«Ερχόταν στο Δωμάτιό μου και με Βίαζε» - Η Ηλιάννα Μιλά για την Κακοποίηση που Υπέστη από τον Πατέρα της

«Μου έκλεινε το στόμα και με χτυπούσε με όλη του τη δύναμη. Όταν δεν είχα πια κουράγιο να κλάψω ή να ουρλιάξω, με κακοποιούσε». Σε κάθε λέξη, η φωνή της σπάει. Το τρέμουλο κατακλύζει όλο της το σώμα και δεν την αφήνει να ηρεμήσει. Την κρατά σε μια διαρκή ένταση που χαρακτηρίζει την κάθε της κίνηση. Αν και δεν αναφέρεται σε πρόσφατο περιστατικό, αφού έχουν περάσει 14 χρόνια από τότε, η ταραχή της είναι εμφανής.

Δεν το αναφέρει συχνά, αλλά πάντα είναι καρφωμένο στο πίσω μέρος του μυαλού της. Εξάλλου πρόκειται για τον ίδιο της τον πατέρα. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας για να το παραδεχτεί και να το ξεπεράσει. Οι μώλωπες στο κορμί της μαρτυρούσαν πως κάτι δεν πάει καλά.

Η μητέρα της Ηλιάννας είχε πεθάνει χρόνια πριν, όταν εκείνη ήταν τριών. Η φιγούρα της πλέον είναι αχνή στο μυαλό της. Ο πατέρας της εργαζόταν σε μια εταιρεία, σε μεγάλη θέση, ωστόσο το πρόβλημα που είχε με το αλκοόλ, γινόταν όλο και πιο σοβαρό. Κάθε φορά που γυρνούσε από τη δουλειά τα απογεύματα, ξεκινούσε να πίνει, να πίνει ασταμάτητα μέχρι να πέσει το τελευταίο φως του ήλιου. Μέχρι το μυαλό του να θολώσει εντελώς.

«Από μικρή είχα μάθει να μαγειρεύω, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού. Ο πατέρας μου ερχόταν σπίτι, δεν μου έλεγε πολλές κουβέντες, απλά έτρωγε το φαγητό και ξεκινούσε να πίνει. Κάποια βράδια ερχόταν στο δωμάτιό μου και με κακοποιούσε, αφού πρώτα με έδερνε. Αυτό κράτησε συνολικά για δύο χρόνια, από τα 12 μέχρι τα 14 μου. Όλο αυτό σταμάτησε γιατί τότε τον απείλησα ότι θα μιλήσω. Όμως, δεν μπορούσα να απευθυνθώ σε κάποιον, φοβόμουν. Και ντρεπόμουν για αυτό που μου συμβαίνει. Όταν πήγαινα στην τρίτη γυμνασίου, υπήρχε ένα αθώο φλερτ με έναν συμμαθητή μου. Η στάση μου ήταν αμυντική και φοβική. Δεν ήθελα ποτέ να βρεθούμε χωρίς να υπάρχει κόσμος τριγύρω, ώστε να νιώθω κάπως ασφαλής. Και δεν ήθελα να αποδεχτώ τι μου συμβαίνει τότε, ήμουν παιδί» λέει η Ηλιάννα στο VICE. «Από τις πλατωνικές σχέσεις που ξεκίνησα δειλά – δειλά να έχω στο Γυμνάσιο, μέχρι σήμερα που είμαι 26 χρονών, ζορίζομαι πολύ να εμπιστευτώ κάποιον. Μου είναι πολύ δύσκολο, συνέχεια επανέρχονται στο μυαλό μου οι εικόνες που με είχαν στοιχειώσει».

Μόλις τελείωσε το σχολείο, η Ηλιάννα έδωσε πανελλαδικές, ωστόσο δεν κατάφερε να περάσει σε κάποια σχολή. Δεν το περίμενε εξάλλου, αφού ποτέ δεν πήγε σε κάποιο φροντιστήριο για να προετοιμαστεί και δεν είχε νοητική και συναισθηματική καθαρότητα να διαβάσει συστηματικά. Διάβαζε πολύ, όμως όχι για το σχολείο. Η μητέρα της είχε μια τεράστια βιβλιοθήκη που είχε μείνει άθικτη. Διάβαζε μυθιστορήματα, νουάρ, ποίηση. Διάβαζε για ώρες, διάβαζε μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Στις σελίδες αυτές έβρισκε παρηγοριά για να καταφέρει να ανταπεξέλθει στην πραγματικότητα. Στα 18 της, ξεκίνησε να δουλεύει στην εστίαση ως σερβιτόρα για να τα βγάζει πέρα ώστε να απεγκλωβιστεί από το σπίτι του πατέρα της. Αποφάσισε να μείνει με δύο φίλες της ώστε να μοιράζονται το ενοίκιο, σε μια παλιά πολυκατοικία στο κέντρο της Αθήνας. Μετά από λίγο, βρήκε το θάρρος να ξεκινήσει ψυχοθεραπεία, ωστόσο χρειάστηκε καιρός μέχρι να παραδεχθεί αυτό που της είχε συμβεί και είχε καταστρέψει με τόση σφοδρότητα τα εφηβικά της χρόνια. «Η ψυχοθεραπεία με έσωσε, με έκανε να καταλάβω πως δεν έφταιγα εγώ για αυτό που μου συνέβαινε. Πρώτη φορά μίλησα ανοιχτά, όταν ο πατέρας μου αρρώστησε. Μια μέρα, πήγα στη συνεδρία, την κοίταξα και ξεκίνησα να κλαίω με λυγμούς. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Της είπα όλη την αλήθεια. Όλες αυτές οι εικόνες επανήλθαν και ήταν λες και το ζούσα πάλι. Ο πόνος ήταν το ίδιο οξύς με τότε. Δεν μπορώ καν να το εξηγήσω. Πρέπει όλοι να καταλάβουν πως τα θύματα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης, δεν είναι εύκολο να μιλήσουν. Γιατί αισθάνονται λες και το βιώνουν εκ νέου».

