Οι Ινδονήσιες Μουσουλμάνες Τραβεστί Διώκονται, Αλλά Είναι Όμορφες

Για να δείτε το βίντεο με υπότιτλους, πατήστε το κουμπί CC και επιλέξτε Ελληνικά.

Χωμένο στο πίσω δωμάτιο ενός ινστιτούτου αισθητικής στη Yogyakarta, στην Ινδονησία, βρίσκεται ένα σχολείο ισλαμικών σπουδών κομμένο και ραμμένο για ένα πολύ ειδικό κοινό φοιτητών: τρανσέξουαλ (/διαφυλικούς). Το σχολείο Senin–Kamis, (δηλαδή «Δευτέρα-Πέμπτη» στα ινδονησιακά, οι δυο ημέρες της εβδομάδας που γίνονται τα μαθήματα) ιδρύθηκε το 2008, ως ένα ασφαλές μέρος για διαφυλικούς μουσουλμάνους που θέλουν να ασκήσουν το θρησκευτικό τους καθήκον χωρίς να τους επικρίνουν ή να γελοιοποιούνται. Στην Ινδονησία, οι διαφυλικοί είναι γνωστοί ως waria, σύνθετη λέξη που προέρχεται από τις ινδονησιακές λέξεις για τη γυναίκα (wanita) και τον άνδρα (pria). Πρώτη φορά έμαθα για τα δεινά των waria ενώ ερευνούσα μια εντελώς διαφορετική ιστορία, αλλά ανακαλύπτοντας το Senin-Kamis, εγκατέλειψα το αρχικό μου σχέδιο και κανόνισα να επισκεφθώ το σχολείο.

Η περιοχή της Yogyakarta, βρίσκεται στο νησί της Ιάβας, και έχει περίπου 3 εκατ. κατοίκους, από τους οποίους οι 300 waria. Οι waria παίρνουν γυναικείες ταυτότητες αλλά συνήθως διατηρούν τα ανδρικά αναπαραγωγικά όργανά τους και όπως συμβαίνει με πολλούς διαφυλικούς πέφτουν θύματα διακρίσεων, γελοιοποίησης, βίας και φτώχειας. Οι ευκαιρίες απασχόλησης περιορίζονται σε παραστάσεις δρόμου, την πορνεία, την εργασία σε ινστιτούτα ομορφιάς ή την υποκριτική στην τηλεόραση όπου υποδύονται τις καρικατούρες του εαυτού τους.

Το Ισλάμ έφθασε στην Ινδονησία τον 13ο αιώνα και γρήγορα έγινε η κυρίαρχη θρησκεία της χώρας. Σήμερα, περίπου το 88% των Ινδονήσιων δηλώνουν μουσουλμάνοι, και έτσι η Ινδονησία είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμητικά μουσουλμανικό πληθυσμό στον κόσμο. Οι παραδοσιακές ινδονησιακές πεποιθήσεις και πρακτικές έχουν ενσωματωθεί στη θρησκεία, και ενώ οι περισσότεροι προσεύχονται στον Αλλάχ, παράλληλα φοβούνται τα φαντάσματα. Ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο, ενώ πολλοί waria είναι μουσουλμάνοι εγείρονται ερωτήματα σχετικά με την επίσημη στάση του Ισλάμ του φυλολιγισμού. Εν ολίγοις, ο ισλαμικός νόμος απαγορεύει στους άνδρες να ντύνονται και να υιοθετούν τους γυναικείους τρόπους συμπεριφοράς αλλά και το αντίστροφο. Όπως είναι αναμενόμενο, η εικόνα ενός τσούρμου τρανσέξουαλ να κοιτάνε προς τη Μέκκα με τα πέη τους να κρέμονται κάτω από τα τζιλμπάμπ (ρούχο που καλύπτει το σώμα και τα ρούχα μιας γυναίκας από την κορυφή έως τα νύχια) κάνει ένα τμήμα της ισλαμικής κοινωνίας να ανατριχιάζει.

