Οι RFU Ενώθηκαν για να Αλλάξουν το Ελληνικό Ποδόσφαιρο και Ζητούν «Αποποινικοποίηση των Καπνογόνων»

«Κύριες και κύριοι, σας καλωσορίζουμε στο πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα της Ευρώπης. Στο πρωτάθλημα που δεν πλήττεις ποτέ. Σε ένα πολυσχιδές πρωτάθλημα, που το ποδόσφαιρο μπλέκεται με απρόβλεπτες καταστάσεις, δικαστικά θρίλερ, σκηνές από γουέστερν, ναρκωτικά, σκουτεράκια, περίστροφα, χαρτοταινίες, επικές εισβολές και φοβερές ανατροπές που θα ζήλευε και ο Christopher McQuarrie από τους Συνήθεις Ύποπτους. Ένα πρωτάθλημα που για να το παρακολουθήσει κανείς χρειάζονται γνώσεις φυσικής και μαθηματικών. Ένα πρωτάθλημα που δεν ξεκινάει και τελειώνει στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Παίζεται παντού: σε δικαστικές αίθουσες, στους δρόμους, σε μυστικές συναντήσεις σε σκοτεινά γραφεία, παντού. Ένα πρωτάθλημα που σπάει τη μονοτονία, την πλήξη, τα φλατ συναισθήματα δήθεν πολιτισμένων χωρών, όπως η Αγγλία ή η Ισπανία. Αν θέλετε να βιώσετε μια συναρπαστική εμπειρία στην Ελλάδα, παρατήστε τα όλα και ελάτε για μια ποδοσφαιρική σεζόν στη χώρα μας. Κύριοι και κυρίες, τέτοια πρωταθλήματα όχι μόνο δεν θα έπρεπε να διακόπτονται, θα έπρεπε να διαφημίζονται, να προμοτάρονται».

Αν τα μέλη των Radical Fans United γίνονταν δεκτά ως σύμβουλοι στα υπουργεία Αθλητισμού και Τουρισμού, θα πρότειναν την παραπάνω διαφημιστική καμπάνια για το ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν θα είχαν άδικο. Δεν είναι το μόνο στο οποίο δεν έχουν άδικο. Οι Radical Fans United είναι η πρώτη συλλογικότητα Ελλήνων οπαδών. Δημιουργήθηκαν πριν από 11 χρόνια, με αφορμή τη δολοφονία Φιλόππουλου σε οπαδικό ραντεβού θανάτου στη λεωφόρο Λαυρίου.

Με σύνθημα «Κανείς δεν περισσεύει, κανένας πραγματικός οπαδός δεν πρέπει να σωπάσει», ξεκίνησε τότε μια σειρά συζητήσεων, με τη συμμετοχή ατόμων με διαφορετικές οπαδικές προτιμήσεις, αλλά κοινό στόχο: Να υπερασπιστούν την κερκίδα απέναντι στο αδηφάγο κοινό που διψούσε για ματωμένα πρωτοσέλιδα, απέναντι στη συνεχώς αυξανόμενη καταστολή, αλλά και απέναντι στους «κακούς» της κερκίδας, τους πληρωμένους μπράβους των προέδρων και τα no politica «μεροκάματα». Οι συζητήσεις οδήγησαν στη δημιουργία μιας ανεξάρτητης οπαδικής συλλογικότητας που πλέον μετράει περισσότερα από δέκα χρόνια ζωής και συνεχίζει να παλεύει για μια πολύχρωμη κερκίδα, με οπαδούς και των δύο ομάδων που παίζουν χωρίς μαχαίρια και ραντεβού θανάτου, αλλά με αλληλεγγύη και κοινωνική ευαισθησία.

VICE: Περιγράψτε μας τη συλλογικότητα των Radical Fans United (RFU). Πότε ιδρύθηκε, με ποιο σκοπό και ποια αφορμή;
Radicals Fans United: Αφορμή, όχι αιτία, ήταν η ιστορία στη λεωφόρο Λαυρίου, το 2007, όπου σε ραντεβού μεταξύ οπαδών του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, πριν από ένα Final 4 κυπέλλου γυναικείου βόλεϊ, δολοφονήθηκε ένας οπαδός του Παναθηναϊκού.

