Το Υπουργείο Υγείας Αδιαφορεί Για τους Ανασφάλιστους με Ηπατίτιδα στο Ελληνικό

Photo via Wikipedia

Το δικαίωμα στην υγεία και την περίθαλψη αποτελεί στη σημερινή Ελλάδα την ανάμνηση μιας πολυτέλειας χαμένης στο παρελθόν. Tο υγειονομικό σύστημα είναι πλεόν ξεκάθαρο ότι αδυνατεί να εξασφαλίσει την υγεία των πολιτών της χώρας, παρά το γεγονός ότι η διασφάλιση και η προστασία της υγείας ενός ατόμου και, κατά συνέπεια του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, υποτίθεται ότι είναι κρατική υποχρέωση. Στην πραγματικότητα το ελληνικό κράτος δεν είναι σε θέση να μεριμνήσει για τους πάσχοντες και αδυνατεί να υιοθετήσει οποιαδήποτε θετική δράση, ισοπεδώνοντας την ιδέα ότι η υγεία είναι το πιο πολύτιμο κοινωνικό και φυσικό αγαθό.

Η νομοθετική κατοχύρωση, η επίσημη αναγνώριση του δικαιώματος στην υγεία, δεν επαρκεί. Δεν αρκεί να σου λένε ότι έχεις το δικαίωμα σε κάτι, ό,τι κι αν είναι αυτό, πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις έτσι ώστε να μπορείς να ασκήσεις το δικαίωμά σου επαρκώς. Η πιο κοινή κριτική της θεωρίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ακριβώς ότι χρησιμοποιούν ευρείς και αόριστους ορισμούς, οι οποίοι έχουν ως βάση εξιδανικευμένες κοινωνίες. Το ίδιο συμβαίνει και με το δικαίωμα στην υγεία. Το γεγονός ότι το «έχουμε» δεν λέει και πολλά από μόνο του.

Ένα από τα μείζοντα θέματα στην Ελλάδα της κρίσης και της οικονομικής ανέχειας όσον αφορά στην υγεία, είναι η σταδιακά αυξανόμενη ομάδα των ανασφάλιστων, η οποία πλέον παραπέμπει στη δημιουργία μιας νέας τάξης. Όπως έγραψε πρόσφατα στο VICE η Μαρία Λούκα, 1 στους 3 Έλληνες είναι πλέον ανασφάλιστος. Τι συμβαίνει με όλους όσους υπέκυψαν στην κρίση, με αυτούς που έχασαν τις δουλειές τους, με τους άστεγους, τους άπορους, με εκείνους, οι οποίοι δεν έχουν ούτε καν το ελάχιστο εισόδημα για να συντηρήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους;

Δεν πρέπει το κράτος, στα πλαίσια μιας ολοκληρωμένης υγειονομικής πολιτικής που θεωρητικά έχει ως βάση το άτομο, να μεριμνήσει και για αυτούς; Δεν πρέπει το κράτος να διασφαλίσει ότι και αυτοί θα έχουν πρόσβαση στο δημόσιο σύστημα υγείας; Ή μήπως ζητάμε πολλά;

Η ερώτηση δεν είναι θεωρητική γεγονός το οποίο δυστυχώς αποδεικνύεται από τις ιστορίες που ακούμε καθημερινά για ανασφάλιστους οι οποίοι βρίσκονται κυριολεκτικά πεταμένοι στο δρόμο, εξόριστοι στην ίδια τους την χώρα.

Μία τέτοια ιστορία άκουσα σήμερα από τον Γιώργο Βήχα, δημιουργό του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου του Ελληνικού (ΜΚΙΕ). Ο Γιώργος Βήχας και η ομάδα των 250 εθελοντών που απαρτίζουν το ΜΚΙΕ στέκεται δίπλα στους ανασφάλιστους από το Δεκέμβριο του 2011, προσφέροντας αδιακρίτως πρωτοβάθμια ιατρική περίθαλψη και φαρμακευτική αγωγή όπου μπορεί.

Πριν από τρεις μήνες περίπου όμως, την πόρτα του ΜΚΙΕ χτύπησαν 8 ανασφάλιστα άτομα τα οποία πάσχουν από ηπατίτιδα Β και C. Το ΜΚΙΕ, μην μπορώντας να ανταπεξέλθει στις ανάγκες τους στις 11 Μαρτίου του 2014 απέστειλε κατεπείγουσα επιστολή προς το Υπουργείο Υγείας και προς την Γραμματεία της Κυβέρνησης για να τους ενημερώσει για το περιστατικό. Ζήτησε να βρεθεί μια λύση, αφού το ίδιο το ΜΚΙΕ αδυνατούσε να καλύψει τους νοσούντες φαρμακευτικά. Τα φάρμακα για την θεραπεία της ηπατίτιδας πέραν του ότι είναι πανάκριβα, δεν συνταγολογούνται έτσι απλά. Το Υπουργείο αγνόησε τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις του ΜΚΙΕ.