Το Ισλάμ αναγνωρίζει τα δύο φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό, που στη διάρκεια της προσευχής βρίσκονται χώρια. Οι waria επιλέγουν τον τρίτο τρόπο και θεωρητικά μπορούν να παρακολουθούν τις προσευχές είτε ως άνδρες, είτε ως γυναίκες, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι ποτέ τόσο εύκολη. Κατά το διάστημα που έμεινα στην Yogyakarta, συνάντηση μόνο έναν waria που κάνει προσευχή την Παρασκευή το βράδυ ντυμένος ως άνδρας. Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους δεν πηγαίνουν επειδή νιώθουν άβολα. Ο ιμάμης που διδάσκει στο σχολείο μου λέει «στο Ισλάμ, σε κανέναν δεν απαγορεύεται η είσοδος στο τζαμί». Ωστόσο, ενώ το δόγμα του Ισλάμ δεν κάνει διάκριση κατά των waria, συχνά την κάνουν οι μουσουλμάνοι. «Κάποιοι λένε ότι δεν επιτρέπονται οι τραβεστί, άλλοι λένε ότι επιτρέπονται». Πεποίθησή του είναι ότι οι waria έχουν το ίδιο δικαίωμα να λατρεύουν τον Θεό, όπως οποιοσδήποτε άλλος και λέει απόλυτα: «Θα επιμείνω στην άποψή μου ότι αυτό το σχολείο είναι νόμιμο».

Το Senin-Kamis αποτελεί για τους διαφυλικούς πιστούς ένα ασφαλές μέρος για να συγκεντρωθούν, να προσευχηθούν και να μάθουν για το Κοράνι υπό την καθοδήγηση του ιμάμη. Τα μαθήματα τα παρακολουθούν σε τακτική βάση περίπου 30 waria, δυο φορές την εβδομάδα, και γίνονται μετά τη δύση του ήλιου. Στο σχολείο λειτουργεί επίσης και μια πανσιόν και συνήθως υπάρχει τουλάχιστον ένας waria σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή, σε περίπτωση που εμφανιστεί κάποιος ο οποίος έχει ανάγκη. Στο πλαίσιο της ανεκτικότητας και της αποδοχής, είναι ευπρόσδεκτοι γκέι, λεσβίες και χριστιανοί.

Το «σχολείο» στην πραγματικότητα είναι ένα πολύ μικρό δωμάτιο με φανταχτερούς πορτοκαλί τοίχους και χαλιά που καλύπτουν το δάπεδο. Τα μόνο στολίδια στο χώρο είναι μια τηλεόραση, μια κορνιζαρισμένη αφίσα που απεικονίζει το προσωπικό του σχολείου και μια μεγάλη φωτογραφία της Μέκκας. Η Maryani, μια υπερμεγέθης τρανσέξουαλ που τρώει με την αγριότητα ενός άνδρα που μόλις αφέθηκε ελεύθερος από στρατόπεδο αιχμαλώτων αλλά βάζει άιλαϊνερ καλύτερα από οποιαδήποτε γυναίκα γνωρίζω, είναι η ιδρύτρια του σχολείου. Επίσης διευθύνει ένα ινστιτούτο ομορφιάς γεμάτο με καλλυντικά, γιγαντιαία τρόπαια που κέρδισε όλα αυτά τα χρόνια για τις δεξιότητές της στην κομμωτική και το μακιγιάζ καθώς τη φωτογραφία του προηγούμενου σουλτάνου της Yogyakarta, ο οποίος η Maryani με διαβεβαιώνει ότι ήταν καλός άνθρωπος. Πίσω από τη σχολική αίθουσα υπάρχει κουζίνα, τουαλέτα και πλήθος αρουραίων που πάνε μπρος-πίσω καθώς μιλάμε καθισμένοι στο πάτωμα.

