Ο Ron Athey Κυριολεκτικά Ματώνει για την Τέχνη του

Δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να καταλάβεις γιατί κάποιος θα ήθελε να περάσει έναν μεταλλικό γάντζο στο κεφάλι του, να εμποτίσει τα γεννητικά του όργανα με αλατούχο διάλυμα και μετά να καλέσει κόσμο να τον παρακολουθήσει. Όμως ο Ron Athey δεν είναι ένας απλός τύπος.

Μέσα στα τελευταία 20 χρόνια ο πειραματικός καλλιτέχνης έχει χαρακτηριστεί μαζοχιστής, ένας άνθρωπος που θέλει να προκαλεί συζήτηση γύρω από το όνομά του με τις σκανδαλώδεις πρακτικές του. Για ποιο πράγμα μιλάνε; Για το σόου του, μια ομοφυλοφιλική επίδειξη τέχνης που επικεντρώνεται θεματικά στην τελετουργία και την αντίσταση μέσα από τον τραυματισμό του σώματος. Πάντα προκλητικός, πάντα ενάντια στο ρεύμα, η δουλειά του έχει πάνω της τα έντονα σημάδια της ανατροφής του σε Πεντηκοστιανό περιβάλλον και βέβαια από το γεγονός ότι εδώ και 28 χρόνια είναι φορέας του ιού HIV.

To Pleading in the Blood, ένα νέο βιβλίο για την ζωή και την δουλειά του Ron, περιλαμβάνει συνεργασίες με προσωπικότητες όπως ο Anthony Hegarty, o Bruce LaBruce και η Lydia Lunch. Όταν με κάλεσε στο σπίτι του στο βόρειο Λονδίνο για να μιλήσουμε για αυτό, περίμενα ότι θα έμπαινα σε κάποιον θάλαμο βασανιστηρίων. Στην θέση αυτής της εικόνας, αντίκρισα ένα τακτοποιημένο διαμέρισμα με μια αξιοζήλευτη βιβλιοθήκη γεμάτη ομοφυλόφιλης λογοτεχνίας και έναν άνθρωπο με βαθιά γνώση του ίδιου θέματος.

VICE: H δουλειά σου στηρίζεται κυρίως στον αυτοτραυματισμό. Μπορείς να μας εξηγήσεις αυτά που κάνεις;
Ron Athey: Υπήρχε μια παλαιότερη δουλειά μου, το St Sebastian, που επαναλαμβάνω ακόμα και τώρα, όπου φτιάχνω βέλη από μακριές χειρουργικές βελόνες και τις βάζω στο κεφάλι μου, κάτι που δημιουργεί έντονη αιματοχυσία. Είναι κάτι σαν παράσταση αιματοχυσίας δηλαδή. Κάποιες μεγαλύτερες σε διάρκεια παραστάσεις όπως το Torture Trilogy, περιλαμβάνουν σκαριφισμό του δέρματος, γάντζους, στιγματισμό με πυρακτωμένα μέταλλα, διείσδυση, χειρουργικά συρραπτικά, μια ολόκληρη συλλογή από εργαλεία, κάποια από τα οποία χρησιμοποιώ ακόμα. Βασικά δουλεύω πάντα είτε με σάρκα, είτε με υγρά, είτε με αίμα.

Εικόνες από τις παραστάσεις Martyrs & Saints και Premature Ejaculation με τον Rozz Williams (1981)

Είμαι πολύ σιχασιάρης και φοβάμαι ότι θα λιποθυμούσα αν τα έβλεπα όλα αυτά από κοντά. Βρίσκεις ότι το κοινό σου μαγεύεται ή τρομοκρατείται;
Νομίζω πως είναι πιο δύσκολο να το παρακολουθήσεις σε βίντεο επειδή χάνεις το πλαίσιο και τον ρυθμό της παράστασης. Δεν είναι απλά αίμα δίχως τέλος, αλλά σε γενικές γραμμές ο καθένας έχει διαφορετικά όρια σχετικά με το σώμα, οπότε ναι, έχουν λιποθυμήσει διάφορα άτομα στις παραστάσεις μου, ακόμα και κάποια που δεν θεωρούσαν ότι θα τους σοκάρει το θέαμα. Υπάρχουν πράγματα που κάποιοι δεν υπολογίζουν όταν βρίσκονται σε μια παράσταση που όλα συμβαίνουν σε κοντινή απόσταση (γελάει).