«Κάποια στιγμή», μου λέει ο υπεύθυνος επικοινωνίας Χρήστος Σιδέρης, «… καταφέραμε να μιλήσουμε με την Γραμματεία του Υπουργού. Οι συνεργάτες του μας διαβεβαίωσαν ότι θα αποστείλουν τα φάρμακα στο πλησιέστερο νοσοκομείο, δηλαδή στο Ασκληπιείο της Βούλας. Περιμέναμε, αλλά τα φάρμακα δεν ήρθαν ποτέ. Μας κορόϊδευαν. Στη συνέχεια, όταν τους απεύθυναμε ξανά έκκληση, εκείνοι είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Ότι δεν είναι δουλειά τους να μεριμνήσουν οι ίδιοι. Σχεδόν μας επέπληξαν γιατί δεν απευθυνθήκαμε κατευθείαν σε κάποια φαρμακευτική εταιρεία». Η οδηγία που έδωσε το Υπουργείο Υγείας στο ΜΚΙΕ, όσο τρελό κι αν ακούγεται, ήταν να απευθύνουν το αίτημά τους σε κάποια ιδιωτική φαρμακευτική εταιρεία για να βρουν τα φάρμακα, αφού αυτό δεν συγκαταλέγεται μέσα στις υποχρεώσεις του Υπουργείου.

Το Υπουργείο Υγείας από την άλλη κάνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για όλα αυτά. Μιλώ με την Λένα Πετροχύλου, στη γραμματεία του Υπουργείου, η οποία δεν γνωρίζει την υπόθεση και ζητά από μένα να της διαβάσω την επιστολή του ΜΚΙΕ και να την ενημερώσω για την κατάσταση. Δυσαρεστείται, δυσανασχετεί, λέει ότι μάλλον κάποιο λάθος, κάποια ασυνεννοησία έχει προκύψει. Μου δίνει το τηλέφωνο επικοινωνίας του υπεύθυνου τύπου του Υπουργείου. Ούτε εκείνος γνωρίζει για το περιστατικό και μου λέει ότι το Υπουργείο Υγείας κάνει ό,τι μπορεί για να φροντίσει για τους ανασφάλιστους και ότι τον παραξενεύουν πολύ όλα όσα του διαβιβάζω. Κάποιος από το Υπουργείο ενδέχεται να με πάρει τηλέφωνο σύντομα για να με ενημερώσει για το τι γνωρίζουν και το τι δε γνωρίζουν εκεί μέσα για το θέμα αυτό, αφού όπως μου είπε και η Πετροχύλου δέχονται συνέχεια χιλιάδες εκκλήσεις και δεν γνωρίζουν όλοι όλες τις υποθέσεις.

Στο μεταξύ, ενώ το Υπουργείο Υγείας προσπαθεί να συντονιστεί και να καταλάβει τι γίνεται, οι ασθενείς από οκτώ μειώνονται σε τέσσερις. Οι δύο καταφέρνουν να βγάλουν βιβλιάριο υγείας, ο ένας χειροτερεύει και χρειάζεται άλλο φάρμακο, και ο τελευταίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει εκτός Ελλάδος για να αναζητήσει δουλειά και τα φάρμακά του αλλού.

Σήμερα, τέσσερις ακόμα άνθρωποι εξακολουθούν να μην έχουν λάβει καμία θεραπεία για την ηπατίτιδα Β και C, όσο περνούν οι μέρες χειροτερεύουν, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει η ζωή τους και παράλληλα υπάρχει ο φόβος της μετάδοσης της νόσου και στους γύρω τους.

Η τάση του Υπουργείου Υγείας να νίπτει τας χείρας του και να μετακυλά τις ευθύνες του σε κοινοτικούς και άλλους ιδιωτικούς φορείς αποτελεί πλέον κοινή πρακτική σύμφωνα με τα λεγόμενα του Χρήστου Σιδέρη και του Γιώργου Βήχα. Δεν είναι η πρώτη φορά που ανασφάλιστοι ασθενείς καταφεύγουν στα κοινωνικά ιατρεία τα οποία όμως αδυνατούν, εκ των πραγμάτων, να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες τους, αφού λειτουργούν μόνο με δωρεές και με την βοήθεια εθελοντών, και τα οποία σε καμμιά περίπτωση δεν αποτελούν υποκατάστατο του δημοσίου συστήματος υγείας.

Σκέφτομαι όλους όσους υποφέρουν σιωπηλά, όλους εκείνους τους «αόρατους» νοσούντες οι οποίοι γλιστρούν μέσα από τις χαραμάδες αναζητώντας το αυτονόητο. Το δικαίωμα στη ζωή.

Το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού καλεί τον κόσμο να στείλει μαζικά μηνύματα αλλά και να τηλεφωνήσει στα παρακάτω τηλέφωνα ζητώντας τα αυτονόητα, δηλαδή να μπορέσουν οι τέσσερις ασθενείς με ηπατίτιδα να κάνουν τις θεραπείες τους δωρεάν ώστε να σωθούν οι δικές τους ζωές αλλά και πιθανότατα άλλων πολιτών.

Υπουργείο Υγείας Τηλέφωνο Υπουργού 213-2161-245, email minister@yyka.gov.gr,  τηλέφωνο γραμματείας 210-5235-815 και 210-5235-819

Γενική γραμματεία κυβέρνησης τηλέφωνο 210-3385-402 (405 έως 7) , email gge@ggk.grhttp://www.mkiellinikou.org/2014/04/24/ypoyrgeio-2/.

Δείτε ολοκληρωμένο όλο το ΔΤ του ΜΚΙΕ εδώ http://www.mkiellinikou.org/2014/04/24/ypoyrgeio-2/