Αρχικά, κανόνισα να συναντήσω την Maryani στο σχολείο, αλλά πριν να πάω με ρώτησε εάν θα ήθελα να παρακολουθήσω την κηδεία ενός waria, ο οποίος πέθανε προσφάτως από επιπλοκές που προκλήθηκαν από τον HIV. Έχοντας πάθει τροφική δηλητηρίαση αλλά και έχοντας πάρει χάπια για το στομάχι, φθάνω στο χώρο και αμέσως εκπλήσσομαι από τη θέα τόσων πολλών waria, να κάθονται σε καρέκλες στη μέση του δρόμου και να ακουμπάνε στα κάγκελα μια γέφυρας καπνίζοντας Gudang Garams. Η Maryani παίρνει το χέρι μου και με οδηγεί στη γεμάτη με λουλούδια αίθουσα, όπου καίει θυμίαμα και βρίσκεται το φέρετρο. Με καθοδηγεί να καθίσω δίπλα στο φέρετρο, ενώ ψάλλονται προσευχές πάνω από τη σορό. Αδυνατώντας να κατανοήσω μια λέξη, χωρίς να γνωρίζω τον θανόντα και επειδή δεν θέλω να ξεράσω πάνω στο φέρετρο, κάθομαι ακίνητη με τον ιδρώτα να με λούζει.

Καθώς ακολουθούμε τη νεκρική πομπή, μαθαίνω ότι μερικά νεκροταφεία απαγορεύουν την ταφή των waria στα εδάφη τους. Ωστόσο μου λένε ότι αυτό το κομμάτι της Yogyakarta είναι μια φιλική προς τους waria κοινότητα και πολλοί από αυτούς είναι θαμμένοι εδώ. Η Maryani θυμώνει που οι waria οι οποίοι δεν έχουν χρήματα ή οικογένεια συχνά δεν κηδεύονται με τον σωστό τρόπο, αλλά αντί αυτού τους πετάνε χωρίς τελετές σε ρηχούς τάφους σαν αδέσποτες γάτες. Το σχολείο, συχνά, συμβάλλει όσο μπορεί για να βοηθήσει στην κάλυψη των δαπανών της κηδείας. «Σε διάστημα ενός μηνός, συνήθως κηδεύονται τέσσερις άνθρωποι» λέει. «Ακόμα κι όταν πεθαίνουμε χρειαζόμαστε χρήματα».

Οι περισσότεροι πεθαίνουν από τον HIV, που εξακολουθεί να αποδεκατίζει την κοινότητα των waria λόγω των υψηλών ποσοστών πορνείας, την ανεπάρκεια και την έλλειψη παιδείας και ενημέρωσης για τη χρήση των προφυλακτικών και την έλλειψη πρόσβασης σε φάρμακα που απαιτούνται για τον περιορισμό του ιού. Στο νεκροταφείο, σκάβουν μια τρύπα και το σώμα κατεβαίνει για να μπει στο έδαφος. Δεν βλέπεις δάκρυα ή εξωτερικά σημάδια πένθους. Όλοι είναι ήσυχοι. Αργότερα η Maryani μου λέει ότι η κηδεία στοιχίζει 35 δολάρια.

Τις επόμενες μέρες, περνάω πολύ χρόνο καθισμένη στο πάτωμα του σχολείου, καπνίζοντας τσιγάρα (που όλοι στο σχολείο απολαμβάνουν, με εξαίρεση την Maryani) ενώ οι waria μου δείχνουν φωτογραφίες των αγοριών τους στα κινητά τους και τις σελίδες του Facebook. Μου λένε για τη μουσική που τους αρέσει-κυρίως dangdut, η σέξι ποπ μουσική της Ινδονησίας-και ο waria Yuni Shara μου τραγουδάει το "My Heart Will Go On" της Σελίν Ντιον. Μαθαίνω ότι η Maryani ήταν τραγουδίστρια σε μια dangdut μπάντα και από τις ενθουσιώδεις εκφράσεις και κινήσεις των χεριών τους, καταλαβαίνω ότι ήταν σχετικά διάσημη κάποια περίοδο.