Ανέκαθεν, από την πρώτη περίοδο και τα πρώτα δειλά βήματα των RFU, βλέπαμε την όλη ιστορία αλλιώς. Θέλαμε και θέλουμε ένα γήπεδο αλλιώς. Ένα γήπεδο ανοιχτό για όλους, χωρίς περιορισμούς και ελέγχους τύπου «Κάρτα Φιλάθλου» που τσαλαπατούν την αξιοπρέπειά μας. Ένα γήπεδο με οπαδούς και των δύο ομάδων. Ένα γήπεδο στο οποίο πρωταγωνιστούν οι παίκτες, οι προπονητές και η κερκίδα και όχι οι παράγοντες, οι παραγοντίσκοι, οι δημοσιογράφοι, οι μανατζαραίοι και οι οπαδοί-υπάλληλοι. Ένα γήπεδο που λειτουργεί με στόχο την προσέλκυση όσο το δυνατόν περισσότερων φιλάθλων και όχι την απώθησή τους με απίθανα μέτρα απίθανων υπουργών. Ένα γήπεδο αλλιώς. Με άλλα μυαλά, εντός αγωνιστικού χώρου και εκτός. Φυσικά, δεν είμαστε ούτε γραφικοί ούτε εξωγήινοι, ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα αυτά απέχουν πάρα πολύ από την τωρινή πραγματικότητα. Αυτό, όμως, που έχει αλλάξει είναι ότι αυτή η τάση, αυτά τα χαρακτηριστικά, αν και μειοψηφικά, διεκδικούν τον χώρο τους, γίνονται εμφανή, δημιουργούν μια σχολή σκέψης και πρακτικής. Αναφερόμαστε φυσικά στην κατάργηση της μετακίνησης οπαδών στην πράξη, σε πανό αλληλεγγύης σε τέτοιες κερκίδες, σε συλλογές τροφίμων και φαρμάκων, σε αιμοδοσίες.

Θέλετε να μας πείτε ότι αυτές οι δράσεις γίνονται συχνά; Εγώ δεν έχω ακούσει σχεδόν τίποτα σχετικό.
Το φανζίν που εκδίδουμε, η ιστοσελίδα και η σελίδα μας στο Facebook είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές ιστορίες. Μια ομάδα οπαδών που ανοίγει ή εξασφαλίζει θύρα για τους φιλοξενούμενους, που τους πηγαίνει νερά στο ημίχρονο, φωτογραφίες που βγαίνουν με κασκόλ και των δύο, πανό κοινά ή που αναφέρονται σε ζητήματα που προκύπτουν σε άλλες κερκίδες. Μόνο για την τρέχουσα αγωνιστική σεζόν, έχουμε καταγράψει πάνω από 70 τέτοιες ενέργειες, ελάχιστες από τις οποίες με δική μας πρόταση ή διαμεσολάβηση και αυτό είναι που μας δίνει τη μεγαλύτερη χαρά, ότι ο σπόρος έχει φυτρώσει και γίνονται εδώ και χρόνια πράγματα που θεωρούμε σωστά και θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Ίσως η δράση μας να έπαιξε κάποιο ρόλο, ίσως όχι, εμείς πάντως χαιρόμαστε που γίνονται αυτά, δεν μας ενδιαφέρει να τα οργανώνουμε εμείς, γουστάρουμε πολύ περισσότερο να γίνονται και να τα μαθαίνουμε μετά, απλά να τα καταγράφουμε. Η δική μας δραστηριότητα, δηλαδή, έχει και ένα ρόλο λόγο γραμματειακό, να καταγράφουμε τι γίνεται και να διευκολύνουμε τη συνεννόηση. Αρχηγιλίκι, πόζα και λέζα, μακριά από εμάς.

