Πριν από κάποια χρόνια και ενώ η οικονομική κρίση μας είχε ήδη χτυπήσει τη πόρτα, είχα βρεθεί στην διαδικασία αναζήτησης εργασίας. Πραγματικά, έψαχνα οτιδήποτε, είχα ανοίξει μια εφημερίδα αγγελιών και έπαιρνα τηλέφωνα σε ότι πίστευα πως μπορούσα να κάνω. Δυστυχώς, η πρώτη μου επιλογή, η οποία ήταν υπάλληλος σε εμπορικό κατάστημα, δεν απέφερε καρπούς μιας και δεν είμαι όμορφη κοπέλα. Προσόν που, για κάποιο λόγο, θεωρείται απαραίτητο στοιχείο στο βιογραφικό ενός εργαζόμενου.Αφού λοιπόν προσπέρασα τις αγγελίες που ζητούσαν «εμφανίσιμη κοπέλα για βίντεο κλαμπ*», έφτασα στην «άγονη γραμμή» της εφημερίδας.Η άγονη γραμμή περιελάμβανε τις αγγελίες που υπόσχονται τεράστιες μηνιαίες απολαβές για δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο. Όντας μικρός και άπειρος, επικοινώνησα και (νόμιζα πως) έκλεισα συνέντευξη για δουλειά. Την επόμενη κιόλας ημέρα, έβαλα τα καλά μου ρούχα, ξυρίστηκα και διέσχισα την μισή Αθήνα για να είμαι εκεί στην ώρα μου και να κάνω καλή εντύπωση. Άξιο αναφοράς το γεγονός πως η "συνέντευξη" είχε οριστεί για τις 7 το πρωί.Αφού λοιπόν μας εξήγησε τη δουλειά, θεώρησε πως είναι τόσο μεγάλη διάνοια που θα μπορούσε να μας κάνει μέσα σε πέντε λεπτά σπουδές Marketing.Αφού αποφοιτήσαμε από τις πεντάλεπτες σπουδές Marketing, περάσαμε σε μια αίθουσα η οποία είχε κάποια άλλα θρανία και το καθένα είχε πάνω από ένα φθηνό τηλέφωνο. Έκατσα στη δική μου θέση και ο «διευθυντής - τσίτα» μας μοίρασε δύο φυλλάδια, ένα με πιθανές ερωτήσεις που μπορεί να μας έκανε ο κόσμος (με τις απαντήσεις γραμμένες) και ένα με μια ατελείωτη λίστα αριθμών τηλεφώνου.Ο «Τσίτα» μας ενημέρωσε πως για κάθε συμφωνία που κλείνουμε μας αντιστοιχούν ποσοστά, όμως η πρώτη εβδομάδα είναι εκπαιδευτική και δεν θα πληρωθούμε για τις συμφωνίες που τυχόν κλείσουμε κατά την διάρκεια αυτής.Είχα δει πια αρκετά. Του έκανα νόημα πως θέλω να φύγω. Δίχως πολλά - πολλά, μου είπε «εντάξει».Κατάλαβε ότι κατάλαβα.Τελευταία εικόνα από αυτό το μίζερο μέρος, ο ηλικιωμένος κύριος να μιλάει ευγενικά στο τηλέφωνο δίχως να καταλαβαίνει τι ακριβώς λέει. Πως να βρέθηκε άραγε εκεί; Σκέφτηκα τα εγγόνια του που θα τον έχουν για Θεό ενώ κάποιοι μαλάκες εδώ τον κοροϊδεύουν και απογοητεύτηκα.Ο «Τσίτα» μου είπε να περιμένω στο ανσασέρ και πως θα έρθει να ξεκλειδώσει.Μας είχαν κλειδώσει μέσα…Μπήκαμε λοιπόν μαζί στο ανσασέρ και πάτησε το κουμπί για το ισόγειο. Πρέπει να είναι το πιο αργό ανσασέρ που έχω μπει στη ζωή μου. Η σιωπή και η προσπάθεια που κάναμε για να αποφύγουμε ο ένας το βλέμμα του άλλου του τύπου: «κατάλαβα ότι κάτι δεν πάει καλά εδώ και φεύγω» και «κατάλαβες πως δεν θα έπαιρνες φράγκο», δημιούργησαν μια υπερβολικά awkward κατάσταση. Ένιωθα τόσο άβολα που μου ήρθε να βγάλω το πουλί μου έξω και να αρχίσω να κατουράω κι εγώ σαν το άγαλμα παντού μέσα στο ανσασέρ.Ευτυχώς, την ύστατη στιγμή, φτάσαμε στο ισόγειο, ο τύπος μου ξεκλείδωσε, έφυγα και ευτυχώς δεν τον έχω ξαναδεί από τότε…* Βίντεο Κλαμπ: Καταστήματα τα οποία γνώρισαν μεγάλη άνθιση από τα μέσα της δεκαετίας του '80, μέχρι τα μέσα των '00's. Σε αυτά μπορούσε ο πελάτης να νοικιάσει ταινίες μιας και το internet δεν υπήρχε, αρχικά, ή δεν είχε ακόμη τις σημερινές ταχύτητες.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