Αργότερα, η Maryani και εγώ πάμε στην αγορά για να αγοράσουμε προμήθειες- σκιές ματιών με glitter και εμπριμέ κεφαλομάντιλα- και ανεβαίνω στη μηχανή με εκείνη και την Rizky, την υιοθετημένη 9χρονη κόρη της. Το κυκλοφοριακό σε τρελαίνει, οπότε βάζω τα χέρια μου γύρω από την μέση της Maryani. Καθώς χωνόμαστε στα στενά δρομάκια, δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω συνειδητοποιώντας ότι τα τεράστια ιδρωμένα στήθη της κρέμονται πάνω από τα χέρια μου.

Η Rizky ήταν νεογέννητη όταν η Maryani την έσωσε. Η βιολογική της μητέρα την γέννησε επειδή δεν μπορούσε να κάνει παράνομη έκτρωση για οικονομικούς λόγους και στη συνέχεια την εγκατέλειψε. Καθώς η Maryani μου μιλάει για τις δυσκολίες να είσαι ανύπαντρη μητέρα, δάκρυα κυλούν στα μάγουλά της και το βαρύ μεικάπ της. Τα σκουπίζει με την άκρη του τζιλμπάμπ της. Μου κάνει εντύπωση πως ενώ η Maryani έχει πέος, τα δάκρυα της αντιστοιχούν μόνο σε εκείνα των μαμάδων.

Όταν συνέρχεται, την ρωτάω εάν θέλησε ποτέ να κάνει αλλαγή φύλου. Λέει πως δεν έχει δικαίωμα να αλλάξει αυτό που ο Θεός της έδωσε και ότι είναι σπάνιο για έναν waria να υποβληθεί σε τέτοιου είδους διαδικασίες. Εκτός αυτού, προσθέτει, οι περισσότεροι waria δεν θα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν οικονομικά σε μια τέτοια επέμβαση ακόμα κι αν ήθελαν να την κάνουν. Την ρωτάω γιατί η αλλαγή του σώματος και του προσώπου με σιλικόνη είναι αποδεκτή, αλλά αυτό που θέλω να πω χάνεται κάπου στη μετάφραση.

Την επόμενη μέρα συναντώ την Jamila και την Wulan, οι οποίες είναι καλλιτέχνες δρόμου και δουλεύουν στο κέντρο της Yogyakarta. Η Wulan φοράει ένα φωτεινό ροζ σάρι, ενώ η Jamila είναι απλά ντυμένη αλλά εξοπλισμένη με τη φωνή της και ένα αυτοσχέδιο όργανο. Περπατάμε ώρες καθώς τραγουδάνε ξανά και ξανά το ίδιο ερωτικό τραγούδι της Ιάβας, ζητιανεύοντας χρήματα. Μερικοί χαμογελούν και με χαρά τους δίνουν κάτι. Άλλοι τους πετούν τα κέρματα με δόντια σφιγμένα, θέλοντας απλά να απαλλαγούν από την παρουσία τους. Μια καλή μέρα κερδίζουν περίπου 80.000 ρουπίες (9 δολάρια) σε διάστημα δέκα ωρών. Καθώς περπατάμε σε ένα πολυσύχναστο δρόμο, ένα παιδί μας πλησιάζει, παρατηρεί τους waria και αρχίζει να ουρλιάζει. Το πρόσωπό του μοιάζει με την απόλυτη μάσκα του τρόμου και η μητέρα του ρίχνει δολοφονικές ματιές. Οι waria περνούν ατάραχοι. Έχοντας περάσει τόσο πολύ χρόνο μαζί τους, είχα ξεχάσει ότι η εμφάνισή τους μπορεί να προκαλέσει τόσο.