Στο διάστημα αυτών των χρόνων, ποια ήταν η δράση σας σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα του οπαδικού κινήματος;
Καταρχάς, ό,τι αφορά στη χρήση του ταλαιπωρημένου όρου «κίνημα», να ξεκαθαρίσουμε ότι θεωρούμε πως δεν μπορεί κανείς να βάζει άτομα ή ομάδες σε κάτι που θέλει να ονομάζει κίνημα ή όπως αλλιώς. Το ότι κάποιος υποστηρίζει μία ομάδα, τρέχει, ταξιδεύει, ξοδεύει χρόνο, διακινδυνεύει να συλληφθεί και να παραπεμφθεί με διαφορετικό νομικό καθεστώς από το αν κάνει την ίδια πράξη σε άλλον τόπο και χρόνο, δεν τον καθιστά αυτομάτως και μέρος ενός wannabe ή φαντασιακού ή στα σπάργανα κινήματος.
Η δράση μας στηρίχτηκε σε μια πολύ απλή και λογική διαπίστωση, ότι εφόσον υπάρχουν κοινά προβλήματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να λυθούν, εκτός από την κοινή δράση. Τα προβλήματα περιλαμβάνουν, όλα αυτά τα χρόνια, ιστορίες που καθιστούν τα γήπεδα μια ειδική νομοθετική ζώνη -ό,τι ισχύει, δηλαδή, στην υπόλοιπη κοινωνία, δεν ισχύει κατ’ ανάγκη και σε αυτά-, κάτι που θελήσαμε πριν από χρόνια να αναδείξουμε με μια σειρά από κοινά πανό που μπήκαν σε πολλά γήπεδα και κατέληγαν στο ερώτημα «Ελεύθεροι πολίτες; Όχι! Οπαδοί…». Προβλήματα, όπως η αντισυνταγματική απαγόρευση μετακινήσεων, οι ειδικοί νόμοι -λες και τα γήπεδα είναι εκτός επικράτειας-, ο βιασμός της ισονομίας που προκαλούν οι άνισες ποινές για ίδιες πράξεις, αλλά και το πλέγμα σχέσεων και οι συναλλαγές με τους προέδρους, τα μπραβιλίκια και η οικονομική εξάρτηση.

Η δράση μας, λοιπόν, μέχρι τώρα, περιλαμβάνει την έκδοση εντύπου-φανζίν που διανέμεται χέρι με χέρι σε γήπεδα σε όλη την Ελλάδα και σε συνδέσμους και αισίως έχει φτάσει τα 18 τεύχη, ανακοινώσεις, αφίσες, ιστοσελίδα και λογαριασμό στο Facebook, εκδηλώσεις για μια σειρά από θέματα, ταξίδια σε όλη την Ελλάδα, συνεννοήσεις, προσπάθειες συντονισμού, ραδιοφωνικές εκπομπές σε ιντερνετικά ραδιόφωνα, flyers και πάνω από όλα τα έξι τριήμερα φεστιβάλ, τα μικρά αυτά θαύματα που έφερε οργανωτικά σε πέρας μια χούφτα άνθρωποι, αλλά προσέλκυσαν και ενέπνευσαν πολλούς περισσότερους. Μέρες γεμάτες χρώμα, ένταση, ομορφιά και οπαδόκοσμο όλων των αποχρώσεων.

Μέλη σας είναι οπαδοί από όλες τις μεγάλες ομάδες;
Εξαρτάται τι εννοείς με τον όρο «μεγάλες ομάδες». Είναι μια ιστορική ομάδα χωρίς τίτλους μεγάλη, ας πούμε; Μια ομάδα με τίτλους που έχει πέσει από την Α' Εθνική; Πάνω από ποιο αριθμό οπαδών θεωρείται μια ομάδα «μεγάλη»; Όπως, λοιπόν, αποφασίσαμε να αφήνουμε πού και πού κατά μέρους τις κόντρες για το ποιος (την) έχει πιο μεγάλη τη μαγκιά στα πεσίματα, τα χωσίματα και τα λοιπά παρελκόμενα, έχουμε αφήσει και την κόντρα για το μεγαλείο της κάθε ομάδας σε τίτλους κτλ.

VICE Video: Unfair Play: Η Παράγκα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αν κάτι μετράμε και είναι ιδιαίτερο, είναι πόσο μεγάλη είναι η αγάπη για μια ομάδα - και ας θεωρείται από τους πολλούς «μικρή». Τον οπαδό του Απόλλωνα ή του Λεβαδειακού -και ναι, έχουμε και τέτοιους, για να απαντήσουμε έστω και μερικώς στην ερώτησή σου- που τρέχει με λίγους ακόμη σε άλλες πόλεις, που ασχολείται να γράψει ένα ευφάνταστο πανό ή ένα πανό με κοινωνικό μήνυμα, που πονάει την ομάδα και είναι ξηγημένος με φίλους και εχθρούς, τον έχουμε σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση από κάποιον οπαδό «μεγάλης» ομάδας που πηγαίνει γήπεδο όχι για την ομάδα του, αλλά κυρίως για να βρίσει τους «εχθρούς» ή ακόμη χειρότερα, για να βγάλει μεροκαματάκι, είτε άμεσα -πολύ σπανιότερο από ό,τι πιστεύει ο πολύς κόσμος- είτε έμμεσα.