Οι γονείς σου ήταν πιστοί Πεντηοστιανοί. Πώς πήγες από εκεί σε ένα περιβάλλον ομοφυλοφιλικού performance; Τους μίλησες ποτέ ξανά, από την ώρα που έφυγες από το σπίτι σου;
Όχι, σε αυτούς όχι. Απλά περίμενα να πεθάνουν. Η πρώτη μου σχέση, ο Ros, ήταν σε μια hard rock μπάντα, τους Christian Death. Αυτός μου άνοιξε τον δρόμο για αυτήν την σκηνή, ξέρεις, άρχισα να παίρνω acid, να διαβάζω Patti Smith. Φαντάσου το να είσαι έφηβος, στην προ-ίντερνετ εποχή, κλειδωμένος σε ένα σπίτι στα προάστια. Έχεις μια πολύ μικρή εικόνα της ιστορίας του κόσμου. Έπρεπε να αρχίσω να διαβάζω προς τα πίσω, τον Jean Grenet, τον Charles Baudelaire, με οδηγό την Patti Smith, που μέσω των τραγουδιών της σου έδειχνε τον δρόμο.

Από την παράσταση St Sebastian (1999)

Πώς επηρέασε την δουλειά σου η έκρηξη του AIDS στην δεκαετία του 80;
Πάντα αναφέρομαι στο AIDS γιατί είχα από το 1985 και μετά ένα σύννεφο θανάτου από πάνω μου, μέχρι που εμπιστεύτηκα την δουλειά που έκανε το κοκτέιλ φαρμάκων που έπαιρνα. Είμαι ένας πολύ εκφραστικός άνθρωπος και με τις εντονότατες συνθήκες της εποχής (αληθινές σκηνές, αληθινός ακτιβισμός, αληθινός θάνατος, αληθινή απώλεια), κατάφερα να μετατρέψω όλα αυτά τα ερεθίσματα σε δουλειά μου. Δεν έκανα θεραπεία ή κάποια κάθαρση μέσω της αυτής, απλά παρατηρούσα και δοκίμαζα πράγματα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, γιατί ένιωθα ότι από πάνω μου υπήρχε ένα μαύρο σύννεφο.

Η δουλειά μου πάντα έχει ένα φιλοσοφικό ερώτημα. Νομίζω ότι αυτό προήλθε από το γεγονός ότι επέζησα μια αποκαλυπτική καταστροφή, με τόσο κόσμο να αρρωσταίνει και να πεθαίνει γύρω μου. Ήταν μια εποχή για να την επιζήσεις. Σίγουρα ζούμε πια σε μια τελείως διαφορετική εποχή. Πρέπει να προσαρμοστείς σε αυτά τα νέα δεδομένα, να σταματήσεις να χτυπιέσαι και να κλαίς επειδή όλοι πέθαναν και ήταν όλα τόσο ζοφερά. Ναι, ήταν, αλλά έχει έρθει πλέον στο προσκήνιο μια εντελώς διαφορετική γενιά.

Από την παράσταση Self Obliteration I & II, στην Σλοβενία (2011)

Το 1994, μια εφημερίδα υποστήριξε πως το κοινό σε μια παράστασή σου εκτέθηκε στον κίνδυνο του μολυσμένου από τον ιό HIV αίματός σου, αν και τελικά δεν ήταν το αίμα σου. Δέχτηκες μεγάλη κατακραυγή από τα μέσα ενημέρωσης. Τι είχε γίνει ακριβώς;
Ήταν ένα ιδιαίτερα ενθουσιώδες κοινό σε ένα σχετικά μικρό χώρο, οπότε τα εισιτήρια της παράστασης είχαν εξαντληθεί ένα μήνα πριν, η παράσταση πήγε περίφημα και όλοι πέρασαν καλά. Την άλλη μέρα λοιπόν βγαίνει ένα πρωτοσέλιδο που λέει πως χύθηκε αίμα και πως ο κόσμος έτρεχε να φύγει πανικόβλητος. Ήταν πολύ προσεκτικά γραμμένο, αποδίδοντας τα πάντα σε ένα άλλο μέλος του κοινού και όχι στον δημοσιογράφο, οπότε δεν ήταν ακριβώς δυσφημιστικό. Ήταν ένα πρωτοσέλιδο που μετά μεταφέρθηκε και σε 200 ακόμα εφημερίδες και από εκεί στα εβδομαδιαία νέα από όλο τον κόσμο και από εκεί στις εκπομπές λόγου. Ομολογώ ότι ήταν κάτι πέρα από εμένα, μεγαλύτερο από αυτό που έκανα επί σκηνής.