Το ευδιάκριτο λουκ των waria γίνεται εντονότερο με τις ενέσεις σιλικόνης στα πρόσωπά και τα στήθη τους, αφού τους κάνει να φαίνονται πιο πρησμένοι. Σε κάποιους φαίνεται περισσότερο, όπως σε ένα από τα παλιότερα μέλη του σχολείου, την Shinta, αλλά από ό,τι φαίνεται οι περισσότεροι waria έχουν κάνει κάποιου τύπου αισθητική παρέμβαση. Από ό,τι μου λένε, οι waria πιστεύουν ότι η σιλικόνη λειαίνει τα χαρακτηριστικά τους και τους δίνει πιο θηλυκή εμφάνιση. Η διαδικασία που γίνεται κρυφά σε ορισμένα ινστιτούτα ή σπίτια που μπορούν να προμηθευτούν σιλικόνη στη μαύρη αγορά, μόνο φθηνή δεν είναι και μπορεί να χρειαστούν χρόνια αποταμίευσης για να την κάνει κάποιος. Ανακαλύπτω ότι η Jamila φτιάχνει το στήθος της στη διάρκεια της επίσκεψής μου και συμφωνεί να με αφήσει να παρακολουθήσω τη διαδικασία.

Η έγχυση σιλικόνης στο στήθος γίνεται σε ένα ζεστό, μη αποστειρωμένο δωμάτιο. Ο ιδρώτας στάζει από το πρόσωπό μου καθώς η Jamila βγάζει το t-shirt της και ξαπλώνει. Αρχίζω να νιώθω άρρωστη. Ο Mendez, ο διερμηνέας μου κάνει περίεργους θορύβους και δεν ανοίγει τα μάτια του. Εμφανίζεται ένα γυάλινο βάζο με σιλικόνη και δέκα μεγάλου μεγέθους σύριγγες. Έπειτα ένα ζευγάρι άγνωστα χέρια πραγματοποιεί τη διαδικασία με τη σιγουριά κάποιου που την έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν. Παρόλα αυτά, μερικές από τις σύριγγες φρακάρουν καθώς εγχύεται η σιλικόνη και πρέπει να ασκηθεί αρκετή μεγάλη δύναμη για να σπρώξει κανείς το έμβολο. Δεν υπάρχουν σακούλες, η σιλικόνη εγχύεται κατευθείαν κάτω από το δέρμα.

Το να βλέπω το επίπεδο στήθος ενός άνδρα να μεγαλώνει σε δυο μικρούς λόφους μπροστά στα μάτια μου είναι απίστευτα παράξενο και ενοχλητικό. Τρώω κόλλημα με το σχήμα τους. Κάτι πάει πολύ λάθος με αυτό. Το γυναικείο στήθος έχει καμπύλη από την κάτω πλευρά αλλά αυτοί οι μικροί λόφοι είναι στρογγυλοί από την πάνω πλευρά και επίπεδη από τη θηλή και κάτω. Αφού χρησιμοποιηθεί και το τελευταίο υλικό από το βάζο και εγχυθεί στο στήθος της Jamila, μπαίνει λευκοπλάστ γύρω από τις πληγές. Έχω αρρωστήσει και ο Mendez φαίνεται να έχει πρασινίσει, αλλά η Jamila είναι εντάξει. Βγαίνουμε έξω για να πάρουμε αέρα και να καπνίσουμε τσιγάρο. Η Jamila βγάζει τους στίχους του τραγουδιού που θέλει να με διδάξει από την κωλότσεπη του παντελονιού της. Η αυτοσχέδια αυξητική στήθους γρήγορα ξεχνιέται καθώς αρχίζει να τραγουδάει τη μελωδία.