Υπάρχουν μεταξύ σας οπαδικές κόντρες;
Προφανώς είμαστε παθιασμένοι και ζούμε έντονα το κάθε τι. Όποτε βρισκόμαστε, στάνταρ η μισή ώρα θα ξοδευτεί σε αγοραία αντιπαράθεση για τα γνωστά τέσσερα-πέντε πράγματα που ορίζουν την καρδιά του νεοελληνικού πολιτισμού - σας σκίσαμε, πέναλτι, κότες, σούπερ λίγδα κτλ. Όποια άλλη «σοβαρή» κουβέντα γίνει, διανθίζεται από τέτοια σχόλια.

Έχετε επαφές με μέλη συνδέσμων από ομάδες του εξωτερικού;
Τον Οκτώβρη που μας πέρασε, οργανώσαμε ένα διήμερο που το γουστάραμε πολύ και είχε καλεσμένους: α) από Αγγλία, έναν πρώην χουλιγκάνο και νυν συγγραφέα σχετικών βιβλίων, τον Cass Pennant, προπάτορα του ρεύματος των Casuals, β) ultras της Ρεάλ Οβιέδο από την Ισπανία και γ) τον διαχειριστή μιας συγγενικής με τη δική μας ιστοσελίδας στην Ιταλία, το sportpeople.net, με τους ανθρώπους της οποίας έχουμε μια συνεχή επαφή για διάφορα ζητήματα που μας απασχολούν. Στο παρελθόν, είχαμε πάρε-δώσε με Γαλλία, Γερμανία, έως και Λευκορωσία, είχαμε μάλιστα οργανώσει και φιλικό του Αστέρα Εξαρχείων με την Προοδευτική Τούμπας για τη συλλογή χρημάτων που χρειαζόταν μια αντιφασιστική ομάδα εκεί.

Υπάρχουν κοινές διεκδικήσεις με οπαδούς του εξωτερικού; Ποια ήταν τα ζητήματα που σας απασχολούν;
Το ηλεκτρονικό φακέλωμα, οι απαγορεύσεις εισόδου, το ειδικό καθεστώς και η παραβίαση του Συντάγματος, η Κάρτα Φιλάθλου - είναι επιθέσεις που γίνονται σε πολλές χώρες της Ευρώπης. Ειδικά για την Κάρτα, αξίζει να πούμε ότι πρόσφατα καταργήθηκε στην Ιταλία, έπειτα από πολυετείς αγώνες, κάποια γκρουπ δεν πήγαιναν στο γήπεδο για χρόνια ως αντίδραση και παρόλα αυτά παρέμειναν ζωντανά. Κάποια συντονισμένη δράση, πέρα από τη συμμετοχή κάποιων από εμάς σε κάποια από τα ετήσια διεθνή οπαδικά φεστιβάλ τύπου Mondiali Antirazzisti, δεν έχει γίνει όμως.

