν σκύλο για κατοικίδιο. «Ο σκύλος σε αυτή την καραντίνα, όπως και στην προηγούμενη είναι το διαβατήριο. Μπορείς να είσαι έξω για αρκετή ώρα», λέει. Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή η διαπίστωση έχει οδηγήσει πολύ κόσμο στην υιοθεσία κατά την περίοδο της καραντίνας, κάτι που ίδιος θεωρεί προβληματικό. Σε κάθε περίπτωση, μαζί με τις ανάγκες των κατοικίδιων για παιχνίδι εκτός σπιτιού, ικανοποιούνται και οι ανάγκες των ιδιοκτητών τους για κοινωνικοποίηση. Ένα άτυπο ραντεβού κάθε πρωί στο πάρκο, δημιουργεί αίσθηση κοινότητας στην γειτονιά και δίνει διέξοδο στον εγκλωβισμό της καραντίνας.

Τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας μελετά, παίζει και ακούει μουσική, μαγειρεύει και γυμνάζεται μέσα το σπίτι. Αποφεύγει εδώ και τρεις μήνες να παρακολουθεί ειδήσεις, ως ένα μέτρο αυτοπροστασίας. «Πίστευα ότι οι ειδήσεις δεν επηρεάζουν την ψυχολογία μου, αλλά νομίζω ότι τελικά το κάνουν». Η ανεργία ασκεί σίγουρα πίεση, αλλά ο ίδιος νιώθει ότι έχει το περιθώριο να πάρει λίγο χρόνο και να σκεφτεί τα επόμενα βήματα του με ψυχραιμία. Παρότι έχει ζήσει μόνο σε μεγάλα αστικά κέντρα, σε ένα από αυτά τα σενάρια, βλέπει τον εαυτό στην ελληνική επαρχία - ένα όνειρο που όπως λέει είχε από μικρός.

«Από το Λύκειο και μετά φανταζόμουν πολύ έντονα τον εαυτό μου εκτός Αθήνας. Όπου πήγαινα, προσπαθούσα να δημιουργώ σχέσεις με τους ντόπιους. Έχει τύχει να επισκεφθώ τα ίδια μέρη ξανά και ξανά κι με έχω δει μέσα σε αυτές τις κοινωνίες. Μου αρέσει το ψυχικό μου state όταν είμαι εκτός πόλης. Είμαι ήρεμος», λέει.

Περισσότερα από το VICE

«Τα Περιστέρια με Γνωρίζουν, Έχω Μεγαλώσει Μαζί τους»

Ένας Εικονογραφημένος Οδηγός για να Προσφέρεις Απόλαυση Χωρίς Διείσδυση

Η Μακρά Εξαντλητική Ιστορία να Κάνεις Σχέσεις με Παντρεμένους