Συναντώ επίσης δυο waria που δεν έχουν κάνει κάποια παρέμβαση και είναι και οι νεότερες σε ηλικία, οι Novi και Nur. Ισχυρίζονται ότι τις ενέσεις και τις υπόλοιπες διαδικασίες τις κάνουν μόνο οι πιο ηλικιωμένες waria προκειμένου να αναβιώσουν το σεξαπίλ τους. Και οι δύο εργάζονται ως πόρνες. Κανονίζω να τις συναντήσω ένα βράδυ στον οίκο ανοχής όπου εργάζεται η Novi, στην άλλη άκρη της πόλης από το Senin-Kamis, πριν να βγουν στο δρόμο για δουλειά. Το δωμάτιό τους είναι μικροσκοπικό. Καθώς βάζουν το μεικάπ τους, η 19χρονη Nur αδύνατη και ήσυχη, μου λέει ότι μεγάλωσε στο Lombok, ένα νησί στα ανοικτά του Μπαλί και ταξίδεψε στη Yogyakarta για να παρακολουθήσει το σχολείο Senin-Kamis, αφού έμαθε για αυτό στο ίντερνετ. Κατέληξε στην πόρτα της Maryani, την δέχθηκε και είναι φοιτήτρια πάνω από ένα χρόνο τώρα. Λέει ότι είναι χαρούμενη που συνάντησε κι άλλους waria, ωστόσο είναι διαφορετικό από ότι το περίμενε. Ποτέ δεν σκέφτηκε ότι κάποτε θα εργαζόταν ως πόρνη, αλλά από τότε που παραιτήθηκε από την ημερήσια εργασία της κάτι έπρεπε να κάνει για να επιβιώσει. Την ρωτάω πόσα βγάζει το βράδυ και η Novi μου λέει: «είμαι ευγνώμων εάν βγάλω 100.000 ρουπίες»-περίπου 11 δολάρια.

Αργότερα εκείνο το βράδυ, κατευθυνόμαστε σε σημείο-πιάτσα για τις πόρνες, δίπλα στον σιδηροδρομικό σταθμό. Είχα ακούσει ιστορίες για waria που τις χτυπούν τα διερχόμενα τρένα ενώ εργάζονται και τα κορίτσια μου έδειξαν μια περιοχή κατά μήκος της τροχιάς του τρένου όπου συνήθως μαζεύονται οι μεγαλύτερης ηλικίας πόρνες.

Δεν συμβαίνουν και πολλά: οι waria είναι όμορφες και πίνουν αλκοόλ ενώ περιμένουν τους πελάτες. Η Novi λέει ότι «πίνω μόνο για να πάρω θάρρος και να στηρίξω τον εαυτό μου». Πιθανώς είναι το πιο θλιβερό πράγμα που έχω δει ποτέ.

Η Maryani έφυγε από το σπίτι σε ηλικία 12 ετών και άρχισε να δουλεύει στο δρόμο από τα 15, πουλώντας το σώμα της για μόλις 10.000 ρουπίες, περίπου 1 δολάριο. Παρόλο που οι άλλοι waria ήταν ευγενικοί, ήταν πολύ σκληρό. Όπως πολλοί ηλικιωμένοι waria, από το πεζοδρόμιο μεταπήδησε στο τραγούδι τη δεκαετία του '80 και τελικά έπιασε δουλειά ως καθαρίστρια σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς για τραβεστί. Κατάφερε να γίνει αισθητικός, με στόχο-τον οποίο πέτυχε- να ανοίξει το δικό της ινστιτούτο. Η επιτυχία της Maryani είναι μέτρια, αλλά οι περισσότεροι waria δεν πάνε τόσο μακριά.

Η Maryani πιστώνει στο Ισλάμ ότι της έσωσε τη ζωή και είναι παθιασμένη με τη δυναμική του να σου αλλάζει τη ζωή. Ανατράφηκε ως χριστιανή από τους γονείς που την υιοθέτησαν όταν γεννήθηκε, και αλλαξοπίστησε στα 30 της. Σταμάτησε να πίνει και παραιτήθηκε από τον άγριο τρόπο ζωής. Έστρεψε την προσοχή της στην εκπλήρωση του σκοπού που είχε ο Θεός για εκείνη και σήμερα στη μητρότητα. Ελπίζει ότι η ιστορία της μπορεί να εμπνεύσει άλλους waria για να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους. «Εάν οι τραβεστί μπορούν να βελτιώσουν τις ζωές τους, η κοινωνία δεν θα τους κρίνει με αρνητικό τρόπο» λέει. Σήμερα, εύχεται απλά πράγματα: υγεία, ασφάλεια, να ζήσει πολλά χρόνια και να περάσει η Rizky τις εξετάσεις της.