Να έρθουμε στη δράση που υπάρχει σε εξέλιξη και αφορά το άναμμα των καπνογόνων. Ποια είναι η θέση σας;
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, σε σχέση με το θέμα των καπνογόνων, ήταν η περαιτέρω αυστηροποίηση του πειθαρχικού κώδικα της ΕΠΟ, που λέει πως στην τρίτη φορά «καίγεσαι». Δηλαδή, αν η ομάδα έχει τιμωρηθεί δύο φορές με πρόστιμο για άναμμα καπνογόνων, την τρίτη φορά που οι άτακτοι οπαδοί της ανάψουν καπνογόνα, στον επόμενο αγώνα θα παίξει κεκλεισμένων των θυρών. Η θέση μας είναι αυτή: Αλλαγή του κώδικα της ΕΠΟ σε σχέση με τους πυρσούς. Αποποινικοποίηση των καπνογόνων τώρα. Καμιά τιμωρία, ούτε χρηματική ούτε άλλη, για το άναμμα των καπνογόνων. Μια πρακτική των περισσότερων κερκίδων στην Ελλάδα που ως στόχο έχει να δώσει χρώμα και θέαμα στο γήπεδο, μια πρακτική που είναι ταυτισμένη με τον οπαδό και τη γηπεδική κουλτούρα, μια συνήθεια δεκαετιών -θα τσακωνόμαστε μεταξύ μας μέχρι το τέλος του κόσμου για το ποιος και πότε άναψε το πρώτο καπνογόνο σε ελληνικό γήπεδο- τιμωρείται χωρίς κανέναν λόγο. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο άναμμα των καπνογόνων. Δεν ενοχλείται κανείς. Δεν απειλείται η σωματική ακεραιότητα κανενός. Δεν στρέφεται εναντίον του ποδοσφαιρικού προϊόντος, ίσα-ίσα το διαφημίζει και είναι άπειρες οι φορές που όλοι οι εμπλεκόμενοι με το γήπεδο, από τους παίκτες μέχρι τους δημοσιογράφους, το έχουν εκθειάσει και το έχουν θαυμάσει. «Ε, τότε;», θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί τέτοια αυστηρότητα με το άναμμα των πυρσών; Όχι με το πέταγμα ή τη μετατροπή του σε όπλο, αλλά με το άναμμα.

Πόσοι σύνδεσμοι στηρίζουν τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία και με ποιους τρόπους;
Την ανακοίνωση έχουν υπογράψει μέχρι τώρα 24 σύνδεσμοι από όλη την Ελλάδα, πρακτικά όλοι, πλην των εσχάτως επονομαζόμενων «Big 4».

Σε αυτήν την προσπάθεια, υπάρχουν ΠΑΕ που έχουν ταχθεί στο πλευρό σας; Γιατί αυτό που βγαίνει είναι συνήθως ανακοινώσεις των ομάδων που καλούν τους οπαδούς «να συμμορφωθούν με τον νόμο»;
Μόλις πρόσφατα, πριν από δύο εβδομάδες η ΠΑΕ ΑΕΚ έβγαλε μια ανακοίνωση με αφορμή τα ματς δικαστηρίων και σε κάποιο από τα υστερόγραφα έθιγε το ζήτημα της αυστηροποίησης του πειθαρχικού κώδικα της ΕΠΟ, αναφερόμενη στο ζήτημα των πυρσών. Μέσα στη σεζόν, δεν έχουμε υπόψη κάποια άλλη επίσημη ανακοίνωση κάποιας ΠΑΕ, εκτός από τη γνωστή γκρίνια off the record, αλλά όχι κάτι επίσημο. Στόχος της καμπάνιας για την αποποινικοποίηση των καπνογόνων είναι και αυτός, δηλαδή να πιεστούν οι ΠΑΕ από τον κόσμο να πάρουν ξεκάθαρη θέση για το συγκεκριμένο άρθρο του Π.Κ. της ΕΠΟ.

Στο δίλημμα «όμορφη κερκίδα» ή «τιμωρία της ομάδας», πώς απαντάτε;
Απαντάμε ότι θέλουμε οι όμορφες κερκίδες με καπνογόνα, κορεό, χρώμα και φαντασία -όπως αυτές που κοσμούν τα σήματα αθλητικών εκπομπών και τις ιστοσελίδες των ΠΑΕ- να βραβεύονται, όχι να τιμωρούνται.

Ακόμη ένα μεγάλο θέμα είναι αυτό της μετακίνησης των οπαδών, το οποίο ακόμη δεν έχει λυθεί.
Είναι αδιανόητο να απαγορεύεται η μετακίνηση εντός της επικράτειας, λες και τα γήπεδα είναι άλλο κράτος ή κράτος εν κράτει. Να βγαίνουν απαγορεύσεις για παιχνίδια που οι οπαδοί που τελικά μετακινούνται παράνομα να κάθονται μαζί, στην ίδια κερκίδα και να βγάζουν φωτογραφίες. Όσο και αν δυσκολεύεται ο μέσος αναγνώστης να το πιστέψει, αυτό είναι ο κανόνας. Στα περισσότερα παιχνίδια με οπαδούς και των δύο ομάδων επικρατεί πλήρης ηρεμία.