Ο πατέρας της πλέον δε ζει, αφού τον νίκησε η ανίατη ασθένεια πριν από 5 χρόνια. Η Ηλιάννα ήταν εκεί, τα πρωινά που πηγαινοερχόταν στα νοσοκομεία και οι οροί του τρυπούσαν τις φλέβες και το σώμα του ήταν αδύναμο, ανήμπορο, καρφωμένο σε ένα κρεβάτι δημόσιου νοσοκομείου που μοιραζόταν με άλλους τρεις αγνώστους. Όμως, ήξερε εξ' αρχής πως το τέλος ήταν κοντά, τον πλησίαζε απειλητικά και με γοργά βήματα. Ήταν σε προχωρημένο στάδιο, οπότε οι ελπίδες είχαν εκλείψει πριν καν υπάρξουν. Οι γιατροί δεν ήταν καθόλου αισιόδοξοι για την έκβαση και ήταν κάτι που είχαν εκφράσει και στην ίδια. Λίγες ώρες πριν την τελευταία του πνοή, είπε στην Ηλιάννα πως λυπάται για όσα της είχε κάνει τότε. Μια ένδειξη μετάνοιας που την έκανε να δακρύσει – βλέποντάς τον να τον έχει καταπιεί η ασθένεια. Όμως ποτέ δεν του είπε ότι τον συγχωρεί, γιατί δεν το ένιωθε. Τον κοιτούσε αποσβολωμένη, με ένα βλέμμα κενό και άδειο.

Στην κηδεία του δεν έκλαψε, στεκόταν αμίλητη και σχεδόν ακούνητη. Περίμενε υπομονετικά μέχρι να τελειώσει η τελετή. Συγγενείς και φίλοι έρχονταν να της πουν συλληπητήρια, με ένα ύφος συμπόνοιας και συνοφρυωμένα πρόσωπα, ωστόσο δεν μπορούσαν να καταλάβουν την έκφρασή της πίσω από τα μαύρα της γυαλιά που έκρυβαν τα μάτια της. Η μέρα πέρασε αναίμακτα για εκείνη. «Μπορεί να μην βγάζει νόημα, αλλά από εκείνη τη στιγμή, μου έφυγε ένα βάρος», λέει η ίδια.

Σήμερα νιώθει πως έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες της. Έφτασε στο σημείο μηδέν και κατάφερε να αναδυθεί από το βούρκο που έμοιαζε ατελείωτος. Μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας, ξεπέρασε τους φόβους της και να άρχισε σιγά -σιγά να εμπιστεύεται τους ανθρώπους. Πλέον, συζεί με το αγόρι της, με τον οποίο ήδη έχουν τέσσερα χρόνια σχέση. Εκείνος γνωρίζει αυτό που της συνέβη και είναι απόλυτα υποστηρικτικός. «Ο λόγος που κατάφερα επιτέλους να μιλήσω ανοιχτά είναι επειδή νιώθω καλά, θεωρώ πως το έχω ξεπεράσει. Προφανώς έχω ένταση ακόμα όταν το αναφέρω. Όμως ήθελα να το μοιραστώ, για να βοηθήσω και άλλες κοπέλες ή αγόρια που μπορεί να βιώνουν κάτι αντίστοιχο. Να μιλάτε παιδιά. Να μιλάτε για να μπορέσετε να βοηθήσετε τον εαυτό σας. Και θα καταλάβετε ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο σάπιος. Υπάρχει αγάπη και άνθρωποι που σας νοιάζονται εκεί έξω», λέει η Ηλιάννα και σκάει ένα πλατύ χαμόγελο. Πλέον νιώθει πιο ζωντανή από ποτέ.

Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.

Περισσότερα από το VICE

«Ήμουν 35 Χρόνια Εθισμένος στην Πρέζα» - Από την Απεξάρτηση στην Εργασιακή Επανένταξη

Πολύχρωμες Φωτογραφίες από το Φετινό Athens Pride

Η Μέρα που Έσπασα τα Νεύρα στην Εισπρακτική που με Πήρε Τηλέφωνο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.