Πριν να ολοκληρώσω το ταξίδι μου, έκανα ένα πάρτι για τους νέους waria φίλους μου. Η Maryani τα κανόνισε όλα με ένα τοπικό εστιατόριο φιλικό προς τους waria και προσφέρθηκε να με βάψει σαν παραδοσιακή νύφη στην Ιάβα. Όσο αγχωμένη κι αν αισθάνομαι για το πώς θα με βάψει, συμφωνώ. Ενημερώνονται όλοι οι waria, να εμφανιστούν στο πίσω μέρος του ινστιτούτου ντυμένοι στην τρίχα.

Οι περισσότεροι waria φθάνουν στο ινστιτούτο ως άνδρες ή κάτι ανάμεσα και εκεί μεταμορφώνονται σε γυναίκες. Η Maryani με τυλίγει σε ένα σαρόνγκ και αρχίζει να απλώνει το μέικαπ. Όσο περισσότερο βάζει, τόσο πιο γριά και πιο πορτοκαλί αισθάνομαι. Αλλά εντυπωσιάζομαι από τον επιδέξιο τρόπο που τοποθετεί τις ψεύτικες βλεφαρίδες. Η βοηθός της τοποθετεί στο κεφάλι μου ένα υγρό φυτό πάνδανου που ζυγίζει περίπου 5 κιλά, και το στερεώνει στη θέση του-μου φαίνεται- με εκατοντάδες τσιμπιδάκια. Το καλύπτει με ένα διακοσμητικό λουλούδι για το κεφάλι και έπειτα βάζει μαύρα και χρυσά αυτοκόλλητα στις φύτρες των μαλλιών μου. Η Maryani μου λέει ότι είμαι cantik (όμορφη). Μου δίνει ένα μπατίκ σαρόνγκ και ένα διάφανο πράσινο λάιμ τοπ, διακοσμημένο με πούλιες και χάντρες και με βοηθάει να τα φορέσω. Βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είναι τρομακτικό.

Το εστιατόριο έχει σκηνή, σύστημα ήχου και έναν τύπο που παίζει πλήκτρα ενώ τραγουδούν οι waria. Ρωτάει ποια είναι η νέα κυρία-αγόρι και συνειδητοποιεί ότι μιλάει για μένα. Οι waria με τη σειρά παίρνουν το μικρόφωνο και τραγουδούν dangdut κομμάτια και με παρασύρουν σε χορό πολλές φορές, αλλά ο υγρός πάνδανος στο κεφάλι μου είναι τόσο βαρύ που είναι δύσκολο να κινηθώ. Ένας από τους πιο ηλικιωμένους waria χορεύει έναν παραδοσιακό χορό της Ιάβας, ενώ έρχονται ακόμα και ο ιμάμης με την οικογένειά του. Στο κατάστημα δεν πίνει κανείς, αλλά απ'έξω η Novi και οι φίλες της πίνουν κρυφά στους θάμνους, μακριά από το άγρυπνο βλέμμα της Maryani και του ιμάμη. Ξέρουμε ότι είναι η ώρα να φύγουμε όταν ο πληκτράς βγάζει αστειευόμενος με έναν περίεργο τρόπο όπλο στον φωτογράφο μου, στις ανδρικές τουαλέτες. Αμέσως μετά οι waria ανεβαίνουν στα σκούτερ τους, φτιάχνοντας τα σαρόνγκ και τα βραδινά φορέματά τους για να μην πιαστούν στις ρόδες. Λέμε αντίο και λέμε η μία την άλλη «όμορφη» αρκετές φορές, πράγμα που είναι αλήθεια, παρά τη σιλικόνη, τις άγριες τρίχες στη μασχάλη και τις φθηνές περούκες. Με κραγιόν στις τσέπες τους και τον Θεό στο πλευρό τους, φαίνεται ότι waria έχουν μια πιθανότητα να παλέψουν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.