Ταυτόχρονα, στη γειτονική Ιταλία, με δεκάδες νεκρούς στα γήπεδα εδώ και δεκαετίες, κανείς δεν διανοήθηκε να διακόψει τελείως τις μετακινήσεις. Κανείς δεν διανοήθηκε να τιμωρήσει χιλιάδες ανθρώπους για τις πράξεις πολύ λιγότερων, να επιβάλει, δηλαδή, την αρχή της συλλογικής ευθύνης. Επειδή περί αυτού πρόκειται: ένας, λίγοι ή μια μειοψηφία στη χειρότερη περίπτωση, δρα και την πληρώνουν όλοι όσοι έχουν κάποια ίδια χαρακτηριστικά, είναι δηλαδή οπαδοί - καμιά φορά ούτε καν οπαδοί της ίδιας ομάδας.

Η επέκταση αυτής της λογικής θα μπορούσε να είναι, να έχουν κυρώσεις όλοι οι γιατροί, επειδή πέντε-δέκα-100 συνάδελφοί τους πιάστηκαν με φακελάκι. Πάμε καλά, ρε παιδιά; Τόσα χρόνια συμβαίνει αυτό και κανείς δεν μιλάει. Βλέπεις, η Αριστερά έχει αποστάσεις από τα παιδιά στην κερκίδα, δεν έχουν δικαιώματα αυτά, είναι υπάνθρωποι στα μάτια τους, αλλά αντίθετα σιγοντάρει και πιέζει για ακόμη μεγαλύτερο παραλογισμό.

Τα μέτρα που λαμβάνονται για την αντιμετώπιση της βίας όλα αυτά τα χρόνια, πώς θα τα χαρακτηρίζατε;
Αναποτελεσματικά, άστοχα, τραγελαφικά και αντισυνταγματικά. Κάθε χρόνο, εξαγγέλλονται όλο και σκληρότερα μέτρα, έχουμε δεκάδες δίκες και καταδίκες. Έχουμε επίσης ένα συρφετό από δημοσιολόγους, που θεωρούν τον εαυτό τους έξυπνο και επαναλαμβάνουν, κάθε φορά που το θέμα έρχεται στην επικαιρότητα, τα ίδια χιλιοειπωμένα κλισέ: «Επιτέλους να μπουν φυλακή οι ανεγκέφαλοι». Οι «εγκέφαλοι» αυτοί, βέβαια, επαναλαμβάνουν για δεκαετίες τα ίδια πράγματα και πιστεύουν κάθε φορά ότι θα είναι αποτελεσματικά, αγνοώντας ταυτόχρονα ότι αρκετά έγιναν πράξη. Έτσι, έχουμε φτάσει σήμερα σε σημεία παραλογισμού, το νομικό οπλοστάσιο να έχει καταρρίψει κάθε έννοια συνταγματικότητας, ισονομίας, αναλογία πράξης και ποινής, η ελεύθερη μετακίνηση εντός της επικράτειας να έχει πάει περίπατο, ταυτόχρονα τα περιστατικά βίας να είναι όλο και πιο αναβαθμισμένα και όλοι -ΜΜΕ, κράτος, παράγοντες- να επιμένουν σε μεγαλύτερες δόσεις της ίδιας τοξικής συνταγής.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι πως αν ένα καζάνι βράζει, δεν πρόκειται να αποτρέψεις την έκρηξή του, βάζοντας ΜΑΤ να το φυλάνε και να το βαράνε με κλομπ. Παλαιότερα, ίσως να ήταν πιο διαχειρίσιμη, πιο εύκολη και εύλογη η καταστολή σε καφρίλες χωρίς αιτία. Λέμε χωρίς αιτία, επειδή για τη βία με αιτία ή τη χρήση βίας για άμυνα η ιστορία είναι τελείως διαφορετική. Τώρα λοιπόν, ένας πιτσιρικάς που είναι 16 χρονών και θα τελειώσει το σχολείο, τι πιθανότητες έχει να σπουδάσει, τι πιθανότητες έχει να βρει μια δουλειά; Οι no future, λοιπόν, μπορεί να είναι και πλειοψηφία στις νεαρές ηλικίες.