Μπήκα ουσιαστικά στην μαύρη λίστα όσο αυτό είχε να κάνει με τις Ηνωμένες Πολιτείες και κανείς δεν είχε τον τρόπο ή το χρήμα να δείξει την δουλειά μου χωρίς τον φόβο του σκανδάλου να πλανάται πάνω από το κεφάλι του. Συνέχισα να δουλεύω στο LA επειδή εδώ ζούσα, ή σε Ευρωπαϊκά φεστιβάλ, αγνοώντας όλες αυτές τις μαλακίες. Τώρα πια, καταλαβαίνω ότι ήταν κάτι που με άλλαξε, που με έστειλε σε μια άλλη κατεύθυνση.

Από την παράσταση Incorruptible Flesh: Messianic Remains, στο Λονδίνο

Πρέπει να είναι ωραίο που η δουλειά σου πλέον αρχειοθετείται με το Pleading in the Blood. Οι περισσότεροι που συνεργάστηκαν μαζί σου σε αυτό είναι φίλοι;
Ήταν όλοι άτομα που ήθελα να συμμετάσχουν. Φίλοι σε διάφορα επίπεδα, ναι. Η Lydia Lunch έχει υπάρξει μέντοράς μου από την δεκαετία του 80 και συνηθίζει πάντα να σου τα χώνει άσχημα για να σε κάνει να δουλέψεις. Είναι αυτή που σου λέει «άρχισε μια μπάντα ή κάνε spoken word αντί να κάθεσαι να τα ονειρεύεσαι». Ήξερε ότι είχα κάνει παραστάσεις και ότι είχα δουλέψει με μπάντες στα 80ς και ήταν κομβική η συμβολή της όταν κάποια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω.

Ήταν τιμή μου που μίλησαν για άτομα όπως ο Genesis P-Orridge, η δουλειά του οποίου υπήρξε τόσο σημαντική για μένα, οι Throbbing Gristle, οι COUM Transmissions. H σκηνή ήταν μικρότερη και πιο διαφορετική τότε, οπότε ήταν πιο εύκολο να την μάθεις. Υπήρχε ένα μικρό punk club, το Club Lingerie στο LA. Εκεί έπαιξε η Diamanda Galas στην πρώτη της περιοδεία. Όλοι ήθελαν να δουν ποια ήταν αυτή η τύπισσα με τα ουρλιαχτά (γελάει). Βγήκε στην σκηνή με φόρεμα όπερας.

Τι ετοιμάζεις αυτήν την περίοδο; Ποια είναι η πιο πρόσφατη δουλειά σου;
Δουλεύω με περισσότερα φωνητικά, γλωσσολαλιά και οπερατικό θέατρο. Πηγαίνω προς μια πιο θεατρική κατεύθυνση. Οπότε το Messianic Remains – που μόλις παρουσίασα στο Hackney Wick – κοιτάει προς το Lucifer Rising του Kenneth Anger και εξετάζει τον τελετουργικό κύκλο ως χώρο για μια παράσταση. Ξεκινά διαδραστικά, οπότε ο κόσμος μπορεί να με αγγίζει καθώς αιωρούμαι από γάντζους, ενώ το δεύτερο μέρος είναι ένα απόσπασμα του Our Lady of the Flowers του Jean Grenet, και είναι αφιερωμένο στην κηδεία της Divine. Έχω μια φοβία ότι θα είμαι η τελευταία goth γκόμενα των προαστίων. Πάντα παλεύω με αυτό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.