Εμείς, λοιπόν, μία βίαιη μορφή άμυνας δεν την καταδικάζουμε, κατά περίπτωση τη δικαιολογούμε. Φυσικά, όπως είπαμε και νωρίτερα, το να στήσεις ενέδρα με μαχαίρια και λοστάρια σε άλλη ομάδα ανθρώπων, επειδή απλά υποστηρίζουν άλλη ομάδα, όχι απλά δεν το εγκρίνουμε, όχι απλά δεν το θεωρούμε μαγκιά, το θεωρούμε ντροπή των οπαδών - και παρά το τι πιστεύει ο παραέξω κόσμος, πολλοί από τους οπαδούς τείνουν να συμφωνούν με αυτό, δεν είμαστε οι μοναδικοί.

Ενώ η καταστολή αυξάνεται, έχουμε δει πως δεν έχει αποτρέψει επεισόδια μεταξύ οπαδών, όπως συνέβη πέρσι στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας.
Αν τουλάχιστον τα δρακόντεια αυτά μέτρα κατάφερναν να εξαφανίσουν τα καρτέρια, τα μαχαιρώματα και τα πεσίματα, θα μπορούσε κάποιος καλοπροαίρετος να πει, «ας γίνει το Σύνταγμα κουρέλι, τουλάχιστον η βία ελέγχθηκε». Τώρα, έχουμε και ειδικό καθεστώς και πλήρη αποτυχία του καθεστώτος αυτού, ενώ ταυτόχρονα μια ολόκληρη χορωδία φωνάζει μονότονα για την ενίσχυση αυτού του δρόμου. Μιλάμε για μεγάλη παράνοια, στα όρια της παρωδίας.

Τέτοιου είδους επεισόδια δεν θεωρείτε πως είναι βούτυρο στο ψωμί όσων «κανιβαλίζουν» τους οπαδούς και το οπαδικό κίνημα;
Κανιβαλισμός είναι να γίνονται διάφορα σημαντικά πράγματα στον χώρο μας από τους οπαδούς, όπως είπαμε και παραπάνω και να μην προβάλλονται ποτέ και πουθενά. Μόλις, όμως, οι διάφοροι που φυλάνε τις γωνίες μυριστούν αίμα, τσουπ - πρωτοσέλιδα και βίντεο με χιλιάδες κλικ.

Εν τέλει, πώς θα μπορούσε το οπαδικό κίνημα να αποκτήσει αξιοπιστία, όταν συνεχίζονται τα επεισόδια εντός και εκτός γηπέδων;
Το οπαδικό κίνημα, όπως είπαμε και προηγουμένως, δεν είναι κάτι σαφές. Επίσης, είπαμε ότι όλοι οι οπαδοί δεν είναι άγιοι. Το πώς αυτές οι λογικές -«όσοι πάμε τόσοι γυρνάμε, όχι στα κολλητιλίκια με τις διοικήσεις, απαίτηση σεβασμού και ισονομίας από την πολιτεία, αγάπη για την ομάδα πάνω από το μίσος για τον αντίπαλο, κοινή δράση εφόσον χρειάζεται»- θα καταφέρουν να ενισχυθούν κι άλλο, ώστε να μην είναι μειοψηφική τάση, είναι το ζητούμενο. Μαγικές λύσεις δεν έχουμε, το να το παίξουμε αρχηγοί και καθοδηγητές -πολύ περισσότερο να τις επιβάλουμε- ούτε το θέλουμε, ούτε το μπορούμε, θα γελούσαν και τα τσιμέντα. Στο χέρι όλων όσοι βρίσκονται από αυτήν την πλευρά, είναι να παλέψουν για αυτές. Όσοι πιστοί, λοιπόν, ας προσέλθουν, για να γίνει η φωνή αυτή πιο δυνατή, να δουλέψουμε για μια κερκίδα χρωμάτων και συνείδησης.

Περισσότερα από το VICE

Φασισμός και Μπάλα - Πώς η Πολιτική Βία Εισέβαλε στο Ιταλικό Ποδόσφαιρο

Έλληνες Πρώην Emo Θυμούνται τις Εποχές που Άραζαν στα Σκαλάκια του Συντάγματος

To «Αραπάκι» Δεν θα Λέγεται πια «Αραπάκι»